Μπορεί η σχέση μου με οποιαδήποτε θρησκεία να είναι μηδενική, μπορεί η γνώμη μου για την Εκκλησία να μην είναι η καλύτερη δυνατή αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να καταλάβω πόσο πολλοί άνθρωποι αντλούν δύναμη από την πίστη και τη σχέση τους με την Εκκλησία.
Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει καθόλου τους συνδικαλιστές της ΠΟΣΠΕΡΤ οι οποίοι στο πλαίσιο της απεργίας-κοπάνας (γιατί να μην το κάνουμε 7ήμερο;) της 1ης Μαΐου δεν επέτρεψαν τη μετάδοση της Ακολουθίας του Νιπτήρος από την ΕΡΤ. Δεν επέτρεψαν δηλαδή στην κρατική τηλεόραση να κάνει τη δουλειά της και να εξυπηρετήσει τους χιλιάδες πιστούς που δεν μπορούσαν να πάνε στην Εκκλησία. Γιατί έτσι γούσταραν.
Το ίδιο έκαναν και οι συνδικαλιστές των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς οι οποίοι για άλλη μια φορά αποφάσισαν (πάντα στο πλαίσιο της απεργίας-κοπάνας) ότι τα μέσα δεν θα λειτουργήσουν ή θα λειτουργήσουν πολύ λιγότερες ώρες από το προβλεπόμενο. Γιατί έτσι γούσταραν.
Το ίδιο κάνουν σε κάθε ευκαιρία οι συνδικαλιστές κάθε κλάδου του δημοσίου. Χρησιμοποιούν της υπηρεσίες μας σαν να είναι τα μαγαζάκια τους που όποτε γουστάρουν τα κλείνουν. Δεν χρειάζεται καν να υπάρχει αίτημα (τα αιτήματα άλλωστε απαιτούν απεργίες διαρκείας), μόνο η διάθεση των δημοσιοϋπαλληλοπατέρων για μια μέρα off.
Πέντε χρόνια μετά τη νίκη της Νέας της Δημοκρατίας στις εκλογές του 2019 η Ελλάδα παραμένει υπό ομηρία. Εξακολουθεί να είναι έρμαιο στις ορέξεις και τις ατζέντες των συνδικαλιστών του δημοσίου.
Πέντε χρόνια μετά δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα για να αλλάξει η πεποίθηση ότι το δημόσιο υπάρχει πρώτα και πάνω από όλα για την εξυπηρέτηση των αναγκών όσων εργάζονται σε αυτό (και φυσικά όσων τα κόμματα θέλουν να αποκαταστήσουν επαγγελματικώς).
Ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης εξελέγη και επανεξελέγη με την προσδοκία της σύγκρουσης και της αλλαγής.
Τελικά φαίνεται ότι οι μόνες συγκρούσεις που θέλει να κάνει δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την ριζική αλλαγή της χώρας και της καθημερινότητας των πολλών για την οποία συχνά τα κυβερνητικά στελέχη μοιάζουν να έχουν κατάμαυρα μεσάνυχτα, χωρίς να μπορώ να αποκλείσω και την απλή αδιαφορία (το καίω τα χλωρά μαζί με τα ξερά φορολογικό, η τσαπατσουλιά με την οποία «οργανώθηκε» η υποχρεωτική σύνδεση ταμειακών με POS, η προβληματική εξυπηρέτηση από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ο ποινικός κώδικας που υπόσχεται περισσότερες φυλακίσεις κακοποιών χωρίς τη δημιουργία φυλακών, η απροθυμία επιβολής του ΚΟΚ είναι μόνο μερικά παραδείγματα).
Η κυβερνητική απροθυμία σύγκρουσης φυσικά και ενισχύεται από την αντιπολίτευση τσίρκο η οποία σύσσωμη και απροκάλυπτα υπερασπίζεται κάθε παθογένεια του δημοσίου.
Και οι πολίτες που ελπίζουν σε μια καλύτερη Ελλάδα...
μια χώρα που φροντίζει τους πολίτες περισσότερο από τις συντεχνίες, απογοητεύονται για άλλη μια φορά. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου