"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Εμπρός στην «ένδοξη» εποχή των ΔΕΚΟ!


Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ 

Σκεφτείτε έναν διευθύνοντα σύμβουλο μιας μεγάλης Α.Ε. πριν πάρει μια σημαντική απόφαση να πρέπει να ενημερώσει τους κυβερνητικούς βουλευτές. Ο διευθύνων σύμβουλος των ΕΛΤΑ, τα οποία από το 2018 δεν έχουν καμιά σχέση με το Ελληνικό Δημόσιο διότι ανήκουν στο Υπερταμείο, προφανώς έχει αυτήν την υποχρέωση, σύμφωνα με την κυβερνητική αντίληψη. Επειδή ο ίδιος είχε άλλη γνώμη τον εξανάγκασαν σε παραίτηση, διότι δεν είχαν το δικαίωμα να τον απολύσουν. Δεν ήταν εκ του νόμου κομματικός κομισάριος, όπως ήταν όλοι οι διοικητές των ΔΕΚΟ. Αυτοί αντλούσαν τη δύναμή τους αποκλειστικά από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη και από τον διαπλεκόμενο ολιγάρχη του χώρου όπου δραστηριοποιούνταν η συγκεκριμένη ΔΕΚΟ.

Οι εταίροι - δανειστές άριστα έπραξαν και έκοψαν τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε αυτές τις επιχειρήσεις με την πολιτική εξουσία. Και άριστα έπραξε και ο Α. Τσίπρας που αποδέχθηκε την απαίτησή τους.

Φαίνεται πως η σημερινή κυβέρνηση, επειδή αισθάνεται πολιτικά ευάλωτη, κατέφυγε στη δοκιμασμένη συνταγή του αποδιοπομπαίου τράγου.

Έδιωξε τον διευθύνοντα σύμβουλο, για να καλμάρει την κοινοβουλευτική της ομάδα. Από εδώ και εμπρός, αν δεν το έχουν καταλάβει εκεί στην κυβέρνηση, είναι όμηροι διαφόρων ομάδων βουλευτών. Η αρχή έγινε, μπαίνουμε ουσιαστικά σε προεκλογική χρονιά και πλέον όλοι οι υπουργοί θα ρίξουν τα μολύβια κάτω. Δύο συνάδελφοί τους, υπεύθυνοι για τα Ταχυδρομεία, τη γλίτωσαν την τελευταία στιγμή καθώς θυσιάστηκε για χάρη τους ένας τεχνοκράτης.

Στην ουσία της υπόθεσης δεν μπαίνω, δηλαδή αν θα έπρεπε να κλείσουν 200 καταστήματα των ΕΛΤΑ. Αυτή είναι δουλειά της διευθυντικής ομάδας της επιχείρησης και όχι της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνητικού κόμματος.

Ο κ. Π. Μαρινάκης δήλωσε πως ο διευθύνων σύμβουλος έβαλε το κάρο μπροστά από το άλογο. Το ερώτημα είναι ποιο είναι το κάρο και ποιο το άλογο.

Αν η ενημέρωση της κυβέρνησης είναι το άλογο και η απόφαση της διοίκησης των ΕΛΤΑ το κάρο, τότε να με συγχωρήσετε, αλλά δεν θα πάρω. Αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση.

 

Οι μεταρρυθμίσεις προκαλούν στο πρώτο στάδιο αντιδράσεις και αυτό είναι φυσιολογικό. Ξεβολεύουν κόσμο που πιέζει τους βουλευτές του για να επανέλθει η πρότερη κατάσταση. Μια μεταρρύθμιση θέλει το χρόνο της για να αποδώσει και να δρέψει τους καρπούς της η κοινωνία. Μετά από τη χθεσινή εξέλιξη να περιμένουμε μόνον «αγαπησιάρικες» μεταρρυθμίσεις.

Διαβάζω σχόλια φίλων πως αυτό το φιάσκο θα ξεχαστεί μετά από λίγο καιρό.

Συμφωνώ, με μια διαφορά.

Τα συνεχόμενα λάθη, επικοινωνιακά και πολιτικά, μπορεί να ξεχνιούνται, όμως…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Εκ των υστέρων και δωρεάν

 

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Δεν ξέρω αν η ολιγωρία στην ενημέρωση της κοινής γνώμης για τις αλλαγές στα ΕΛΤΑ ήταν χρέος της διοίκησης του οργανισμού, όπως υποστηρίζει σαφώς ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης.

Το βέβαιο είναι ότι το κόστος της ολιγωρίας το χρεώνεται η κυβέρνηση, όχι η διοίκηση του οργανισμού. Και το χρεώνεται αδίκως, διότι τα μέτρα εξυγίανσης του οργανισμού (κατάργηση καταστημάτων κυρίως) δεν επηρεάζουν την προσφορά των υπηρεσιών του οργανισμού.

Τα καταστήματα των ΕΛΤΑ κλείνουν, επειδή το κόστος λειτουργίας τους είναι πολλαπλάσιο των εσόδων τους και, συνεπώς, η ύπαρξή τους οικονομικά δεν έχει νόημα. Ομως, ούτε οι υπάλληλοι απολύονται ούτε οι υπηρεσίες που παρέχουν καταργούνται. Αντί να διατηρούνται ταχυδρομεία, όπως π.χ. στο Τσεπέλοβο Ιωαννίνων, με ετήσια έσοδα 1.000 ευρώ και κόστος λειτουργίας 24.000, οι υπάλληλοι εξοπλίζονται με σύγχρονα αγροτικά οχήματα και όλο τον απαραίτητο ψηφιακό εξοπλισμό, ώστε, αντί ο πελάτης να πηγαίνει ο ίδιος στο ταχυδρομείο, να έρχεται το ταχυδρομείο στον πελάτη. Να σημειωθεί ότι η σχετική επένδυση σε οχήματα και ηλεκτρονικά μέσα έχουν ήδη γίνει από πλευράς των ΕΛΤΑ. Η συνεννόηση, είτε πρόκειται για ιδιώτες είτε για εταιρείες και οργανισμούς, θα γίνεται τηλεφωνικά: θα σε ειδοποιούν για να παραλάβεις, θα τους ειδοποιείς για να στείλεις.

Να με συγχωρείτε, αλλά εμένα μου φαίνεται πολύ καλύτερο αυτό το σύστημα, μιλώντας πάντα από την πλευρά του πελάτη.

Θα το προτιμούσα, κρίνοντάς το και από την πλευρά του εργαζόμενου στα ΕΛΤΑ. Δεν είναι καλύτερα να γυρίζεις τα χωριά με το ωραίο SUV της υπηρεσίας, να γνωρίζεις κόσμο (κορίτσια, milf, gilf, αγόρια, αντρούκλες, κατσίκες, προβατίνες, ανάλογα με τα γούστα του καθενός) παρά να κάθεσαι σε μια καρέκλα όλη μέρα πίσω από ένα γκισέ;

Οι αλλαγές στη λειτουργία των ΕΛΤΑ δεν συνιστούν μόνο οικονομική εξυγίανση, αλλά και εκσυγχρονισμό. Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, ότι αυτό η κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί να το πουλήσει στην κοινή γνώμη, αλλά δέχεται και κριτική από πάνω. Επαναλαμβάνω όμως ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν φταίει ούτε η αντιπολίτευση ούτε τα ΜΜΕ που γκρινιάζουν καθ’ έξιν. Η ευθύνη είναι της κυβέρνησης.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της υπόθεσης.

Μπορεί, εν τέλει, με όλη τη φασαρία που έγινε για το θέμα να επετεύχθη ο στόχος της ενημέρωσης του κοινού και μάλιστα δωρεάν.

Διότι, αν τα ΕΛΤΑ είχαν κάνει την ενημερωτική καμπάνια που είχε ζητήσει ο κ. Χατζηδάκης, θα είχαν ξοδευτεί πολλά λεφτά σε διαφημιστικές και ΜΜΕ. Ομως, με τον θόρυβο που προκάλεσε η έκπληξη, η ενημέρωση έγινε.

Εκ των υστέρων;

Ναι, ήταν όμως εντελώς δωρεάν και ίσως και πιο αποτελεσματική.

Γιατί, λέω εγώ, ποιος κάθεται να…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Τα συμπεράσματα από το "δράμα" των ΕΛΤΑ

 

Του Μανόλη Καψή

Ποια είναι τα συμπεράσματα από το πολιτικό μελόδραμα που παίχτηκε με τα ΕΛΤΑ;

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι έχουμε προφανώς μια εμπλοκή (επιεικώς) στη λειτουργία του επιτελικού κράτους, αφού αν πιστέψουμε τουλάχιστον τις δημόσιες δηλώσεις τους, οι αρμόδιοι υπουργοί έμαθαν εκ των υστέρων και από τις τηλεοράσεις για το πρόγραμμα εξυγίανσης του Οργανισμού και το κλείσιμο των καταστημάτων που ανακοίνωσε η διοίκηση. Με αποτέλεσμα να βγαίνουν στα παράθυρα και να εξηγούν ότι δεν έχουν καμία σχέση με το θέμα και κακώς τους το χρεώνουν. Λες και οι ψηφοφόροι θα πρέπει να έχουν διαβάσει και αποστηθίσει τα "ψιλά γράμματα" του ιδρυτικού νόμου του Υπερταμείου.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται στα όριά της. Έρχονται και εκλογές, μην το ξεχνάμε. Πρώτα ήταν η τραγωδία στα Τέμπη και τα κινήματα στις πλατείες, ακολούθησε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η πίεση από τους αγρότες που βλέπουν ότι το πάρτι με τις επιδοτήσεις τελείωσε, τώρα ήρθαν και τα ΕΛΤΑ και η αίσθηση από τους ηλικιωμένους ψηφοφόρους της επαρχίας -αυτοί που a propos κατ΄ εξοχήν ψηφίζουν στις εκλογές και που στις τελευταίες κάλπες επέλεξαν τη Νέα Δημοκρατία- ότι όλοι τους έχουν ξεχάσει και αδιαφορούν για την περιφέρεια. Αυτή την οργή εξέφρασαν και οι γαλάζιοι βουλευτές που ζήτησαν στις τηλεδιασκέψεις με τους υπουργούς, να "πάρουν πίσω τα λουκέτα". Άλλωστε αυτοί θα πληρώσουν τα ελλείμματα; Η οργή του πολιτευτή είναι τζάμπα.

Το τρίτο συμπέρασμα αφορά την κυβέρνηση. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να φαίνεται συμπαγής και αριθμητικά ασφαλής, μπορεί οι δημοσκοπήσεις να δίνουν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πρώτο στην πρόθεση ψήφου και μάλιστα και με διαφορά από τον καταϊδρωμένο δεύτερο, μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συνιστά τη μόνη υπαρκτή και ρεαλιστική κυβερνητική πρόταση για μετά τις εκλογές, όμως η ίδια δείχνει μια ανασφάλεια και μια κόπωση. Αδυνατεί να πείσει και η ανασφάλεια την οδηγεί σε άτακτη υποχώρηση, μόλις προκύψει η πρώτη δυσκολία.

Για το μέλλον των ΕΛΤΑ δεν φαντάζομαι να υπάρχουν και πολλές αμφιβολίες, αρκεί να αναλογιστούμε για μια στιγμή, πότε ακριβώς στείλαμε για τελευταία φορά επιστολή σε φίλο ή συγγενή (αλλά και πόσα e-mail στέλνουμε καθημερινά). Προσωπικά, αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο γράμμα που έστειλα ήταν τη δεκαετία του '80. Έκτοτε, έχω βρεθεί άλλη μια φορά σε υποκατάστημα των ΕΛΤΑ, για να πληρώσω μια κλήση νομίζω. Δεν το λες και φρενήρη δραστηριότητα.

Ωραία και η ιδέα της κ. Βούλτεψη να γίνονται περιοδικές εκθέσεις με τους ήρωες του 21 ή να πωλούνται σπάνια γραμματόσημα στα υποκαταστήματα των ΕΛΤΑ στην επαρχία (sic), αλλά νομίζω δεν θα συμβάλουν καθοριστικά στην εξυγίανση της εταιρείας. Δεν βλέπω μεγάλη διάθεση δηλαδή από τους ηλικιωμένους στην Άνω Μακρυνίτσα, να ξεκινήσουν άλμπουμ φιλοτελισμού στα γεράματά τους.

Άλλωστε συγγνώμη, αλλά ποια εταιρεία δεν θα έκλεινε ένα κατάστημα που έχει έσοδα 2.120 ευρώ και έξοδα 74.000 ευρώ (ΕΛΤΑ Σταυρούπολης, Ξάνθης). Όπως ακριβώς έγινε με τα περισσότερα υποκαταστήματα της ταχυδρομικής υπηρεσίας, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.

Ναι, έχει δίκιο ο Σαμαράς, το θέμα δεν είναι λογιστικό. Αλλά βέβαια είναι και λογιστικό, ενώ κανείς συνταξιούχος δεν θα στερηθεί τον ταχυδρόμο του. Η πρόθεση τουλάχιστον, είναι να εκσυγχρονιστεί η υπηρεσία και να βρεθεί πιο κοντά στον πελάτη.

Η καλύτερη ιδέα που άκουσα, για ένα άλλο σχέδιο -εκτός του λουκέτου- για τα ΕΛΤΑ, είναι τα όσα προτείνει εδώ και χρόνια ο "εμπνευστής" των ΚΕΠ Σταύρος Μπένος. Η ιδέα αξίζει να εξεταστεί τουλάχιστον.

Αυτό που προτείνει ο πρώην υπουργός για να αντιμετωπιστεί η απουσία του κράτους από την ύπαιθρο και η απόσυρση κρίσιμων δομών λόγω μη βιωσιμότητας, είναι η αναβάθμιση των ΚΕΠ και η μετατροπή τους σε "υποκαταστήματα του κράτους". Προτείνει δηλαδή την ενσωμάτωση των υπηρεσιών των ΕΛΤΑ (αλληλογραφία, συντάξεις, λογαριασμοί) στα ΚΕΠ, μαζί με το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", ενώ σε συνεννόηση με τις τράπεζες μπορούν να αναλάβουν ακόμα και τραπεζικές λειτουργίες. Σημειώστε ότι τα ΚΕΠ υπερβαίνον ήδη αριθμητικά το δίκτυο των ΕΛΤΑ, είναι 1.000 καταστήματα έναντι 500 των ΕΛΤΑ, βρίσκονται σε κάθε νησί και απομακρυσμένο σημείο της επικράτειας και διαθέτουν και το ανθρώπινο δυναμικό και τις ψηφιακές διαδικασίες. Η ιδέα αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία τουλάχιστον.

Υ.Γ. Ένα ερώτημα που πλανάται με το δράμα των ΕΛΤΑ και τους "ψυχοπονιάρηδες" βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, είναι μήπως…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Οι παθογένειες και οι γάιδαροι με φτερά

 

 

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ 

Σκλήκας (ο) 1. αυτός που θυσιάζεται, παρά τη θέλησή του, για εξευμενισμό «όλα τα θέματα που σκάνε με τον τρόπο που έσκασε το θέμα των ΕΛΤΑ χρειάζονται έναν σκλήκα» 2. Αυτός που δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ρόλου του «κι ενώ είναι καλός στα τεχνικά θέματα, ο προπονητής αποδείχθηκε σκλήκας, αφού δεν ήταν ικανός να διαχειριστεί τους παίκτες»

Κι όλα τα ίδια μένουν

Δεν ξέρω τίποτα για τις ικανότητες του Γρηγόρη του Σκλήκα.

Το ότι είναι «από την αγορά» δεν μου λέει τίποτα καθώς

α) η περίφημη «αγορά» είναι ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας που ως ελληνικός δεν απέχει δραματικά από τον δημόσιο

β) η επιτυχία σε μια διοικητική θέση σε καμιά περίπτωση δεν εξασφαλίζει επιτυχία σε μια άλλη, ειδικά όταν εμπλέκεται και η πολιτική.

Και πολύ φοβάμαι ότι η θυσία του δεν θα κάνει καμία διαφορά, αφού η «παθογένεια» (όπως ονομάζουμε το πλέγμα συμφερόντων που εμποδίζουν κάθε μεταβολή προς το καλύτερο) που συνοδεύει τα ΕΛΤΑ παραμένει ως έχει.

Όπως παραμένει και ο πολιτικαντισμός που οδηγεί ακόμα και συμπολιτευόμενους βουλευτές, αντί να υποστηρίξουν με πάθος ότι οι γάιδαροι δεν πετούν, να ορκίζονται στα φτερά τους.

Για τη δημοσιογραφία δεν έχω να πω κάτι, αφού…

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Tα ΕΛΤΑ είναι άλλη μια κουταλιά νερό που πνίγει την κυβέρνηση

 Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Η αγαπημένη, από το 2022
και τη φυγή του Γρηγόρη του Δημητριάδη, ασχολία της κυβέρνησης να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό φαίνεται να κυριαρχεί και στην υπόθεση των ΕΛΤΑ. Καμία προετοιμασία, κανένα σχέδιο, καμία εξήγηση κάποιου σχεδίου… λες και η ιδέα της αναδιάρθρωσης των ΕΛΤΑ είναι ένα δυστύχημα που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, λες και γενικώς το πρόβλημα της μαύρης τρύπας που ονομάζεται ΕΛΤΑ δεν είναι πολυετές, λες και η διοίκηση του οργανισμού είναι κάπου κρυμμένη και η επικοινωνία μαζί της απαγορευμένη.

Το Μαξίμου για άλλη μια φορά τρώει γκολ με κατεβασμένα χέρια και οι κυβερνητικοί βουλευτές μοιάζουν ανίκανοι να ανταλλάξουν δύο πάσες. Αγχωμένοι για το μέλλον τους και φανερά χωρίς καθοδήγηση παίζουν το σύστημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και συναγωνίζονται σε προσποίηση πονοψυχιάς και λαϊκισμό

Φυσικά κανείς τους δεν μπορεί να ξεπεράσει τους «πονόψυχους» δημοσιογράφους, που έχουν εδώ και πολλά χρόνια εγκαταλείψει την ενημέρωση και απλώς εκλιπαρούν για τη συμπάθεια του κακομαθημένου κοινού τους ή/και να παίζουν πολιτικά παιχνίδια. Η δε κυβέρνηση αδυνατεί να εμφανίσει έναν στοιχειωδώς πειστικό αντίλογο, πιθανότατα γιατί δεν ξέρει ούτε η ίδια τι ακριβώς θέλει από τα ΕΛΤΑ, για τη λειτουργία των οποίων είναι ταυτοχρόνως αναρμόδια και υπεύθυνη (ναι, είναι η μαγεία της Ελλάδας)

Κι όλα αυτά σε ένα θέμα για το οποίο οι περισσότεροι δεν ξέρουμε την τύφλα μας και περιμένουμε να ενημερωθούμε από λαϊκιστές δημοσιογράφους-παραγοντίσκους, πανικόβλητους βουλευτές και απροετοίμαστη κυβέρνηση.

Αλλά να μη μιλάω για τους περισσότερους που μπορεί να παίζουν τις ταχυδρομικές υπηρεσίες στα δάχτυλα, να πω για τον εαυτό μου: Δεν ξέρω τίποτα για ταχυδρομικές υπηρεσίες και προφανώς δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς πρέπει να γίνει με τα ΕΛΤΑ, για των οποίων το κοινωνικό έργο δεν ξέρω πολλά αλλά δεν το αμφισβητώ κιόλας.

 Αλλά ξέρω ότι υπάρχει η λογική. Και η λογική λέει ότι τα ενδεχόμενα είναι τα εξής:

α) τα ΕΛΤΑ επιτελούν ένα ανεκτίμητο κοινωνικό έργο που δεν μπορεί να επιτελέσει κανείς άλλος και με κανέναν διαφορετικό τρόπο και άρα πρέπει να προστατευθούν (και το να είναι κερδοφόρα δεν είναι προτεραιότητα με τον ίδιο τρόπο, πχ που δεν μας ενδιαφέρει να είναι κερδοφόρα τα ΚΕΠ).

β) δεν επιτελούν κανένα κοινωνικό έργο ή το έργο τους μπορούν να το προσφέρουν κι άλλες υπηρεσίες, οπότε πρέπει να αφεθούν στη μοίρα που ορίζει γι’ αυτούς η διοίκηση τους.  

Για να το πω με ένα παράδειγμα (κι επειδή γενικώς το θέμα είναι η απομονωμένη επαρχία και οι ηλικιωμένοι συμπολίτες που έχουν μείνει πίσω στην ψηφιακή εξέλιξη), αν γράμματα και λογαριασμοί και λοιπά μπορούν να διεκπεραιώνονται από το καφενείο του χωριού ή από ένα άλλο κατάστημα ή από ένα ΚΕΠ ή δεν ξέρω κι εγώ από τι άλλο, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να υπάρχει κατάστημα ΕΛΤΑ που μπαίνει μέσα.  

Αν δεν υπάρχει δυνατότητα εναλλακτικής, να βάλουμε το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουμε. Αλλά μόνο τότε και όχι για να έχουμε μια ακριβή υπηρεσία που μπορούμε να τη βρούμε φθηνότερα.

Η κυβερνητική άποψη μοιάζει να είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι, σύμφωνα με το οποίο τα ΕΛΤΑ και επιτελούν κοινωνικό έργο και πρέπει να είναι κερδοφόρα και μπορούν να αντικατασταθούν. Μιλάμε δηλαδή για τον ορισμό του...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΡΟΥΣΦΕΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ο πελάτης και ο νόμος

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Το περιστατικό συνέβη την περασμένη Τετάρτη στο λιμάνι των Χανίων, κατά την αποβίβαση των οχημάτων.

Ενας κλασικός νταής, ετών 36, με το απαραίτητο μαύρο SUV (και, φαντάζομαι, ντυμένος στα μαύρα, όπως κάθε νταής που σέβεται τον εαυτό του), έσπασε στο ξύλο έναν άλλο οδηγό, ετών 72, επειδή τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για την αργοπορία του νταή με το μαύρο SUV, εξαιτίας της οποίας καθυστερούσε η αποβίβαση των άλλων.

Μιλάμε για κανονικό ξύλο, από το οποίο το θύμα του ξυλοδαρμού γλίτωσε μεν αλλά με δύο δόντια λιγότερα.

Το επεισόδιο μετά βίας θα άξιζε ένα μονόστηλο στον τοπικό Τύπο, αν το πλήρωμα του πλοίου και οι λιμενικοί είχαν κάνει το καθήκον τους.

Και οι δύο τους όμως το αντιμετώπισαν με αδιαφορία: το μεν πλήρωμα δεν ειδοποίησε τις Αρχές, ούτε κανείς από τα μέλη του κινήθηκε για να σώσουν τον άνθρωπο, το δε Λιμενικό δεν συνέταξε δικογραφία για το περιστατικό ως όφειλε.

Ο θόρυβος για το περιστατικό και ιδίως για την αδιαφορία των λιμενικών ξεπέρασε τα όρια της Κρήτης, έγινε θέμα στα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα ο υπουργός Ναυτιλίας να ζητήσει ΕΔΕ για τον λιμενάρχη Χανίων, ο οποίος και ετέθη σε αργία μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα.

Ως εδώ το περιστατικό δεν ξεφεύγει από τα όρια του συνήθους. Από τη μία πλευρά, έχουμε το κράτος, εν προκειμένω το Λιμενικό, που δεν έκανε τη δουλειά του, από την άλλη, έχουμε την πολιτική ηγεσία, δηλαδή τον υπουργό Β. Κικίλια, ο οποίος παρεμβαίνει, μέσα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, για την αποκατάσταση της ευνομίας και του δικαίου. Επραξε άριστα ο υπουργός και οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Γιατί, πολύ απλά, δεν γίνεται να συμβαίνουν παρόμοια περιστατικά βίας και οι Αρχές να γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.

Αν ο κ. Κικίλιας δεν είχε αντιδράσει αμέσως, ο θόρυβος θα είχε γιγαντωθεί, θα είχε εξαπλωθεί και στο τέλος θα κατάπινε ολόκληρη την κυβέρνηση. Βέβαια, δεν θα γινόταν Τέμπη, ούτε ΟΠΕΚΕΠΕ. Θα ήταν όμως ένα ακόμη συμβάν από αυτά που εμπεδώνουν την πεποίθηση στον κόσμο ότι το κράτος ολιγωρεί και η κυβέρνηση χ***κε. Θα έπρεπε δηλαδή να χάσει τη ζωή του το θύμα του ξυλοδαρμού για να ξυπνήσει το Λιμενικό; Ολοι αυτό θα έλεγαν και, τότε, η παρέμβαση την οποία η κυβέρνηση θα υποχρεωνόταν να κάνει υπό την πίεση της κοινής γνώμης δεν θα έπειθε κανέναν. Ολοι θα έλεγαν ότι η κυβέρνηση έκανε το σωστό, όχι επειδή το πίστευε, αλλά επειδή υποχρεώθηκε – και θα είχαν δίκιο.

Για τους λόγους αυτούς προκαλεί δυσάρεστη κατάπληξη η έκκληση της Ντόρας Μπακογιάννη υπέρ του λιμενάρχη που προφανώς ολιγώρησε. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι είναι πολιτικός φίλος της και το γεγονός ότι επί 27 χρόνια δεν έχει υπηρετήσει αλλού εκτός από τα Χανιά εξηγεί τα πάντα.

Εκείνη πώς δεν καταλαβαίνει ότι εκτίθεται όταν υπεράνω του νόμου θέτει το δίκιο του πελάτη της και μάλιστα με πρόσχημα τον ανθρωπισμό;

Είναι όμως πολλά εκείνα που…

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κλουπ ή χάος

 Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Το διήγημα το είχε γράψει ο Θεόδωρος Πάγκαλος το 1968 – μια πρώιμη λογοτεχνική δοκιμή αυτού του τέρατος καταιγιστικής σιχτιροτεχνίας.

Ενας νεοσύλλεκτος παρουσιάζεται, λέει, στο Ναυτικό και δηλώνει «κλουπιέρης».

Οχι κρουπιέρης. Κλουπιέρης με λάμδα.

Ο αρχικελευστής που τον υποδέχεται ντρέπεται να ρωτήσει τι ακριβώς είναι αυτό. Το ίδιο και ο ανθυποπλοίαρχος. Ψυχανεμίζονται ότι η κλουπιεροσύνη είναι κάτι σημαντικό, νεωτερικό και οπωσδήποτε χρήσιμο στο Σώμα. Γι’ αυτό και χωρίς να ρωτήσουν πολλά πολλά, οργανώνουν μια επίδειξη της νέας ειδικότητας, στο πλαίσιο της ορκωμοσίας των κληρωτών.

Ενας πύργος από μπετόν έχει στηθεί μόνο για την περίσταση. Στη βάση του έχει κατασκευαστεί μια μικρή δεξαμενή. Οι επίσημοι, ναύαρχοι και υπουργοί, παρακολουθούν με ανυπομονησία.

Ο κλουπιέρης ανεβαίνει από τη σκάλα στην κορυφή του πύργου και (spoiler alert!) από εκεί αφήνει προσεκτικά μια σφαίρα να πέσει. «Ολοι κρατούσαν και την αναπνοή τους ακόμη. Και έτσι ακούστηκε και στις πιο απομακρυσμένες γωνίες του στρατοπέδου το κλουπ που έκανε η σφαίρα πέφτοντας μέσα στο νερό της δεξαμενής».

Ο Οκτώβρης ήταν ακόμη γλυκύς στο Πεντάγωνο την Τετάρτη. Οι χιλιοτραγουδισμένες σκιές του παρελθόντος δεν εμφανίστηκαν για να στιγματίσουν τη σύναξη, όπως είχαν κάνει επτά μήνες πριν, μετά την 25η Μαρτίου, στον ίδιο χώρο σε κάτι άλλα εγκαίνια. Τότε είχε αποκαλυφθεί η «Κιβωτός της Μνήμης» που αντικατέστησε ένα «ινστολέισον» εμπνεύσεως της προηγούμενης ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Τώρα η τελετή, χοροστατούντος πάλι του υπουργού Αμυνας, είχε οργανωθεί για τη «νέα βιοκλιματική όψη» του υπουργείου. Για την πρόσοψη.

Οχι, δεν ήταν μια απλή αναβάθμιση τύπου «Ανακαινίζω – Εξοικονομώ».

Οπως εξήγησε ο οικοδεσπότης υπουργός, «οι κατακόρυφες συστοιχίες των τριαντάμετρων λευκών περσίδων» της προσόψεως συμβολίζουν «τις πτυχές της ευζωνικής φουστανέλας» και «δημιουργούν κίονες που παραπέμπουν στην Ελληνική Αρχαιότητα». Και η σκάλα, «η πλατύτερη σκάλα στην Ελλάδα», ανοίγεται «σαν αγκαλιά της Παναγίας, Προστάτιδος των Ενόπλων Δυνάμεων και Υπερμάχου Στρατηγού των Ελλήνων».

Αυτά άκουγαν σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, η κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, η ηγεσία των Οπλων, ενώ ακόμη στον αέρα παιάνιζαν οι νότες από την μπάντα του στρατεύματος.

Η κατανυκτική ατμόσφαιρα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες για παραπολιτικό υπερθέαμα – από εκείνα που εμψυχώνουν με χειραψίες και μορφασμούς οι επιτήδειες επιβιώσεις του παρελθόντος της παρατάξεως. Ηταν, αντιθέτως, μια βραδιά νεοδημοκρατικής αδελφοσύνης. Το κόμμα είχε διχαστεί για τη φύλαξη και την καθαριότητα του κενοταφίου – του πραγματικού μνημείου. Και ενωνόταν τώρα υπό τη βιοκλιματική σκέπη μιας περικαλλούς βιτρίνας, που λάμβανε, με τους φωτισμούς και τις τυμπανοκρουσίες, περιωπή μνημειακού υποκατάστατου.

Η κυβέρνηση συμφιλιωνόταν με τον άστατο εαυτό της, με όλες τις συνιστώσες της επί σκηνής, αλληλοχειροκροτούμενες και αλληλοφωτογραφιζόμενες για χάρη των κοινωνικών δικτύων. Εβρισκε έτσι την ισορροπία της, περιτοιχισμένη στο Πεντάγωνο, μέσα στις δοξολογίες για μια αρχιτεκτονημένη μόνωση. Μια εξουσία αυτάρκης και ασφαλής μέσα σε ένα οικοδομικό και επικοινωνιακό περιτύλιγμα.

Ηταν σαν να…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Μέρες δόξας στο επιτελικό Κουλιστάν...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικου σουργελο-κηφηνο-ξεφτιλαρόπληκτου "επιτελικού" Κουλο-χανείου κωμωδία


 

 

ΝουΔο-γαλαζαίικου αφελληνισμένου Μαο-Μαό-πληκτου ξέφραγου Κουλο-Χανείου κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑίου rebrand-ισμένου εθνικού σουργελοξεφτιλαρά συγγραφική κωμωδία

 

Ελληνόφωνων αριστερών χρησίμων ηλιθίων κωμωδία

Διεθνών αριστερο-ισλαμικά λοβοτομημένων χρησίμων ηλιθίων κωμωδία

 

 

Σαν σήμερα (6/11/ΧΧΧΧ)

 


1903: Η «Ορέστεια» του Αισχύλου ανεβαίνει στο Βασιλικό Θέατρο Αθηνών για πρώτη φορά στη Δημοτική. Το γεγονός προκαλεί συμπλοκές, με αποτέλεσμα να υπάρξουν και τρία θύματα. («Ορεστειακά»)
1925: Ο μυστικός πράκτορας των Βρετανών Σίντνεϊ Ράιλι εκτελείται από τη μυστική υπηρεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Υπήρξε το πρότυπο του Ίαν Φλέμινγκ για τον Τζέιμς Μποντ.
1932: Εκλογές στη Γερμανία. Οι Εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ παραμένουν πρώτο κόμμα στο Ράιχσταχ με το 33,1% των ψήφων και 196 έδρες, παρότι υφίστανται απώλειες.
1960: Ο Παναθηναϊκός δίνει τον πρώτο επίσημο αγώνα του στην Ευρώπη. Αντιμετωπίζει για το Κύπελλο Πρωταθλητριών την τσεχοσλοβακική Σπάρτακ Χράντετς και χάνει με 1-0.
1964: Με απόφαση της Βουλής τερματίζεται το μετεμφυλιακό καθεστώς. Καταργούνται το Γ' Ψήφισμα, οι εξορίες και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.
1861: Γεννιέται ο Τζέιμς Νάισμιθ, καναδός καθηγητής, δημιουργός της καλαθοσφαίρισης (μπάσκετ). [θαν. 28/11/1939]
1835: Πεθαίνει ο Ανρί Ντε Ρινί (Δεριγνύ), γάλλος ναύαρχος. Ήταν ο διοικητής της γαλλικής ναυτικής μοίρας στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

ΣΥΡΙΖΑίικα REBRANDισμένα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ο (πονηρός) πολιτευτής

 

Του Αλέξανδρου Παπασταθόπουλου

Ο καλός, ο πονηρός πολιτευτής (της αριστεράς και της προόδου, τρομάρα τους) είναι και πάλι εδώ.

Να ΄μαστε, λοιπόν, πάλι εδώ.

Όπως τότε το «καλό» 2012 και το ακόμη «καλύτερο» 2015 που πουλούσε αυταπάτες στο πόπολο.

Όπως τότε που πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και την ίδια ώρα φόρτωνε στις πλάτες του λαού μνημόνια 100 και πλέον δισ. ευρώ.

Όπως τότε που… κοίταζε στα μάτια τους συνταξιούχους και πετσόκοβε τις συντάξεις τους.

Όπως τότε που με… στοργή και φροντίδα γονάτιζε με δεκάδες φόρους τη μεσαία τάξη.

Όπως τότε που καταπατούσε το κράτος δικαίου, προσπαθώντας να εγκαθιδρύσει (καταλαμβάνοντας τους αρμούς της εξουσίας) ένα σταλινικού τύπου καθεστώς.

Όπως τότε που μέσα στο Μαξίμου εξυφάνθηκε η σκευωρία της Novartis και στη συνέχεια κρέμασαν στα μανταλάκια τους πολιτικούς αντιπάλους.

Όπως τότε που κάποιοι «ενοχλητικοί» δημοσιογράφοι οδηγούνταν σιδεροδέσμιοι στην ασφάλεια… δι’ υπόθεσίν των και κάποιοι άλλοι είχαν καθημερινό ραντεβού με το ΣΔΟΕ, πάλι… δι’ υπόθεσίν των.

Όπως και τότε που συγκυβερνούσε με την ακροδεξιά (σ.σ.: το «αναγκαίο καλό») για το… καλό του τόπου.

Αυτός λοιπόν ο μέγας πολιτικός μπιζιμπόντης και ο τρισμέγιστος πολιτικάντης επιχειρεί να…

 

ΣΥΡΙΖΑίικα REBRANDισμένα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: ΣΥΡΙΖΑ νέο ΑΦΜ ή ΣΥΡΙΖΑ 2;

 

 

 

Toυ Στρατή Κοκκινέλλη

Στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, η ιστορία επαναλαμβάνεται: τη μία ως φάρσα, την άλλη ως αυτοσαρκασμός.

Ο Σωκράτης Φάμελλος, βλέποντας το κόμμα του να φυλλορροεί, έσπευσε να «ξαναζεστάνει» τη σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα, πριν καν ο τελευταίος ανακοινώσει κόμμα. Μια κίνηση καθαρά επιβιωτική, που μαρτυρά πως στην Κουμουνδούρου δεν υπάρχει πλέον στρατηγική, αλλά κυριαρχεί μόνο ο φόβος της πολιτικής εξαφάνισης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει εταιρεία που, βλέποντας τον ιδρυτή της να αποχωρεί, αποφασίζει να του ζητήσει συνεταιρισμό στο νέο του εγχείρημα. Και κάπως έτσι, το κόμμα μετατρέπεται σταδιακά σε πολιτικό προκαταβολικό γραφείο του «ΣΥΡΙΖΑ 2». Ενός κόμματος που ο Τσίπρας ετοιμάζει μεθοδικά, αφήνοντας τον Φάμελλο να κρατά απλώς τα κλειδιά του παλιού γραφείου.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, υπάρχει κι ένας που δεν αντέχει να βλέπει την «παλιά φρουρά» να αλλάζει στρατόπεδο: ο Παύλος Πολάκης. Μόνος, θορυβώδης και προβλέψιμα εκρηκτικός, επιμένει να υπερασπίζεται έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει πια. Τον δικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τον ΣΥΡΙΖΑ της καταγγελίας, της πόλωσης και της μόνιμης επανάστασης του πληκτρολογίου. Οι άλλοτε σύμμαχοί του τον έχουν εγκαταλείψει, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει, αλλά εκείνος συνεχίζει να βλέπει συνωμοσίες, «διασπάσεις» και «προδοσίες».

Ίσως, βέβαια, αυτή να είναι η ευκαιρία του. Γιατί ο Πολάκης δείχνει να το θέλει: να γίνει αρχηγός του δικού του μικρού, ιδεοληπτικού ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα με βάση το Facebook και έδρα τα Χανιά. Έναν ΣΥΡΙΖΑ του ενός, με ιδεολογική καθαρότητα, φωνές με κεφαλαία και γραμματοσειρά οργής.

Ο Φάμελλος, από την άλλη, μοιάζει να κινείται με το ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης. Ξέρει πως χωρίς Τσίπρα δεν υπάρχει «δεύτερη ευκαιρία» και κάνει τα πάντα για να κρατήσει μια γραμμή επικοινωνίας μαζί του, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα παραδώσει το κόμμα σε δόσεις.

Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έχει πεθάνει. Και το τέλος του, το έχει σχεδιάσει ο άνθρωπος το έκανε κόμμα εξουσίας.

Το νέο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα θα είναι ουσιαστικά ένα μέσο ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων με τα ίδια λάθη.

Απλώς αλλάζει ταμπέλα, όχι πορεία.

Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: το νέο κόμμα, όσο κι αν το περιμένουμε, θα παραμείνει δέσμιο των φαντασμάτων του.

Γι’αυτό, αν τελικά φτάσουμε να δούμε τον «ΣΥΡΙΖΑ 2»…

 

ΣΥΡΙΖΑίικα REBRANDισμένα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Syrizafication

 

 

 

Γράφει ο Μάνος Μίχαλος

Όσο αναμένουμε την Ιθάκη του Αλέξη Τσίπρα, γινόμαστε μάρτυρες της Οδύσσειας του ΣΥΡΙΖΑ – μιας περιπέτειας που εξελίσσεται σε Syrizafication.

Η κατάρρευση του κόμματος που έκανε πράξη το «πρώτη φορά Αριστερά» (με ολίγη λαϊκή, ψεκασμένη, Δεξιά) είναι θορυβώδης όσο και η άνοδός του στην εξουσία.

Οι διασπάσεις, οι αντιμαχίες, οι πισώπλατες (και όχι μόνο) μαχαιριές και το διαρκές ξεχαρβάλωμα του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα, τον Οδυσσέα και ταυτόχρονα τον Ποσειδώνα αυτής της διαδρομής, δημιούργησαν ένα περιβάλλον όπου από την εκλογική συντριβή του 2023 και έπειτα, ο αντίπαλος είναι πάντα μέσα και ποτέ έξω από την Κουμουνδούρου.

Κι αν ο όρος Pasokification συνδέθηκε διεθνώς με την αποδόμηση της σοσιαλδημοκρατίας, με την κρίση να φουντώνει και το ΠαΣοΚ να χάνει όλη τη δύναμη του ήλιου του, φτάνοντας στα όρια της κοινοβουλευτικής ύπαρξης, φαίνεται ότι το Syrizafication θα συμβολίζει το τέλος της μετα-ιδεολογικής Αριστεράς που δεν άντεξε το βάρος της εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με λίγα λόγια, δεν κατέρρευσε μόνο στις κάλπες αλλά και ως αφήγημα και ιδέα. Πρώτα με τον Αλέξη Τσίπρα, μετά χωρίς και τώρα μετά την απόφαση του Σωκράτη Φάμελλου, για τον Τσίπρα. Η συμπόρευση σημαίνει συνένωση και όταν κάτι μικρό ενώνεται με κάτι μεγαλύτερο, το πρώτο χάνεται μέσα στο δεύτερο.

Μη ρωτήσετε το ChatGPT ποιος είναι μεγαλύτερος – το πρόσωπο ή το κόμμα στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πάνε τζάμπα τα tokens.

Για την ώρα, οι αναλυτές του παρόντος αδυνατούν να αποκρυσταλλώσουν τις απόψεις τους, σχετικά με τους λόγους που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια αυτο-διάλυση, αν και η Ολγα Γεροβασίλη είπε ότι η Αριστερά πάντα μέσα από διασπάσεις βρίσκει τον δρόμο της. Περίεργο μοντέλο, ειδικά αν θέλεις να εκφράζεις την αλληλεγγύη, αλλά η ιστορία του χώρου την επιβεβαιώνει.

Πώς θα το εξηγήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι ακόμα πιο δύσκολο να προβλέψουμε, αφού κάθε εβδομάδα εδώ και δύο χρόνια είναι και μία έκπληξη. Με τόσα που έχουν συμβεί από τις εκλογές του 2023 και μετά, έχει θολώσει από την κοινή συνείδησή μας ότι μιλάμε για το υπό κανονικές συνθήκες κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ισως, όμως, αυτό να είναι και η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που συνδέονται με τον ΣΥΡΙΖΑ: Δεν γεννήθηκε υπό κανονικές συνθήκες, δεν μεγάλωσε σε τέτοιες και δεν τις δημιούργησε ποτέ η ηγεσία του, ώστε να του δώσει μια ευκαιρία να γίνει πραγματική επιλογή για τη χώρα.

Ολα αυτά τα χρόνια που υπάρχει στο προσκήνιο και κυρίως όσα ήταν στην εξουσία, δεν ήταν χρόνια κανονικά.

Μην ξεχνάμε, πάντως, ότι …

 

ΣΥΡΙΖΑίικα REBRANDισμένα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ταγάρι ή briefcase;

 

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Το είχαμε καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να μετακομίσει ολόκληρος στου Τσίπρα.

Φάνηκε αμέσως από τις χλιαρές αντιδράσεις στην παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από τη Βουλή και το κόμμα. Από το μείγμα ανακούφισης και μοιρολατρίας στον τόνο των περισσότερων δηλώσεων. Ακόμη και αυτός ο Παύλος Πολάκης, που είναι εναντίον της κίνησης Τσίπρα, ήταν ασυνήθιστα ήπιος στον τόνο των αντιρρήσεών του. Μετά όμως και από την τελευταία συνεδρίαση του ανώτατου πολιτικού οργάνου τους, δεν μένει πια η παραμικρή αμφιβολία ότι κρατιούνται με το ζόρι για να μη χυμήξουν. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα στις συνεντεύξεις του το λέει ευθέως ο άνθρωπος: «Δεν είναι διασπαστική η κίνηση του Αλέξη […] Οι δρόμοι μας μπορούν και οφείλουν να συγκλίνουν». Με άλλα λόγια, δείξτε αυτοσυγκράτηση και πάμε με τάξη, παιδιά. Είμαστε πολλοί και, αν κάνουμε γιούργια και πέσει κανένας πανικός, μπορεί κάποιοι να ποδοπατηθούν και να έχουμε θύματα.

Είναι θέμα σοβαρότητας, στο κάτω κάτω, καθώς επίσης στοιχειώδης ένδειξη σεβασμού προς τον κ. Φάμελλο, ο οποίος μπορεί να είναι ο τελευταίος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. (Εκτός αν η Ρένα, ο Παύλος και ο κύριος 13-0, τους οποίους ο Αλέξης δεν θέλει, μείνουν πίσω και συνεχίσουν την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, με ακόμη περισσότερες διασπάσεις…) Αλλωστε, στην τελευταία συνέντευξή του – τελευταία, με την έννοια της πιο πρόσφατης – ο κ. Φάμελλος ουσιαστικά κάνει τον απολογισμό της θητείας του στην ηγεσία και ως κύριο επίτευγμά του αναφέρει την ανάκτηση της χαμένης σοβαρότητας του κόμματος. (Φυσικά, δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητη η ειρωνεία ότι ο δρόμος για την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη «σοβαρότητα» περνούσε μέσα από ένα μπουζουξίδικο, αλλά αυτά είναι πια περασμένα…)

Το φρόνιμο είναι, λοιπόν, να μην τινάξουν στον αέρα την ανακτηθείσα «σοβαρότητα» με μια γιούργια ατάκτων. Ας διαχειριστούν το τέλος με αξιοπρέπεια.

Υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση όμως της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του εγχειρήματος Τσίπρα. Μπορεί να μην είναι αποδοχή και καλωσόρισμα· μπορεί να είναι παγίδα για την εξουδετέρωσή του. Μπορεί, θέλω να πω, να εφαρμόζουν δολίως και υπούλως την τακτική του εισοδισμού, ώστε να πνίξουν το καινούργιο μέσα στο παλιό!

Διότι, σκεφτείτε το, αν όλες οι γνωστές φάτσες κουβαληθούν στο νέο μαγαζί και μεταφέρουν την ατμόσφαιρα που δημιουργούν μεταξύ τους, πού θα έχει πάει το στοιχείο της ανανέωσης;

Το ταγάρι θα σκεπάσει το «briefcase» Στην περίπτωση αυτή, θα μιλάμε για αναπαλαίωση.

Από την άλλη πλευρά, ούτε εύκολο είναι ούτε όσο απλό φαίνεται σε εμάς τους τρίτους να τους κλείσει την πόρτα ο Τσίπρας.

Πρώτα απ’ όλα, επειδή, με τη γενική ανυποληψία της πολιτικής, δεν βρίσκεις στην κοινωνία αξιόλογους ανθρώπους, πρόθυμους να ανακατευτούν με την πολιτική. Δεν μπορείς λοιπόν να αγνοήσεις το παλιό προσωπικό για καθαρά πρακτικούς λόγους.

Επειτα, πολλοί από αυτούς κουβαλάνε ψήφους, τις οποίες δεν γίνεται να περιφρονήσει ο Αλέξης και ειδικά εφόσον προσδοκά ένα ποσοστό αντάξιό του.

Τέλος, αυτοί είναι άνθρωποι οι οποίοι ούτως ή άλλως δουλειά δεν έχουν και δύσκολα βρίσκουν εκτός πολιτικής. (Περιλαμβάνονται στην κατηγορία και όσοι εξ αυτών είναι υπάλληλοι του Δημοσίου). Επομένως, στην πολιτική θα μείνουν και αύριο θα τους έχει απέναντί του. Τον συμφέρει;

Το δίλημμα, εν ολίγοις, για τον Τσίπρα είναι ότι…