"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Ζήτω η Ελλάδα, κοριτσάρα μου!

Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ
Έχω δηλώσει κι έχω γράψει άπειρες φορές, πως μόνο χαρά και καμάρι αισθάνομαι όταν βλέπω ξένους που μετέχουν ουσιαστικά της ημετέρας (κι όχι της ειμαιτέρας) Παιδείας. 

Η κοινωνία μας είναι πολυφυλετική εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι όμως ΜΟΝΟΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ

Ο κορίτσαρος που κρατάει τη σημαία μας - κι η μάνα της που δακρυσμένη την παρακολουθεί - δεν φοράνε μπούργκα ούτε μαντίλα ούτε κελεμπίες και χαϊμαλιά της χώρας καταγωγής τους.

 Ήρθαν εδώ για να γίνουν Έλληνες. Και έγιναν.  

Μιλάνε, όπως η Αλβανίδα που μού κρατάει το σπίτι, Ελληνικά καλύτερα από τον Τσίπρα, δούλεψαν και πρόκοψαν στην Ελλάδα, τα παιδιά τους έχουν υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό και το όνειρό τους είναι να μείνουν για πάντα εδώ, στη χώρα που θεωρούν δεύτερη και ίσως πρώτη πατρίδα τους. 

Τον Αντετοκούμπο δεν τον εκτιμάμε μόνο επειδή κεντάει στο μπάσκετ, αλλά επειδή προέρχεται από μια οικογένεια που βάφτισε τα παιδιά της Θανάση και Γιάννη και όχι Αχμέτ και Μοχάμαντ.  

Το πρόβλημα είναι με όσους ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να γίνουν Έλληνες, αλλά αντιθέτως ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ να βυθίσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη στον διαρκή εφιάλτη της θεοκρατικής δικτατορίας και πολύ πιθανόν στην τραγωδία ενός μεταμοντέρνου πανευρωπαϊκού εμφυλίου. 

Το πρόβλημα ονομάζεται ΦΑΝΑΤΙΚΟ ΙΣΛΑΜ, που...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πειραγμένοι θούριοι μετάβασης από την ιστορία στη... χιπστερία.

Πού είναι το λάθος;  

Ετσι δεν πρέπει να γίνεται; Δεν πρέπει οι πολιτικοί να υποβάλλουν τις εθνικές επετείους σε –όπως το λένε– «επικαιροποίηση»; Δεν πρέπει να σπάνε τα άλατα των πανηγυρικών στερεοτύπων για να φορτίσουν τα σύμβολα με φρέσκο νόημα;
Κάπως έτσι, θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει το επικαιροποιητικό σάλτο της Δόμνας Μιχαηλίδου – που δοκίμασε να αντλήσει από την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου ένα μήνυμα υπέρ του εθελοντισμού.

Κάπως έτσι, θα μπορούσε να συγχωρήσει και την προκήρυξη του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρου Κόκκαλη, ο οποίος άκουσε στην ιαχή «Αέρα» έναν οικολογικό αντίλαλο για «καθαρό αέρα» και ένα «όχι στα ορυκτά καύσιμα».

Οι αντιδράσεις αυτή τη φορά δεν ήταν κομματικές. Περισσότερο φαίνεται να ενόχλησε κάτι πιο στοιχειώδες. Ενόχλησε όχι τάχα η προσπάθεια να προσαφθεί νέο νόημα στο γεγονός, όσο να εξαρθρωθεί πλήρως το νόημά του. Από την επέτειο διατηρείται μόνο το κέλυφος. Διατηρούνται μόνο τα συνθήματα σαν σλόγκαν –το «Οχι», ο «αγώνας», η «θυσία»– και αφαιρείται το συγκεκριμένο ιστορικό της περιεχόμενο.

Ετσι, αδειάζοντας το γεγονός από ιστορία και την ιστορία από το γεγονός, μπορεί κανείς να του κρεμάσει ό,τι θέλει. Φύτεψε και συ ένα δέντρο· πες όχι στα πλαστικά· σώσε το αγριόγιδο της Πίνδου που γλίτωσε, εβδομήντα χρόνια πριν, από την ιταλική λαθροθηρία και τις συνθήκες αλόγιστης υπερβόσκησης στις οποίες πάντα καταλήγει ο φασισμός.

Κανένας σκοπός δεν είναι μικρός. Αντιθέτως. Ο μεταϊδεολογικός χαρακτήρας των σκοπών που ενέπνευσαν τους πειραγμένους θούριους δικαιώνει την υφυπουργό. Οι παππούδες μας, λέει η Μιχαηλίδου, «μας διασφάλισαν ένα πλαίσιο καθημερινότητας» χωρίς βία. Αυτό το «πλαίσιο καθημερινότητας» επιτρέπει την ερμηνευτική βία στο ξεκάρφωμα των αφηγημάτων από το παρελθόν που αφηγούνται. Επιτρέπει το ταμπονάρισμα του αιματηρού εικοστού αιώνα. Τη μετάφραση του πολέμου σε «cause». Τη μετάβαση από την ιστορία στη χιπστερία.

Αυτή η χρήση της Ιστορίας είναι, μέσα στην ελαφρότητά της, ακίνδυνη. Είναι σίγουρα λιγότερο επικίνδυνη από τις στρατευμένες διασκευές του παρελθόντος που φιλοδοξούν να ανακυκλώσουν το αίμα – που ανακαλούν διαρκώς το λεξιλόγιο και τα σχήματα της δεκαετίας του ’40.

Αν λείπει, πάντως, κάτι από τη δημόσια συζήτηση, δεν είναι οι διαφορετικές αφηγηματικές εκδοχές των πολέμων – ιδίως των εμφυλίων.  

Λείπει μάλλον...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Γαλάζιος θούριος των απανταχού σαχλαμαρίστας - Η Δόμνα Μιχαηλίδου ως αντίπαλο δέος του... Καρανίκα!

Βραβείο γαλέτας χωρίς αλεύρι για το έτος 2019 λαμβάνει η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δόμνα Μιχαηλίδου! Στο μήνυμά της για την 28η Οκτωβρίου κατόρθωσε να παντρέψει τον εθελοντισμό (κορόιδο αγγαρειομάχος μαζεύει γόπες σε παραλία για να κονομάει η ΜΚΟ και να κάνουν φιγούρα οι διάσημοι) με τον επικό αγώνα των προγόνων μας εναντίον των Ιταλών.

➥ Έγραψε η υφυπουργός στο facebook: «Χρόνια πολλά! Σήμερα η εθνική μας εορτή μάς θυμίζει όσο ποτέ τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού. Με συγκίνηση θυμόμαστε τις θυσίες των παπούδων μας για την οικογένειά τους, την επόμενη γενιά, την πατρίδα τους».

Το λαθάκι στο «παπούδων» με το ένα «π» ας το παραβλέψουμε. Το σφάλλειν ανθρώπινον λένε... Ομως, δεν πρέπει να παραβλέψουμε το παρακάτω, όπου ο φλουφλισμός αναγορεύεται σε ηρωισμό.

Η κυρία Μιχαηλίδου πάει μέσω μιας λεκτικής «γέφυρας» («θυσίες των παπούδων μας») να το στρίψει στην αγγαρειομαχία: «Θυσίες που διασφάλισαν σε εμάς ένα πλαίσιο καθημερινότητας όπου η προσφορά στο σύνολο ευτυχώς δεν απαιτεί βία και αίμα. Ας τους τιμήσουμε, λοιπόν, με τη σειρά μας υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο εθελοντισμός είναι όχι απλά κοινωνική προσφορά αλλά εθνική ευθύνη. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου να δώσει πίσω στον κόσμο τουλάχιστον το ισοδύναμο αυτού που έχει πάρει απ’ αυτόν». Ζήτω η Ελλάς!

Τον θούριο των απανταχού σαχλαμαρίστας η κυρία Μιχαηλίδου τον κλείνει με ορισμένα hashtags (προφέρονται χάσταγκς και είναι θεματολογικές σημάνσεις διαδικτυακής ανάρτησης): #28october #parelasi @ Syntagma Square

Αυτή είναι η ιδανική συνταγή του φλουφλικού τρεντουλισμού, μέσω του οποίου μπορεί κάτι μεγάλο και σπουδαίο να ισοπεδωθεί στο επίπεδο της απόλυτης σάχλας. Ολα ίσιωμα, όλα στην κιμαδομηχανή της πολιτικής ορθότητας, όλα ανούσια, φτηνά και μάταια.

Όχι, κυρία Μιχαηλίδου. Οι θυσίες των προγόνων δεν μας θυμίζουν ότι πρέπει να κλείνουμε τους διακόπτες την «Ημέρα της Γης» αλλά πως...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Το τέλος των Πρεσπών και η ώρα της αλήθειας

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Η είδηση έπεσε όντως σαν βόμβα: ο Ζόραν Ζάεφ παγώνει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οπως ο ίδιος είπε στο Euronews: «Υπάρχει σύνδεση μεταξύ της εφαρμογής της Συμφωνίας και του ανοίγματος και κλεισίματος των κεφαλαίων ένταξης. Ειδικά για την εσωτερική χρήση σε κάποιες περιπτώσεις. Υπάρχει σύνδεση, διότι οι έλληνες φίλοι μας το δέχθηκαν πως μπορούμε να τα καταφέρουμε λόγω του μέλλοντος που έχει η Βόρεια Μακεδονία με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και στο πλαίσιο αυτό, δεν υπάρχει δυνατότητα υλοποίησης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μέρος της θα παγώσει, διότι δεν είναι δυνατή η εφαρμογή της. Θα προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε κάποιες διατάξεις, όμως τα δύο συνδέονται μεταξύ τους, διότι η διαδικασία εναλλαγής των κεφαλαίων σημαίνει ότι θα παραδώσουμε την εθνική μας κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ευρωπαϊκή προοπτική είναι η μοναδική προοπτική για τη χώρα και τα Δυτικά Βαλκάνια, διότι σε διαφορετική περίπτωση οι εξελίξεις θα είναι δυσάρεστες τόσο για την περιοχή όσο και για ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο».

Εχει ο Ζάεφ το δικαίωμα να το κάνει;  

Ασφαλώς και δεν έχει: ποιος δεν θυμάται το περίφημο «Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται;». 

Οπως έχει από την πρώτη ημέρα εμφατικά επισημανθεί, η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν πολύ μεγάλο σφάλμα και οδηγούσε σε αδιέξοδο, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα ερχόταν στην επιφάνεια. 

Ηρθε γρήγορα μέσω του ίδιου του ενός από τους δύο που την υπέγραψαν - ο άλλος έχει εν τω μεταξύ φύγει από την εξουσία.  

Ο Τσίπρας ήδη «πνίγηκε», σε μεγάλο βαθμό, στις Πρέσπες και τώρα ο Ζάεφ επιχειρεί να αποφύγει να έχει την ίδια τύχη. Για να το πράξει, πετάει στα σκουπίδια την υπογραφή της χώρας του και τη δική του, όπως και κάθε έννοια αξιοπιστίας και σεβασμού των διεθνών τους υποχρεώσεων.  

Η μονομερής αυτή ακυρότητα που με τέτοιον πανηγυρικό τρόπο κήρυξε ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας είναι απολύτως απαράδεκτη από κάθε άποψη: νομικά, πολιτικά, διπλωματικά.
Ωστόσο αυτή ακριβώς είναι και που δίνει σήμερα στην Ελλάδα απόλυτο δικαίωμα και πλήρη νομιμοποίηση να αμφισβητήσει πλέον και η ίδια τη Συμφωνία - δυνατότητα που δεν πρέπει να χαθεί.  

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψήφισε κατά των Πρεσπών λέγοντας ότι αν όμως τελικά περάσει η Συμφωνία δεν θα μπορεί να την ακυρώσει και θα τη σεβαστεί

Πέρασε. Και, τώρα, την ακυρώνει η άλλη πλευρά. 

Ο Πρωθυπουργός πρέπει πλέον...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Ηρθε η ώρα της αλήθειας

Η Συμφωνία των Πρεσπών διαφημίστηκε πολύ από την Ε.Ε., τις ΗΠΑ και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι ιδιαίτατα βλαπτική για τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους. Αυτό το κατάλαβαν και οι πλέον αδαείς όταν μαθεύτηκε ότι αναγνωρίζονται (δηλαδή χαρίζονται) στο κρατίδιο των Σκοπίων «μακεδονική» εθνότητα και γλώσσα και ότι στην ονομασία του θα περιλαμβάνεται φαρδύς πλατύς ο όρος «Μακεδονία». Τα ανταλλάγματα που πήρε η Ελλάδα γι' αυτή την πρωτοφανή εθνική... αβαρία ήταν πιο τιποτένια κι από τα επιχειρήματα των οπαδών αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας.

Η Νέα Δημοκρατία και ο πρόεδρός της Κυριάκος Μητσοτάκης, καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ασκούσαν -ορθότατα- δριμεία κριτική στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά για τη σύναψη της συμφωνίας, την οποία οι επικεφαλής του νυν κυβερνώντος κόμματος χαρακτήριζαν εθνικά επιζήμια.

Και τώρα φτάνει η ώρα της αλήθειας!  

Ο Σκοπιανός πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, μετά το άκουσμα της ευρωπαϊκής «πόρτας» που του έκλεισε κατάμουτρα ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, δήλωσε ότι «παγώνει» τη Συμφωνία των Πρεσπών επειδή η ευρωπαϊκή προοπτική αυτού του κρατιδίου συνδέεται με τη εφαρμογή της συμφωνίας!
Συγκεκριμένα, ο κ. Ζάεφ είπε ότι «υπάρχει σύνδεση μεταξύ της εφαρμογής της συμφωνίας και του ανοίγματος και κλεισίματος των κεφαλαίων ένταξης. Ειδικά για την εσωτερική χρήση σε κάποιες περιπτώσεις. [...] Και στο πλαίσιο αυτό δεν υπάρχει δυνατότητα υλοποίησης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μέρος της θα παγώσει, διότι δεν είναι δυνατή η εφαρμογή της».

Και τώρα η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης τι θα κάνουν; 

Αν εννοούσαν όσα έλεγαν προεκλογικά, ότι είναι εθνικά επιζήμια η συμφωνία, ο κ. Ζάεφ τούς διευκολύνει να την καταγγείλουν. 

Αν έλεγαν ψέματα για ψηφοθηρικούς λόγους...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίικα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Η Συμφωνία των Πρεσπών και το Νόμπελ βλακείας

Του Σάκη Μουμτζή

Είναι ευρέως γνωστό πως η Γαλλία, η Ολλανδία και η Δανία έβαλαν βέτο στην έναρξη της ενταξιακής πορείας των Σκοπίων και της Αλβανίας στην ΕΕ. Και είναι επίσης γνωστή η χθεσινή δήλωση του Ζ. Ζάεφ πως ένα μέρος της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν θα το εφαρμόσει, καθώς η εφαρμογή του είναι άμεση συνδεδεμένη με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας του.

Από τα δύο αυτά γεγονότα προκύπτει πως ο Ζ. Ζάεφ δεν παραβιάζει καμιά συμφωνία. Συνεπώς, δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε πως δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα. Εκμεταλλεύεται -και καλώς πράττει για το εκλογικό του συμφέρον- αυτή την δυνατότητα που του παρέχει η συγκεκριμένη συμφωνία.

Εμείς μεμφόμαστε και κατηγορούμε το τραγικό δίδυμο Τσίπρα-Κοτζιά που υπέγραψαν μια συμφωνία που παραχώρησε τα πάντα, εδώ και τώρα, στην γειτονική χώρα. Ενώ οι όποιες «θετικές» πτυχές της συμφωνίας για την πατρίδα μας θα εκπληρωνόταν στο μέλλον και υπό προϋποθέσεις που εμείς δεν θα μπορούσαμε να ελέγξουμε.

Και αυτό ακριβώς συνέβη.

Σήμερα ο αρχιτέκτονας αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας, Ν. Κοτζιάς, έκπληκτος δηλώνει πως δεν προέβλεψε αυτήν την στάση κάποιων εταίρων μας.
Μα η δουλειά η δική του -για τον Τσίπρα δεν συζητούμε, πιθανόν ακόμα να μην κατάλαβε τι υπέγραψε- ήταν να διασφαλίσει πλήρως την εφαρμογή της συμφωνίας. Να κατοχυρώσει 100% τα δικαιώματα της πατρίδος του.

Και φυσικά, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, δεν το έπραξε. Βιάστηκε να «κλείσει τη δουλειά», αδιαφορώντας για τη συνέχεια.

Εννοείται πως δεν υπεισέρχομαι στους ίδιους τους όρους της συμφωνίας, καθώς το θέμα θεωρείται εξαντλημένο πολιτικά.

Στη Συμφωνία των Πρεσπών στάθηκε απέναντι το 70-80% των πολιτών.

Το γελοίον της ιστορίας είναι πως εξακολουθούν και υπάρχουν στην πατρίδα μας Πρεσπολάγνοι. 

 Το ακόμα γελοιωδέστερον είναι πως κάποιοι πίστεψαν και επιθυμούσαν, ο Τσίπρας να τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης γι' αυτή την κατάπτυστη συμφωνία.
Τελικά, μετά και από τις πρόσφατες εξελίξεις καταφαίνεται πως οι Γερμανοί και οι Αμερικάνοι, βρήκαν δύο «χρήσιμους ηλίθιους» που τους έβαλαν να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Να κάνουν δηλαδή αυτό που όλες οι προηγούμενες Ελληνικές κυβερνήσεις δεν δέχθηκαν να κάνουν.

Το ίδιο έπραξαν και με την άλλη πλευρά. Προώθησαν τον Ζάεφ στην εξουσία, στον οποίο έδωσαν και το δέλεαρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.  

Στον Τσίπρα τι ανταλλάγματα έδωσαν; 
Ή μήπως δεν έδωσαν τίποτα; 

Μήπως απλώς τους «έπιασαν κορόιδα;»

Τελικά ο Τσίπρας με τον Κοτζιά, τι ήταν;

Μωροφιλόδοξοι; Ανόητοι και αφελείς;  

Ή μήπως ήταν σκέτα κουτοπόνηροι, που πίστεψαν πως έτσι θα διασπάσουν την Νέα Δημοκρατία;  

Διαλέξτε και πάρτε!

Σήμερα η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε μιαν αδιέξοδη κατάσταση. Τα Σκόπια πάγωσαν μονομερώς κάποιους όρους της συμφωνίας, χωρίς όμως να την παραβιάζουν. Τι περιθώρια αντιδράσεων έχει η ελληνική κυβέρνηση;

Πώς θα πρέπει να ενεργήσει ώστε να ανταποκριθεί στην εύλογη αγανάκτηση που υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία;

Το να κατηγορούμε τους γνωστούς «χρήσιμους ηλίθιους» δεν είναι πλέον αρκετό. Αυτοί καταδικάστηκαν πολιτικά και στιγματίστηκαν ηθικά.

Κάτι θα πρέπει να κάνουμε για να θεραπεύσουμε αυτήν την κακή συμφωνία.

Τελικά, ευτυχώς που...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίικα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: “Μέρος της γραβάτας θα επιστραφεί”

Γράφει το ΕΜΟ ΤΕΑΜ
“Μέρος της γραβάτας θα επιστραφεί”, προειδοποίησε τον Ζάεφ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και παραλίγο κάτοχος του Νόμπελ, Αλέξης Τσίπρας.

Σε κλειστή σύσκεψη που έλαβε χώρα ψες αργά στην Κουμουνδούρου πάρθηκε η ιστορική απόφαση της επιστροφής.
Τα μέλη της επιτροπής επαναπατρισμού της γραβάτας διαφώνησαν για το ποιο κομμάτι πρέπει να επιστραφεί.

Οι Προεδρικοί θέλουν να γυρίσουν το κάτω με το “βέλος” να δείχνει συμβολικά την Ευρώπη, ενώ οι εκπρόσωποι των “53”, ζήτησαν να επιστραφεί ο κόμπος.

Ή θα τον λύσει με το χέρι ως άλλος Μεγαλέξανδρος ο Ζάεφ, ή θα τον αφήσει κειμήλιο.
Η οριστική απόφαση θα παρθεί σήμερα με ψηφοφορία δια βοής και μετά...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίικα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Μπαγάσες


ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η Δημοκρατία κινδυνεύει και αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε που θα το παίρναμε χαμπάρι


Η Δημοκρατία κινδυνεύει. Και όταν η Δημοκρατία κινδυνεύει, αναλαμβάνουν να τη σώσουν αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι το συγκεκριμένο πολίτευμα είναι άχρηστο και απλώς αποτελεί ένα σκαλοπάτι που νομοτελειακά θα μας οδηγήσει στον σοσιαλισμό και, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, στον κομμουνισμό. 

Τώρα ανέλαβε να την σώσει ο σ.Τσίπρας. «Τέρμα οι αστικές ευγένειες» βροντοφώναξε θυμωμένος, εγκαινιάζοντας τη μεγάλη δημοκρατική επίθεση της Επαναστατικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς που, σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελεί τη συνέχεια του Βελουχιώτη και του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Για ακόμη μία φορά ο παραλίγο νομπελίστας της πανανθρώπινης ειρήνης και λευτεριάς μίλησε τη γλώσσα της αλήθειας. Εδώ και περίπου 100 μέρες οι λαϊκές κατακτήσεις δέχονται μία λυσσαλέα επίθεση από όσους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εφοπλιστάδων. Ο αριθμός των θλιβερών, αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών γεγονότων μπορεί να μην είναι ακόμη μεγάλος, όμως είναι ενδεικτικός των προθέσεων της αστικής τάξης και των τσιρακίων της να μη μείνει τίποτα όρθιο. Για να βοηθήσουμε τον ιστορικό του μέλλοντος παραθέτουμε τον κατάλογο-στίγμα για την πολιτική μας ζωή, έτσι όπως τον κατέγραψαν οι διάφοροι εκπρόσωποι και όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σημείωση: Όποιος δεν αντέχει να βλέπει τη Δημοκρατία μας να κουρελίαζεται ας μη διαβάσει το άρθρο, γιατί θα πληγωθεί.


Ανήκουστο: Θέλουν να επιβάλλουν την τάξη στο Γκόθαμ Σίτι!


Δύο υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού είχαν τη φαεινή ιδέα να εφαρμόσουν τον νόμο που δεν άλλαξε καμιά κυβέρνηση και να καλέσουν την αστυνομία προκειμένου να βγάλει από το «Αελλώ» πέντε νεαρούς κάτω των 18 ετών γιατί εβλεπαν την ταινία «Τζόκερ».

Τη σωστή διάσταση του γεγονότος έδωσε με μία, ως συνήθως ψύχραιμη, ανακοίνωσή του στο Facebook (κόστος 127 ευρώ) ο σ. Ραγκούσης που γενικότερα ειδικεύεται στα δημόσια θεάματα: «Εκ μέρους της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, επικοινώνησα με την ΕΛ.ΑΣ. για να διακριβώσουμε εάν πράγματι αστυνομικοί επενέβησαν σε κινηματογράφους προκειμένου να ελέγξουν την ηλικία νέων θεατών. Η επίσημη επιβεβαίωση των περιστατικών αυτών από την ΕΛ.ΑΣ, προκάλεσε την άμεση αντίδρασή μας. Αντίδραση η οποία θα γενικευτεί απέναντι σε αυτά τα πρωτοφανή γεγονότα με την ενεργοποίηση κάθε κοινοβουλευτικού μέσου. Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Χρυσοχοΐδης είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές τις αδιανόητες εξελίξεις που γυρίζουν την Ελλάδα και την Ελληνική Αστυνομία σε μαύρες εποχές».

Με δυο λόγια έχουμε επιστροφή στις μαύρες εποχές της χούντας και αυτή είναι η αισιόδοξη άποψη. Σύμφωνα με τον πιο πραγματιστή σ.Τσίπρα, όλα μας οδηγούν πιο πίσω και από τη δεκαετία του ’60, προφανώς στη σκληρή δικτατορία του Μεταξά, να δείτε που σύντομα θα έχουμε στα φουαγιέ των κινηματογράφων και βασανιστήρια με ρετσινόλαδο: «Πού να φανταστώ ότι η νέα “προοδευτική” κυβέρνηση της ΝΔ θα έβαζε την ΕΛ.ΑΣ. να αποκαταστήσει τη τάξη; Και να μας επιστρέψει αισίως στη δεκαετία του ’60, ίσως και ακόμη πιο πίσω..».

Όλα αυτά ο τέως πρωθυπουργός τα λέει ως αριστερός, αλλά και ως οπαδός των συμμοριών που δραστηριοποιούνται στη Γκόθαμ Σιτι! «Την τάξη που δεν κατάφεραν να επιβάλουν τα όργανά της στο Γκόθαμ Σίτι, την αποκατέστησε τελικά το Σάββατο το βράδυ στον κινηματογράφο “Αελλώ” ο Χρυσοχοΐδης» έγραψε χαρακτηριστικά. Η ανάρτηση του σ. Τσίπρα ενθουσίασε τον Λευκό Ιππότη, τον Πινγκουίνο, την Κατγούμαν, τον Ραχ αλ Γκουλ, τον Κάρμινε Φαλκόνε και άλλους αντιεξουσιαστές του Γκόθαμ. Να δείτε που στις επόμενες εκλογές θα τον ψηφίσουν.

Απαράδεκτο: Επιδιώκουν να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου όλοι οι Έλληνες!

Ο σ. Τσίπρας θεωρεί ότι οι παράνομοι του Γκόθαμ έχουν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, αλλά δεν θέλει να ακούσει τίποτε για τους Έλληνες που βρίσκονται στο λιγότερο σκοτεινό Κουίνς και άλλες πόλεις του εξωτερικού. Οι κοινοί θνητοί δεν διέθεταν τα ιδεολογικά όπλα για να αντιληφθούν τη δυσανεξία του ΣΥΡΙΖΑ στην ψήφο των απόδημων συμπατριωτών μας, μέχρι που ανέλαβε να τους ανοίξει τα μάτια και πάλι ο σ. Ραγκούσης.

Σύμφωνα με τη μαρξιστική-λενινιστική του θεώρηση, όσο περισσότεροι ψηφίζουν τόσο πιο πολύ κινδυνεύει η Δημοκρατία: «Είναι προφανές ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μία οργανωμένη προσπάθεια, προκατασκευασμένη στα παρασκήνια όπου συντονίζεται η συνεξαρτώμενη οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Στόχος της προσπάθειας αυτής είναι να μην κυβερνήσει ξανά η προοδευτική παράταξη... Ουσιαστικά επιχειρούν να περιορίσουν την αξία, τη βαρύτητα της ψήφου των Ελληνίδων και των Ελλήνων που είναι μόνιμοι κάτοικοι της χώρας. Πρόκειται για μία πρόταση βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατικής ομαλότητας». 


Σύμφωνα δηλαδή με τον σ. Ραγκούση, η δημοκρατική ομαλότητα κινδυνεύει από τους Έλληνες του εξωτερικού, προφανώς γιατί έχουν μεγαλώσει σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, το οποίο τους έχει διαβρώσει και έχουν γίνει φασισταριά. Η βαρύτητα αυτής της ανάλυσης ήταν τέτοια που λίγες ώρες μετά ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με την ψήφο των αποδήμων.

Ντροπιαστικό: Αφήνουν χωρίς διαφήμιση την τρίτη των εφημερίδων που στηρίζονται μόνο στους αναγνώστες τους!


Δημοκρατία σημαίνει Ελευθεροτυπία και Ελευθεροτυπία σημαίνει Documento. Λίγα λόγια για το έργο: Μετά από δεκάδες βραβεύσεις και εκατοντάδες αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, ο δημοσιογράφος σ. Βαξεβάνης αποφάσισε να υψώσει τη σημαία της Ανεξαρτησίας από τα συμφεροντα και να πολεμήσει τη διαπλοκή και τους εργολάβους, δημιουργώντας τη «Νέα Μεγάλη Εφημερίδα». Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, όπως ήταν λογικό, αναζήτησε τη στήριξη του σ. Καλογρίτσα αλλά στην πορεία προέκυψαν κάποια θεματάκια κι έτσι ανέλαβε μόνος του ο σ. Βαξεβάνης να διδάξει στον λαό τη «Δημοσιογραφία Όπως Πρέπει να Είναι». Με μεράκι και συνέπεια έβαλε τη προσωπική του σφραγίδα σε μια σειρά αριστερά θέματα, όπως στην έρευνα που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι γνωστό πρόσωπο της γκέι κοινότητας επαγγέλεται τον συνοδό κυριών, στη χρησιμοποίηση του Ολοκαυτώματος για μικροπολιτικούς σκοπούς, όπως κατήγγειλε το Κεντρικό Ισραηλίτικο Συμβούλιο, και σε πολλά άλλα.

Εκεί όμως που όλα πήγαιναν πρίμα, γύρισε καπάκι η ζωή! Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις του e-tetradio και άλλων δημοκρατικών μέσων, δεν αναβλήθηκαν επ‘ αόριστον οι εκλογές, όπως κάνουν στα σωστά κομμουνιστικά καθεστώτα, και έτσι προέκυψε κυβέρνηση της Ακροδεξιάς, που δεν σέβεται τους γκέι και τους Εβραίους. Στη συνέχεια ήρθαν τα χειρότερα. Το Documento γνώρισε το στυγνό πρόσωπο της λογοκρισίας και κυκλοφόρησε με λευκή την τρίτη του σελίδα! Μην του έσβησαν κάποιο ρεπορτάζ για την υπερτιμολόγηση στα συσσίτια των προσφύγων; Μήπως δημοσίευε τα ονόματα της λίστας Λαγκάρντ που του είχαν περισσέψει από προηγούμενη έρευνα;

Συνέβει κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο και το περιέγραψε με δικά λόγια ο ίδιος ο σ. Βαξεβάνης: «Εδώ θα έμπαινε η διαφήμιση που έκοψε ο Μητσοτάκης».  

Πρόκειται για σκάνδαλο εφάμιλλο του Γουότεργκέιτ και με αγωνία η διεθνής κοινή γνώμη περίμενε τις λεπτομέρειες. Ποια ήταν αυτή η διαφήμιση και πώς την έκοψε ο Μητσοτάκης. Ακόμη και η ομογάλακτη Εφημερίδα των Συντακτών αδημονούσε για το επόμενο βήμα γράφοντας «μήπως πρέπει πλέον ο Κώστας Βαξεβάνης να μας δώσει περισσότερα στοιχεία για την καταγγελία του; Αφού το Μαξίμου δεν μιλάει, ας μιλήσει αυτός. Ενας λόγος παραπάνω».

Περιέργως τα στοιχεία δεν ήρθαν, αλλά τα αντικατέστησε η αδυσώπητη επιχειρηματολογία του σ. Ραγκούση: «Αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Αυτό είναι το χυδαίο θεσμικό και πολιτικό του ήθος». Μετά την παρέμβαση Ραγκούση, πείσθηκε και ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ ότι η λευκή σελίδα βάζει σε κίνδυνο την Δημοκρατία και έβγαλε μια ιστορική ανακοίνωση που προκαλεί ανατριχίλα: «Οι καταγγελίες της εφημερίδας Documento" σχετικά με κυβερνητικές παρεμβάσεις προς επιχειρήσεις για διακοπή των διαφημιστικών τους καταχωρίσεων στην εφημερίδα είναι εξαιρετικά σοβαρές... Η ελευθερία του Τύπου, η αντίστασή του σε καθεστωτικές συμπεριφορές και απόπειρες φίμωσης, η προσπάθεια εφημερίδων να επιβιώσουν οικονομικά, δεν είναι ζήτημα κομματικής αντιπαράθεσης, είναι ζήτημα δημοκρατίας». Μετά από αυτή την αριστερή παρέμβαση κατά των καθεστωτικών συμπεροφορών, η διεύθυνση του Documento προχώρησε σε απολύσεις τις οποίες δικαιολόγησε ο σύμβουλος του σ. Τσίπρα σ. Θανάσης Καρτερός.


Απάνθρωπο: δεν επιτρέπουν στους αριστερούς διανοούμενους να...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Αλέξη, μάθε Γράμματα


Αμάν πια! Δεν τον αντέχω, δεν τον μπορώ. Τελευταίο παράδειγμα, εκείνη η απίστευτη και άκρως δημαγωγική τοποθέτηση του ταχαριστερού Αλέξη Τσίπρα σχετικά με την έφοδο των οργάνων κατά τη διάρκεια προβολής του «Joker».

Προσπερνάω το γεγονός ότι επί δικής του ταχαριστερής κυβερνήσεως δεν άλλαξε αυτός ο νόμος ο αναχρονιστικός, ο ακροδεξιός και ο μεταξικός. Why, Αλέξη μου;

Επίσης προσπερνάω το γεγονός πως και επί δικής του ταχαριστερής κυβέρνησης τα όργανα θα εφορμούσαν και θα έκαναν τα ίδια μετά από μια τέτοια καταγγελία εισόδου ανηλίκων σε ακατάλληλη ταινία.

Και τέλος, προσπερνάω την «αόρατη» παρουσία του και τα «αόρατα» πεπραγμένα του στο υπουργείο Πολιτισμού κατά τη διάρκεια της τετράχρονης κυβερνητικής και ταχαριστερής θητείας του.

Και αφού τα προσπεράσω, σε μια αποστροφή της τοποθέτησής του θα φτάσω. Εκεί να δεις άγνοια. Εκεί να δεις ασχετοσύνη. Εκεί να δεις πολιτιστικό αναλφαβητισμό. Εκεί να δεις ολοσχερή έλλειψη πληροφόρησης για τα στοιχειώδη.

Οπως όταν είπε ότι το στόρι του «Joker» ξέφυγε από τους παραγωγούς του Χόλιγουντ, υπαινισσόμενος ότι η εν λόγω ταινία προτρέπει το προλεταριάτο και τους Αμερικανούς μπολσεβίκους να εφορμήσουν στα χειμερινά ανάκτορα του Λευκού Οίκου.

 Αλλα αντί άλλων!

Και είναι άλλα αντί άλλων επειδή ο «Joker» ουδεμία σχέση με πολιτική, ιδεολογία, Αριστερά, κομμουνισμό, μπολσεβικισμό, προλεταριάτο και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων.

Αλέξη μου, εντελώς απληροφόρητος για τα στοιχειώδη.  

Ποια είναι αυτά; 

Ακου και διάβασε να μάθεις γράμματα χολιγουντιανά:

Ενα, λοιπόν. Οκτώ στα δέκα σενάρια του Χόλιγουντ, και μάλιστα του σκληρού πυρήνα των μεγάλων παραγωγών, αναφέρονται, περιγράφουν και πλαγίως υμνούν φτωχούς, απελπισμένους, μεροκαματιάρηδες και περιθωριακούς. Οκτώ φορές στις δέκα the good guy είναι φτωχός, περιθωριακός και απελπισμένος. Και οκτώ φορές στις δέκα the bad guy είναι κάποιος ζάπλουτος, κάποιος γιάπης, κάποιο αφεντικό, κάποιος μεγαλοεργολάβος και πάει λέγοντας.

Δύο, λοιπόν. Αγαπητέ Αλέξη, μια ματιά να ρίξεις στην ταινία «99 σπίτια» (99 Homes) με τον Μάικλ Σάνον θα σου φύγει το τσερβέλο από τα μπινελίκια που ρίχνει το Χόλιγουντ εναντίον «καρχαριών» που ξεσπιτώνουν φτωχούς και κατεστραμμένους δανειολήπτες στις ΗΠΑ.

Τρία, λοιπόν. Ετερο παράδειγμα, για να ξεστραβωθείς το λέω αυτό, η περίπτωση του καραδεξιού Κλιντ Ιστγουντ. Που, εκτός όλων των άλλων, πριν από δεκαπέντε χρόνια υπογράφει το απόλυτο αριστούργημά του «Million Dollar Baby», του οποίου η πάμπτωχη ηρωίδα καταφεύγει στην πυγμαχία προκειμένου με τις γροθιές της να εκφράσει το απέραντο ταξικό της μίσος και έτσι από νίκη σε νίκη να αγοράσει μια θέση στον ήλιο μιας φαντασίωσης που λέγεται American Dream!

Τέσσερα, λοιπόν. Απειρα τα παραδείγματα λαϊκών ηρώων και αριστερών παρεκκλίσεων. Οπως (σκόρπια και ανάκατα) «Νόρμα Ρέι», «Το αλάτι της Γης», «Σύνδρομο της Κίνας», «Chinatown», «Αποκάλυψη τώρα» και πάει λέγοντας. Να μην αναφέρω ονόματα σεναριογράφων, σκηνοθετών και πρωτοκλασάτων ηθοποιών αριστερών αντιλήψεων και προοδευτικών προτιμήσεων. Για παράδειγμα, τα 3/4 του Χόλιγουντ εναντίον Ντόναλντ Τραμπ.

Πέντε, λοιπόν. Μα καλά, δεν έτυχε να δεις το «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν, μια ασπρόμαυρη ιστορία με ηρωίδα μια υπηρέτρια από το Μεξικό, που μόλις τον περασμένο Μάρτιο κέρδισε Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας; Ούτε αυτό! Μα καλά, δεν έχεις ακούσει ότι ο Στίβεν Σόντερμπεργκ της «Συμμορίας των 11» έχει σκηνοθετήσει εξάωρο έπος για τον Τσε Γκεβάρα; Τίποτα; Τίποτα!

Και για να τελειώνω. Ακόμα δεν έχεις καταλάβει τον λόγο που οι πιο σκληροί «καρχαρίες» του Χόλιγουντ επενδύουν και αλληθωρίζουν προς τα Αριστερά; 

Μα είναι τόσο απλό. 

Επειδή...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο «αθώος»

Για τον Κώστα Καραμανλή ο λόγος.  

Ε όχι και  αθώος. 

Ασε που επί εννέα συναπτά έτη σφύριζε αδιάφορα. Ασε που παρίστανε την σφίγγα. Ασε που  δικοί του δημοσιογράφοι διέρρεαν τις (υποτιθέμενες) απόψεις του.
 
Ασε που πλαγίως τα είχε κάνει πλακάκια με τον Αλέξη Τσίπρα. Ασε που τα είχε κάνει πλακάκια με τον Τσίπρα, προκειμένου να εξασφαλίσει ομερτά δια της κοινοβουλευτικής, συντριπτικής πλειοψηφίας Των δικών του στη Νέα Δημοκρατία και των ταχαριστερών του ΣΥΡΙΖΑ.  

Ασε που ο τελευταίος υπουργός Οικονομικών, της δικής του κυβέρνησης, όταν η Κριστίν Λαγκάρντ τον προειδοποίησε πως καταφθάνει, καλπάζοντας, τσουνάμι χρεοκοπίας, εκείνος έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα πως θα ανεβάσει τους φόρους στο αλκοόλ και τον καπνό. 

Να είμαστε ευχαριστημένοι γι αυτό. Θα μπορούσε ο σπουδαίος αυτός οικονομολόγος της κιγκαλερίας, να είχε καταγράψει τις απόψεις του σε χαρτί τουαλέτας

Ασε που επί κυβερνήσεώς του διόρισθηκαν και μονιμοποιήθηκαν στο Δημόσιο, δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι. 

Ασε που ο σημερινός Πρόεδρος Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος ήταν δική του, προσωπική, επιλογή. 

Ασε που το ίδιο είχε συμβεί με τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, επονομαζόμενο και «Ρασπούτιν». 

Ασε που είχε επιτρέψει διαρροή συνωμοσίας πως τάχα μου οι Αμερικανοί της CIA είχαν οργανώσει σχέδιο δικής του δολοφονίας. 

Ασε που δεν είχε, όπως έλεγαν πάλι οι δικοί του, υποβάλλει βέτο για την ενσωμάτωση των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. 

Ασε που δεν είχε απαιτήσει αλλαγή Συντάγματος και ονομασίας για όλες τις χρήσεις (erga omnes)

Ασε που ο πρώτος υπουργός Οικονομικών, της πρώτης κυβέρνησης Καραμαμανλή επί μεγάλο χρονικό διάστημα είχε επιδοθεί στο χρονοβόρο σπορ της «απογραφής». 

Ασε που η φαρμακευτική δαπάνη, επί των ημερών του, είχε σκαρφαλώσει σε δυσθεόρατα ύψη. Περίπου ισοδύναμα με τις αντίστοιχες δαπάνες Γαλλίας και Ισπανίας.

Ασε εκείνες οι μεγάλες, τρομερές, προσότητες εμβολίων. Που ουδείς εκ των «πληβείων» γνωρίζει που πήγαν, πόσα εισπράχθηκαν και το Money των εισπράξεων πάλι ουδείς γνωρίζει σε ποιανού τσέπη μπήκε.  

Ασε που για όλα μα για όλα πληρώνει ο Γιωργάκης Παπανδρέου. 

Ασε που διαρκώς ο Κώστας Καραμανλής διάγει βολικό προνόμιο ασυλίας τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Και άσε (αυτό το χειρότερο) που από την τελευταία κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη παρέλαβε χρέος 170 δισεκατομμυρίων και επι πρωθυπουργίας του κατάφερε να το εκτοξεύσει στα 320 και κάτι ψιλά!

Και για να καταλήγω. 

Εκείνη η αποστροφή του λόγου του, πως δηλαδή είμαστε μόνοι και πως οι Αμερικανοί, ανάλογα με τα συμφέροντά τους τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι ικανοί να μας εγκαταλείψουν στο πι και φι. Σιγά τα δύσκολα. Σιγά τη σοφία. Σιγά την πρόβλεψη. Σιγά την προφητεία. Ολοι το γνωρίζουν. Ακόμα και τα μικρά των βρεφονηπιακών σταθμών

Προφανώς η σταδιακή επιστροφή του Κώστα Καραμανλή έχει να κάνει τόσο με την θετική πορεία των πρώτων μηνών της πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη. Οσο και με την αντίστροφη μέτρηση που έχει αρχίσει για την εκλογή νέου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας

Και κάτι τελευταίο. Δεν ξεχνώ...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μπουχέσας για Πρόεδρος

Ο Μάνος Βουλαρινος παραθέτει 6 λόγους για τους οποίους η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ταιριάζει γάντι σε κάποιον σαν τον Καραμανλή

Τις τελευταίες ημέρες γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας του Κωνσταντίνου του Ικανού (και κάποιων φιλικών του δημοσιογράφων) να παραστήσει ότι είναι ενεργός πολιτικός.  

Μετά από 10 χρόνια αργομισθίας και 5,5 χρόνια τεμπελιάς που προηγήθηκαν, ο Κωνσταντίνος ο Εργατικός έκανε ένα σταντ-απ στο (Ο)Βελίδειο απ’ όπου απηύθηνε ένα ελαφροσήμαντο μήνυμα γεμάτο ξύλινες μπουρδίτσες για «το μέλλον που είναι γεμάτο προκλήσεις» οι οποίες χρειάζονται «τόλμη και αποφασιστικότητα» και άλλα τέτοια πομπώδη τίποτα. 

Δυστυχώς δεν βρήκε είπε κάτι για τον εμπιστό του Παπαγγελόπουλο (κοτζάμ αρχηγό της ΕΥΠ τον είχε διορίσει) και γενικότερα για τα μοιραία χρόνια που ήταν πρωθυπουργός, πράγμα εντελώς κατανοητό καθώς μπορεί να κοιμόταν και να μην έχει εικόνα της περιόδου.

Όπως κάθε νεκρανάσταση, η εμφάνιση του Κωνσταντίνου του Αποτελεσματικού, έξαψε τη φαντασία και οδήγησε πολλούς συμπολίτες να τον ονειρευτούν μέχρι και Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αξίωμα που, όσο το σκέφτομαι, όλο και λιγότερο απίθανο μου φαίνεται. 

Στο κάτω κάτω καθόλου δεν αποκλείεται η ΝΔ να ανταποδώσει τη χειρονομία του ΣΥΡΙΖΑ που το 2015 πρότεινε νεοδημοκράτη Πρόεδρο και να προτείνει έναν συριζαίο (ή σύμφωνα με μια άλλη οπτική, δεν αποκλείεται να ξαναέχουμε εναν συριζαίο προέδρο).

Πέρα, όμως, από το πιθανό ή το απίθανο της εκλογής του Καραμανλή στο ύπατο αξίωμα της χώρας, υπάρχει και η καταλληλότητα. Και ο Κωνσταντίνος ο Δουλευταράς είναι, νομίζω (ή φοβάμαι), ο καταλληλότερος για τη θέση.


1. Η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι μια θέση για την οποία δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο προσόν ή επίτευγμα. Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω, αλλά και μόνο η παρουσία του Πάκη του Παυλόπουλου στη θέση το επιβεβαιώνει. 

2. Ο Κωνσταντίνος ο Ακάματος είναι προϊόν της τόσο αγαπητής στην Ελλάδα οικογενειοκρατίας. Όλοι ξέρουμε πως αν το επώνυμο του ήταν Γεωργόπουλος το πιο πιθανό είναι να έφτανε μέχρι κλητήρας σε κάποιο υπουργείο. Πιστεύω πως σε μια χώρα της οποίας ο θυρεός θα μπορούσε να είναι το «Τίνος είσι συ;» η θέση του Προέδρου ταιριάζει γάντι σε κάποιον σαν τον Καραμανλή.    


3. Είναι διακομματικός. Τον συμπαθούν τα στελέχη όλων των πολιτικών κομμάτων καθώς ποτέ δεν έκανε τίποτα που θα μπορούσε να ήταν χρήσιμο αλλά (όπως συνήθως συμβαίνει με τα χρήσιμα) δυσάρεστο. Ο ίδιος είναι βουλευτής της Νέας της Δημοκρατίας, αλλά το δεξί του χέρι στην κυβέρνηση (ο Πάκης ο Παυλόπουλος) συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκε τόσο ώστε να τον τοποθετήσει επικεφαλής της ΕΥΠ, έγινε υπουργός του Αλέκση.

4. Είναι φανερά τεμπέλης και άρα απολύτως κατάλληλος για μια θέση που δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παρα μόνο να στέκεσαι όρθιος στην παρέλαση δύο φορές το χρόνο, να τρως, να πίνεις και να βγάζεις σύντομους λόγους γεμάτους κλισέ.

5. Είναι ευθυνόφοβος όπως κάθε σωστός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος. Από το να επιβάλει δυσάρεστα αλλά απαραίτητα μέτρα προκειμένου κάπως να προστατευθεί η χώρα από την κρίση προτίμησε να μην κάνει τίποτα κι όταν η κρίση ήρθε προτίμησε να κάνει εκλογές προκειμένου να τις χάσει και η κρίση να σκάσει στα χέρια του μοιραίου ΓΑΠ. 

6. Ενσαρκώνει το ελληνικό όνειρο: 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κώστας Καραμανλής: Δεν μίλησε στα δύσκολα, εμφανίσθηκε στα εύκολα

Του Σάκη Μουμτζή

Ο κορμός της Νέας Δημοκρατίας, έχει αποδειχθεί ιστορικά, πως παραμένει πιστός στον εκάστοτε αρχηγό του. Η βάση του κόμματος έχει μιαν ιδιαίτερη ευαισθησία στην κομματική νομιμότητα. Έτσι, έχει αγκαλιάσει με εμπιστοσύνη και αφοσίωση όλους τους εκλεγμένους αρχηγούς του κόμματος.

Ιδιαίτερα τον Κώστα Καραμανλή και λόγω του ονόματος του και λόγω ενός επικοινωνιακού χαρίσματος που διέθετε και εξακολουθεί να διαθέτει.

Η βάση όμως όλων των κομμάτων, και της Νέας Δημοκρατίας, θέλει να βλέπει τους ηγέτες της να βγαίνουν μπροστά στις δύσκολες στιγμές. Να αγωνίζονται, να ματώνουν, να πέφτουν και να σηκώνονται υπερασπιζόμενοι τις αρχές και τις αξίες των παρατάξεων τους.

Ο Κώστας Καραμανλής δεν το έκανε αυτό. Δεν βγήκε μπροστά να υπερασπιστεί την διακυβέρνηση του. Δεν στήριξε μια πολιτική που δεν είχε μόνον αρνητικά.
Είχε σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις, παρά το αρνητικό κλίμα εκείνης της εποχής. Αυτό που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο, τότε ήταν προς κατάκτηση. Είχε στο ενεργητικό του το Βουκουρέστι.

Το γεγονός πως τα αρνητικά –κυρίως της περιόδου 2007-2009—ήταν σημαντικά περισσότερα από τα θετικά, αυτό δεν δικαιολογεί την σιωπή του Κώστα Καραμανλή.
Πάντα οι ηγέτες βάζουν πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον, το συμφέρον της πατρίδος τους και της παράταξης.

Είναι δε τραγικό λάθος όταν ταυτίζουν το προσωπικό τους συμφέρον με το εθνικό.

Βέβαια, η υπεράσπιση των πολιτικών πεπραγμένων του θα είχε για τον Κώστα Καραμανλή ένα προσωπικό κόστος. Θα βρισκόταν στο στόχαστρο των πολιτικών του αντιπάλων, εμπλεκόμενος έτσι σε μια κομματική αντιπαράθεση.

Αυτό όμως ήταν κάτι επιβεβλημένο. Ήταν πρώην πρωθυπουργός.

Επεδίωξε την υστεροφημία του; 

Πιθανόν. Είναι ανθρώπινο όλοι οι πολιτικοί ηγέτες να επιδιώκουν να αφήσουν ένα καθαρό όνομα στην Ιστορία.

Είναι ευνόητο και αυταπόδεικτο, πως την υστεροφημία την επιθυμούν όσοι έχουν σκοπό να εγκαταλείψουν την πολιτική. Γιατί υστεροφημία και ενεργός πολιτική δράση, δεν νοούνται ταυτοχρόνως.

Εκείνο όμως που προκάλεσε μιαν απογοήτευση στην βάση της Νέας Δημοκρατίας ήταν...

Υπαρκτού ξεφτιλισμένου ελληνισμού εθνική κωμωδία



Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.








2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Σε ποια Ελλάδα ευχηθήκαμε προχτές???

Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τον εθνικοευχετήριο εορτασμό στα κοινωνικά δίκτυα της 28ης Οκτωβρίου

Βαρέθηκα χτες να διαβάζω «Χρόνια Πολλά Ελλάδα», «Να ζήσει η Ελλάδα» και άλλα τέτοια εθνικοευχετήρια στο τουίτερ και το face το book.  

Δεν έχω πρόβλημα με τους νεωτερισμούς και έτσι τα χρονια τα πολλά, παρότι είναι μια συνήθεια που δεν τη θυμάμαι παλιότερα, δεν με ενοχλούν σώνει και καλά. Καταλαβαίνω πως ο παλλαϊκός ξεσηκωμός για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και η αντιμνημονιακή αντίσταση όσο νa ’ναι τόνωσαν το φρόνημα του ελληνικού λαού κι αυτό φαίνεται. Αλλά κάπως απόρω, γιατί δεν είμαι σίγουρος πού απευθύνονται αυτές οι ευχές.  

Απορώ γιατί δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα «ζήτω» και τα «χρόνια πολλά».

Γιατί η Ελλάδα στην οποία εύχονται οι γεμάτοι εθνικό ενθουσιασμό συμπολίτες δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Έπος του ’40. Ή για να το πω πιο σωστά, το Έπος του ’40, το οποίο γιορτάσαμε προχθες, δεν έχει καμία σχέση με τη χώρα στην οποία κατοικούμε και την λένε Ελλάδα.  

Η πέρα από κάθε λογική και πρόβλεψη επικράτηση του Ελληνικού Στρατού έναντι των Ιταλών μοιάζει πιο πολύ με εκπληκτικό γκολ που βάζει μέτριος ποδοσφαιριστής που δεν έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα (όποιοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο ξέρουν πολύ καλά αυτές τις μοναδικές φάσεις που μπορεί να δημιουργήσει ένας κατά τα άλλα όχι ιδιαιτέρως ταλαντούχος παίχτης και που περιφέρει σε βίντεο ο μάνατζέρ του ψάχνοντας να βρει κορόιδο να τον πουλήσει). Δεν είναι ο κανόνας, αλλά η φωτεινή εξαίρεση.

Η Ελλάδα στην οποία εύχονται «να ζήσει» δεν έχει καμία σχέση με όσα έγιναν στα βουνά της Πίνδου πριν 79 έτη. 

 Η Ελλάδα του 2019 είναι η χώρα που κυριαρχείται από κακομαθημένους αντικοινωνικούς γεμάτους από τον υπερφουσκωμένο τους εγωισμό. 

Είναι η χώρα που η αντικοινωνική συμπεριφορά έχει τη θέση εθνικού γνωρίσματος που αρνούμαστε να απαρνηθούμε.

Η Ελλάδα του 2019, αυτή που περήφανη κούνησε τα σημαιάκια στην παρέλαση και καμάρωσε στρατό και μαθητές, είναι η Ελλάδα του μηδενικού σεβασμού στον διπλανό.  

Είναι η χώρα που καταδικάζει τους αναπήρους σε κατ’ οίκον περιορισμό επειδή τα πεζοδρόμια και οι διαβάσεις είναι για τους αρτιμελείς οδηγούς (ή τα δέντρα ή τις στάσεις λεωφορείων ή τις ζαρντινιέρες ή τα καφέ ή τα φαγάδικα ή τα πατίνια). 

Είναι η χώρα που καταδικάζει στη βρώμα του καπνού όσους δεν καπνίζουν. 

Είναι η χώρα των αυθαίρετων, των χωματερών, των πεταμένων κάτω σκουπιδιών. 

Είναι η χώρα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και του «γιατί έτσι γουστάρω». 

Είναι η χώρα που η αντικοινωνική παραβατικότητα ταυτίζεται με τη μαγκιά και η ανυπακοή στους κοινωνικούς κανόνες γίνεται αντίσταση σε φαντασιακά δεσμά. 

Είναι η χώρα που νόμος είναι το δίκιο αυτού που έχει τη δύναμη να το επιβάλει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλουν όλοι αυτοί οι συμπολίτες να ευχηθούν σε αυτή την Ελλάδα. 

Δεν καταλαβαίνω γιατί να μη θέλουν αυτή η Ελλάδα να εξαφανιστεί και να δώσει τη θέση της σε μια άλλη που θα έχει έστω και μια μικρή σχέση με τους λίγους μήνες του Έπους.

 Ίσως επειδή...

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μια απάντηση στον Αλέξη Τσίπρα για το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου

Ο Μάκης Μυλωνάς εξηγεί γιατί η αναγνώριση ιδεολογικών προτιμήσεων στην εθνική επιλογή της 28ης Οκτωβρίου του 1940 είναι απόλυτα διαστρεβλωτική της ιστορικής πραγματικότητας.

«Μέρα μνήμης και υπερηφάνειας για όλους τους Έλληνες σήμερα. Θυμόμαστε τον αγώνα της μικρής Ελλάδας κατά του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού. Το αλβανικό έπος. Την Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, όλους όσοι έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα στον αγώνα κατά του πάνοπλου κατακτητή. Τίποτε και κανένας δεν ξεχάστηκε. Και η μνήμη γίνεται απόφαση να αντιπαλέψουμε και σήμερα, με όλες μας τις δυνάμεις, τον φασισμό, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, με όποιο πρόσχημα, όνομα, στολή ή κοστούμι και αν εμφανίζονται στην Ελλάδα και την Ευρώπη».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και αποτέλεσαν το μήνυμα του προς τον ελληνικό λαό για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Πρόκειται για ένα μήνυμα ενδεικτικό του πόσο η ελληνική Αριστερά, στον βαθμό που εκπροσωπείται από τη σημερινή εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει σε μια ιδεοληπτική ανάγνωση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αλλά και του πόσο βαθιά προσκολλημένος σε αυτή την Αριστερά παραμένει ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις διακηρύξεις του για μια «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» και τις αναφορές του στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Το «ΟΧΙ» ήταν στο αίτημα του κατακτητή, όχι την ιδεολογία του

Αρχικά, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να υιοθετεί την ιδεοληπτική άποψη, που αναπτύχθηκε κυρίως στα φοιτητικά αμφιθέατρα της Μεταπολίτευσης, η οποία θέλει το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου του 1940 να αποτελεί μια συλλογική απόφαση του ελληνικού λαού να απορρίψει την φασιστική ιδεολογία του Ιταλού εισβολέα και την ναζιστική ιδεολογία του Γερμανού κατακτητή.


Στην πραγματικότητα, το «ΟΧΙ» του 1940 ελάχιστα σχετίζεται με τις ιδεολογικές προτιμήσεις των επίδοξων κατακτητών της Ελλάδας - εξάλλου ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς εμπνεόταν από τα φασιστικά καθεστώτα της εποχής.


 Το «ΟΧΙ» του 1940 δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την απάντηση που διαχρονικά επιφύλαξε ο ελληνισμός στους επίδοξους κατακτητές του, ανεξάρτητα από την ιδεολογία, την εθνότητα ή το θρήσκευμα τους.  

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940, η Ελλάδα αρνήθηκε να παραδώσει την εθνική της κυριαρχία, χωρίς καμία άλλη ιδεολογική συνυποδήλωση. Όπως εκπληκτικά θα περιγράψει αργότερα ο Άγγελος Σικελιανός, ήταν ο «υπέρτατος ηθικός ιστορικός ρυθμός» αυτός που ένωσε τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα και το ’21 με την επιλογή της Ελλάδας του ’40 να αντισταθεί.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940, ελάχιστη συνειδητοποίηση υπήρχε για το είδος του ιστορικού κινδύνου που αποτελούσε ο ιταλικός φασισμός και ο γερμανικός ναζισμός.  

Μέχρι τότε, το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ παρέμενε σε ισχύ και η Σοβιετική Ένωση όχι μόνο δεν είχε έρθει σε σύγκρουση με τη ναζιστική Γερμανία αλλά αντίθετα εισέβαλε σε πλήθος χωρών, ενσωματώνοντας τες στην επικράτεια της. Σχετικά άγνωστο παρέμενε μέχρι τότε και το εύρος της ναζιστικής θηριωδίας εναντίον των Εβραίων της Ευρώπης, μιας και η περιβόητη «Τελική Λύση», δηλαδή η κυρία φάση του Ολοκαυτώματος, λαμβάνει χώρα την περίοδο 1941-1945.

Ιδιαίτερα προβληματική είναι και η επιλεκτική αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στο ΕΑΜ και τις οργανώσεις του, αν και απόλυτα συμβατή με την επιλογή του να παραθέσει μια στενά κομματική οπτική των ιστορικών γεγονότων του 1940.
Το ΕΑΜ ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941, σχεδόν ένα χρόνο μετά από την 28η Οκτωβρίου του 1940. Η αντιστασιακή του δράση δεν αμφισβητείται αλλά και δεν συνδέεται με το έπος της Αλβανίας. Αντίστοιχα, δεν αμφισβητείται και η αντιστασιακή δράση άλλων οργανώσεων που βρέθηκαν απέναντι στο ΕΑΜ κατά τα θλιβερά γεγονότα του Εμφυλίου. Προς τι λοιπόν η ξεχωριστή αναφορά;  

Σε τι αποσκοπεί πέρα από την συντήρηση ενός ψευδοεμφυλιακού κλίματος πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των ακραίων του ΣΥΡΙΖΑ και των ακραίων της Νέας Δημοκρατίας;  

Εξάλλου, η μέρα εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης είναι η 25η Νοεμβρίου, ημερομηνία της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου από τον ΕΔΕΣ και τον ΕΛΑΣ, κι όχι η 28η Οκτωβρίου.

Σε κάθε περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας στα χρόνια της κρίσης. Εξ ορισμού, πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Πώς τόσο γρήγορα επέστρεψε στην ελαφρότητα ενός ιστορικού αναθεωρητισμού που ξεχειλίζει από το δηλητήριο του διχασμού;  

Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει σε μια γενιά που έχει την πολυτέλεια της χρονικής και ψυχικής απόστασης από τα θλιβερά γεγονότα του Εμφυλίου που βύθισαν την μεταπολεμική πατρίδας μας στο χάος. Γιατί επιμένει σε τέτοιου είδους αναφορές και συνδέσεις;

Θα περίμενε κανείς από το πρώτο πρωθυπουργό της Αριστεράς, εκείνον δηλαδή που ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο της Εθνικής Άμυνας σε έναν ακροδεξιό πολιτικό του περιθωρίου, μεγαλύτερη ωριμότητα -ιδιαίτερα μετά την «αποφοίτηση» του από τα πρωθυπουργικά έδρανα. Οι ηγέτες αξιοποιούν τις εθνικές επετείους υπέρ της σφυρηλάτησης ενός κλίματος εθνικής ομοψυχίας, δεν τις προσαρμόζουν σε κοντόφθαλμες πολιτικές στρατηγικές επιβεβαίωσης των ιδεοληψιών τους.

Συνοψίζοντας, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ήταν η επέλαση του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού εκείνη που έσυρε την ανθρωπότητα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και γέννησε την απειλή του 1940 για την πατρίδα μας. Αντίστοιχα όμως, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι οι φορείς κάποια άλλης ιδεολογίας θα λάμβαναν διαφορετική απάντηση από τους προγόνους μας.
Η αναγνώριση ιδεολογικών προτιμήσεων στην εθνική επιλογή της 28ης Οκτωβρίου του 1940, πόσο μάλλον από μια χώρα που τελούσε υπό ένα δικτατορικό καθεστώς ιδεολογικά συγγενές με τους επίδοξους κατακτητές, είναι απόλυτα διαστρεβλωτική της ιστορικής πραγματικότητας και ανατροφοδοτεί μονάχα μεταγενέστερα διαμορφωμένες ιδεοληψίες ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς.

Ως εκ τούτου, είναι αληθινά απογοητευτικό για έναν πρώην πρωθυπουργό να μην βλέπει στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου το προφανές, δηλαδή την απόφαση ενός Έθνους να υπερασπιστεί την ανεξάρτητη κρατική υπόσταση του, και να προτιμά να εστιάσει σε ύστερες πολιτικές επινοήσεις. Λες και τα κίνητρα των αγωνιστών του ’40 δεν ήταν από μόνα τους ικανά να μας προκαλούν δέος, λες και η ελευθερία και η εθνική ανεξαρτησία δεν αποτελούν απαραίτητα εφόδια για μια κοινωνία που εξ ορισμού θα αποστρέφεται κάθε ολοκληρωτική ιδεολογία.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940, το δίλημμα που είχε μπροστά της η Ελλάδα δεν ήταν ιδεολογικό. 

Ήταν...