ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πόσους νοσηλευτές χρειαζόμαστε στο δημόσιο και πώς θα αξιοποιηθεί καλύτερα αυτό το νοσηλευτικό προσωπικό

Γράφει ο Νικόλαος Παναγιωτόπουλος 

Ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση  Μονάδας Εντατικής Θεραπείας
www.cardiodoctor.gr

 
Λίγο πριν από τις εκλογές ανακοινώθηκε από την τότε κυβέρνηση ότι στο πλαίσιο κάλυψης των άμεσων αναγκών της υγείας θα προσληφθούν μερικές χιλιάδες νοσηλευτών.

Η είδηση παρουσιάστηκε πανηγυρικά και έγινε αποδεκτή με μεγάλη συναίνεση από το σύνολο του λαού. Και η συναίνεση αυτή επιβεβαιώθηκε από τη νέα κυβέρνηση που μέσα στα πρώτα μέτρα που ανακοίνωσε ήταν η υλοποίηση της απόφασης αυτής. Γενικότερα από την ελληνική κοινωνία θεωρείται αυτονόητο ότι υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε νοσηλευτές στο σύστημα υγείας και ότι αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η κάλυψη των αναγκών.
 

Πριν προσχωρήσουμε και εμείς στην άποψη αυτή θα πρέπει να επισημάνουμε μερικά γεγονότα και να εξετάσουμε απροκατάληπτα μερικές κατά τη γνώμη μας αλήθειες. 

Είναι γεγονός ότι το καθεστώς των νοσηλευτών που υπηρετούν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας σε νοσοκομεία, κέντρα υγείας, ιατρεία, κρατικές δομές είναι πολύ σύνθετο.
  

Οι νοσηλευτές ανήκουν σε πολλές και ετερόκλητες ομάδες με ποικιλία εργασιακών υποχρεώσεων και δικαιωμάτων που τηρούνται ή παραβιάζονται κατά περίπτωση. Εξαρτάται από τα σωματεία τους και τη δύναμή τους στον συγκεκριμένο χώρο, από την παράδοση της δομής που υπηρετούν, από την προσωπικότητα της προϊσταμένης, της διευθύνουσας, του διοικητή του νοσοκομείου, των ιατρών των κλινικών και άλλων μετρήσιμων και μη μετρήσιμων παραγόντων. Είναι συνηθισμένη η συζήτηση μεταξύ ιατρών π.χ. "Οι νοσηλευτές στην κλινική σας παίρνουν αίμα ή κάνουν ενέσεις μέσω των φλεβικών γραμμών;" Και οι απαντήσεις ποικίλουν σημαντικά. 
 

Μέσα στο σύστημα Υγείας υπηρετούν βοηθοί νοσηλευτών απόφοιτοι Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή των παλιών σχολών των ιδίων των νοσοκομείων. Αυτοί έχουν ελάχιστα καθήκοντα που όπως λέει και ο τίτλος τους περιορίζονται στο στρώσιμο των κρεβατιών, τη λήψη πίεσης, θερμοκρασίας, της μέτρησης ούρων κλπ. Δεν έχουν το δικαίωμα να χορηγούν φάρμακα και να κάνουν νοσηλευτικές πράξεις. Σε κάποιες δομές υγείας αυτό τηρείται και έτσι έχουν ρόλο "βοηθών θαλάμων". Σε άλλες όμως δομές λόγω απουσίας του κατάλληλου προσωπικού εκτελούν κανονικά καθήκοντα νοσηλευτών. 

Άλλη κατηγορία νοσηλευτικού προσωπικού (η και πολυαριθμότερη) είναι απόφοιτοι Τεχνολογικής Εκπαίδευσης που και πάλι οι υποχρεώσεις τους ποικίλουν ανάλογα με τα ισχύοντα στη δομή υγείας που υπηρετούν. Είναι συχνοί οι διαξιφισμοί για το να είναι στα καθήκοντά τους να παίρνουν αίμα, να κάνουν ενδοφλέβιες ενέσεις και γενικότερα να αναλαμβάνουν κάποιες πρωτοβουλίες. Οι απαντήσεις και πάλι ποικίλουν. 

Μια ακόμη κατηγορία είναι οι απόφοιτοι ΑΕΙ, ολιγαριθμότερη αλλά χωρίς ουσιαστική διάκριση από την προηγούμενη.
 

Ας δούμε λοιπόν όταν ένας νοσηλευτής διοριστεί στο Δημόσιο ποια πορεία ακολουθείται. 

Κατ’ αρχήν να μην ξεχνάμε ότι είναι μόνιμος υπάλληλος. Μετά από πορεία κάποιων χρόνων που εξαρτάται από την ισχύουσα νομοθεσία, ανεξαρτήτως (όπως δυστυχώς συμβαίνει γενικότερα στο δημόσιο) της επίδοσης του, θα συνταξιοδοτηθεί από την ίδια δομή που διορίστηκε.
  

Αξιολογείται; 

Πρακτικά όχι. Ούτε στην πραγματικότητα επανεκπαιδεύεται. Υπάρχουν τυπικά κάποιες ειδικότητες που είναι αμφίβολο πως επιλέγεται, εκπαιδεύεται και αξιολογείται ένας νοσηλευτής που τις λαμβάνει. Σε γενικές γραμμές είναι ένας δημόσιος υπάλληλος που μπορεί να δουλέψει πολύ, λίγο ή καθόλου και κανένας στην πράξη δε μπορεί να τον αμφισβητήσει. Εδώ βέβαια η κοινή γνώμη θα εξεγερθεί από αγανάκτηση αναφέροντας ηρωικά παραδείγματα νοσηλευτών που "δίνουν την ψυχή τους σε αντίξοες συνθήκες". Θα θεωρηθεί ύβρις στην αυταπάρνηση του Έλληνα νοσηλευτή οποιαδήποτε αμφισβήτηση της εργατικότητάς του. Θα συμφωνήσω και θα διαφωνήσω. Σέβομαι τον συνεπή και εργατικό νοσηλευτή αλλά θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα αν δεν υπήρχε ο φυγόπονος και αδιάφορος.

 
Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν έχει καμία σημασία το πόσο ηχηρά διαμαρτύρεται ένας νοσηλευτής για τον φόρτο των υποχρεώσεών του. Αυτό είναι θέμα προσωπικότητας και τακτικής. Υπάρχουν νοσηλευτές σε τμήματα πολύ χαλαρά που διαμαρτύρονται από το πρωί ως το βράδυ για το πόσο κουράζονται. Κι αν κάποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει αναφέρονται στο ένδοξο παρελθόν τους που ήταν γεμάτο από ηρωισμό και ταλαιπωρία. Επειδή είναι δίκη προθέσεων και δεν βγάζει πουθενά η συζήτηση, μια πρώτη απλή αντιμετώπιση της ανισοκατανομής νοσηλευτών είναι η κυκλική προσφορά εργασίας σε διάφορα τμήματα. Είναι κοινή πρακτική ένας νέος νοσηλευτής να τοποθετείται σε ένα πολύ κουραστικό τμήμα όπως το Τμήμα Επειγόντων, μια Παθολογική ή μια Χειρουργική κλινική. Εκεί προσφέρονται υπηρεσίες που συνήθως χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν το φωτοστέφανο που θα τον ακολουθεί στον εργασιακό του βίο. Πολλή δουλειά, κακές συνθήκες, επαφή με απαιτητικό και αγανακτισμένο κόσμο. Κούραση και φθορά. Όμως υπάρχουν και τα τμήματα για παλαιότερους και επιτήδειους. Τακτικά ιατρεία με ραντεβού, κλινικές με λίγο νοσηλευτικό φόρτο π.χ. οφθαλμολογική, υπηρεσίες που δεν έρχονται σε επικοινωνία με το κοινό. Ύστερα βέβαια άλλος είναι ο φόρτος σε ένα μεγάλο νοσοκομείο πρώτης γραμμής, σε ένα μικρότερο νοσοκομείο, σε ένα κέντρο υγείας ή σε μια δομή Πρωτοβάθμιας Φροντίδας με ραντεβού. Είναι πολλές περιπτώσεις που οι νοσηλευτές μεταβάλλονται σε γραμματείς και δυστυχώς ακόμη και γραμματείς διευθυντών διαχειριζόμενοι την προσωπική τους πελατεία.

 Αυτό θα πρέπει να σταματήσει και να υπάρχει εναλλαγή στα τμήματα και τις υποχρεώσεις.

 
Οι νοσηλευτές είναι οι πιο μόνιμοι και παλαιοί εργαζόμενοι στον χώρο τους, οι πιο πολυάριθμοι και αμετακίνητοι. Οι γιατροί και μάλιστα οι ειδικευόμενοι ή οι επικουρικοί με σύμβαση ορισμένου χρόνου που είναι οι πιο μάχιμοι (αυτό το έχουμε συζητήσει παλιότερα) έρχονται και παρέρχονται.  

Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό; 

Ένας ειδικευόμενος ιατρός υφίσταται συχνά την πίεση του παλιού νοσηλευτή. "Τώρα δεν θα μας φέρεις νέα εισαγωγή, κάνουμε νοσηλεία". "Αυτή η δουλειά θα γίνει στην επόμενη βάρδια, εμείς τελειώσαμε για σήμερα, αρκετά τρέξαμε". "Κάθε φορά που εφημερεύεις τρέχουμε όλοι, για κοίτα να συμμαζευτείς". "Αυτό που ζητάς είναι δική σου δουλειά. Εμείς καρδιογραφήματα δεν βγάζουμε. Έχει βγάλει ανακοίνωση και το σωματείο".

 
Πριν μερικούς μήνες πήγα να επισκεφτώ νέα συνάδελφο που νοσηλευόταν σε καρδιολογική κλινική. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο με παρακάλεσε να πω σε κάποιο νοσηλευτή να έρθει να ελέγξει τη φλεβική γραμμή γιατί μάλλον είχε βγει και δεν έτρεχε ο ορός. Πήγα και βρήκα τους νοσηλευτές στη νοσηλευτική στάση να παίρνουν το πρωινό τους. Ήταν δέκα η ώρα. Τους είπα το πρόβλημα. Η πιο παλιά νοσηλεύτρια μου απάντησε "Δεν έχει μετακινηθεί τίποτε. Πες της να τεντώσει το χέρι και θα τρέξει".  

"Είναι γιατρός κι εκείνη κι εγώ και σας διαβεβαιώνω ότι έχει μετακινηθεί" τόλμησα να πω. 

Τότε την εκνεύρισα. "Τρέχουμε από το πρωί και έχουμε πολλή δουλειά. Θα έρθουμε αργότερα". Σας διαβεβαιώνω ότι φοβήθηκα και έφυγα. Τελικά μόλις άλλαξε η βάρδια, στις 3.30 μια νοσηλεύτρια επιβεβαίωσε ότι η γραμμή είχε μετακινηθεί και το φάρμακο είχε ήδη δημιουργήσει πρήξιμο. Ευτυχώς που είχαμε φροντίσει να κλείσουμε εγκαίρως τη ροή.
 

Από τα μέχρι τώρα προκύπτει μια διαπίστωση και μια ανάγκη:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Λειτουργικά αναλφάβητοι οι μισοί καθηγητές στα σχολεία...

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Στοιχεία σοκ για κίνδυνο σχεδόν οι μισοί μαθητές των Λυκείων να έχουν αυξημένη πιθανότητα να είναι λειτουργικά αναλφάβητοι περιλαμβάνει η έκθεση της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Οι συντάκτες της έκθεσης επισημαίνουν, σύμφωνα με την Καθημερινή, ότι «τα προβλήματα που εμφανίζονται στο λύκειο, σε σύγκριση με το δημοτικό και το γυμνάσιο, δεν είναι προβλήματα αποκλειστικά του λυκείου αλλά όλων των βαθμίδων, τα οποία συσσωρευτικά κατέληξαν στο λύκειο.

Στην εποχή της «μετα-αλήθειας» (post-factual politics), η δημοκρατία σαν εφαρμογή μιας έλλογης αμοιβαιότητας πολιτών και πολιτικού συστήματος, μοιάζει να δοκιμάζεται με πρωτοφανή τρόπο. Η εκλογή Τραμπ, το Brexit, ο Boris Johnson και πολλά άλλα δείγματα φανερώνουν πως κάτι δεν πάει καλά με την «κοινωνία των πολιτών». Όχι γιατί η επιλογή τους δεν εξυπηρετεί αυτό που θα ήθελαν κάποιοι αλλά γιατί είναι ομολογημένο αποτέλεσμα του θυμικού και όχι του ορθού λόγου-ειδικά στην περίπτωση Τραμπ.

Στη δική μας περίπτωση τώρα, η απότομη προσγείωση στην «μνημονιακά» περίοδο έδειξε πολλές παθογένειες της κοινωνίας. Μία από τις πιο χρόνιες όμως και επικίνδυνες, είναι ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. Βεβαίως, δεν είμαστε οι μοναδικοί. Η αδυναμία διαχείρισης των γνώσεων και πληροφοριών μέσα στο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, καθώς και η ανικανότητα του ατόμου να επικοινωνεί άνετα, χρησιμοποιώντας τη δυναμική της προσωπικότητάς του είναι τεράστιο πρόβλημα σε πολλές δημοκρατίες. Όπως για παράδειγμα, στις ΗΠΑ.

Ο λειτουργικά αναλφάβητος δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τη ροή της ενημέρωσης, δεν επιθυμεί να κατανοεί πολυπαραγοντικά προβλήματα, αδιαφορεί για τις δυνατότητες της γλώσσας και απαξιώνει τις δυνατότητες της τεχνολογίας, εκτός και αν πρόκειται για εργαλεία καταναλωτισμού. Το πιο επικίνδυνο όμως, είναι πως απορρίπτει την λογική ως το βασικότερο εργαλείο αξιολόγησης της πραγματικότητας γιατί κουράζεται από τις επαγωγές.  

Γενικότερα, ο λειτουργικά αναλφάβητος είναι το κακομαθημένο παιδί της καταναλωτικής κοινωνίας και του πελατειακού πολιτικού συστήματος (είσαι πελάτης και δεν θέλω να μου κουράζεσαι) και η νωθρότητα των λογικών αντιδράσεών του εξυπηρετεί όλες τις εξουσίες. 

Το παράγωγο όλων αυτών είναι ο θρασύς, εξαιτίας της ημιμάθειάς του, πολίτης!

Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός όμως, δεν αφορά μόνο τους μαθητές.  

Αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία η οποία έχει εμπλακεί σε ένα τραγικό αδιέξοδο στείρας και αχρείαστης γνώσης. Και πάνω από όλα τους δασκάλους από τους οποίους θα έπρεπε να αναζητηθούν οι μεγάλες ευθύνες.

Πόσοι από τους 150 χιλ. εκπαιδευτικούς διαβάζουν εφημερίδες, ενημερώνονται από το internet, γνωρίζουν για τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα δημοσιονομικά μεγέθη; 

Πόσοι από τους Έλληνες εκπαιδευτικούς γράφουν ολοκληρωμένο κείμενο, χωρίς ορθογραφικά ή νοηματικά λάθη; 

Πόσοι από τους Έλληνες φιλολόγους...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δικαιοσύνη χωρίς φίλτρο

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Είναι ωραίο να έχει κάποιος εξουσία και δη δικαστική.  

Ενας λειτουργός της Θέμιδoς μπορεί να μη διαβάζει εφημερίδες ή βιβλία για την οικονομική κατάσταση της χώρας και τα μνημόνια, αλλά να καλεί διαπρεπείς καθηγητές στο γραφείο του να του τα εξηγήσουν.
 

Αυτή είναι η πιο αθώα εκδοχή ενός –κατεπείγοντος μάλιστα– εγγράφου που έφτασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο από το Πταισματοδικείο Αθηνών και το οποίο αναφέρει: «Ενεργούντες προκαταρκτική εξέταση, σύμφωνα με την υπ’ αριθμόν Α18-1803 Α18-2124 παραγγελία του εισαγγελέα Πρωτοδικών Αγρινίου, παρακαλούμε να μας γνωστοποιήσετε ονοματεπώνυμα καθηγητών του πανεπιστημίου σας προκειμένου να κληθούν και να εξεταστούν ως μάρτυρες σχετικά με την οικονομική κατάσταση και τα μνημόνια».

 
Υπάρχει όμως η χειρότερη –και πιο πιθανή– εκδοχή για τη σύνταξη αυτού του εγγράφου. Πιθανότατα κάποιος δικομανής έκανε μήνυση κατά γνωστών (ή και κατ’ αγνώστων) για την «οικονομική κατάσταση και τα μνημόνια», ο δε αρμόδιος εισαγγελέας, αντί να τη θέσει στο αρχείο, την παρέπεμψε στο ακροατήριο. Δεν είναι, εξάλλου, η πρώτη φορά που εξωφρενικές μηνύσεις φτάνουν στα δικαστήρια ταλαιπωρώντας πολίτες και εξουθενώνοντας τη Δικαιοσύνη.  

Ο βουλευτής της Ν.Δ. και αναπληρωτής καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου και της Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Αγγελος Συρίγος μπήκε πρόσφατα στα γρανάζια των άσκοπων δικαστικών διώξεων. Οπως ιστορεί ο ίδιος, «πριν από λίγες ημέρες κάποιος πολίτης εθίγη διότι στον δημόσιο λόγο μου χρησιμοποίησα για τους κατοίκους του γειτονικού μας κράτους τον όρο “Σκοπιανοί” και υπέβαλε μήνυση. Η μήνυση έπρεπε να είχε τεθεί αμέσως στο αρχείο από τον εισαγγελέα ως προφανώς αβάσιμη στην ουσία της (άρθρο 51 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας). Το γεγονός ότι ο εισαγγελέας προχώρησε τις διαδικασίες δείχνει πόσο έκθετοι είναι οι Ελληνες πολίτες από δικομανείς είτε εξ επαγγέλματος είτε εξ ιδεοληψιών» (Τα Νέα 12.9.2019).

 
Κάπως έτσι λοιπόν, χωρίς το πρώτο φίλτρο των εισαγγελικών αρχών, δημιουργείται η «κακή σχέση της ελληνικής Δικαιοσύνης με τον χρόνο», που έλεγε και ο κ. Παναγιώτης Πικραμμένος. «Ο χρόνος εκδίκασης δικαστικών υποθέσεων στην Ελλάδα, εξαιρουμένων των ποινικών υποθέσεων, ήταν το 2013 κατά μέσον όρο 510 ημέρες» και μετά τρία μνημόνια παραμένει στα ίδια επίπεδα. Κι αυτό δεν οφείλεται στη θρυλούμενη «δικομανία των Ελλήνων». Το 2010 –τελευταία χρονιά που η χώρα μας έστειλε στοιχεία στην αρμόδια διεύθυνση της Επιτροπής– οι μη ποινικές υποθέσεις που έφτασαν σε δίκη ήταν 5/100 κατοίκους, κάτω του μέσου όρου της Ε.Ε., 5,5/100 κατοίκους (EU Justice scoreboard 2019). 

Αυτό δεν σημαίνει ότι λείπουν από τη χώρα οι δικομανείς, αλλά το πρόβλημα έγκειται στο ότι...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γιατί κυβερνήσεις και δήμαρχοι μισούν τους ανάπηρους; (Ελλάδα, η χώρα στην οποία ένας ανάπηρος δύσκολα μπορεί να διανύσει απόσταση μεγαλύτερη των 50 μέτρων)

Ο Μάνος Βουλαρίνος ψάχνει να βρει την αιτία που δήμαρχοι και κυβερνήσεις μισούν τους ανάπηρους.

 

Αν ήταν χιουμοριστική εκπομπή, θα θαύμαζα τον σκληρό και εύστοχο σαρκασμό, αλλά ήταν δελτίο ειδήσεων αυτό στο οποίο άκουσα ότι «η χώρα μας πρέπει να συμμορφωθεί με ευρωπαϊκή οδηγία σύμφωνα με την οποία όλα ανεξαιρέτως τα δημοσία κτίρια και όλα τα ιδιωτικά  τα οποία στεγάζουν γραφεία σε ποσοστό άνω του 50% πρέπει να αποκτήσουν τις υποδομές που θα επιτρέπουν την επίσκεψη ανθρώπων με αναπηρία». Και αντί για σαρκασμό θαύμασα την υποκρισία.
 

Δεν λέω πως δεν πρέπει τα κτίρια που στεγάζουν υπηρεσίες και γραφεία να αποκτήσουν υποδομές ώστε να μην είναι απαγορευμένες ζώνες για τους ανάπηρους συμπολίτες. Ίσα-ίσα πιστεύω πως ο οικοδομικός κανονισμός πρέπει να επιβάλει τις υποδομές αυτές ακόμα και στα κτίρια που προορίζονται για στέγαση. Όπως στις υπηρεσίες, έτσι και στα διαμερίσματα προς πώληση ή προς ενοικίαση, η πρόσβαση πρέπει να είναι εύκολη σε όλους. Και προφανώς πιστεύω πως η ευρωπαϊκή οδηγία για τις υποδομές των κτιρίων είναι απολύτως απαραίτητη. Αλλά για χώρες πραγματικά ευρωπαϊκές ή στοιχειωδώς εκπολιτισμένες. Όχι για την Ελλάδα.
 

Γιατί η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία ένας ανάπηρος σπανίως διαπιστώνει αν μπορεί να μπει σε ένα κτίριο υπηρεσιών και γραφείων, γιατί το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί καν να φτάσει εκεί.

 Είναι η χώρα στην οποία ένας ανάπηρος πολύ δύσκολα μπορεί να διανύσει απόσταση μεγαλύτερη των 50 μέτρων. 

Είναι η χώρα στην οποία τα δήθεν «πεζοδρόμια» είναι στην πραγματικότητα δεντροδρόμια, γλαστροδρόμια, ζαρτινιεροδρόμια, σκαλοπατοδρόμια, περιπτεροδρόμια, αυτοκινητοδρόμια, μοτοσυκλετοδρόμια, ποδηλατοδρόμια, πατινοδρόμια, στασοδρόμια, σκουπιδοτενεκεδρόμια, ταμπελοδρόμια, καγκελοδρόμια, παγκοδρόμια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. 

Είναι η χώρα που τα δήθεν πεζοδρόμια δεν έχουν καμία σχέση με τους πεζούς και τις ανάγκες τους και πολύ περισσότερο με τους αναπήρους και τις δικές τους ανάγκες.


Με δεδομένο ότι τα δήθεν πεζοδρόμια και οι νόμοι που τα αφορούν είναι αρμοδιότητα της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε πως πρωθυπουργοί, υπουργοί και δήμαρχοι (μπορεί και περιφερειάρχες) μισούν τους αναπήρους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για αδιαφορία, αλλά αν ήταν απλή αδιαφορία θα έκαναν πού και πού κάτι, έστω και μικρό, για να τους βοηθήσουν να μη ζουν φυλακισμένοι στα σπίτια τους. Νομίζω πως όλα δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με μίσος ή έστω κάποια ακατανόητη απέχθεια, που οδηγεί στον συνειδητό καθημερινό βασανισμό των αναπήρων.


Αν δεν τους μισούσαν, αν δεν ήθελαν να τους βασανίζουν, θα φρόντιζαν ΚΑΙ να νομοθετήσουν ΚΑΙ να επιβάλουν νόμους που θα έκανε τα δήθεν πεζοδρόμια πραγματικά πεζοδρόμια. Θα έκαναν κάτι περισσότερο από το να λένε ωραία λογάκια προσποιούμενοι τους ευαίσθητους (λογάκια που δείχνουν ότι είναι ενήμεροι του προβλήματος και συνειδητά το αφήνουν άλυτο). Αντί γι’ αυτό, σφυρίζουν αδιάφορα και παίζουν το πολύ βολικό παιχνίδι των αρμοδιοτήτων που τη μια είναι της κυβέρνησης και την άλλη της τοπικής αυτοδιοίκησης. Των αρμοδιοτήτων που καμία κυβέρνηση δεν φροντίζει να αποσαφηνίσει νομοθετικά, αφού το συγκεκριμένο παιχνίδι βολεύει τους άχρηστους κάθε κόμματος και κάθε ιδεολογίας.
 

Το μίσος των εκλεγμένων αντιπροσώπων για τους αναπήρους βέβαια δεν θα μπορούσε να θριαμβεύσει με τον τρόπο που θριαμβεύει αν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν είχαν τη συγκατάβαση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων τους. Της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων που επίσης αδιαφορούν για (και σε κάποιες περιπτώσεις επίσης ολοφάνερα μισούν) τους αναπήρους και γι’ αυτό βοηθούν, όπως μπορούν, την προσπάθεια κυβέρνησης και τοπικών αρχόντων να τους κρατήσουν φυλακισμένους στα σπίτια τους.


Κι αν οι άρχοντες που τους πηγαίνουν και τους φέρνουν με λιμουζίνες για των οποίων την απρόσκοπτη κυκλοφορία κινητοποιείται η τροχαία (μην τυχόν και πιάσει κανένα φανάρι τον αξιότιμο κύριο Φούφουτο) δεν έχουν κίνητρο να νοιαστούν για τους αναπήρους, η στάση των ψηφοφόρων είναι ακατανόητη. Όσο και να μισούν τους αναπήρους, θα πρέπει να πολεμήσουν με την ανοησία τους και να καταλάβουν ότι το μόνο που τους χωρίζει από την αναπηρία είναι μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου. Κι αν δεν έχουν το μυαλό να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε υποψήφιοι ανάπηροι, ας σκεφτούν τα μωρά στο καροτσάκι. Κι αν δεν τους νοιάζουν ούτε αυτά (ή τα μισούν εξίσου), ας νοιαστούν για τον εαυτό τους που, δεν μπορεί, κάποιες φορές θα μετακινείται και χωρίς ρόδες.

 
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί κυβερνήσεις και δήμαρχοι μισούν τους αναπήρους. Διαπιστώνω τον σαδισμό με τον οποίο τους αντιμετωπίζουν, αλλά δεν μπορώ να βρω την πηγή του. 

Ξέρω όμως πως...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο αντικαπνιστικός νόμος είμαστε εμείς

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Η Καλιφόρνια έχει έναν από τους πιο αυστηρούς αντικαπνιστικούς νόμους. Το κάπνισμα δεν απαγορεύεται, απλώς, στους δημόσιους χώρους. Απαγορεύεται και σε απόσταση επτά μέτρων από εισόδους κτιρίων και από παράθυρα που ανοίγουν, ακόμα και αν βρίσκεσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου στο οποίο, βέβαια, δεν επιτρέπεται να επιβαίνουν παιδιά. Επίσης, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζεις έχει το δικαίωμα να σου απαγορεύσει το κάπνισμα. 

Αντίστοιχοι νόμοι ισχύουν και σε άλλες Πολιτείες των ΗΠΑ. 

Η τήρηση του νομικού πλαισίου δεν επαφίεται, ασφαλώς, στην αποτελεσματικότητα των ελεγκτικών αρχών. Αν ανάψεις τσιγάρο έξω από ένα κτίριο, το πιθανότερο είναι να βγει κάποιος και να σου ζητήσει να πας πιο πέρα. Και, εντάξει, αν το ανάψεις σε παιδική χαρά, μπορεί και να σε λιντσάρουν.  

Ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας είπε ότι θεσπίζονται αυστηρότατες ποινές για όσους καπνίζουν σε παιδικές χαρές. Το φαινόμενο είναι υπαρκτό και αποτελεί άλλη μία τριτοκοσμική ψηφίδα στην εικόνα μας ως κοινωνία. Περάστε από μία παιδική χαρά και μετρήστε τις γόπες γύρω από τα παγκάκια. Αλλά μάλλον δεν χρειάζεται να το κάνετε. Απλώς παρατηρήστε πόσοι γονείς αντλούν υπομονή και σκοτώνουν χρόνο, μαζί με ζωτικά όργανα, ρουφώντας τις τζούρες τους. 

Ωστόσο έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε πώς ο Βασίλης Κικίλιας, η Πολιτεία τέλος πάντων, θα εφαρμόσει και θα επιβάλει τον νόμο στις παιδικές χαρές.  

Θα ανατεθεί ο έλεγχος στους αστυνομικούς που περιπολούν στους δρόμους; 

Θα αναλάβει η Δημοτική Αστυνομία να κόβει κλήσεις στους ψηφοφόρους του δημάρχου; 

Θα αστειεύεστε.  

Αλλά ακόμα και αν συμβεί αυτό, σκεφτείτε τι έχουμε να ακούσουμε και διαβάσουμε για το πρόστιμο στον βιοπαλαιστή που πήγε το παιδί του στις κούνιες και άναψε ένα τσιγάρο. Γιατί δεν πιάνουν αυτούς με τα φουγάρα που ρυπαίνουν ασύστολα το περιβάλλον; 

 Να το κάνω και πιο δραματικό; 

Πηγαίνετε στις εισόδους των δημοσίων νοσοκομείων, εκεί που το τσιγαράκι υποτίθεται ότι εκτονώνει την αγωνία για τον άνθρωπό μας, ο οποίος μπορεί και να νοσηλεύεται λόγω των επιπτώσεων του καπνίσματος και, εν προκειμένω, παίρνει τις τζούρες του δίπλα μας, με τον ορό στο χέρι.  

Δεν συζητώ δε για αυτό που συμβαίνει στα μπαρ όπου δεν υπάρχει τασάκι, αλλά βγαίνει πλαστικό κυπελλάκι. Και η πλάκα θα κορυφωθεί τώρα που θα ανοίξουν οι μεγάλες και οι μικρές πίστες.  

Θα εφαρμοστεί η απαγόρευση στα μπουζούκια και στις μουσικές σκηνές; 

 Ελάτε τώρα! Ακόμα και αν ανακληθούν μερικές άδειες, θα αρχίσει το παράπονο για τους εργαζόμενους που μένουν χωρίς μεροκάματο.  

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΛΑΜΟΓΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κορόιδο… μισθωτέ

Του ΖΩΗ ΤΣΩΛΗ

Ασφαλώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε ότι το 75% των επαγγελματιών (300.000 άτομα) δήλωσαν εφέτος στην Eφορία εισόδημα έως 10.000 ευρώ.
 

Ασφαλώς γνώριζε και τα στοιχεία του τελευταίου κύματος ελέγχων κατά της φοροδιαφυγής. Σε σύνολο 13.405 στοχευμένων ελέγχων σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες σε 8.345 περιπτώσεις (!) διαπιστώθηκαν παραβάσεις της φορολογικής νομοθεσίας – εικονικά τιμολόγια, μη έκδοση αποδείξεων, απόκρυψη ΦΠΑ κ.λπ. Αυτό σημαίνει ότι η παραβατικότητα με στόχο τη φοροαποφυγή στον χώρο των μικρομεσαίων έφτασε στο 62%!

 

Ασφαλώς ο Πρωθυπουργός είχε υπ’ όψιν του την τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί «vat gap», που έδειξε ότι η «τρύπα» στα έσοδα του ΦΠΑ στην ελληνική οικονομία προσεγγίζει το 30% του ΑΕΠ (πάνω από 5 δισ. ευρώ ετησίως), με αυτουργούς επιχειρήσεις και επαγγελματίες που ναι μεν εισπράττουν τον ΦΠΑ από τον τελικό καταναλωτή, αλλά δεν τον αποδίδουν. 

Ομως ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να είναι συνεπής στις προεκλογικές του εξαγγελίες ότι θα μειώσει τη φορολογία ειδικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες και όλους όσοι δηλώνουν ότι ανήκουν σε αυτό που οι πολιτικοί αποκαλούν «μεσαία τάξη».

Και πολύ καλά έπραξε εξαγγέλλοντας ότι θα μειώσει τον φόρο για τα πρώτα 10.000 ευρώ εισοδήματος στο 9% (από 22%) για όλους.

Από τη ρύθμιση αυτή περισσότερο ευνοημένοι είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αφού η μείωση φόρου φτάνει στα 1.300 ευρώ (ενώ για τους μισθωτούς είναι 170 ευρώ), επειδή γι’ αυτή την κατηγορία μέχρι σήμερα δεν ίσχυε το αφορολόγητο.

Αυτό όμως που θα πρέπει να κοιτάξουν κατάματα ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός επί των Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας είναι ότι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Σπανακόρυζο μόνο για Έλληνες

Γράφουν οι "Γραμματεις και οι Φαρισαίοι"

Όταν η Κομαντατούρ …..εεμμμ η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλαμε να πούμε, παρόπλιζε με τις επιδοτήσεις τους αγρότες και τους στρίμωχνε στα καφενεία να παίζουν πρέφα, παρατώντας τη γη τους, πολύ λίγοι έβλεπαν το ΠΟΥ θα οδηγηθεί η γεωργία στην Ελλάδα.

Οι αγρότες μας…εεεμμμμ οι πρεφαδόροι μας θέλαμε να πούμε, ήταν υπερήφανοι επειδή νόμιζαν πως είναι μάγκες που οι Κουτόφραγκοι τους πλήρωναν για να κάθονται.
Φάτε τώρα (και κυρίως χρυσοπληρώστε) ψεκασμένα λεμόνια Αργεντινής, πατάτες αμμωνίας Αιγύπτου, ελαιόλαδο βαλβολίνης Γερμανίας, σπανάκι Τουρκίας, ρύζι Πολωνίας κτλ κτλ

Το θετικό πάντως είναι πως...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ Γ@ΜΙ@Σ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ατελείωτες ουρές από Έλληνες σε casting για ταινίες πορνό - Χαμός από Έλληνες που ευελπιστούν να κάνουν καριέρα στον χώρο της ερωτικής βιομηχανίας.

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή... Ειδικά αν έχεις ανάγκη από χρήματα, όντας χτυπημένος από την οικονομική κρίση ή έχοντας μείνει άνεργος.

   
Έτσι, σκέφτηκαν αρκετοί Έλληνες και όχι μόνο, με αποτέλεσμα η ανταπόκριση στο κάστινγκ για ρόλους σε ταινίες πορνό να είναι τεράστια, όπως μπορείτε να δείτε και στην φωτογραφία από την  Espresso.

Το ραντεβού με τους υποψήφιους αστέρες, είχε δοθεί από την εταιρία της Ίνας και του Τέο για την Δευτέρα το πρωί, στο γνωστό strip club του Περιστερίου.
 

Εκεί λοιπόν, πριν από τις 08:30 που ήταν το ραντεβού άρχισαν να σχηματίζονται ουρές από άνδρες που ευελπιστούσαν να εντυπωσιάσουν με τα προσόντα τους, την κριτική επιτροπή.

Σιγά σιγά, με την σειρά τους περνούσαν πέρα και πέρναγαν από το κάστινγκ, με ελπίδα οτι θα ξεκινήσουν μία νέα καριέρα.

Δεκάδες άτομα παρέλασαν από την πίστα, όμως...

Υπαρκτού σουργελαρά ελληνισμού κωμωδία

Σαν σήμερα (20/9/ΧΧΧΧ)

1821: Οι Οθωμανοί του Ομέρ Βρυώνη ανακαταλαμβάνουν την Αθήνα.

1946: Ξεκινά το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών.

1989: Η Βουλή, με ψήφους 169 υπέρ, 2 κατά και 2 αποχές, και χωρίς την παρουσία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, παραπέμπει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο για την υπόθεση των υποκλοπών.

356 π.Χ: Γεννιέται ο Μέγας Αλέξανδρος, μακεδόνας στρατηλάτης.

1934: Γεννιέται η Σοφία Λόρεν, ιταλίδα ηθοποιός.

1971: Πεθαίνει ο Γιώργος Σεφέρης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Γεώργιου Σεφεριάδη, νομπελίστας ποιητής.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η πλήξις αυτή χρειάζεται

Του Χρήστου Χωμενίδη

 
Είναι Κυριακή βράδυ. Νοιώθω κουρέλι όπως κάθε αθλητής μετά τη λήξη του αγώνα. Το δικό μου γήπεδο κατά τις τελευταίες δεκαέξι ώρες ήταν οι συναναστροφές.

 
Παρέστην κατά σειράν: Σε μνημόσυνο ενενηντάχρονης θείας. Σε branch-reunion (αμφότερες οι λέξεις έχουν ενταχθεί -νομίζω- στη νεοελληνική) των "παλαιών" μου "συμπολεμιστών", της σειράς μου τουτέστιν στο Πολεμικό Ναυτικό το 1993. Σε ένα μεσημεριανό παιδικό πάρτυ σε ρετιρέ στους Αμπελόκηπους. Σε ένα απογευματινό παιδικό πάρτυ σε escape room στον Νέο Κόσμο. Αφού λύσαμε τους γρίφους και βρήκαμε τον θησαυρό, παρέδωσα τη θυγατέρα μου στη μαμά της κι ακούραστος έσπευσα στο εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής μιάς φίλης στο Κολωνάκι. Θαύμασα -θαύμασα;- τους πίνακες και ήπια δυό ποτήρια σανγκρία στο πεζοδρόμιο έξω από τη γκαλερί. Κάτι γνωστοί μού πρότειναν να τους ακολουθήσω σε λιβανέζικο εστιατόριο κάπου ανάμεσα Κεραμεικό και Γκάζι. Δέχθηκα, καθ’οδόν όμως τους εγκατέλειψα κι επέστρεψα -υπνοβατώντας σχεδόν, ρουφώντας φθινοπωρινό αέρα- στο σπίτι μου.

 
Κατά τις τελευταίες δεκαέξι ώρες συνομίλησα με πενήντα και πλέον ανθρώπους, περιλαμβανομένων των ταξιτζήδων. 

Άκουσα καμιά ντουζίνα νεκρολογίες για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και για τον Τάκη Σπυριδάκη, νεκρολογίες μετά κουτσομπολιών -εννοείται- για τους μακαρίτες. 

Συμφώνησα -επειδή βαριόμουν να διαφωνήσω- πως "ένας, ένας φεύγουν…". Ότι ενώ εμείς γαλουχηθήκαμε με το "Διδυμότειχο Μπλουζ" και με τη "Γλυκιά Συμμορία", οι σημερινοί πιτσιρικάδες έχουν μόνο το Sin Boy και τα παιχνίδια στο διαδίκτυο, όπου -τι φρίκη!- ανταλλάσσουν και γυμνές τους φωτογραφίες. 

Η κυρία που μού τα έλεγε αυτά είχε τέτοια θλίψη, τέτοια παραίτηση στα μάτια της συμπληρώνοντας εικοσαετία ως υπάλληλος ληξιαρχείου, ώστε το να τής επισημάνω πως ούτε ο Μαχαιρίτσας ούτε ο Σπυριδάκης ούτε κανείς δεν την προστάτευσε από το να βουλιάξει στη ρουτίνα θα ήταν σαν να κλέβω εκκλησία…  

Η κουβέντα πήγε στην πολιτική. Ουδείς είπε κακό για τον Κυριάκο, ουδείς υποστήριξε ευθέως τον Τσίπρα.  

"Εσύ δεν ψήφιζες Σύριζα;" κάρφωσε ένας μπαμπάς τον απέναντί του, "χρειαζόταν ο Σύριζα τότε!" απολογήθηκε εκείνος. "Όταν σωθεί το κομπόδεμα που τούς άφησαν οι προηγούμενοι, τότε θα τα πούμε…" προφήτευσε ως Κασσάνδρα ένας τρίτος που είχε στην κωλότσεπή του διπλωμένη τη χθεσινή "Εφημερίδα των Συντακτών". Στο διπλανό παρεάκι σχολίαζαν την καινούργια δασκάλα – μία μαμά διέδιδε πως είχε μείνει, η λεγάμενη, έγκυος και θα εγκαταλείψει τα βλαστάρια μας προτού καλά-καλά τη συνηθίσουν. Στο παραδιπλανό, ένας κύριος χλεύαζε τους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων στο κέντρο οι οποίοι πέταξαν έξω τους ενοικιαστές για να τα μετατρέψουν σε airbnb και τώρα, τόσο που έχουν πληθύνει, βαράνε μύγες. "Κι εμένα, πρόπερσι, μού έκαναν έξωση…" πρόσθεσε για να μην ακουστεί έξω από τον χορό, χαιρέκακος. "Και πού πήγατε;" ρώτησα εγώ, κυρίως επειδή είχα κουραστεί να στέκω σιωπηλός. "Στο πατρικό της γυναίκας μου. Το’χα άδειο από το 2012, είχε φύγει η μυρωδιά της πεθερίλας. Πάντα βρίσκονται λύσεις."

 
Η πλήξη είναι γνώρισμα της μέσης ηλικίας. Νεότερος διαφωνείς, χλευάζεις, καβγαδίζεις. Ή -το διασκεδαστικότερο- φλερτάρεις, έχεις αχόρταγο κρεββάτι. Γηραιότερο σε απασχολούν, υποθέτω, τα της υγείας σου. Κοιτάζεις κάθε τόσο το ρολόι μην ξεχαστείς και δεν πάρεις τα χάπια. Αναζητάς ομοιοπαθείς για να ανταλλάξετε εντυπώσεις από τις στεφανιογραφίες και τα εκκολπώματα του εντέρου.

 
Στη μέση ηλικία, η οποία ξεκινάει γύρω στα πενήντα και φτάνει -καλή κράση να έχεις- μέχρι τα εβδομήντα, το σώμα σου ακόμα σε υπακούει σχεδόν πλήρως. Κι εσύ βεβαίως εφόσον το αγαπάς, το αφουγκράζεσαι. Κόβεις το κάπνισμα και τα σκληρά ποτά -τα δυό πακέτα και τα τέσσερα ουίσκι που κατέβαζες στην καθισιά σου, σού μοιάζουν πλέον εξωφρενικές, εξουθενωτικές καταχρήσεις. Φροντίζεις να περπατάς, πίνεις πολύ νερό για να καθαρίσουν τα εντός σου, βάζεις στο κρασί παγάκια. Αποκτάς -σπουδαίο επίτευγμα- επιλεκτική ακοή. Σε πιάνει μονότερμα ο άλλος, σού γανιάζει τα αυτιά, εσύ κουνάς με κατανόηση την κεφάλα σου και σκέφτεσαι τα δικά σου. Βαριέσαι ήρεμα στις συναναστροφές, ενίοτε και δημιουργικά. Η άποψη των άλλων για το άτομό σου σε απασχολεί ολοένα και λιγότερο – εάν είσαι καλλιτέχνης, προτάσσεις το έργο σου τού εαυτού σου.

 
Η πλήξη είναι χαρακτηριστικό των περιόδων πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας. Πριν από πέντε χρόνια είχαμε οι πάντες τα μυαλά στα κάγκελα. Ούρλιαζαμε το δίκιο μας, αρπαζόμασταν στο διαδίκτυο και στα ταξί. Πριν από πέντε χρόνια αγωνιούσαμε για τον επιούσιο, τρέμαμε μην κατεβάσει ξαφνικά ρολά η χώρα ή η επιχείρηση όπου εργαζόμασταν.  

Ο Βαρουφάκης ήταν κόκκινο πανί για τους μεν, ιερό δισκοπότηρο για τους δε. Συνταξιδεύαμε τις προάλλες για την Αίγινα. Κανείς -μα κανείς- στο πλοίο δεν του έριξε δεύτερη ματιά. Η πλήξη τρέφεται από την κανονικότητα και ευνοεί τη δημιουργικότητα του καθενός. Όσο κι αν μοιάζει αρνητικό για τη δημοκρατία το να ερημώνει η Αγορά, το να μην παθιαζόμαστε -να μην ασχολούμαστε καν- όλοι διαρκώς με τα ίδια πράγματα είναι στην ουσία απελευθερωτικό. Σαν να βγαίνουμε επιτέλους από την Κιβωτό του Νώε και έκαστος να παίρνει τον δικό του δρόμο. Να ξαναπλάθει και να απολαμβάνει τον ιδιωτικό του χώρο.

 
Παρατηρήστε ποιοί επιμένουν να αλυχτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.  

Όσοι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίικα ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κάποτε στη Μπανανολάνδη...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΤΖΑ

Κάποτε στη Μπανανολάνδη, ο καλός βασιλιάς Ανδρέας ο Α' σε μια κρίση καλοσύνης προς το λαό του, έδωσε διαταγή να διπλασιαστούν οι μισθοί. Τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα.
 

Με δάκρυα στα μάτια ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους κρατώντας το εικόνισμα του. 

Ο Βασιλιάς βγήκε στο μπαλκόνι του παλατιού, τους σώπασε κουνώντας τα χέρια προς το έδαφος και τους εξήγησε την γενναιόδωρη απόφασή του: "Τώρα που θα παίρνετε τα διπλά, θα δουλέψετε με όρεξη και θα έχουμε ανάπτυξη".
 

Ο λαός άρχισε να κάνει σχέδια άλλος για δεύτερο αμάξι να μπαίνει στο Δακτύλιο, άλλος για εξοχικό και άλλος για εισαγόμενα παπούτσια.
 

Οι επιχειρηματίες όμως, έβαλαν κάτω τους λογιστές και τα βιβλία και αποφάσισαν ότι είτε θα πρέπει να απολύσουν τους μισούς υπαλλήλους είτε να διπλασιάσουν τις τιμές των προιόντων τους.
 

Το ίδιο απόγευμα ο Υπουργός Οικονομικών ζήτησε ακρόαση. "Μεγαλειότατε έχουμε 100 χιλιάδες κρατικούς υπαλλήλους και μας κοστίζουν 400 εκατομμύρια το χρόνο. Τώρα πρέπει να βρούμε άλλα τόσα και δεν τα έχουμε. Θα χρεωκοπήσουμε!".
 

Ο άρχοντας ατάραχος άναψε την πίπα του, έδειξε τον καναπέ και είπε τα παρακάτω λόγια:
"Αγορίνα μου μην αγχώνεσαι. Αύριο το πρωί θα πας να προσλάβεις στο Δημόσιο όσους απολύθηκαν από τον ιδιωτικό τομέα. Διπλασιάζουμε τους Δ.Υ.. Θα πας να δανειστείς από τους ξένους τοκογλύφους τα λεφτά που μας λείπουν, αφού πρώτα κάνεις μια γενναία υποτίμηση στη δραχμή ώστε τα διπλά που τους δώσαμε να αξίζουν λιγότερο απο τα μισά που έπαιρναν πριν. Μέχρι να ξυπνήσω η δραχμή θέλω να αξίζει λιγότερο απο το μελάνι του Εθνικού Τυπογραφείου".
 

Μα, μεγαλειότατε! Ετσι κλέβουμε την δεξιά τους τσέπη, βάζουμε τα μισά στην αριστερή τους και τα ρέστα τα χρεώνουμε στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους με το δάνειο!
 

Ο Βασιλιάς χάιδεψε το κεφάλι της βαλσαμωμένης λεοπάρδαλης δίπλα του, πάρκαρε την πίπα του προσεκτικά ανάμεσα στα δόντια του ζώου και απάντησε:
 

"Ηλίθιε, γι' αυτό είμαι εγώ ο βασιλέας κι εσύ ένας λογιστάκος της δεκάρας. Με τον τρόπο αυτό (έβγαλε ένα κομπιουτεράκι) σχεδόν το 50% του λαού θα πίνει νερό στο όνομά μου και όταν πεθάνω ακόμα, ο διάδοχος Γεώργιος που θα είναι ο Β' θα συνεχίσει το έργο μου".  

Εβγαλε ένα μπουκάλι με δυο σκύλους, άσπρο και μαύρο.
 

"Θες ένα σκατς";
 

- Μεγαλειότατε με όλο το θάρρος αλλά ο πρίγκηψ Γεώργιος απέτυχε σε όλα τα μαθήματα εκτός της γυμναστικής. Ειναι εξαιρετικός κωπηλάτης και ποδηλάτης αλλά από οικονομικά ούτε τον κουμπαρά του δεν μπορεί να μετρήσει. Προτείνω να τον κάνουμε αρχιεπίσκοπο, ολυμπιονίκη, μάγο της φυλής, οτιδήποτε δεν χρειάζεται να διαχειρίζεται λεφτά!
 

- Ανόητε! Οπως είδες μόλις τώρα, λεφτά υπάρχουν.Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρει. Πες στους τσαρλατάνους που πληρώνω να τον κάνουν κοινωνιολόγο, είναι κάτι σαν ψυχίατρος για ομάδες ανθρώπων. Ποτέ κανένας δεν πρόκειται να τον αμφισβητήσει γιατί αυτή η τέχνη είναι σαν την αστρολογία, δεν έχει σημασία τι λες αλλά οτι κανένας δεν μπορεί να το αποδείξει. Δρόμο τώρα... και που'σαι παιδί. Κάνε ενα τηλέφωνο στην Ολυμπιακή και μάθε πως λένε μια ξανθιά που ήταν εχθές στην πτήση. Και που'σαι, παιδί! Σε 20 χρόνια απο σήμερα θέλω όποιος περνάει έστω και απ έξω απο κάποια σχολή να παίρνει πτυχίο ακόμα και με τη βία.
 

Βρες κάποιον ταραξία να κάνει καταλήψεις, να καίει γραφεία πρυτάνεων, να εμποδίζει τον κόσμο να μορφωθεί αλλά να έχουν όλοι πτυχία για να μπορούμε να τους διορίζουμε στο Δημόσιο. Κι αμα τον βρεις να του πεις ότι ίσως κάποτε να αναλάβει το θρόνο, τόσο σημαντική είναι η αποστολή του....
 

Ο Υπουργός...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Απλά μαθήματα Οικονομίας για Συριζαίους και μη

Του Σάκη Μουμτζή

 
Το Σαββατοκύριακο ακούσαμε απίθανα πράγματα τόσο από τον τέως πρωθυπουργό όσο και από την κυρία Αχτσιόγλου.
 

Ο Α. Τσίπρας μετέτρεψε μιαν αυτονόητη διαπίστωση σε καταγγελία. Κατήγγειλε, πως οι επενδυτές του Ελληνικού θα δανειοδοτηθούν από το τραπεζικό σύστημα. Προφανώς, αγνοεί πως όλες οι επενδύσεις τυγχάνουν τραπεζικής χρηματοδότησης.

 
Μάλιστα, θα είναι ευτύχημα για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα αν οι επενδυτές, που είναι παγκόσμιοι παίκτες, δεν δανειοδοτηθούν από αλλοδαπές τράπεζες.

 
Τόσο η Αριστερά όσο και πολλοί κρατικοί λειτουργοί έχουν μια στρεβλή αντίληψη για το πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα.

 
Στην Ελλάδα οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν τρεις φορές για να συνεχίσουν να λειτουργούν. Η δε λειτουργία των τραπεζών είναι η δανειοδότηση των επιχειρήσεων από τις καταθέσεις των πελατών τους και όχι από τα ίδια κεφάλαια τους.
 

Επιπλέον στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται την λειτουργία του τραπεζικού συστήματος με όρους σαράφικου. Δηλαδή, σαν να είναι ενεχυροδανειστήριο.

 
Οι τράπεζες αξιολογούν και χρηματοδοτούν επιχειρηματικό σχέδιο και την προσωπικότητα των επιχειρηματιών.

 
Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα δανείων που συνήφθησαν, αφού είχε προσημειωθεί όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία του δανειολήπτη, και όταν μετά από χρόνια η επιχείρηση χρεοκόπησε, οι εγγυήσεις κάλυψαν κλάσμα του δανείου. Σε αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τα τραπεζικά στελέχη, καθώς όταν υπογραφόταν η σύμβαση δανείου αυτό ήταν πλήρως εξασφαλισμένο.

 
Στην περίοδο των μνημονίων, με την κατάρρευση της τιμής των μετοχών, των ακινήτων και των λοιπών εγγυήσεων, είδαμε το θλιβερό φαινόμενο να διώκονται, ποινικά, τραπεζικά στελέχη, όχι γιατί χορήγησαν επισφαλή δάνεια πριν από 15 χρόνια, αλλά γιατί οι επιχειρήσεις αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους σήμερα, λόγω της οικονομικής κρίσης.

 
Το επενδυτικό κλίμα δεν θα βελτιωθεί αν δεν σταματήσει η αυτεπάγγελτη δίωξη της τραπεζικής δραστηριότητος. Για παράτυπες ή παράνομες χρηματοδοτήσεις υπάρχουν οι μηχανισμοί εσωτερικού ελέγχου και η Τράπεζα της Ελλάδος.

 
Και ας αντιληφθούμε όλοι πως η δουλειά των τραπεζών είναι να αγοράζουν και πωλούν χρήμα και όχι να εκπλειστηριάζουν «κουφάρια».

 
Η κυρία Αχτσιόγλου επανέλαβε εν έτει 2019 την γνωστή Τριτοδιεθνιστική θέση πως η αύξηση των μισθών φέρνει αύξηση της κατανάλωσης και άρα φέρνει την ανάπτυξη.

 
Αυτό λίγο-πολύ ήταν το μοντέλο της σοβιετικής οικονομίας, που βρισκόταν υπό πλήρη κρατικό έλεγχο, χωρίς τραπεζικό σύστημα και με την κυβέρνηση να κόβει αφειδώς νόμισμα. Επειδή δεν υπήρχε λειτουργία αγοράς, υπήρχαν χρήματα, δεν υπήρχαν εμπορεύματα.

 
Έτσι επικράτησε το δόγμα «εσείς να κάνετε πως εργάζεστε κι εμείς θα κάνουμε πως σας πληρώνουμε».
 

Σήμερα, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, η θέση της κυρίας Αχτσιόγλου είναι καταστροφική.

 
Αν αύριο, με πολιτική απόφαση, καθιερωνόταν κατώτατος μισθός π.χ. 1200 ευρώ, οι επιχειρηματίες, θα περνούσαν το αυξημένο μισθολογικό κόστος στα προϊόντα τους, που όμως έτσι δεν θα ήταν ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά. Θα κατακλυζόταν η χώρα από ξένα προϊόντα με αποτέλεσμα την εκτόξευση του εμπορικού ελλείμματος. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις αδυνατώντας να ανταγωνιστούν τις αλλοδαπές, θα έφθιναν.

 
Συνεπώς, θα είχαμε μεν υψηλούς μισθούς, δεν θα είχαμε όμως επιχειρήσεις και εργαζόμενους.

 
Αυτά τα απλά πράγματα είναι δυνατόν να μην τα γνωρίζουν όχι μόνον οι πολιτικοί της Αριστεράς, αλλά και πολλοί κρατικοί λειτουργοί;

Οι πρώτοι, λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων απεχθάνονται το επιχειρείν. 

Και οι δεύτεροι, ζώντας στην θαλπωρή του Δημοσίου αγνοούν στοιχειώδεις λειτουργίες της Οικονομίας και θεωρούν κάθε επιχειρηματία και κάθε τραπεζικό στέλεχος ένοχο μέχρις αποδείξεως της αθωότητός του.

 
Ίσως θα πρέπει...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι «αντικαπιταλιστές» που δεν ξέρουν πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός

Ο Μάνος Βουλαρίνος εξηγεί γιατί επενδύσεις χωρίς δάνεια δεν γίνονται.

 

«Έτσι γίνομαι κι εγώ επενδυτής» έγραψε στο τουίτερ ο Τάκης όταν διάβασε ότι η Λάμδα η Ντιβέλοπμεντ θα δανειστεί προκειμένου να προχωρήσει την επένδυση στο Ελληνικό. Η Λίνα έγραψε ειρωνικά «Ωραίες οι επενδύσεις με δανεικά» και ο Θωμάς, περισσότερο οργισμένος αυτός, έγραψε «Επενδύσεις με αέρα κοπανιστό γιατί χορταίνουμε με καπιταλιστικό σανό».

 
Οι συμπολίτες αυτοί είναι τρεις από τους δεκάδες συμπολίτες οι οποίοι χλεύασαν την εταιρεία που θέλει να δανειστεί για να επενδύσει και οργίστηκαν που «οι επενδύσεις στη χώρα αυτή γίνονται με δανεικά».  

Ειδικά ο Τάκης ένιωσε πολύ αδικημένος από ένα συστημα που δεν επιτρέπει και σε εκείνον να πάρει ένα μεγάλο δάνειο ώστε να γίνει μεγαλοεπενδυτής. 

Το κοινό όλων αυτών των συμπολιτών δεν είναι μόνο ότι είναι αντικαπιταλιστές, αλλά ότι ανήκουν σε εκείνη την ενδιαφέρουσα κατηγορία των αντικαπιταλιστών που δεν έχουν ιδέα από καπιταλισμό. 

 
Αν είχαν, θα ήξεραν ότι δεν μοιάζει και πολύ με όσα διάβαζαν στα Μίκι Μάους. Θα ήξεραν ότι οι εταιρείες δεν έχουν τεράστια θησαυροφυλάκια γεμάτα με ρευστό στο οποίο τα στελέχη κάνουν μακροβούτια και θα ήξεραν ότι τα κέρδη δεν συγκεντρωνονται στα θησαυροφυλάκια αυτά. Θα ήξεραν πως οι επιχειρήσεις, όλες οι επιχειρήσεις, δανείζονται (ακριβώς γιατί δεν έχουν τα μεγαλά θησαυροφυλάκια γεμάτα ρευστό όπως ο Σκρουτζ) και θα ήξεραν πως η φράση «με δανεικά γίνομαι κι εγώ επενδυτής» είναι τόσο ανόητη όσο η φράση «με ένα αμάξι της φόρμουλα 1 οδηγώ κι εγώ σε γκραν πρι».

 
Τάκη, ο λόγος που δεν μπορείς να πάρεις τα δανεικά που μπορεί να πάρει μια μεγάλη επιχείρηση είναι ότι κανένας δεν θέλει να ρισκάρει μερικές δεκάδες εκατομμύρια δίνοντας τα σε σένα. Όχι μόνο γιατί κανείς δεν ξέρει τίποτα για τις ικανότητες ή την αξιοπιστία σου, αλλά και γιατί δεν έχεις τίποτα με το οποίο να μπορείς να εγγυηθείς για τα λεφτά αυτά. Ακόμα κι αν με κάποιον μαγικό κατάφερνες να πάρεις αυτά τα δεκάδες εκατομμύρια, το επιτόκιο θα ήταν τόσο μεγάλο όσο το ρίσκο του να δανείσεις χρήματα σε κάποιον σαν κι εσένα. Δηλαδή τόσο μεγάλο που δεν θα συνέφερε να το πάρεις.


Αντιθέτως η Sony π.χ. θα δυσκολευτεί πολύ λιγότερο από τον Τάκη. Το μέγεθος της αποτελεί εγγύηση κι αυτό το μέγεθος δεν είναι κάτι που  της κληρώθηκε, αλλά κάτι το έχτισε μεσα στις δεκαετίες. Όπως και την αξιοπιστία της. Κι αυτά τα δυο δεν της επιτρέπουν μόνο να δανείζεται πολύ μεγαλύτερα ποσά από τον Τάκη, αλλά να τα δανείζεται και με πολύ χαμηλό επιτόκιο. Με λίγα λόγια, η Sony, μπορεί να βρει πολύ περισσότερο και πολύ πιο φτηνό χρήμα από τον Τάκη. Το ίδιο και η Λάμδα.

 
«Αλλά γιατί μια τόσο μεγαλή εταιρεία να θέλει να δανειστεί χρήματα;» Θα ρωτήσει ο αδικημένος Τάκης που νομίζει πως το μόνο που τον χωρίζει από το να γίνει επενδυτής είναι κάποιος να τρελαθεί και να του προσφέρει ένα μεγάλο δάνειο. «Δεν έχει δικά της;» θα συνεχίσει κι αν είμαστε τυχεροί θα σταματήσει εκεί και δεν θα πει τίποτα σαν «με τα δικά μας λεφτά γίνεται κι αυτή η επένδυση».

 
Ο Τάκης είναι λογικό να απορεί καθώς δεν μπορεί να διαβάσει αυτό το άρθρο όσο γράφεται κι έτσι δεν έχει διαβάσει ότι οι εταιρείες δεν μοιάζουν με τον Σκρουτζ τον Μακ τον Ντακ και δεν φυλάνε τα χρήματα τους σε τεράστια θησαυροφυλάκια περιμένοντας να τα επενδύσουν. Στην πραγματικότητα τα επενδύουν διαρκώς. Οι επιχειρήσεις δανείζονται, επενδύουν, (αν η επένδυση αποδώσει) κερδίζουν, πληρώνουν τους τόκους, επιστρέφουν τα δανεικά, μοιράζουν τα κέρδη (αν έχουν), ξαναδανείζονται, επενδύουν κοκ. Ξέρω ότι αυτή η περιγραφή είναι φοβερά απλοϊκή, αλλά προσπαθώ να το εξηγήσω στον Τάκη που δεν ξέρει πως όλες οι επιχειρήσεις δανείζονται για να λειτουργήσουν και πως ακόμα κι αν για κάποιο λόγο μπορούσαν να μην δανειστούν το πιο πιθανό είναι να μην τις συνέφερε. Και του εξηγώ:

 

Αν, Τάκη, είχες στη διάθεσή σου 100 ευρώ και τα είχες επενδύσει στη δουλειά Α, δεν θα μπορούσες να τα πάρεις και να τα βάλεις στη δουλειά Β γιατί τότε θα χάλαγες τη δουλειά Α. Για να επενδύσεις στη δουλειά Β χωρίς να χαλάσεις τη δουλειά Α θα πρέπει να δανειστείς. 

Πόσο μπορείς να δανειστείς και με τι επιτόκιο εξαρτάται από το ποιος είσαι επιχειρηματικά. 

 
Αλλά ακόμα κι αν με κάποιον τρόπο μπορείς να συγκεντρώσεις τα λεφτά χωρίς να δανειστείς μπορεί  να μη σε συμφέρει να το κάνεις. Αν ας πούμε το επιτόκιο του δανείου είναι χαμηλότερο από την απόδοση των χρημάτων σου εκεί που ήδη βρίσκονται, συμφέρει να δανειστείς. Με δεδομένο το ότι όσο μεγαλύτερη είναι μια επιχείρηση τόσο πιο χαμηλότοκα μπορεί να δανειστεί (μικρότερο ρίσκο για αυτόν που δανείζει), καταλαβαίνεις πως όσο μεγαλύτερη η επιχείρηση τόσο περισσότερο κερδίζει από ένα δάνειο.

 
Με λίγα λόγια επενδύσεις χωρίς δάνεια δεν γίνονται. Κι αν γινόντουσαν πολύ πιθανό να μη συνέφεραν. 

 
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι που ως Σέρλοκ του αντικαπιταλιστικού κινήματος σπεύσατε να ανακαλύψετε κάτι περιέργο σε έναν επενδυτή που θέλει να δανειστεί, όλα αυτά δεν τα γράφω για να σας πείσω για τις αρετές του καπιταλισμού. 

Αυτές ήδη τις ξέρετε, διαφορετικά, έστω και λίγοι από εσάς, θα προσπαθούσατε να ζήσετε σε κάποια από τις χώρες που δεν τον έχουν υιοθετήσει.  

Τα γράφω γιατί ...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Τα βάρβαρα λόγια κοιμούνται στου ‘κουφού’ τ’ αφτί»

Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε εμείς, ως πολίτες, προκειμένου να μάθουμε την αλήθεια. l  

Πώς να εξακριβώσουμε τι αληθεύει σε κάποιο απτό θέμα για το οποίο σκυλοτρώγονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση. l Οι οποίες, αφού «καταγγείλουν» η μία την άλλη, l μετά απαξιούν να αποδείξουν καθεμιά τούς ισχυρισμούς της. l  

Επί του προκειμένου, αληθεύει ότι οι Ζαίοι είχαν αφήσει χωρίς επανυπολογισμό 223.000 παλαιές συντάξεις, όπως υποστήριξε ο αρμόδιος Βρούτσης; l Ή έχει δίκιο η Αχτσιόγλου, που παίζει μονότονα στο πικάπ το μουρμούρικο «διαδίδει φέικ νιους ο Βρούτσης»; l Ε; l Εμείς πώς θα μάθουμε τι συμβαίνει; l 

Είναι βέβαια αναντίρρητο ότι οι Ζαίοι μας ενέπαιζαν επί τρία χρόνια με τον επανυπολογισμό των παλιών συντάξεων, l που όλο επρόκειτο να ανακοινωθούν κι όλο στο μούσκιο μέναν. l Αλλά και τέτοιο ψέμα; l Ανέγγιχτες 223.000; l Τέτοια ιταμότης; l  

Ναι, εντάξει, τέτοια και χειρότερη έχουμε δει από δαύτους, l αλλά έχει σημασία να μάθουμε εδώ τι συμβαίνει. l Οχι μόνο γιατί αυτός ο ρημάδης ο επανυπολογισμός μετράει, όπως φαίνεται, σε διάφορα επί των συντάξεων, l αλλά κυρίως γιατί είναι ανυπόφορο να νιώθεις ανήμπορος ως πολίτης να πληροφορηθείς τελικά τι αληθεύει, ακόμη και σε τόσο «πεζά» ζητήματα. l Φαντάσου για άλλα κι άλλα. l

Είπε να πει κι η Ξινό τη γνώμη της για τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, l κι είπα κι εγώ, ο φιλοπερίεργος l (αν και το ’χω εμπεδώσει πια πως «από την περιέργεια έφαγ’ η γάτα το κεφάλι της») l να διαβάσω σχετικό άρθρο της στα πολιτικώς φιλεύσπλαχνα «Νέα». l Και τι διάβασα, η γάτα; l 

Ενα ανιαρό συμπίλημα ανακοινώσεων που έβγαλε ο Σύριζα το τελευταίο δίμηνο l – μέσα στην παραζάλη του από την αναζήτηση του χαμένου θρόνου. l 

Ενα αποξηραμένο ξινοσυριζαϊκό κόπι πάστε, χωρίς στάλα δρόσου, μιας κάποιας ευωδίας προσωπικής, βρε αδελφέ l  – άκου τώρα προσδοκίες από την Ξινό, η γαλή. l

Το διττό χιούμορ του παροιμιακού πλέον «και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ» έχει χάσει πια τη γλωσσική του διάσταση. l Τώρα ακούς δημοσιογράφους σοβαρών καναλιών να λένε «τον διεύθυνων σύμβουλο…». l Τώρα ακούς ακόμη και κοτζάμ νεοπροσήλυτο Ραγκούση να δηλώνει, l αφρίζων, έστω, l «τον κ. Κοντολέων της ΕΥΠ…». l Βέβαια, πολλοί από τους εις -λέων, l τους ποικίλους Κοντολέοντες, Μαυρολέοντες, Πανταλέοντες ή Πειναλέοντες, l έχουν από καιρό αποκλείσει μόνοι τους την κλίση του ονόματός τους l – αποκαμωμένοι μάλλον, οι ατυχείς. l Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χωνεύεται εύκολα αυτό «του ή τον Κοντολέων». l Τις θηλυκές ιδίως εις -λέων, δεν λέω(ν) να τις συνηθίσω: Μαρία Κοντολέων, ας πούμε· με ταράζει. l Εδώ μού κάθεται. l Λες και δεν μας έφταναν οι εις -ούς, l του ή τον Μπουρνούς. l Μόνο ο κ. Κυρατσούς τη γλίτωσε πρόσφατα, σε άρθρο που του αφιέρωσε η «Κ». l Τον κλίνανε κανονικά εκεί l – του ή τον Κυρατσού. l

Κι επειδή ακούω έγκυρο στέλεχος ραδιοσταθμού να δικαιολογεί, προς διαμαρτυρόμενο κοινό, τις γλωσσικές σβουνιές που εκστομίζουν ορισμένοι δημοσιογράφοι του: l  

Οχι, φίλτατε, όχι. l 

Μπορεί να «φταίει το εκπαιδευτικό μας σύστημα», όπως συνηθίζεις να λες,  αλλά...