ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι "ευεργέτες" της... κουβέρτας

Οι Έλληνες εφοπλιστές διασύρουν και τον εαυτό τους και την Ελλάδα. 

Ενώ έχουν χρήμα για να αγοράσουν τον πλανήτη ολόκληρο και κομπάζουν για τα «κομμάτια» που έχουν στην κατοχή τους, στην Ελλάδα που πένεται πετούν 6.000.000 ευρώ για... τουαλέτες και κλινοσκεπάσματα στα νοσοκομεία, και στήνουν μάλιστα και φιέστα με τον πρωθυπουργό για να επιδείξουν την καλοσύνη τους!

Είναι μεγάλη η ντροπή και σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε αμιγώς προσωπικό να εκτίθεται η πατρίδα με αυτόν τον τρόπο. Αν οι δισεκατομμυριούχοι πλοιοκτήτες ήθελαν αληθινά να ευεργετήσουν τη χώρα, αφενός θα έπρεπε να έχουν προσφέρει χρήματα ανάλογα με τις δυνατότητές τους, αφετέρου δεν θα το... διαφήμιζαν.
 
Θα έπρεπε να έχουν προβεί στις δέουσες συνεννοήσεις με την πολιτική ηγεσία της χώρας και στη συνέχεια να μπει βαθιά το χέρι στην τσέπη και να δώσουν είτε ρευστό είτε να καλύψουν μεγάλης κλίμακας ανάγκες - χτίσιμο σχολείων, νοσοκομείων, κάλυψη εξόδων για εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας.

Ποιο είναι, άραγε, το μήνυμα στον Ερντογάν και σε όλους τους διεθνείς παράγοντες που παρακολουθούν στενά την κατάσταση στην Ελλάδα; 

Οτι οι ισχυρότεροι των Ελλήνων έχουν αποσυνδεθεί τόσο από τον εθνικό κορμό, ώστε φτάνουν να εκμεταλλεύονται την ανάγκη της πατρίδας, κάνοντας... φιγούρα με 6.000.000 (όλοι μαζί); - ποσό το οποίο μπορεί να δαπανήσει μόνο ένας εξ αυτών στις διακοπές του...

Τίποτα δεν έχει απομείνει από την αρχοντιά και τη φιλοπατρία των κροίσων του παρελθόντος, που άδειαζαν τα σεντούκια τους για την Ελλάδα, χωρίς να το λένε σε κανέναν εκτός από εκείνους που έπρεπε να το γνωρίζουν. 

Τώρα ακούμε μόνο κούφιες ρητορείες και βλέπουμε επιδείξεις πλούτου. 

Ο ελληνικός λαός, όμως...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΔΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ένα μάθημα Ιστορίας προς μοντέρνους ελληνόφωνους ψωφοειδείς ραγιάδες...

 

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του Stirlitz

Πριν λίγες μέρες ένας από τους σημαντικότερους αξιωματούχους του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, o Τσαγατάι Ερτζιγιές, διπλωμάτης και πολιτικός διευθυντής του υπουργείου, ανάρτησε στο Twitter το εξής κείμενο αναφερόμενος στο Καστελόριζο: «Το να πιστεύεις ότι ένα μικρό νησί 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που βρίσκεται δύο χιλιόμετρα μακριά από την Τουρκία και 570 χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, μπορεί να δημιουργήσει θαλάσσια ζώνη 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι γελοίο».  

Φυσικά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ποια θα ήταν σήμερα η άποψη της Τουρκίας αν π.χ. η Γαύδος ανήκε σ’ αυτή και κατοικείτο από Τούρκους. Θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να δεχθεί η Τουρκία πως η δική της Γαύδος δεν έχει καθόλου υφαλοκρηπίδα; Ούτε μία στο εκατομμύριο!  

Όχι μόνο δεν θα της φαινόταν τότε «γελοίο» το να απαιτεί όσα κυριαρχικά δικαιώματα απέρρεαν από τη θέση του νησιού της, αλλά θα είχε γυρίσει όλο το σύμπαν ανάποδα για να μην χαρίσει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο θάλασσας από όσα θα τις παραχωρούσε η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ (UNCLOS).

Το «γελοίο» ή όχι του πράγματος όμως σχετικά με το Καστελόριζο έχει και βαθιές ιστορικές ρίζες, πέρα από τις πολιτικές και διπλωματικές. Μετά το τέλος των βαλκανικών πολέμων, η Τουρκία στάθηκε άτυχη από άποψη γεωγραφίας. Από τη μία πλευρά συνέχισε βέβαια να κατέχει τον υψηλής στρατηγικής αξίας άξονα Βόσπορος - Προποντίδα - Δαρδανέλια χάρη στη σταθερή κατοχή του οποίου το Βυζάντιο υπήρξε παγκόσμια υπερδύναμη επί 1.100 χρόνια, αλλά από την άλλη μεριά έχασε σχεδόν όλα τα νησιά του Αιγαίου. Την εποχή εκεί, το 1913, η απώλεια των νησιών του Αιγαίου πιθανώς να μην απασχολούσε ιδιαίτερα τους Τούρκους, αλλά σίγουρα κατάλαβαν τι έπαθαν μερικές δεκαετίες αργότερα.

Η Τουρκία είχε χάσει από το 1911-12 και τα Δωδεκάνησα όταν τα κατέλαβε η Ιταλία – η οποία είχε αποσπάσει από τον τουρκικό έλεγχο την ίδια εποχή και τη Λιβύη. Όταν ο Μουσολίνι επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940, οι Τούρκοι δεν έπραξαν απολύτως τίποτα για να μας στηρίξουν παρ’ ότι είχαν υπογράψει σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας με τη χώρα μας σε περίπτωση που κάποια από τις δύο υποστεί εξωτερική επίθεση. Οι Τούρκοι δεν τάχθηκαν στο πλευρό της Ελλάδας κατά των Ιταλών για να έχουν αργότερα βάσιμες αξιώσεις επί ιταλικών εδαφών, όπως τα Δωδεκάνησα και το Καστελόριζο. Αντιθέτως, όταν ο Μεταξάς απέρριψε το ιταλικό τελεσίγραφο είχε κατά νου και τη μελλοντική προσάρτηση των Δωδεκανήσων, που θα δίνονταν στην Ελλάδα από τους Συμμάχους ως αντάλλαγμα για τη συμμετοχή της στον πόλεμο. Δύο μέρες μάλιστα μετά την ιταλική εισβολή, είπε στους διευθυντές των αθηναϊκών εφημερίδων πως «θα προσέξατε το τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ το οποίο δημοσιεύτηκε σήμερα στις εφημερίδες. Εκείνοι οι οποίοι στο τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτή την επιβεβαίωση άγραφης συμφωνίας για τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές».

Η Τουρκία πέρασε όλο τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως ο περίφημος «επιτήδειος ουδέτερος», φλερτάροντας διαρκώς με τη ναζιστική Γερμανία. Όταν η γερμανική πολεμική μηχανή κατέβηκε στα Βαλκάνια τον Απρίλιο του 1941 και κεραυνοβόλησε ταυτόχρονα τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, οι Τούρκοι καραδοκώντας σαν αρπακτικά για να εκμεταλλευτούν την πτώση της Ελλάδας, πρότειναν στους Γερμανούς να αναλάβουν τη φρούρηση των ελληνικών νησιών Χίου, Σάμου και Λέσβου καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, δήθεν για να αποδεσμευτούν γερμανικά στρατεύματα για να χρησιμοποιηθούν σε άλλα ενεργά μέτωπα. Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών όμως απέρριψε αυτό το αίτημα και απάντησε ότι είχαν οριστεί γερμανικές μονάδες γι’ αυτόν τον σκοπό. Η τουρκική κυβέρνηση αν και δυσαρεστήθηκε, δεν δημιούργησε θέμα για το μέλλον των ελληνικών νησιών επειδή ήλπιζε να πάρει ένα ακόμη μεγαλύτερο έπαθλο: το Ιράκ και τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης. Βλέπετε, εκείνη την εποχή δεν είχε φανταστεί ακόμα η Τουρκία την αξία που θα είχαν τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου και επικέντρωνε την προσοχή της σε εκείνα που ήταν ήδη εκμεταλλεύσιμα.

Λίγες μέρες πριν οι Γερμανοί επιτεθούν στη Σοβιετική Ένωση υπέγραψαν με την Τουρκία Σύμφωνο Μη Επιθέσεως. Λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1941, κι ενώ κινδύνευε να πέσει στα χέρια των εισβολέων η Μόσχα, οι Γερμανοί και οι Τούρκοι υπέγραψαν εμπορική συμφωνία με βάση την οποία η Τουρκία θα εξήγαγε στη ναζιστική Γερμανία 45.000 τόνους χρωμίτη τη διετία 1941-42 και από 90.000 τόνους το 1943 και το 1944. Για τη μεταφορά του χρωμίτη μάλιστα, οι Γερμανοί διέθεσαν 117 ατμομηχανές και 1.250 βαγόνια τρένου. Χάρη σ’ αυτό το μετάλλευμα από το οποίο έβγαινε το χρώμιο, μία κρισιμότατη πρώτη ύλη, η γερμανική πολεμική βιομηχανία κατάφερε να ανεβάζει διαρκώς την παραγωγή της τα επόμενα χρόνια.

Όταν το 1942 οι Γερμανοί επιχείρησαν να καταλάβουν τις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου, οι Τούρκοι και πάλι τους βοήθησαν εμμέσως παρατάσσοντας 28 μεραρχίες στην τουρκοσοβιετική μεθόριο και καθηλώνοντας σημαντικές σοβιετικές δυνάμεις απέναντί τους που δεν μπορούσαν να δράσουν κατά των Γερμανών.  

Για όσο διάστημα εξελίσσονταν οι επιχειρήσεις στο Ανατολικό Μέτωπο, η Τουρκία καραδοκούσε για να δει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα ώστε να επωφεληθεί η ίδια.  

Οι σχέσεις ναζιστικής Γερμανίας - Τουρκίας συνέχιζαν να είναι στενές. Έως το 1943 οι Τούρκοι είχαν ήδη προμηθευτεί από τη Γερμανία 60 άρματα μάχης PzKpfw IV καθώς και καταδιωκτικά αεροσκάφη Fw190 και ενδιαφέρονταν ζωηρά για την απόκτηση βαρέων αρμάτων Τίγρις. Το γεγονός ότι ο Χίτλερ ήταν πρόθυμος να πουλήσει στους Τούρκους τα νεότατα Τίγρις, τα οποία αποτελούσαν ακόμη ένα είδος στρατιωτικού μυστικού για τη Βέρμαχτ, φανερώνει το πόσο μεγάλη σημασία απέδιδε στη στάση της Τουρκίας γενικότερα. Τα κινηματογραφικά επίκαιρα της εποχής δείχνουν τους Τούρκους στρατιωτικούς να παρακολουθούν εντυπωσιασμένοι μερικά άρματα Τίγρις να ανεβοκατεβαίνουν σε απότομες τάφρους σε στίβο μάχης στη Ρωσία, λίγο πριν τη μάχη του Κουρσκ τον Ιούνιο του 1943. Στο γεύμα που τους παρέθεσαν οι Γερμανοί στρατηγοί μετά την επίδειξη οι Τούρκοι εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για τα γερμανικά όπλα, αλλά, όταν ρωτήθηκαν εάν η χώρα τους θα εγκατέλειπε την ουδετερότη­τά της για να συνταχθεί με τη Γερμανία, απάντησαν δι­πλωματικά πως η Βέρμαχτ ήταν αρκετά ισχυρή για να νικήσει τους Σοβιετικούς μόνη της. Δηλαδή «τρόλαραν» και τους Γερμανούς κανονικότατα.
 
Τον Αύγουστο του 1944, με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στη Ρουμανία, κόπηκαν οι χερσαίες συγκοινωνίες μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας με αποτέλεσμα να λάβει την απόφαση η Άγκυρα να διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τη χιτλερική Γερμανία. Και πάλι όμως οι Τούρκοι έκαναν το κορόιδο, και απέφυγαν να συνταχθούν με την πλευρά των Συμμάχων. Τελικά ο «επιτήδειος ουδέτερος» κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία στις 23 Φεβρουαρίου 1945, όταν πλέον τα σοβιετικά στρατεύματα είχαν καταλάβει την Πολωνία και την Ουγγαρία και βρίσκονταν στους ποταμούς Όντερ και Νάισε, σε απόσταση λίγων δεκάδων χιλιομέτρων από το Βερολίνο. Οι Τούρκοι επεδίωξαν να καθίσουν στο τραπέζι των νικητών και να λάβουν ανταλλάγματα για τη … συμμετοχή τους στον πόλεμο κατά του Άξονα, ενώ στην πραγματικότητα η στάση τους ήταν μια σκέτη κοροϊδία σε βάρος των Συμμάχων. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έχασαν ούτε έναν στρατιώτη και δεν υπέστησαν απολύτως καμία ζημιά, ενώ αντιθέτως η Ελλάδα πλήρωσε βαρύτατο φόρο αίματος με 600.000 νεκρούς και αναρίθμητες ζημιές σε περιουσίες και υποδομές.

  Η Ελλάδα έλαβε τελικά ως αντάλλαγμα για τις θυσίες της τα Δωδεκάνησα και το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, ενώ η Τουρκία τίποτα – όπως της άξιζε.

Επομένως το να παραπονιέται σήμερα η Τουρκία για την υπερβολικά μεγάλη ΑΟΖ του Καστελόριζου αποτελεί απύθμενο θράσος. Το Καστελόριζο και ολόκληρα τα Δωδεκάνησα δεν τα χάρισε κανείς στην Ελλάδα αλλά κερδήθηκαν με ποταμούς αίματος στα πεδία των μαχών όταν άλλοι παρατηρούσαν αμέτοχοι εκ του μακρόθεν. 

 Το ότι τα νησιά αυτά στερούν ένα μεγάλο μέρος υφαλοκρηπίδας από την Τουρκία είναι απλώς «κακοτυχία» για τους γείτονες. Έπαιξαν το παιγνίδι της ουδετερότητας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έχασαν. Είναι πολύ αργά τώρα να διεκδικούν μέρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε μια περιοχή που αποτελεί την ανταμοιβή της Ελλάδας για μία από τις πιο έξοχες στιγμές της Ιστορίας της. 

Πριν λίγο καιρό ο Τραμπ, απαντώντας στις επικρίσεις πολιτικών του αντιπάλων και δημοσιογράφων για το ότι εγκατέλειψε τους Κούρδους στις ορέξεις των Τούρκων, δικαιολογήθηκε λέγοντας πως «οι Κούρδοι δεν ήταν μαζί μας στην απόβαση της Νορμανδίας». Επομένως απέναντι σε μία ενδεχόμενη στρατιωτική σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας οι Αμερικανοί πώς θα εγκαταλείψουν έναν παλιό και πιστό σύμμαχό τους για να συνταχθούν με μία ελεεινή χώρα καιροσκόπων η οποία συνεργάστηκε κρυφά με τον Χίτλερ;

Όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου πως οι θαλάσσιες εκτάσεις που διεκδικεί η Τουρκία αποτελούν ουσιαστικά προέκταση των εδαφών που κερδίσαμε με αμέτρητες θυσίες το 1940-44. 

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άξιοι απόγονοι εκείνων που πολέμησαν στη Βόρεια Ήπειρο, στη Γραμμή Μεταξά, στην Κρήτη, στο Ελ Αλαμέιν και στο Ρίμινι δεν μπορούμε ούτε να διανοούμαστε ότι θα χαρίσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα στα Δωδεκάνησα ή οπουδήποτε αλλού στους απογόνους εκείνων που απλώς χάζευαν αδιάφοροι το δράμα της Ελλάδας και αργότερα έγιναν τα στενότερα φιλαράκια των Ναζί. Το οφείλουμε στους παππούδες μας να υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων όσα εκείνοι κέρδισαν με το αίμα τους. 

Ο «επιτήδειος ουδέτερος» ας πρόσεχε και ας είχε το θάρρος και την εντιμότητα να ανταποκριθεί στο προσκλητήριο της Ιστορίας.  

Αφού επέλεξε να λουφάρει όταν μαινόταν η θύελλα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχει τώρα κανένα ηθικό και νομικό δικαίωμα να απαιτεί οτιδήποτε από την Ελλάδα η οποία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του συμμαχικού αγώνα. Διαφορετικά, αν με οποιαδήποτε πρόφαση δεχθεί η Ελλάδα να εκχωρήσει στους Τούρκους κυριαρχικά της δικαιώματα που αναγνωρίζονται με βάση το διεθνές δίκαιο (όπως η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ), καλύτερα να καταργήσουμε τελείως την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και να πάψουμε να υποκρινόμαστε τους πατριώτες διότι θα έχουμε καταντήσει διεθνώς ρεντίκολα και δεν θα είμαστε άξιοι ούτε καν να πιάσουμε στο στόμα μας εκείνη τη γενιά των ηρώων.

Και σε όσους δειλούς και ριψάσπιδες παριστάνουν τάχα τους ρεαλιστές και ψάχνουν να βρουν κάθε τρόπο και αφορμή για να αποφύγουν να υπερασπιστούν τα εθνικά δίκαια, νομίζω ότι το μόνο που τους πρέπει είναι...

 να συγκρίνουμε τη δική τους ψοφοδεή στάση με τα λόγια του Ιωάννη Μεταξά όταν κλήθηκε ως επικεφαλής της μικρής και φτωχής Ελλάδας να αντιμετωπίσει δύο από τις υπερδυνάμεις της εποχής του: 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πολύτιμα μωρά

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓH

Όλα, τη χρονιά που ξέσπασε η κρίση, ήταν μωρά σημαδιακά. Όσα είχαν την τύχη να έχουν μεγαλύτερο αδέρφι, τη βόλεψαν και είχανε αδέρφι. 

Δεν αποκτήσανε, τα περισσότερα, άλλο. Όσα ήταν πρώτα μωρά, μείνανε και τελευταία, γιατί, ποιός τολμούσε να βάλει το κεφάλι του στον τορβά;

Στο πάρτυ του παιδικού σταθμού, κάποιοι πατεράδες είχανε χάσει τη δουλειά τους και φεύγανε έξω, αφήνοντας πίσω γυναίκα και παιδί. 

Στο πάρτυ στα προνήπια, είχανε φύγει ήδη δυό τρεις μαμάδες με τα παιδιά ακολουθώντας τον πατέρα και δεν είχε κανείς νέα, κάτι γελαστές φωτογραφίες από το facebook, ναι, ναι, τέλεια στην Αυστραλία, όνειρο στη Νέα Ζηλανδία, πολιτισμός στην Αγγλία… 

Στο πάρτυ στα νήπια μερικοί είχανε ήδη χωρίσει, γιατί η μάνα γκρίνιαζε που δούλευε μονάχα εκείνη κι είχε και να μαζεύει και τις κάλτσες, μερικοί πατεράδες απλώς εξαφανίστηκαν για να αρχίσουν καινούρια ζωή κάπου αλλού, να μην τα πολυλογώ, στην Τετάρτη, η τάξη ήταν για πείραμα κοινωνιολογίας.

Από τα δεκατέσσερα παιδιά, πυρηνικές οικογένειες οι πέντε, αγαπημένες και ανέφελες οι δύο. 

Πατέρας-μητέρα κανείς, μανάδες-πατεράδες μπορούσαν ν’ ανοίξουνε και σύλλογο. Και μοναχοπαίδια, πολλά μοναχοπαίδια του άτιμου 2008, όταν λιποθύμησε η Lheman brothers και κάτι ψέλλισε ο πρωθυπουργός ότι οι καταθέσεις ήταν εγγυημένες.

Όλα άλλαξαν τότε, όταν ακόμα τα μωρά του 2008 άλλαζαν στην κοιλιά θέση για να ξεπιαστούνε και στων γονιών τους τα μέτωπα έτρεχε κρύος ιδρώτας. Δεν σκέφτηκε κανένας πατέρας του έθνους πώς θα αντέξουνε στα δύσκολα τα αμάθητα ζευγάρια που νοιάζονταν για δημόσιες σχέσεις κι αποδράσεις, για ένα επίπεδο ζωής – αυτό αδιαπραγμάτευτο – και δεν γνώριζαν τίποτα, μα τίποτα άλλο. Στην πρώτη αδυναμία του άλλου, πόλεμος, στην πρώτη αποτυχία, αποστάσεις, στο πρώτο ξέσπασμα, φταίει το άλλο σου μισό και πρέπει να τ’ αλλάξεις. Γιατί, φυσικά, δεν ήτανε το άλλο σου μισό, μόνο βόλευε για το επίπεδο ζωής που τόσο απαραίτητο σου ήταν, ή σου το προσπόριζε κυρίως.

Με τις πρώτες δυσκολίες κάηκαν οι ωραίες εικόνες κι έμειναν οι μανάδες να τρέχουν σαν τον Βέγγο – που θά’πρεπε να τον ανακηρύξουν σύμβολο και προστάτη τους, όπως το Πυροβολικό την Αγία Βαρβάρα. Τρέχουν οι φουκαριάρες για εφτακόσια ευρώ, για τετρακόσια, ημίτρελλες, κρατάνε η μία το παιδί της άλλης και δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να κάνουνε άλλο παιδί, γιατί είδανε τι εστί ελληνική οικογένεια το 2010 και θέλουνε να γυρνάνε σπίτι και να βλέπουνε ταινία στον υπολογιστή. 

Και το άλλο, δεν σας το’ πα: δουλειές τέλος! Σιδέρωμα μόνο αυτά που φαίνονται, σεντόνια, πετσέτες, μπλούζες, μπιτζάμες, γιοκ! Καθάρισμα τα πάνω πάνω, φαΐ ό,τι μπορείς να βάλεις σ’ ένα πιάτο.

Ας φάει μια μέρα κορν φλέικς το σκασμένο! Πιτόγυρο και γκούντις, γκούντις, γκούντις. Δάνεια, φόροι, διατροφή που δεν την πληρώνουν, στην Αγγλία καινούρια οικογένεια από την αρχή ο μάγκας και το παιδί, σ΄αυτόν να έχει αδυναμία. Ουρλιάζει η υστερική μαμά, πόσο κακός ήταν ο πατέρας που τους παράτησε, στήνει καυγάδες ύστερα με τις δασκάλες, απειλεί ότι θα πάει στη Διεύθυνση. Μη θορυβείσθε, είναι μία ακόμη από την κατηγορία «Βέγγος» μόνο που αντί για χάπια τό’χει ρίξει στο να διορθώνει τα στραβά της κοινωνίας και να φρονηματίζει δημοσίους υπαλλήλους.

Οι σημαδούρες αυτές της κρίσης, οι ηρωικές μάνες του 2008-2015 αναρωτιούνται που πήγε η στενή και η ευρύτερη ελληνική οικογένεια και αν υπήρξε ποτέ η οικογένεια που έβλεπαν στις ελληνικές ταινίες. 

Η απάντηση είναι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το βάρος της πράξης

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

«Απέκαμα. Αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου, κι ας κινδυνεύω να χαθώ. Ούτε ο φόβος των μηχανορραφιών και των ραδιούργων ούτε οι συκοφαντικές στήλες εφημερίδων θα με παρεκκλίνουν από την πορεία που χάραξα στη ζωή μου. Ας λέγουν και ας γράφουν ό,τι θέλουν: Θα έλθει όμως κάποτε καιρός που οι άνθρωποι θα κρίνονται όχι με όσα ειπώθηκαν ή γράφτηκαν για τις πράξεις τους, αλλά με αυτή την ίδια τη μαρτυρία των πράξεών τους. Με αυτή την πίστη έζησα μέσα στον κόσμο, με θεμέλιο αυτές τις πνευματικές αρχές μέχρι τώρα που βρίσκομαι στη δύση της ζωής μου, και υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος γι’ αυτό. Μου είναι πλέον αδύνατον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρώνοντας πάντοτε το χρέος μου, ουδόλως φροντίζοντας για τον εαυτό μου, και ας γίνει ό,τι γίνει».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ – ΓΑΒΡΙΗΛ ΕΫΝΑΡΔΟ

Ο Ιωάννης – Γαβριήλ Εϋνάρδος (1775 – 1863) ήταν ελβετός τραπεζίτης και φιλέλληνας (επέδειξε έμπρακτα τον φιλελληνισμό του το 1847, όταν πλήρωσε μισό εκατομμύριο χρυσά φράγκα για να ικανοποιήσει ένα μέρος του δανείου το 1832 των άγγλων τραπεζιτών προς την Ελλάδα) και στενός φίλος του Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Κυβερνήτης γράφει στον φίλο του από το Ναύπλιο, την πρωτεύουσα μιας κουτσουρεμένης αναγεννημένης χώρας, στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, μόλις δεκατρείς ημέρες πριν δολοφονηθεί.

Ο Κυβερνήτης γνωρίζει ότι θα δολοφονηθεί – ίσως γι’ αυτό και στην επιστολή μιλάει για τη «δύση της ζωής» του, παρότι δεν έχει κλείσει ακόμη τα πενήντα έξι του χρόνια κι εντελώς διαφορετικά έχει ονειρευτεί τη «δύση» του δικού του βίου: θέλει να αποσυρθεί από τα δημόσια πράγματα, στην Κέρκυρα, τον γενέθλιο τόπο του, στην τότε αγγλοκρατούμενη Επτάνησο (μια Αγγλία που αυτόν, τον «Ρώσο», τον επιφανή πρώην υπουργό Εξωτερικών δύο Τσάρων, τον μισεί θανάσιμα και τον θεωρεί Δούρειο Ιππο των ρωσικών συμφερόντων στη Μεσόγειο). Ο Κυβερνήτης έχει ήδη ενημερωθεί πως η ετερόκλητη αλλά πανίσχυρη Αντιπολίτευση έκανε έρανο και μάζεψε δύο χιλιάδες ισπανικά τάλιρα για να χρηματοδοτήσει το «συμβόλαιο θανάτου». Ο στρατηγός Σνάιντερ είναι πρόθυμος να διαθέσει πεντακόσιους γάλλους στρατιώτες ως προσωπική του φρουρά, αλλά ο Καποδίστριας περήφανα και ακατάδεχτα του απαντάει: «Ανήκει στους Ελληνες να με φυλάξουν».  

Πολλοί δικοί του άνθρωποι – ανάμεσά τους και η Μαντώ Μαυρογένους, που περιφέρεται ημίτρελη και οικονομικά κατεστραμμένη στο Ναύπλιο – τον προειδοποιούν ότι οι Μαυρομιχαλαίοι έχουν αποφασίσει να ξεπλύνουν το άγος προς τον πάτερ φαμίλια τους, τον Πετρόμπεη (ο Κυβερνήτης, με τη σύμπραξη του Κολοκοτρώνη, προσπαθεί να καταστείλει την ανταρσία του στη Μάνη και τον έχει φυλακίσει), με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν: με το αίμα. Μια τελευταία απόπειρα για να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός κυριολεκτικά την υστάτη – 26 Σεπτεμβρίου 1831 – ακυρώνεται όταν ο Καποδίστριας διαβάζει στον «Ταχυδρόμο του Λονδίνου» ένα δημοσίευμα γύρω από την «τυραννική διοίκησή» του και τον «άδικο διωγμό» των Μαυρομιχαλαίων. Στον ρώσο ναύαρχο Ρίκορντ θα δηλώσει ότι «είναι υποχρεωμένος να προστατεύσει την αξιοπρέπειά του». Η προστασία της αξιοπρέπειάς του – το ξέρει πια καλά – κοστίζει μια «λίβρα σάρκας» από το δικό του κορμί. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης είναι ο δικός του σαιξπηρικός Σάιλοκ.

Αυτές είναι λίγες από τις ψηφίδες, με τις οποίες η Καρολίνα Μέρμηγκα, στο νέο της βιβλίο «Κάτι κρυφό μυστήριο» (εκδόσεις Μελάνι, 2019), συνθέτει μια επιβλητική παλίμψηστη μυθιστορηματική επιφάνεια. Ο τίτλος του βιβλίου είναι δανεικός από τον «Κρητικό» του Διονύσιου Σολωμού: «Κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύση / Κάθε ομορφιά να στολιστή και το θυμό ν’ αφήση». 

Αυτό το «κάτι κρυφό μυστήριο» – το σύντομο (τρία χρόνια, οκτώ μήνες και είκοσι μία ημέρες) όσο και καθοριστικό πέρασμα του Ιωάννη Καποδίστρια από την πολιτική μας σκηνή – ενισχύεται από τη δήλωση του Τ.Σ. Ελιοτ για την πλοκή του «Murder in the Cathedral» που παραθέτει ως μοτίβο η Μέρμηγκα στην αρχή του βιβλίου της: «Ενας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν». 

Πράγματι, έτσι μπορεί να συνοψίζεται (και να ερμηνεύεται;) ιδανικά το «μυστήριο» του Κυβερνήτη που, εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, ταλανίζει τους έλληνες και ξένους ιστορικούς. Γιατί προτίμησε να θυσιάσει μια λαμπρή σταδιοδρομία στη ρωσική αυλή (κάποιο χρονικό διάστημα, την επαύριον της ναπολεόντειας συντριβής, εθεωρείτο ως ένας από τους κορυφαίους διπλωμάτες της Ευρώπης, το μόνο πιθανόν «αντίπαλον δέος» που ο καταχθόνιος Μέτερνιχ φοβόταν και υπολόγιζε) και να προσδεθεί στο άρμα μιας εν πολλοίς «χαμένης υπόθεσης», όπως ο ίδιος θεωρούσε την ελληνική επανάσταση, αφ’ ης στιγμής ξέσπασε κατά την πιο δυσμενή «αντεπαναστατική» διεθνή συγκυρία;

Ο βαθύς, ανόθευτος πατριωτισμός του είναι σίγουρα ένα σημαντικό τμήμα της απάντησης – κάτι που παραδέχεται έως και ο ιστορικός και πολιτικός Σπυρίδων Τρικούπης, που τον αντιπολιτεύτηκε όσο ελάχιστοι: «Οιαδήποτε και αν ήτον η προς την ρωσσικήν αυλήν κλίσις του, ουδενός Ελληνος καρδία ήτον ελληνικωτέρα».  

Γιατί όμως δεν θέλησε να προστατεύσει ούτε τον εαυτό του, ενώ είχε πλήρη συναίσθηση – και το διεμήνυσε στον Γιώργη Μαυρομιχάλη, τον έναν από τους δύο φονιάδες του – ότι όποιος τον δολοφονήσει, «θα σκοτώσει μαζί μ’ εμένα και την πατρίδα»;
 
Η Καρολίνα Μέρμηγκα, προκειμένου να περικυκλώσει το «κάτι κρυφό μυστήριο» του Καποδίστρια αλλά και να σεβαστεί μέχρι τέλους το μεδούλι του μυστηρίου, δίνει το «μικρόφωνο» σε πολλούς από τους πρωταγωνιστές της αυτοεκπληρούμενης προφητείας – «πιστεύει ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν» -,  φωτίζει το δράμα από κάθε πιθανή και απίθανη οπτική γωνία: στη Ρωξάνδρα Στρούτζα, τον μοναδικό πλατωνικό έρωτα του Κυβερνήτη, στη Δωροθέα Λίβεν, την ερωμένη του Μέτερνιχ, στον Νικόλα Δραγούμη, τον νεαρό γραμματέα του Καποδίστρια κ.ο.κ.

Σε μια από τις πιο «αποκαλυπτικές» συζητήσεις του Κυβερνήτη με την αμερικανογαλλίδα Δούκισσα της Πλακεντίας – κι ενόσω η Δούκισσα νταραβερίζεται ήδη με «αντικυβερνητικούς» κύκλους, γεγονός που ο Καποδίστριας γνωρίζει – ο Κυβερνήτης ξανοίγεται στη Δούκισσα και της παραδίδει το κλειδί του «μυστηρίου»: 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: H συλλογικότητα

Του ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Σήμερα θα σας εκμυστηρευτώ ένα μυστικό. Μονάχα εγώ θα το ξέρω και όσοι διαβάζετε αυτή τη σελίδα. Βεβαίως, όπως θα έλεγε και ο Μάνος Βουλαρίνος, επειδή καλός άνθρωπος μπορεί να είμαι, αλλά δεν είμαι και κανένα κορόιδο, δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω τις ακριβείς συντεταγμένες του μυστικού. Θα σας το «φωτογραφίσω», έτσι, φλου αρτιστίκ, προκειμένου να καταλάβετε και να μην καταλάβετε πού ακριβώς αναφέρομαι.

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να είμαι πιο σαφής, εάν δεν ήμουν κομμάτι καχύποπτος για τις δικές σας προθέσεις, αφ’ ης στιγμής το πληροφορηθείτε. 

Φύλαγε τα ρούχα σου, να έχεις τα μισά. Ή, όπως λένε σε κάποιο σημείο στον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε που είδα πρόσφατα, «ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί μυστικό κάτι που γνωρίζουν τρεις είναι με νεκρούς τους δύο».

Να μη σας τα πολυλογώ. 

Εχω βάλει στο μάτι μια μονοκατοικία. Μια παλιά μονοκατοικία, καλοδιατηρημένη. Η μονοκατοικία δεν κατοικείται εδώ και καιρό, αλλά διατίθεται προς ενοικίαση για όποιον είναι πρόθυμος να καταβάλει το σχετικό βαλάντιο. Το βαλάντιο είναι τσουχτερό, δεδομένου ότι η μονοκατοικία βρίσκεται πολύ κοντά – δύο λεπτά με τα πόδια – σ’ έναν σταθμό του ηλεκτρικού και, όπως κατανοείτε, η αντικειμενική της αξία ολοένα και τραβάει την ανηφόρα. Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω λεφτά, μα, και να είχα, δεν θα τα έδινα για το ενοίκιο της μονοκατοικίας.  

Τι σκοπεύω λοιπόν να κάνω, εκτός από το να την κοιτάζω και να τη λιγουρεύομαι;  

Σκοπεύω να την καταλάβω. Μάλιστα. Οπως το διαβάσατε. Κατάληψη. Μη φανταστείτε τίποτε χολιγουντιανό. Ενα βράδυ θα παραβιάσω την κλειδαριά και μετά θα την αλλάξω. Δεν ακούγεται και τόσο δύσκολο.

Εντάξει. Δεν είμαι κανένα κορόιδο, αλλά δεν είμαι και κανένας ηλίθιος. Μπορώ να εικάσω ότι σε ορισμένους ανθρώπους δεν θα πολυαρέσει αυτή η εξέλιξη. 

Κατ’ αρχάς, στον ιδιοκτήτη της μονοκατοικίας. Δεν πρέπει να υποτιμήσω το ενδεχόμενο να εμφανιστεί με καμιά καραμπίνα, αλλά επειδή πολιτισμένη χώρα είμαστε, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως λένε, πιο πιθανό είναι να καλέσει την Αστυνομία.

Η Αστυνομία, πάλι, μάλλον θα με πετάξει έξω. Ισως να ειδοποιήσει και κάποιους πιο ειδικούς, εκείνους με τις λευκές ρόμπες, να με φιλοξενήσουν λίγες μέρες σ’ ένα ευαγές ίδρυμα και να προσπαθήσουν να αποκωδικοποιήσουν τι ακριβώς έτρεχε μέσα στο τσερβέλο μου – ήταν ντάγκλα οι νευρώνες; – όταν αποφάσιζα να παραβιάσω την κλειδαριά. 

Δεν αποκλείεται να μη βρεθεί ούτε ένας πρόθυμος να μου συμπαρασταθεί. Δεν σας περνάει από το μυαλό η αποξένωση στη σημερινή κοινωνία. Τα έλεγε ο Μαρξ σχεδόν δύο αιώνες πριν – για τη διαβόητη «αλλοτρίωση» του σύγχρονου ανθρώπου -, αλλά ποιος τον άκουγε;

Δεν είναι όμως όλα τόσο μαύρα κι άραχλα. Υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας.  

Ονομάζεται...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΗΦΗΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ: Δημόσιες υπηρεσίες για την ταλαιπωρία του πολίτη

Του ΑΝΔΡΕΑ ΔΡΥΜΙΩΤΗ

Είμαι βέβαιος ότι θα σας εκνευρίσω με το σημερινό κείμενο και γι’ αυτό θα προσπαθήσω να σας χαλαρώσω με ένα ανέκδοτο.

Ενας δημόσιος υπάλληλος (ΔΥ) που καθόταν στο γραφείο του και σκυλοβαριόταν, άρχισε να ψάχνει κάτι παλιούς φοριαμούς που κανένας δεν ήξερε τι περιείχαν. Προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε βαθιά χωμένο κάπου ένα λυχνάρι. Το έτριψε για να το ξεσκονίσει και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του το Τζίνι (Τ).

- Τ: «Αφέντη, μπορώ να σου εκπληρώσω τρεις επιθυμίες».
- ΔΥ: «Κόψε την πλάκα, έχω ακούσει το παραμύθι και δεν το πιστεύω».
- Τ: «Δοκίμασέ με».
- ΔΥ: «Ωραία, φέρε μια Coca-Cola».

Ω του θαύματος, εμφανίζεται μια λαχταριστή, παγωμένη Coca-Cola! Ο ΔΥ κατάλαβε ότι σπατάλησε τη μία επιθυμία του.

- ΔΥ: «Θέλω να βρεθώ σε ένα δικό μου παραθαλάσσιο σπίτι στη Μύκονο».
Και το θαύμα έγινε. Ο ΔΥ βρέθηκε σε μια καταπληκτική βίλα στη Μύκονο, αραχτός στην ξαπλώστρα του δίπλα στο κύμα. Ενθουσιασμένος πλέον λέει στο Τ την τελευταία επιθυμία του.
- ΔΥ: «Θέλω να μην ξαναδουλέψω ποτέ στη ζωή μου».
- Τ: «Η κάθε μια σου επιθυμία είναι για μένα διαταγή», του απαντά και τον ξαναγυρίζει στο γραφείο του, εκπληρώνοντας την επιθυμία του!

 

Τα ανέκδοτα με την υπερβολή τους αναδεικνύουν πραγματικές καταστάσεις. Ολοι μας έχουμε εμπειρίες από τη συχνότατη επαφή που μας υποχρεώνουν να έχουμε με τις δημόσιες υπηρεσίες. Πρόσφατα μου έτυχε ένα περιστατικό που επιβεβαίωσε αυτό που όλοι υποθέτουμε: Στο Δημόσιο, μόνο τα ρολόγια δουλεύουν!  

Ολοι εμείς που δουλεύαμε για χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, γνωρίζουμε ότι δεν φταίνε οι υπάλληλοι, αλλά το σύστημα. Η Διοίκηση μιας επιχείρησης ή ακόμα μιας ομάδας βασίζεται σε μια μόνο αρχή. Η εξουσία του manager προέρχεται από τη δυνατότητα που έχει «to hire and fire», δηλαδή την εξουσία να προσλαμβάνει και να απολύει. Στο Δημόσιο κανένας δεν έχει αυτή τη δυνατότητα, γι’ αυτό και οι υπάλληλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Υπάρχουν οι ευσυνείδητοι που πάνε κόντρα στο ρεύμα και προσπαθούν φιλότιμα να κάνουν τη δουλειά τους, που είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη και οι υπόλοιποι που αδιαφορούν επιδειχτικά, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν μπορεί να τους κάνει απολύτως τίποτα!

Πάμε τώρα στο περιστατικό. 

Πριν από μερικούς μήνες άλλαξα πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας και έτσι άρχισα να παίρνω μηνιαίους λογαριασμούς από τον νέο πάροχο. Για μερικούς μήνες οι λογαριασμοί δεν είχαν ενδείξεις μετρητή και κατά συνέπεια ήταν όλοι ενδεικτικοί, κατ’ εκτίμηση.

Κάλεσα το 11500, σύμφωνα με τις οδηγίες του παρόχου και αφού περίμενα 16 λεπτά, με ενημέρωσαν ότι δεν έχουν καταχωρισθεί μετρήσεις και θα πρέπει να τις δώσω εγώ ξανακαλώντας το 11500. Ρώτησα αν μπορώ να τις στείλω με email και πήρα αρνητική απάντηση, επαναλαμβάνοντας ότι πρέπει να το κάνω τηλεφωνικά. Πήρα τις ενδείξεις του μετρητή και ξανακάλεσα το 11500 στις 3/12/2019, ώρα 15.00 περίπου. Αφού περίμενα 9 λεπτά, ακούστηκε η εκπρόσωπος του ΔΕΔΔΗΕ. Προσπάθησα να της μιλήσω, αλλά μου είπε κοφτά: «Δεν σας ακούω και για να μη χρεώνεστε το τηλεφώνημα, σας κλείνω».  

Ξανά τηλέφωνο και νέα αναμονή 12 λεπτών αυτή τη φορά. Η εκπρόσωπος με ενημέρωσε ότι «το σύστημα δεν δουλεύει και πρέπει να ξανακαλέσω μετά τις 16.00». Την παρακάλεσα να καταγράψει τις ενδείξεις και να τις καταχωρίσει όταν επανέλθει το σύστημα, για να μην ταλαιπωρούμαι με την αναμονή. Μου απάντησε ότι αυτό δεν γίνεται και μου έδωσε το σταθερό 2111 900 500 ώστε να μη χρεώνομαι την αναμονή. Κάλεσα στις 16.20 και ύστερα από αναμονή 15 λεπτών επικοινώνησα με κάποιον εκπρόσωπο, στον οποίο έδωσα τις ενδείξεις του μετρητή για τα περαιτέρω.

Αυτά είναι τα γεγονότα και εφόσον όλες οι συνομιλίες καταγράφονται είναι πολύ εύκολο να επιβεβαιωθούν από τους «αρμόδιους», αν υπάρχουν «αρμόδιοι» που ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση των πελατών τους. 

Ελάτε όμως να δούμε τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε από αυτό το περιστατικό.

- Χρόνος Αναμονής. Είχα τέσσερις αναμονές: 16, 9, 12 και 15 λεπτών. Αυτός ο χρόνος αναμονής είναι απαράδεκτος. Αν ήταν ιδιωτική επιχείρηση σε ανταγωνιστικό περιβάλλον θα έκλεινε μετά από μερικούς μήνες λειτουργίας. Τόσο μεγάλη αναμονή είναι αποτρεπτική και αν δεν είναι απολύτως αναγκαία η επικοινωνία ο καλών θα εγκαταλείψει το πολύ σε 5 λεπτά.
 

- Σύστημα δεν λειτουργεί. Απαράδεκτο! Σε μια τόσο κρίσιμη υπηρεσία έπρεπε να υπάρχει εφεδρικό σύστημα ώστε η εξυπηρέτηση να είναι συνεχής και απρόσκοπτη. Πόσα άλλα τέτοια συστήματα υπάρχουν στο Δημόσιο που λειτουργούν χωρίς εφεδρική κάλυψη;

- Εξυπηρέτηση Πελάτη. Παρόλο που μίλησα με τρεις διαφορετικούς εκπροσώπους για το ίδιο θέμα, κανένας δεν με ενημέρωσε ότι μπορώ να δώσω τις ενδείξεις του μετρητή μέσω του internet και της σχετικής εφαρμογής του ΔΕΔΔΗΕ. Κατά τη διάρκεια της αναμονής η ηχογράφηση επαναλάμβανε ότι «για βλάβες μπορείτε να δηλώσετε χωρίς αναμονή στο deddie.gr», αλλά καμία κουβέντα για τις ενδείξεις του μετρητή. Αυτή η έλλειψη μου δημιούργησε πολλές υποψίες, τις οποίες καλύτερα να μη διατυπώσω. Αφήστε τη φαντασία σας να καλπάσει.
 

- Δεν έγινε καταμέτρηση. Εντελώς απαράδεκτο. Στη διεύθυνση του μετρητή υπάρχει πάντοτε κάποιος μεταξύ 8.00 και 17.00, ώστε είναι αδύνατο να ζήτησαν καταμέτρηση και να μη βρήκαν ανταπόκριση. Το πιθανότερο είναι ότι ΔΕΝ ήλθαν για καταμέτρηση. Μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι όλους αυτούς τους μήνες δεν άφησαν έστω και ένα σημείωμα ότι «περάσαμε και δεν σας βρήκαμε» ώστε να αντιδράσουμε.

Χρησιμοποίησα αυτό το περιστατικό της καθημερινότητας για να πάω στα πιο σοβαρά θέματα. 

Πριν από μερικές εβδομάδες η καλή φίλη Μιράντα Ξαφά δημοσίευσε ένα άρθρο στην «ΚτΚ» (24/11/2019) με τίτλο «Δύο εκθέσεις, ένα συμπέρασμα». 

Αντιγράφω μια παράγραφο από το εξαιρετικό αυτό άρθρο: «…Ολα τα παραπάνω είναι λίγο-πολύ γνωστά από προηγούμενες εκθέσεις των δύο Οργανισμών. Το νέο στοιχείο, που λίγοι πρόσεξαν, βρίσκεται στην έκθεση του ΔΝΤ: Το κόστος συντήρησης ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων την περίοδο 2012-18 έφτασε το αστρονομικό ποσό των 18 δισ. ευρώ – δηλ. 2,6 δισ. ευρώ τον χρόνο, όσο το σύνολο των εσόδων από τον ΕΝΦΙΑ! Συζητάμε εδώ και τρία χρόνια αν θα καταργηθεί ή όχι η προσωπική διαφορά στις παλαιές συντάξεις, με ετήσιο όφελος 2 δισ. στον προϋπολογισμό, ενώ συγχρόνως ξοδεύουμε 2,6 δισ. επιδοτώντας ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις χωρίς να γίνει καμία συζήτηση, καμία ανάλυση κόστους-οφέλους».


Τα λόγια είναι περιττά. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Ολοι εμείς οι φορολογούμενοι πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να ζητάμε από την Κυβέρνηση την όσο το δυνατόν ταχύτερη απαλλαγή μας από τις ζημιογόνες κρατικές εταιρείες. Οταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση, οι ιδιωτικοποιήσεις έφτασαν στο ασύλληπτο ύψος των 5.000 εταιρειών την ημέρα. Ναι, σωστά διαβάσατε, δεν είναι τυπογραφικό λάθος: 5.000! Με εντελώς συνοπτικές διαδικασίες ξεφορτώθηκαν τα βάρη από το κράτος. Μπορεί να ωφελήθηκαν ολιγάρχες αλλά πάνω από όλα ωφελήθηκε η χώρα.

Το ίδιο έκανε η Thatcher στη δεκαετία του ’80. Παρά τις αντιρρήσεις και τις απεργίες (η απεργία των ανθρακωρύχων κράτησε ένα χρόνο), προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση σχεδόν όλων των κρατικών εταιρειών (ακόμα και το νερό) εισπράττοντας 29 δισεκατομμύρια λίρες. Οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν όλες μέσω χρηματιστηρίου για να μη χάνεται χρόνος στην αναζήτηση κατάλληλου αγοραστή.  

Δυστυχώς, ζούμε στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης. Η νέα Κυβέρνηση θα πρέπει...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η ελληνική σημασία των πινακίδων του ΚΟΚ

Ο Μάνος Βουλαρίνος φτιάχνει μια λίστα για τον ΚΟΚ και την οδική σήμανση που ακολουθούν οι Έλληνες οδηγοί.

To αποτέλεσμα της έρευνας του τελευταίου ευρωβαρόμετρου, σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες είναι οι πιο επικίνδυνοι και νευρικοί οδηγοί στην Ευρώπη, δεν εκπλήσσουν κανέναν. 


Το πρώτο είναι φανερό σε όποιον κυκλοφορεί στους ελληνικούς δρόμους και το δεύτερο είναι το φυσικό επακόλουθο καθώς είναι απολύτως λογικό να είσαι νευρικός όταν ξέρεις ότι τόσο πολλοί οδηγοί γύρω σου είναι ανεύθυνοι και αντικοινωνικοί εγκληματίες.


Η γνώμη μου είναι πως η ελεεινή συμπεριφορά των Ελλήνων οδηγών δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της κακής ανατροφής από τις δυσλειτουργικές τους οικογένειες και της προστασίας την οποία απολαμβάνουν οι παραβατικοί οδηγοί από την Τροχαία. Είναι και αποτέλεσμα της ελλιπούς ενημέρωσης για τον ΚΟΚ και την οδική σήμανση. 


Γι' αυτό αποφάσισα να κάνω μια μικρή λίστα με όλα αυτά που πρέπει επιτέλους να μάθει κάθε οδηγός που κινείται στους δρόμους της ωραιότερης χώρας του κόσμου.


Φωτεινοί σηματοδότες οχημάτων

Πράσινο: Συνεχίζουμε την πορεία αγνοώντας οτιδήποτε μπορεί να βρίσκεται μπροστά από το όχημα
Πορτοκαλί: Επιταχύνουμε
Κόκκινο: Συνέχιση της πορείας με χαμηλότερη ταχύτητα, εκτός αν έχει μόλις ανάψει οπότε υποχρεωτικά επιταχύνουμε


Φωτεινοί σηματοδότες πεζών

Πράσινο: Ελεύθερη διάβαση των πεζών που προτιμούν το πράσινο
Κόκκινο: Ελεύθερη διάβαση των πεζών που προτιμούν το κόκκινο
Πινακίδες

Απαγορεύεται η είσοδος σε όλα τα οχήματα, εκτός αν ο οδηγός τους βαριέται να κάνει το τετράγωνο ή βιάζεται

Διαφημιστικές πινακίδες από καμπάνια μάρκας προφυλακτικών. Δεν αφορούν την οδήγηση και πρέπει να αγνοούνται.

Θέσεις στάθμευσης

Θέσεις στάσης και στάθμευσης 

Θέση στάθμευσης μόνο για Έλληνες

Απαγορεύεται η στάθμευση σε...

ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: «Ακριβές» πίτες και φτηνά κιμπαριλίκια

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΣΟΦΙΑΝΟΥ

Ειλικρινά, δεν με ενόχλησε καθόλου το κονδύλι των 12.000 ευρώ για την εκδήλωση κοπής της πίτας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Το βρίσκω λογικό, μέσα στα όρια του ανεκτού, και #pestenamefate, που λένε και στα social media.   

Mε ενοχλεί πολύ, όμως, όταν βγαίνει ο υπουργός και λέει σε όσους (κακώς, επαναλαμβάνω) ενοχλήθηκαν, αλλά και προς όλους εμάς, ότι θα τα πληρώσει από την τσέπη του. Οπως και αν τη «γέμισε».  

Πόσο φτηνό, πόσο δεύτερο…  

Είμαι σίγουρος, πάντως, ότι οι σφουγγοκωλάριοι θα τον υμνούν: «Πω πω, υπουργάρα μας, τι τους έκανες, τους έσκισες τους ζαίους με αυτό που είπες», και άλλα τέτοια που συντελούν σε μια ωραία, μεταξύ τους, ατμόσφαιρα. Και αυτό (και αυτούς) προφανώς είχε στο μυαλό του ο ευφυής κατά τα λοιπά Μάκης Βορίδης. Να «την πει», να «τη βγει» στους Συριζαίους για την κριτική που του άσκησαν, απευθυνόμενος σε κοινά που αντιλαμβάνονται την πολιτική με όρους ποδοσφαιρικής «θύρας». 

Για εκείνους –λίγους ή πολλούς– που κρίνουν αστείο το (μη) θέμα περί σπατάλης, αλλά και γελοίο το «κιμπαριλίκι» ενός υπουργού, δεν ενδιαφέρεται ο Μάκης Βορίδης. Ούτε ο κύκλος των χαμένων στα τηλεοπτικά πάνελ πολιτευτών (και ψηφοφόρων τους)…  

Στην τελική, πάντως, αν ήθελε να κάνει (τον) καλό και όχι τον καμπόσο...

NoυΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η Υπουργός Παιδείας και αριστείας δεν γνωρίζει το ποσοστό του ΑΕΠ που δίνουμε για την Παιδεία

Εθνικής ξεφτίλας κωμωδία

Σαν σήμερα (22/1/ΧΧΧΧ)

1830: H Ελλάδα αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος βάσει του Πρωτόκολλου του Λονδίνου.

1842: Επίσημη έναρξη εργασιών για την Εθνική Τράπεζα με πρώτο διοικητή τον Γεώργιο Σταύρου.

1889: Ιδρύεται η δισκογραφική εταιρεία Columbia στη Νέα Υόρκη .

1987: Ο αμερικανός πολιτικός Μπαντ Ντουάιερ αυτοκτονεί μπροστά στις κάμερες

1788: Γεννιέται ο Λόρδος Βύρων,

1942: Γεννιέται ο Μίμης Δομάζος, ο στρατηγός του ελληνικού ποδοσφαίρου.

1977: Πεθαίνει ο συγγραφέας Μενέλαος Λουντέμης

1994: Πεθαίνει ο Τέλι Σαββάλας

2019 Εφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 61 ετών, ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», Θέμος Αναστασιάδης, μετά από μακρά ασθένεια.

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Άνθρωποι και κατσαρίδες

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Από την [θλιβερή όπως φαίνεται] συγκέντρωση απουσίαζα. Ως εκ τούτου, και δίχως ρεπορτάζ που να μπορώ να εμπιστευτώ, αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο εκείνοι που επιτέθηκαν στον δημοσιογράφο Thomas Lacobi να ήταν όντως Χρυσαυγίτες που, όντως, ήταν εκεί. Βέβαια ο χαρακτηρισμός, συλλλήβδην, των συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα ως “ακροδεξιών”, …δεν μου το κάνει εύκολο. Το μόνο φιλμάκι από το περιστατικό βρίσκεται στο zougla.gr και από αυτό τίποτα συγκεκριμένο δεν προκύπτει. Ούτε καν κάποια επίθεση…

Στις ειδήσεις του Σκάι, είδαμε / ακούσαμε τον αιμόφυρτο δημοσιογράφο να αντιπαρατίθεται με διαδηλωτές, με την κάμερα …εστιασμένη σ’ εκείνον. 

Στην παρατήρηση κάποιου [αόρατου]: “δεν φωτογράφιζες τη διαδήλωση, φάτσες φωτογράφιζες, τον ρόλο σου τον ξέρουμε”, ο Γερμανός του απαντά “ο ρόλος μου είναι …να αποκαλύπτω το φασισμό που υπάρχει σ’ αυτήν εδώ τη χώρα”. 

Διαδηλωτής: “εσύ είσαι ο φασίστας που δεν αφήνεις το λαό να μιλήσει”.  

Ρεπόρτερ: “δεν είσαι λαός εσύ. Ένα κάθαρμα είσαι… μια κατσαρίδα …μια δειλή κατσαρίδα” …
 

Ανάμεσα στις φωνές των [αόρατων πάντα] ακροδεξιών [;] ακούγεται κάποιος να μιλάει ενάντια στους “δημοκράτες δημοσιογράφους και τη δημοκρατία τους”… Το τι μπορεί να σκεφτεί κανείς για όλα αυτά επαφίεται στην πείρα, την καχυποψία ή την ευπιστία του. 

Σημειωτέον ότι το ρεπορτάζ των ειδήσεων έχει αποσυρθεί απ’ το YouTube, όπως και απ’ το site του Σκάι. Υπάρχει όμως στο Altsantiri, μονταρισμένο, και “φροντισμένο όπως πρέπει”…  https://www.altsantiri.gr/ellada/823481/i-stigmi-tis-epithesis-ston-germano-dimosiografo-apo-akrodexioys-sygklonizoyn-oi-eikones-video/
 

H ιστορία, εν ολίγοις, φιλοτεχνημένη από τον κύριο Lacobi, έχει ως εξής: η Ελλάδα είναι μια χώρα που διολισθαίνει στον φασισμό, με νεοναζί και ακροδεξιούς που διοργανώνουν διαδηλώσεις εναντίον μεταναστών, μη παραλείποντας να ξυλοκοπούν ρεπόρτερ που τραβούν φωτογραφίες …με την ύποπτη [βλ. πιθανώς …διατεταγμένη] ανοχή της Αστυνομίας [“με τόση Αστυνομία ολόγυρα, νόμιζα ότι μπορώ να κάνω την δουλειά μου”].
 

Αυτά, με τη δημοσιογραφική υπογραφή ενός πολίτη, του κράτους – βασικού υπέυθυνου για τα δεινά που πλήττουν την Ελλάδα, ο οποίος...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το... ζωικό βασίλειο της χώρας

Toυ Lycinos

Ο κος. Μητσοτάκης στην δήλωσή του για την υποψηφιότητα της κας. Αικατερίνης Σακελλαροπούλου: «Ο πολίτης είναι γένους αρσενικού. Η Δημοκρατία, η Ελλάδα και η Πρόοδος, ωστόσο, είναι γένους θηλυκού».

- Το λεμούριο της Μαδαγασκάρης τί γένους είναι;

- Μα ουδέτερο, αν και το ήξερα σαν αρσενικό, ο λεμούριος.

- Ουδέτερο ή αρσενικό γραμματικά όσον αφορά το οριστικό άρθρο, αλλά βιολογικά, υπάρχει ασφαλώς αρσενικό και θηλυκό.

- Άρχισες τις εξυπνάδες.

Αυτά εννοούνται, αλλά τί σχέση έχει με την υπόθεση, και τί μας νοιάζει τώρα τί γένους είναι το λεμούριο της Μαδαγασκάρης;

- Μην γίνεσαι κορόιδο…

 

Μας νοιάζει και μας κόβει, γιατί πρέπει να τηρηθούν τα προσχήματα ουδετερότητας φύλου, όταν πρόκειται να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Και την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, χρειάζεται να είναι βιολογικά θήλυ.

Εκτός δε αυτού, είναι και της μόδας.

Κατάλαβες;

- Αν και μου τα λες λίγο μπερδεμένα, νομίζω ότι κατάλαβα. Η λεμούριος Πρόεδρος που θα είναι ουδέτερη.

- Βλέπω με παρακολουθείς.

- Μα θα τα βγάλει πέρα ένα θηλυκό λεμούριo που ασχολείται με πρασινάδα, απέναντι σε λύκους, ύαινες, τσακάλια, όρνια και κοράκια;

- Όπως η καμηλοπάρδαλη.

Τυπικό δείγμα.

Μακρύς λαιμός, πεταχτά μάτια και κερατάκια.

Γραμματικά είναι θηλυκό.

Έγινε όμως αρχηγός χώρας.

 

Όπως επίσης το μπουτούδικο ροζ γουρουνάκι.

Το Φωφοκουνελάκι.

Το υβρίδιο μονοχρωματικού, παχύγλωσσου, άλαιμου χαμαιλέοντα, με κόκκινο κάβουρα.

Η λειτουργικά αμφίβολη σαύρα.

Η ιδρωμένη χελώνα.

Αρσενικοί, θηλυκοί, ουδέτεροι και αμφίβολοι, πρέπει να είναι όλοι τυπικά δείγματα για να είναι αρχηγοί κομμάτων στην Βουλή ασχέτως του άρθρου.

- Ποιου άρθρου, του Συντάγματος;

- Όχι του πνεύματος. Πονήρεψες βλέπω...

- Μα έχει πνεύμα το Σύνταγμα που το αρχικό του γράμμα είναι σύμφωνο;

- Φτου. Τα παίρνω πίσω.

Ρε πρόβατο, δεν έχεις ακούσει για το πνεύμα του Συντάγματος;

- Τώρα που το λες, ναι, κάτι μου θυμίζει.

Όπως το πας όμως, κατάντησες την Βουλή… ζωολογικό κήπο.

- Εδώ την πατήσαμε και εσύ κι εγώ και όλοι μας. Εμείς, οι εκτός Βουλής, είμαστε το ζωικό βασίλειο της χώρας.

Και αυτοί...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το δυαδικό σύστημα του ανθελληνισμού

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Φρίττουν με το άκουσμα της εισβολής της ΕΛ.ΑΣ. σε κατάληψη, αλλά «παραβλέπουν» την τουρκική εισβολή στην Κύπρο

Το πολιτικό και επικοινωνιακό λογισμικό της ταλαίπωρης πατρίδας μας είναι βασισμένο (και αυτό) στον δυαδικό κώδικα. 

Ο δυαδικός κώδικας είναι η αρχική, πηγαία γλώσσα προγραμματισμού των υπολογιστών και αποτελείται από μια σειρά μηδενικών (0) και μονάδων (1). Τα παιχνίδια που παίζουμε στα κινητά και στους επιτραπέζιους υπολογιστές (όπως η αθάνατη πασιέντζα, που σαρώνει ακόμα στο Δημόσιο), οι φωτογραφίες, τα τραγούδια, όλα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ατέλειωτη σειρά από 0 και 1.

Οι σύγχρονες γλώσσες προγραμματισμού απλώς μεταφράζουν τις εντολές μας σε 0 και 1. Η καλή εκτέλεση των προγραμμάτων συνίσταται στην ορθή ακολουθία των μηδενικών και των άσων.

Στο μεταπολιτευτιστάν το δυαδικό σύστημα έχει ως εξής: 

Το μηδέν χρησιμοποιείται (από τις πάσης φύσεως ελίτ – οικονομικές, πολιτικές, μιντιακές, «πνευματικές») στη θέση των ελληνικών δικαίων. 

Τον άσο τον φυλάνε για να τον δώσουν σε άλλες χώρες.  

Στη σύγκρουση συμφερόντων Ελλάδος – Σκοπίων είναι με τους Σκοπιανούς: 0 για την Ελλάδα, 1 για τους Σκοπιανούς. 

Στα ελληνοαλβανικά είναι φανατικότεροι Αλβανοί κι από τους Τσάμηδες: 0 για την Ελλάδα, 1 για την Αλβανία. 

Στα ελληνοτουρκικά φορούν το ψυχικό φέσι τους και μηρυκάζουν όλα τα επιχειρήματα της Άγκυρας: 0 για την Ελλάδα, 1 για την Τουρκία.

Τα κίνητρά τους δεν μπορεί να τα ορίσει κάποιος με ακρίβεια, αλλά είναι εύκολο να τα υποπτευθεί. 

Τριάντα αργύρια ήταν αρκετά για να προδώσει τον Χριστό ένας από τους πιο έμπιστους μαθητές του. 

 Την Ελλάδα οι ελληνόφωνοι ρουφιάνοι...

ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικο ΡΑΓΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΔΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ηδονικοί αυτόχειρες

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον (7.1.2020) και η δημόσια συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προκάλεσαν στην Αθήνα καταιγισμό σχολίων, πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις «ειδημόνων», σωρεία δημοσιευμάτων, γνωμών, απόψεων. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, όχι αυθαίρετα, ότι κεντρικός άξονας των συζητήσεων και των σχολίων ήταν: αν εκπροσωπήθηκε πειστικά η απαίτηση των Ελλήνων να χαλιναγωγήσει ο πλανητάρχης τις αυθαιρεσίες και την επεκτατική αδηφαγία της Τουρκίας του Ερντογάν.

Η συνάντηση του ιδιότυπου προέδρου με τον νεόκοπο πρωθυπουργό είχε προγραμματιστεί και οργανωθεί με τη λογική του θεάματος, όχι με τη λογική της σύσκεψης.  

Επρεπε να είναι ένα (ακόμα) παιχνίδι εντυπώσεων, μέγιστου οπωσδήποτε βεληνεκούς. Με αυτή τη λογική του εντυπωσιασμού, θα μπορούσαν ίσως και να παρακαμφθούν ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός, να προτιμηθούν δυο ακόμα μεγαλύτερα αστέρια της διεθνούς δημοσιότητας (ναι, υπάρχουν) – να πουν τηλεγραφικές ατάκες για την τουρκική αυθαιρεσία και την ελληνική μειονεξία ο Ελληνας Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Αμερικανός ΛεΜπρον Τζέιμς. Αφού η Ελλάδα αποδέχθηκε να συζητήσει τη συνέχεια της ιστορικής της ύπαρξης με τη λογική του θεάματος και της «ατάκας», λογική των εντυπώσεων, θα ήταν δικαιολογημένο (και ευφυές) να οδηγήσει, η ίδια, τη λογική αυτή στα άκρα.

Ομως, ακόμα και με τη λογική των γηπέδων, τη λογική του εντυπωσιασμού, ο ρόλος τον οποίο ο Ελληνας πρωθυπουργός επέλεξε να παίξει, ήταν ο πιο αδιάφορος για το διεθνές κοινό: ρόλος του μικρού και αδύναμου που εκλιπαρεί τον ισχυρό πλανητάρχη να μαλώσει και να χαλιναγωγήσει τον αδηφάγο πλεονέκτη γείτονα των Ελλήνων. Ανάλογες, στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, θα ήταν οι ικεσίες των ελάχιστων πια Αβορίγινων (Aboriginal) της Αυστραλίας ή των Εσκιμώων της Αλάσκας: όλοι θα θέλαμε να διασωθούν ως γραφικό κατάλοιπο του παρελθόντος, όμως όλοι γνωρίζουμε ότι η απορρόφησή τους από τη δυναμική παγκοσμιότητας του «μοντέρνου» είναι αδήριτη νομοτέλεια.

Τα τελευταία σαράντα έξι χρόνια, η ελληνική εξωτερική πολιτική (με την ψήφο της περίπου ελληνόφωνης πια κοινωνίας μας) προσπαθεί να πείσει τους ισχυρούς του πλανήτη για τη γεωστρατηγική σπουδαιότητα της χώρας μας. Αλλά αυτή τη σπουδαιότητα τη διαψεύδει στην πράξη η εξωτερική και αμυντική μας πολιτική, όταν χαρίζει στρατηγικές «βάσεις» και παντοδαπές «διευκολύνσεις» σε Υπερδυνάμεις, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα φίμωσης, έστω, των απειλών υπέροπλων γειτόνων. Είμαστε κωμικά ευπώλητοι, η γη μας και οι θάλασσές μας πάμφθηνο, ευτελές, πορνικό εμπόρευμα στην ανεξέλεγκτη διαχείριση όσων εμπορεύονται τον πόλεμο και τον τουρισμό.

Ο,τι ονομάζουν, όλα τα κράτη, «εθνικό πλούτο», τον έχουμε πουλήσει σε αετονύχηδες «επενδυτές» και λογαριάζουμε «ανάπτυξη» την προσέλκυση και άλλων δουλεμπόρων. «Ελάτε να επενδύσετε», ικετεύουμε τους πάντες, «ελάτε να μας εξαγοράσετε». Εχουμε ξεπουλήσει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια μας, το οδικό μας δίκτυο, την ηλεκτροδότηση, την τηλεφωνία, τα ΜΜΕ, κάθε συγκοινωνιακό μέσο, εισάγουμε και χρυσοπληρώνουμε τα βασικά είδη διατροφής μας και ταυτόχρονα φθίνουμε δημογραφικά βεβαιώνοντας έμπρακτα ότι δεν πιστεύουμε ότι αξίζει η ζωή και η συνέχιση της ζωής σε μια τέτοια χώρα.

Θέλουμε πεισματικά να ξεχνάμε ότι μέτρο και κριτήριο πολιτισμού, ανάπτυξης, προόδου μιας κοινωνίας, είναι το ποσοστό που οι κοινωνικές ανάγκες υπηρετούνται από κοινωνικούς (δημόσιους) λειτουργούς και όχι από ιδιώτες κερδοσκόπους. Νερό, θέρμανση, ηλεκτρικό, συλλογή απορριμμάτων, ταχυδρομεία, συγκοινωνίες, παιδεία, ιατρική μέριμνα είναι κοινωνικά αγαθά – σε μια πολιτισμένη κοινωνία τα παρέχουν κοινωνικοί λειτουργοί, σε πρωτόγονες συλλογικότητες τα εμπορεύονται κερδοσκόποι.

Κορδακιζόμαστε ότι δήθεν «κάνουμε πολιτική», όταν εκλιπαρούμε να μας προστατεύσουν από αναιδείς επιβουλές, ηγέτες και κυβερνήσεις εξωφρενικής απαιδευσίας, δήθεν «σύμμαχοι», που ούτε υποψιάστηκαν ποτέ τη συνύφανση Ιστορίας και πολιτισμού. Ομως, ακόμα και ένας ολιγογράμματος «πρόεδρος» Υπερδύναμης θα μπορούσε να αντιληφθεί, όταν εύπεπτα του εξηγηθεί, ότι αν λείψει το απομεινάρι του λαού που σώζει τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, έννοιες όπως πόλις, πολιτική, πολιτισμός, δημοκρατία, κοινοβούλιο αλλά και λόγος, λογική, αλήθεια, δίκη, κόσμος, νόμος, και πολλές ακόμα, ρήτρες θεμελιωδών πια θεσμών και λειτουργιών του οργανωμένου συλλογικού βίου, χάνουν τον νοηματικό δεσμό τους με την εμπειρική τους προέλευση, γίνονται κρεμάστρες όπου κρεμάει κανείς οποιοδήποτε ρούχο.

Είμαστε μια κοινωνία που, ολοφάνερα και πεισματικά, δεν θέλει τη γλώσσα της, δεν θέλει την Ιστορία της ούτε τον πολιτισμό των προγόνων της. Ανεχόμαστε προσχηματικά την επωνυμία του «Ελληνα», αλλά η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού θέλει «να γίνουμε Ευρωπαίοι», που στην πράξη σημαίνει: να γίνουμε Σιγκαπούρη.  

Οι υπουργοί μας, ιδίως Παιδείας και Εξωτερικών, τωρινοί και προγενέστεροι, θα βίωναν την πληρότητα της ευτυχίας, αν...