Υπαρκτού ελληνισμού κωμωδία

 

 

Εθνικών σουργελοξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

 

 

 

Σαν σήμερα (27/10/ΧΧΧΧ)

 

1822: Ο Κανάρης πυρπολεί τουρκική υποναυαρχίδα στην Τένεδο.

1922: Ο Μουσολίνι πραγματοποιεί τη «Μεγάλη Πορεία» προς τη Ρώμη για την κατάληψη της εξουσίας.

1938: Η χημική βιομηχανία «Du Pont» ανακοινώνει τη δημιουργία ενός νέου συνθετικού νήματος, το οποίο ονομάζει νάιλον.

1782: Γεννιέται ο Νικολό Παγκανίνι, ιταλός βιρτουόζος βιολονίστας και συνθέτης. [θαν. 27/5/1840]

1811: Γεννιεται ο Ισαάκ Σίνγκερ, αμερικανός εφευρέτης της ραπτομηχανής, την οποία παρουσίασε το 1851, εγκαινιάζοντας τη μέθοδο της σταυροβελονιάς.

2013: Πεθαίνει ο θρύλος της Ροκ Λου Ριντ.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίικα ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Η έκπληξη ενός πρέσβη

 Toυ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Την έκπληξή του εξέφρασε ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρεϊ Πάιατ γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε την ελληνοαμερικανική συμφωνία, τονίζοντας μάλιστα πως οι βάσεις της Αλεξανδρούπολης, της Λάρισας και του Στεφανοβικείου ξεκίνησαν να λειτουργούν επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Θα συμπλήρωνα, δε, εγώ πως ο τότε υπουργός Εθνικής Αμύνης και κυβερνητικός εταίρος Π. Καμμένος καλούσε τις ΗΠΑ να δημιουργήσουν και άλλες βάσεις σε όποιο σημείο  εξυπηρετεί τις γεωστρατηγικές ανάγκες τους.

Ενας σοβαρός άνθρωπος που εκπροσωπεί ένα σοβαρό κράτος αδυνατεί να κατανοήσει αυτές τις πολιτικές ανακολουθίες ενός κόμματος σε ένα τόσο ζωτικής σημασίας ζήτημα. Αδυνατεί να καταλάβει πώς γίνεται ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αρνείται ουσιαστικά το κυβερνητικό έργο του. Διότι περί αυτού επρόκειτο.

Στην Ελλάδα γίνονται τα πάντα. Ακόμη και αυτό. 

Εδώ μπορεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου με την «προοδευτική» κυβέρνησή του. 

Το γεγονός ότι σε πλείστες όσες περιπτώσεις αρνούμαστε τη συνέχεια του κράτους, φανερώνει ένα είδος πολιτικής υπανάπτυξης, η οποία –«διατί να το κρύψωμεν άλλωστε»– είναι υπαρκτή. Τα ήθη που επικρατούν στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας δύσκολα γίνονται κατανοητά από τους ξένους φίλους μας στον λίγο χρόνο της εδώ παραμονής τους. Αποτελούμε μιαν ιδιαιτερότητα. 

Οσο περνάει ο καιρός, γίνεται σαφέστερο πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επιζητεί να λησμονηθεί η κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου. Δεν συνάδει με το νέο «προοδευτικό» προφίλ που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει στο πλαίσιο της «προοδευτικής» συνεργασίας. Και ο Π. Καμμένος και οι πολιτικές του πρέπει να σβηστούν από τη συλλογική μνήμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Βέβαια, στην πολιτική εσύ μπορεί να θέλεις να ξεχάσεις, όμως έρχεται ο πολιτικός αντίπαλος και σου υπενθυμίζει αυτό που θέλεις να ξεχάσεις. Δεν υπάρχει σβηστήρι στην πολιτική.

Ενδεχομένως, ο επόμενος Αμερικανός πρέσβης να δει τον Αλ. Τσίπρα να κραυγάζει «έξω οι βάσεις του θανάτου» ή κάποιο παρεμφερές σύνθημα βγαλμένο από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Αυτή η αδυναμία κατανόησης της ελληνικής πολιτικής ζωής εξηγεί τις εκπλήξεις και τις απορίες και, κυρίως, τις λάθος εκτιμήσεις, όπως προκύπτουν από τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία. 

Ο κ. Τζέφρεϊ Πάιατ εξίσου καλά θα μπορούσε να ακούσει ότι ...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίικα ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Τρικυμία εν κρανίω του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

«Η ελληνοαμερικανική συμφωνία του κ. Μητσοτάκη ταιριάζει γάντι στο νέο του δόγμα, αυτό του προβλέψιμου συμμάχου και της «Ελλάδας- προκεχωρημένου δυτικού φυλακίου», αλλά δεν ταιριάζει ανάμεσα σε δυο ισότιμους εταίρους και σε μια Ελλάδα με ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια και εθνική κυριαρχία»: έτσι αξιολόγησε ο κ. Τσίπρας τη συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. «Με τη σημερινή υπογραφή της συμφωνίας με τις ΗΠΑ ο κ. Μητσοτάκης γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που εκχωρεί επ’ αόριστον στρατιωτικές εγκαταστάσεις σε ελληνικό έδαφος». Εδώ, χρειάζεται ανάλυση.

Πρώτον, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, που τα λέει αυτά, δεν λέει και εκείνο που είπε προχθές για τη συμφωνία με τη Γαλλία: Οτι ο ίδιος, αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, θα αναθεωρήσει τη συμφωνία.  

Γιατί δεν το λέει; 

Αφού είναι τόσο επαχθής όσο την παρουσιάζει, γιατί δεν δεσμεύεται στην αναθεώρησή της;  

Επειδή όλα αυτά είναι για να τα ακούν οι διάφορες άγριες φυλές του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα πιστεύει φυσικά. Αντίθετα, επί της δικής του κυβέρνησης, ο τότε υπερδεξιός συγκυβερνήτης του Καμμένος, ως υπουργός Αμυνας, είχε προτείνει δημόσια στους Αμερικανούς να πάρουν βάσεις σε όποια νησιά ήθελαν, όμως εκείνοι ούτε καν του απάντησαν. Επί Τσίπρα. Τώρα θέλει να έχει πει τις εξυπνάδες του, αλλά, προδήλως, δεν θέλει να θέσει σε αμφισβήτηση τη συμφωνία την οποία επικρίνει. Αυτό είναι στα θετικά. Εν προκειμένω θα ήταν πολύ χειρότερα αν αυτά που λέει τα πίστευε κιόλας και απειλούσε κάποτε να γίνουν πράξη. Αλλά γελάνε όλοι…

Δεύτερον, ο Τσίπρας έχει πέσει σε μία τεραστίων διαστάσεων αντίφαση μέσα σε μία δήλωση πέντε γραμμών. Λέει ότι δεν θέλει την Ελλάδα «προβλέψιμο σύμμαχο». Μα ακριβώς αυτό σημαίνει σύμμαχος. Σημαίνει ότι μπορείς να προβλέψεις ότι θα βασιστείς πάνω του. Αλλιώς δεν είναι σύμμαχος, είναι… Τουρκία του Ερντογάν, αλλά χωρίς το εκτόπισμα… Και πήρε πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο σημερινό επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, ακριβώς επειδή ο Ερντογάν δεν είναι πια πραγματικός σύμμαχος. Γιατί, αν ήταν, όλα αυτά που τώρα συμβαίνουν και λειτουργούν καθοριστικά υπέρ της Ελλάδας, δεν θα είχαν συμβεί, όπως δεν συνέβαιναν επί δεκαετίες. 

Οσο για τα περί προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης, εκεί είναι που η υποκρισία Τσίπρα χτυπάει ταβάνι: δηλαδή, τι θέλει για την Ελλάδα αν όχι αυτό; Θέλει ακόμα να φαντάζεται ότι θα βοηθήσει η ΕΕ; Θέλει να ξαναστηθούν οι… Αδέσμευτοι του ’70; Τη θέλει μόνη σε έναν κόσμο που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο ερεβώδης; Θέλει μήπως συμμαχία με τη Ρωσία, ή με την Κίνα; Οπως τότε που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και πίστευε ότι οι Κινέζοι θα του δώσουν χρήμα και οι Ρώσοι τρόπους να το εκτυπώσει; Τελικά, το μόνο που πήρε ήταν ένα τηλεφώνημα του Πούτιν στον Ολάντ για να τον μαζέψουν. Σαν να ήταν σχολιαρόπαιδο.

Τρίτον, η αντίφαση γίνεται ακόμα χειρότερη: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ο ευρωστρατός και το τέρας του Λοχ Νες

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Τελικά, ο ευρωστρατός είναι κάτι σαν το τέρας του Λοχ Νες. Αλλά στον ευρωβάλτο.  

Κάποτε κάποιοι το σκέφτονταν. Εδώ και δεκαετίες, ουδείς. Ομως, όσο ψάχνουν και δεν το βρίσκουν, τόσο πουλάει! Και βολεύει. Οπως ακριβώς αυτές τις μέρες. Που τον βλέπουν κάπου στο βάθος, να στρίβει και να έρχεται. Και μάλιστα μαζί με το ευρωνάτο.  

Τώρα πού τα είδαν όλα αυτά όσοι τα λένε, άλλο θέμα. Επειδή σίγουρα δεν τα είδαν στον πραγματικό κόσμο. Στη φαντασία ναι. Αν μασάνε φύλλα καπνού, επίσης. Εκεί υπάρχουν. Οπως υπήρχαν παλιά. Αλλά ακόμα και εκεί, υπηρετούσαν μία συνολική ψευδαίσθηση που βρισκόταν σε κάποια δήθεν συνάφεια με ευρύτερες τάσεις, έστω κι αν ουδέποτε προχώρησαν τέτοιες αντιλήψεις.  

Ομως, τι δουλειά έχουν όλα αυτά με μία παλαιού τύπου διμερή συμφωνία όπως το ελληνογαλλικό αμυντικό σύμφωνο;

Η απάντηση είναι καμία. Ή, αν έχουν, είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που πολλοί φαντάζονται.  

Η επιστροφή σε ένα τέτοιο διμερές αμυντικό σύμφωνο ανάμεσα σε δύο κράτη μέλη της ΕΕ και της ευρωζώνης δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόλυτη, πλήρης απόδειξη της συλλογικής ευρωπαϊκής απροθυμίας και, τελικά, ανεπάρκειας να προχωρήσει προς αυτές τις κατευθύνσεις. Αυτό το σύμφωνο είναι δυνατό να υπάρχει σήμερα ακριβώς επειδή η ΕΕ αρνήθηκε συστηματικά, επί δεκαετίες, να δημιουργήσει έναν πραγματικό κοινό αμυντικό ευρωπαϊκό χώρο. Και το αρνείται ακόμα. Δεν το θέλει. Και δεν πρόκειται να το κάνει.

Ολοι όσοι φαντάζονται ευρωστρατούς και ευρωνάτο, θα πρέπει να θυμούνται ότι όταν η «κοινή» Ευρώπη θέλει κάτι το κάνει. Το πιο απόλυτο παράδειγμα είναι το ίδιο το ευρώ. Η Γερμανία επανενώθηκε τον Οκτώβριο του 1990, λιγότερο από έναν χρόνο από την πτώση του Τείχους. Αλλο τόσο χρειάστηκε μέχρι να αναλάβει η νέα αυτή τεράστια πλέον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα χώρα την πρωτοβουλία να θεσπίσει η ΕΕ το κοινό νόμισμα. Και πράγματι η ιστορικά πρωτόγνωρη σε τέτοια κλίμακα και πολυπλοκότητα διαδικασία μέχρι το ευρώ να πάρει σάρκα και οστά (δηλαδή να απαλείψει τα παλιά εθνικά νομίσματα, να τυπωθεί και να τεθεί σε κυκλοφορία) πήρε περίπου μία δεκαετία. Αυτός είναι χρόνος ρεκόρ δεδομένων όλων όσων έπρεπε να γίνουν. 

Ομως ο ευρωστρατός; Πότε έγινε το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση; 

 Ποτέ. Ούτε έγινε, ούτε πρόκειται να γίνει. Εγιναν διάφορα περί διαγραμμάτων, έγιναν στρατιωτικές επιτροπές, έγιναν όλων των ειδών οι πανάκριβες γραφειοκρατίες, έγιναν και διάφορα νομικά βήματα που παραπέμπουν σε κοινές στρατιωτικές ευρωπαϊκές δράσεις, όπως έγιναν και ορισμένες τέτοιες, εντελώς ανύπαρκτες επί της ουσίας. Αλλά ως εκεί. Και όλα αυτά έγιναν απλώς για να μπορεί η ΕΕ να λέει ότι αυτή η κατεύθυνση είναι ανοιχτή. Για να κρυφτεί ότι στην πραγματικότητα δεν είναι.

Ευρωστρατός ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει. 

Και για την Ελλάδα αυτό είναι μακράν καλύτερο από ό,τι κάποιοι πιστεύουν. 

Γιατί αν υπήρχε...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ο Ερντογάν χωρίς τον Τραμπ και τη Μέρκελ απέναντι

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

O Ερντογάν φοβόταν έναν ηγέτη και άκουγε έναν άλλον. 

 Φοβόταν τον Τραμπ γιατί ήταν σχετικά ίδιοι: απρόβλεπτοι, λάτρεις του «παζαριού», παρορμητικοί και απολύτως αυταρχικοί. Με τον Τραμπ δεν ήξερε πού ακριβώς βρίσκεται και αν εννοούσε τις «πυρηνικές» απειλές για το λιώσιμο της τουρκικής οικονομίας. Ταυτόχρονα δεν υπήρχε κανένα θεσμικό φρένο, γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ενδιαφερόταν για το τι λέει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή το Πεντάγωνο. Θεωρούσε ότι τα ξέρει όλα και πως μόνος του μπορούσε να χειριστεί τον Ερντογάν.

Με έναν παράδοξο τρόπο, αυτή η σχέση συνέφερε την Ελλάδα. Ο Τραμπ δεν είχε ιδιαίτερους δεσμούς με την ομογένεια ούτε και ήξερε πού είναι το Αιγαίο ή η Κύπρος. Οι Ελληνοαμερικανοί που ήταν κοντά του δεν έδιναν δεκάρα για τα θέματα αυτά επίσης. Υπήρχε όμως ο φόβος στο μυαλό του Ερντογάν, πως αν ο Τραμπ αντιδρούσε –για δικούς του λόγους– σε κάποια τουρκική επιθετική κίνηση, το τίμημα θα ήταν μεγάλο.

Συνέβαινε όμως και κάτι άλλο. 

Λόγω της χαοτικής κατάστασης στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ένας έμπειρος πρέσβης ή ο ίδιος ο Πομπέο μπορούσαν να πάρουν πρωτοβουλίες που να ευνοούν την Ελλάδα, αγνοώντας την Τουρκία και τα καθιερωμένα φετίχ της αμερικανικής διπλωματίας. Το πιο χαρακτηριστικό είναι πως οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν έδιναν καμία σημασία στην «ισορροπία του πρωτοκόλλου», δεν σκέπτονταν δηλαδή καν ότι «δεν γίνεται να πάει ο Πομπέο στην Ελλάδα και να μην περάσει από την Τουρκία».

Τώρα επιστρέψαμε στον παλιό καλό αυτόματο πιλότο. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο χώρες τηρούνται με ευλάβεια. Οι κλασικοί γραφειοκράτες αντιδρούν έντονα όταν έρχεται προς συζήτηση μια ιδέα για επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στο ελληνικό έδαφος σε περιοχές που μπορεί, απλά μπορεί, να ενοχλήσουν την Αγκυρα. Και παρασκηνιακά οι Αμερικανοί προτρέπουν τους παραδοσιακούς τους συμμάχους να βρουν ένα modus vivendi με τον Ερντογάν. Τα παραδοσιακά ρεφλέξ έχουν επιστρέψει, με άλλα λόγια. Σε μια στιγμή μάλιστα που υπάρχουν γενικότερες αμφιβολίες για το αν οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πραγματικά για την περιοχή, είναι φυσικό η Αγκυρα να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα.

Ο Ερντογάν φοβόταν τον Τραμπ (εκτός από τον Πούτιν φυσικά) και άκουγε τη Μέρκελ. Τώρα ...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Θεωρία συμμαχιών και η περίπτωση της ελληνογαλλικής συμφωνίας

Γράφει ο Μάρκος Τρούλης

Μία εξαιρετικά σημαντική αναλυτική άποψη της διεθνούς πολιτικής εδράζεται στη Θεωρία Συμμαχιών, όπως παρατέθηκε με εναργή τρόπο τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 από τον Stephen Walt και μετέπειτα από τον Glenn Snyder, στη βάση της νεορεαλιστικής θεωρητικής προσέγγισης των διεθνών σχέσεων.

    Πολύ συνοπτικά, μέσω της Θεωρίας Συμμαχιών εξετάζονται ορισμένες υποθέσεις εργασίας, προκειμένου να εξαχθούν συμπεράσματα για το βαθμό προσήλωσης του συμμάχου στους στόχους της συμμαχίας. Με άλλα λόγια, ελέγχεται σε ποιο βαθμό μειώνεται η αβεβαιότητα για τις προθέσεις του συμμάχου και κατά πόσο είναι εξασφαλισμένη η κινητοποίησή του σε περίπτωση εκδήλωσης απειλής από κάποιον τρίτο.

Ποιες, όμως, είναι αυτές οι υποθέσεις εργασίας; 

 Ελέγχεται:  

1) Αν υπάρχει συναντίληψη περί της μείζονος απειλής μεταξύ των συμμάχων, αν δηλαδή έχουν τις ίδιες «ανησυχίες», 

2) Αν η ισορροπία ισχύος δεσμεύει τον ένα σύμμαχο στον άλλον, καθώς αμφότεροι έχουν περιορισμένες εναλλακτικές επιλογές για την εκδήλωση της στρατηγικής συμπεριφοράς τους, 

3) Αν παρατηρείται συμμετρία εξάρτησης, η οποία εκδιπλώνεται μέσω πελατειακών σχέσεων και όχι ετεροβαρών συμφωνιών, 

4) Αν η συμμαχία είναι νομιμοποιημένη σε επίπεδο γραφειοκρατικό και κοινωνικό, 

5) Αν υφίσταται σύμπτωση «στρατηγικών εικόνων», δηλαδή αν αναγιγνώσκουν το διακρατικό περιβάλλον κατ’ όμοιο τρόπο.

    Με βάση τα παραπάνω, υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε η ελληνογαλλική συμφωνία να θεωρηθεί μια «καλή είδηση»;

Προφανώς και υπάρχουν, καθώς όντως η Ελλάδα και η Γαλλία μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες περί των απειλών έναντι της σταθερότητας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή έως και το Μαγκρέμπ, η ραγδαία ισχυροποίηση της Τουρκίας σε συνδυασμό με την πρόδηλη διατύπωση των νεοοθωμανικών αξιώσεων προκαλεί κοινό προβληματισμό, ενώ και τα συμφέροντα είναι σαφώς συγκλίνοντα τόσο σε επίπεδο «στρατηγικών εικόνων», όσο και στο πεδίο της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι αυτοί οι λόγοι, βάσει των οποίων θεωρούμε ότι εξέχοντες αναλυτές, οι οποίοι πρότειναν τη γεωστρατηγική συμπόρευση Ελλάδας-Γαλλίας, δικαιούνται να αισθάνονται πλέον δικαιωμένοι.

Τονίζουμε, όμως, επίσης ότι οι συμμαχίες απαιτούν διαρκή καλλιέργεια. Προϋποθέτουν διατήρηση και αύξηση των προϋποθέσεων δέσμευσης του συμμάχου, μέσω στρατηγικών οι οποίες θα είναι αν μη τι άλλο εξισορροπητικές και σε καμία περίπτωση κατευναστικές. Οι συμμαχίες έχουν ως όρο επιβίωσής τους τη διαρκή υπενθύμιση των προϋποθέσεων συγκρότησής τους και εν προκειμένω, όσον αφορά την ελληνογαλλική συμφωνία, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι αμετακίνητη επί των «κόκκινων γραμμών», οι οποίες της απονέμονται από τη διεθνή τάξη, αλλά και τη διαρκή υπενθύμιση ότι η Τουρκία συνιστά απειλή για τα κοινά συμφέροντα.

    Όλα τα παραπάνω καθίστανται πραγματικότητα μέσω...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η ασπίδα

Γράφει ο Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς 

Πρέσβης επί τιμή.

«US-Greek defense deal dispels any notion of Washington’s so-called neutrality» (Η ελληνοαμερικανική συμφωνία εξαφανίζει κάθε έννοια δήθεν ουδετερότητας της Ουάσιγκτον) ο τίτλος άρθρου στη Yeni Safak (Νέα Αυγή).  

Περιττό πλέον να χαρακτηρίζουμε μια τουρκική εφημερίδα φιλοκυβερνητική. Στη νέα Τουρκία ευδοκιμεί μόνον η αυταρχική ολιγαρχία των αρεστών. Η κριτική απέναντί της μάχεται για να επιβιώσει. Εντός και εκτός φυλακών και κρατητηρίων. Oπως και οι χιλιάδες φυλακισμένοι θεωρούμενοι ως αντιφρονούντες, αντικαθεστωτικοί, αντί, αντί… και βέβαια δημοσιογράφοι.

Αποτελεί σύμπτωση άραγε το γεγονός ότι οι αυστηρότερες για την κατάσταση των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Τουρκία εκθέσεις προέρχονται από ευρωπαϊκούς θεσμούς, οργανώσεις και από τις ΗΠΑ; 

Κόλαφος οι ετήσιες εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Μην ξεχνάμε ότι αφορούν μια χώρα που θεωρεί ότι μπορεί να συνεχίσει να είναι μέλος του ΝΑΤΟ και (θεωρητικά) υποψήφια για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο νεποτισμός και η αυταρχική αντίληψη της ιδιοκτησιακής των κρατικών δομών, της οικονομίας, της δικαιοσύνης, της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης έχουν θέσει τη γειτονική Τουρκία εκτός του κύκλου των δημοκρατιών. Τον κύκλο που ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν όρισε ως προνομιακό πεδίο πολιτικής και συνεργειών των ΗΠΑ.

Πλησιάζοντας προς την 100ή επέτειο της Συνθήκης της Λωζάννης, το κεμαλικό δόγμα «ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο (Yurtta sulh, cihanda sulh)» ανατρέπεται από την καθημερινή πραγματικότητα: «Κατάσταση πολιορκίας στη χώρα, σύγκρουση με όλους τους γείτονες». Η καθημερινή σημειολογική ανάλυση των λόγων συνοδεύεται από πράξεις της τουρκικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο, και αναδεικνύει το αυθεντικά επιθετικό και αναθεωρητικό στρατιωτικοποιημένο δόγμα της Τουρκίας του προέδρου Ερντογάν.

Σε περίπτωση εκδήλωσης στρατιωτικής επίθεσης, ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών προβλέπει –άρα επιβάλλει– το δικαίωμα εθνικής και συλλογικής αυτοάμυνας μέχρις ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει «τα αναγκαία μέτρα για την αποκατάσταση και διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας». Η ιστορία της Ελλάδος, παλιότερη και σύγχρονη (28 Οκτωβρίου 1940 και 6 Απριλίου 1941) υπενθυμίζει ότι δεν περιμέναμε κάποιο άρθρο 51 του Χάρτη για να «αμυνθούμε του πατρίου εδάφους». Το μέγεθος των στρατιωτικών δυνάμεων και η πληθυσμιακή υπεροχή του επιτιθέμενου και επίδοξου εισβολέα ουδέποτε αποτέλεσε το κρίσιμο για την αποφασιστικότητα των Ελλήνων μέγεθος. Από την εποχή των Μηδικών.

Πώς ενεργεί ο ΟΗΕ σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης; 

Υπό την προϋπόθεση συμφωνίας των πέντε μονίμων μελών, η οποία δεν πρέπει να προεξοφλείται, μια πρώτη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας συνήθως περιέχει τέσσερα στοιχεία-προτάσεις: κατάπαυση του πυρός και εκεχειρία, αποχώρηση στρατιωτικών δυνάμεων, επιστροφή στη status quo ante κατάσταση, πρόσκληση για διάλογο. 

Η εμπειρία δείχνει ότι εδάφη που κατακτώνται στρατιωτικά πολύ δύσκολα επιστρέφονται ως μέρισμα της ειρήνης. Χρωματίζονται διαφορετικά ακόμη και στη περίπτωση ανάπτυξης (παρένθεσης) ειρηνευτικής δύναμης τρίτων. Η επιστροφή καταληφθέντων εδαφών προϋποθέτει το «εδαφικό ισοδύναμο» κατ’ αντιστοιχία της γεωπολιτικής αξίας των κατειλημμένων και όχι της έκτασής τους. Στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ τον Οκτώβριο 1973, το εδαφικό προγεφύρωμα των ισραηλινών στρατευμάτων στη δυτική όχθη του Νείλου αποτέλεσε τον καταλύτη για την κατάπαυση του πυρός και τη συμφωνία αποχώρησης της Αιγύπτου από τη Χερσόνησο του Σινά.

Η απειλή πολέμου (casus belli) κατά της Ελλάδος προϋπήρχε μεν, αποτελεί δε σήμερα την αυθεντική και σταθερή έκφραση της πολιτικής της Τουρκίας του προέδρου Ερντογάν. Απουσιάζουν σταθερά από το λεξιλόγιο των εκφραστών της η ειρήνη, το διεθνές δίκαιο και η δέσμευση για ειρηνική επίλυση της διμερούς διαφοράς μας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Παράλληλα, εντελώς ξεχασμένες από τους «αρμόδιους» των Βρυξελλών –προσωπικότητες κατώτερες των διεθνών εξελίξεων και απαιτήσεων– και οι δεσμεύσεις που αυτοβούλως ανέλαβε έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης η Τουρκία τον Οκτώβριο 2005 ενόψει των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Η Ελλάδα ενισχύεται, ετοιμάζεται και μεθοδικά προετοιμάζεται. Μεθοδικότερα ίσως απ’ ό,τι κάποιοι εντός των τειχών πιστεύουν. Η υβριδική επίθεση στα χερσαία σύνορά μας στον Εβρο και οι επιχειρήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο απέκλεισαν οριστικά τον εφησυχασμό. Θα συνεχίσουμε να αιφνιδιάζουμε αναλαμβάνοντας διπλωματικές πρωτοβουλίες. Επενδύουμε στις ένοπλες δυνάμεις μας, που εκσυγχρονίζονται μετά σχεδόν μια δεκαετία. Αποκαθίσταται σταδιακά η ισορροπία, εάν δεχθούμε ότι είχε κλονισθεί.

Παρότι θέλω να πιστεύω ότι στην πράξη υπάρχει, απορία εν τούτοις προκαλεί η απουσία ομοψυχίας για τη στήριξη της προσπάθειας αυτής από του βήματος της Βουλής. Το διαπιστώσαμε κατά την κυρωτική της ελληνογαλλικής συμφωνίας συζήτηση. Θα επαναληφθεί άραγε και κατά την κύρωση της ελληνοαμερικανικής και των συνοδευτικών αυτής κειμένων; 

 Πολύ θα βοηθούσε την προβολή ισχύος αν ο πολιτικο-κομματικός συμψηφισμός αλληλοκατηγοριών και ευθυνών –ουδείς αλάνθαστος άλλωστε– θελήσει να εξαιρέσει την άμυνα και την πολιτική εθνικής ασφάλειας.

Η «τέλεια συμφωνία» βρίσκεται μόνο στο πεδίο της ουτοπίας. Θα μπορούσαμε να την υπογράφαμε μόνοι μας χωρίς άλλον συμβαλλόμενο. Ομως, οι διαδοχικές συμφωνίες-ασπίδες που υπογράψαμε με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ είναι οι καλύτερες δυνατές στον συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο και υπό τις δεδομένες περιστάσεις. Ευχής έργο θα ήταν οι δεσμεύσεις ασφαλείας –σαφείς και ολοκληρωμένες– που περιλαμβάνονται στην επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Τόνι Μπλίνκεν και στο έγγραφο της κοινής δήλωσης Δένδια – Μπλίνκεν για τον τρίτο ελληνοαμερικανικό στρατηγικό διάλογο να περιληφθούν ως παραρτήματα της προς κύρωση συμφωνίας.

Ενισχύοντας την ασπίδα μας, ενισχύουμε την ειρήνη. Επένδυση στην ειρήνη είναι η σωστή, αποτρεπτική και αποτελεσματική προετοιμασία απόκρουσης κάθε απειλής. Το δίκαιο της ισχύος εφαρμόζεται μεταξύ ισχυρού και αδύναμου. Η ισχύς, όμως, του δικαίου υπάρχει μεταξύ ισοδύναμων.

    Πολύ θα βοηθούσε την προβολή ισχύος αν ο πολιτικο-κομματικός συμψηφισμός αλληλοκατηγοριών και ευθυνών θελήσει να εξαι- ρέσει την άμυνα και την πολιτική εθνικής ασφάλειας.

Προσπαθούμε ταυτόχρονα να πείσουμε ότι οι συμφωνίες στρατηγικής συνεργασίας που υπογράφουμε με τη Γαλλία και με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν στρέφονται εναντίον κανενός τρίτου. Εις μάτην εν τούτοις, εφόσον η ίδια η Τουρκία σπεύδει να τις αναλύσει εκτιμώντας ότι άμεσα την αφορούν. Το διαλαλεί με οργή, με λυμένα τα φρένα κυριολεκτικά. Οπως άλλωστε θεωρεί ότι την αφορούν, ερμηνεύοντας ότι την απειλούν:

• Η ενδυνάμωση του ισχύος, κύρους και της αξιοπιστίας της Ελλάδος.

• Η ενίσχυση της ελληνικής άμυνας απέναντι στην πολεμική απειλή της Τουρκίας.

• Η άρνησή μας να διευκολύνουμε τα δημοσιευμένα άλλωστε επιθετικά σχέδιά της και να αυτο-αφοπλισθούμε αρχίζοντας από τα νησιά μας (αποστρατιωτικοποίηση).

• Η «αδελφική», κατά δηλώσεις των ηγετών τους, συνεργασία Αιγύπτου – Κύπρου – Ελλάδος και, βέβαια, η καταλυτική σύμπραξη Ισραήλ – Ελλάδος – Κύπρου με τη συμμετοχή και στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.

• Η στενή αμυντική συνεργασία της Ελλάδος με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία. Η ρήτρα «διμερούς αμυντικής συνδρομής» στη σημαντική συμφωνία με τα Εμιράτα ήταν ο προάγγελος σειράς αναλόγων που ακολούθησαν.

 • Τα υπό διεργασία νέα σχήματα πολυγωνικών συνεργασιών που δρομολογούνται.

Η ελληνική διαδοχικών επιστρώσεων ασπίδα παίρνει μορφή. Θυμίζει την ασπίδα του ομηρικού Αίαντα: Το «φταβόδινο, χάλκινο σκουτάρι (ασπίδα) σαν πύργος φάνταζε στα χέρια του» «…σάκος ηΰτε πύργον χάλκεον επταβόειον…» (Ιλιάδα, Η, 220). Οχι εντελώς άδικα. Κοντά στην ομηρική Τροία (Ιλιον), στην Κίο (Γκιουλτσούκ) και στο Τσανάκαλε (Δαρδανέλλια) είναι οι σημαντικοί σταθμοί εκκίνησης του τουρκικού στόλου που στοχεύει στο Αιγαίο.

Υπήρχε το ερώτημα ως προς τις προθέσεις της Ουάσιγκτον και την πιθανότητα ενεργού αποτρεπτικής παρέμβασής της προκειμένου να αποφευχθεί πολεμική σύγκρουση μεταξύ δύο παραδοσιακών συμμάχων της στο ΝΑΤΟ. 

Δεν γνωρίζω αν σήμερα έχει παύσει να τίθεται στην Ελλάδα. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η σωστή ερμηνεία της ελληνογαλλικής συμφωνίας

Γράφει ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος 

Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης, από τις εκδόσεις Καπόν κυκλοφορεί το βιβλίο του «Παναγιώτης Κανελλόπουλος: ο πολιτικός, ο διανοούμενος και η εποχή του».

Ολη η συζήτηση για την ελληνογαλλική συμφωνία επικεντρώθηκε στη ρήτρα αμυντικής συνδρομής, που θα ενεργοποιηθεί στην περίπτωση που ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη χρειαστεί στρατιωτική αρωγή. Αναλύσεις επί αναλύσεων δημοσιεύτηκαν για το εάν η ρήτρα καλύπτει την ΑΟΖ, τα 12 μίλια κ.λπ. 

Καμία φυσικά λέξη για την αντίστροφη υποχρέωση ελληνικής, έστω υποθετικής, συνδρομής στη Γαλλία. Κανείς δεν υπενθύμισε ότι οι σύμμαχοί σου είναι χρήσιμοι σε σένα όσο ακριβώς είσαι εσύ χρήσιμος σε αυτούς. Λειτούργησε εν ολίγοις για άλλη μία φορά το νεοελληνικό αντανακλαστικό της αναζήτησης γεωστρατηγικού προστάτη και της ανάθεσης της άμυνας της χώρας μας σε ξένα στρατεύματα.

Η συμφωνία είναι σημαντική κυρίως για την πρόσκτηση υπερσύγχρονων πολεμικών πλοίων που καθιστούν ουσιαστικά το Αιγαίο απρόσβλητο από την τουρκική επιβουλή. Και όχι ως μηχανισμός μετάθεσης ευθυνών. Εχουμε λαμπρές Ενοπλες Δυνάμεις, το δε Πολεμικό Ναυτικό μας έδειξε πέρυσι στους Τούρκους την υπεροχή του κατά τη διάρκεια της θερινής κρίσης. Με τις γαλλικές φρεγάτες οι επιχειρησιακές δυνατότητες των Τούρκων εξαερώνονται. Χωρίς να εμπλακεί κανένα τρίτο μέρος.

Η εμμονή στο αμυντικό σκέλος της συζήτησης είναι λανθασμένη, διότι εκπέμπει λάθος μήνυμα στην άλλη πλευρά. Που θα εκλάβει τη δική μας επιμονή σε εξωτερική αμυντική αρωγή ως αδυναμία. Αλλά είναι λανθασμένη και διότι μπορεί να λειτουργήσει ως εφησυχασμός. Να θεωρήσουμε δηλαδή ότι καλυπτόμεθα αμυντικά, βασιζόμενοι στην υποθετική έλευση του γαλλικού «ιππικού». Ιστορικά τέτοιου είδους βεβαιότητες διαψεύστηκαν, πάντα με δραματικές συνέπειες για τον Ελληνισμό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η μη συνδρομή – παρά τη γραπτή συμφωνία – των Δυτικών στην τελευταία και μοιραία πολιορκία της Πόλης από τους Τούρκους το 1453, τα Ορλοφικά του 1770, η μεταστροφή των Συμμάχων υπέρ της Τουρκίας το 1921-22 και ενώ είχαμε πολεμήσει στο πλευρό τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα ενώ η Τουρκία ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Είτε εξαιτίας δικών τους εσωτερικών προτεραιοτήτων είτε εξαιτίας επαναπροσέγγισής τους με την Τουρκία είτε και εξαιτίας δικών μας σφαλμάτων, οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας απομακρύνθηκαν από κοντά μας σε κρίσιμες περιστάσεις, με αποτέλεσμα να υποστούμε καταστροφές, που σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στο ότι δεν είχαμε υπολογίσει το ενδεχόμενο να είμαστε μόνοι μας. Σήμερα, ευελπιστώντας ότι η Γαλλία θα είναι δίπλα μας σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης, πρέπει ταυτόχρονα...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Γιατί η ελληνική εμπλοκή στο Σαχέλ είναι βέβαιη

 Από Militaire News

Οι Γάλλοι υποστήριξαν ότι δεν θα χρειαστεί να αναπτυχθούν ελληνικές δυνάμεις στο Σαχέλ. Ωστόσο στο κείμενο της ελληνογαλλικής συμφωνίας υπάρχει σαφής πρόβλεψη.

Ο Στέλιος Φενέκος πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών εξηγεί σε κείμενο του πως και που θα εμπλακούμε :


ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΠΙΘΑΝΗ (ΒΕΒΑΙΗ ΚΑΤ’ ΕΜΕ) ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΑΧΕΛ

Όπως πάντα εμείς στην «κοινωνία αξιών» λειτουργούμε προνοητικά. Για αυτό στις αναλύσεις μας έγκαιρα είχαμε επισημάνει:

α) Την αναγκαιότητα της στρατηγικής σημασίας με την Γαλλία,
β) Την μεταστροφή της Αμερικανικής πολιτικής στο ζήτημα της Γαλλίας και των φρεγατών (γιατί οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη την Γαλλία ως στρατηγικό σύμμαχο στην προσπάθεια περιορισμού της Κινεζικής επέκτασης- άρθρο 12 της συμφωνίας: Θα δίνεται επίσης έμφαση στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα),
γ) Όπως επίσης και εκτιμήσεις για τις αναμενόμενες Τουρκικές αντιδράσεις που επιβεβαιώνονται προς το παρόν.

Γι’ αυτό εξετάσαμε την Γαλλική πολιτική στην περιοχή Σαχέλ, που όπως εκτιμάμε θα εμπλακούμε ευρύτερα με δυνάμεις μας στην διεθνή δύναμη και στο επιτελείο που προετοιμάζουν οι Γάλλοι (πριν την αποχώρηση μέσα στο 2022 των 2.000 στρατιωτών ειδικών δυνάμεων από το σύνολο των 5.100 της δύναμης που βρίσκεται εκεί), για να αντιμετωπίσουν τους αντάρτες του ISIS, υπό τους περιορισμούς βέβαια που εύλογα αναδύθηκαν μετά την εσπευσμένη αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, ως ένα στρατηγικό ανάλογο από το οποίο πρέπει να διδαχθούμε.

ΣΗΜ: Άρθρο 18 (ι) της συμφωνίας: «Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ.»

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΑΧΕΛ

Όπως ανακοίνωσε  ο Μακρόν, η στρατιωτική δύναμη της Γαλλίας που δρα στην άνυδρη και ασταθή περιοχή Σαχέλ, (εκτείνεται νότια της ερήμου της Σαχάρας και περιλαμβάνει 5 χώρες- Μάλι, Τσαντ, Νίγηρα, Μπουρκίνα Φάσο και Μαυριτανία), στο πλαίσιο της επιχείρησης Barkhane εναντίον του ISIS, και στην οποία συμμετέχουν πάνω από 5.100 στρατιώτες, θα τελειώσει την αποστολή της το πρώτο τρίμηνο του 2022.

Η Γαλλία ως πρώην αποικιακή δύναμη στην περιοχή, έστειλε στρατεύματα στο Μάλι το 2013, στο πλαίσιο της επιχείρησης Serval, για να σταματήσουν την προέλαση των τζιχαντιστών στο Μάλι, εξαναγκάζοντάς τους να καταφύγουν στο βορρά του Μάλι.

Η επιχείρηση Serval αντικαταστάθηκε αργότερα από την επιχείρηση Barkhane και επεκτάθηκε και με άλλες χώρες, για να βοηθήσουν στη σταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής του Sahel αποτρέποντας την δημιουργία Χαλιφάτου από τους τζιχαντιστές του ISIS που κατέφυγαν και ενισχύθηκαν εκεί.

Ο Μακρόν προσπαθούσε να πείσει τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ να επωμιστούν το βάρος της αντιτρομοκρατικής μάχης στο Σαχέλ και έπρεπε να γίνει η δολοφονία του ηγέτη του Τσαντ, συμμάχου του Παρισιού, και δύο πραξικοπήματα μέσα σε ένα χρόνο στο Μάλι, για να γίνει αντιληπτή η απειλή για την ειρήνη στην περιοχη, και η συνεχιζόμενη πολιτική αστάθεια.

Τον Δεκέμβριο του 2019, 13 Γάλλοι στρατιώτες και πολλοί άμαχοι σκοτώθηκαν από τρομοκρατική επίθεση στο Μάλι, κατά τη διάρκεια τελετής στο Hotel National des Invalides.

Οι ισλαμιστές μαχητές, συνεχίζουν τις καταστροφικές επιθέσεις εναντίον των στρατιωτικών και όλο και περισσότερο κατά αμάχων. Εκατοντάδες νεκροί πολίτες και στρατιώτες υπήρξαν από τον Ιανουάριο, σε μια σειρά σφαγών και επιθέσεων σε χωριά, στα σύνορα του Νίγηρα, της Μπουρκίνα Φάσο και του Μάλι.

Ενώ οι κυβερνήσεις των χωρών στην περιοχή Σαχέλ αγκάλιασαν τη στρατιωτική βοήθεια της Γαλλίας, αντιλαμβανόμενοι την σημασία της παρουσίας τους, εν τούτοις από πολλούς η παρουσία τους θεωρήθηκε ως απομεινάρι της Γαλλικής αποικιοκρατίας, και η Γαλλική μονάδα αντιμετώπισε αντιδράσεις από ντόπιους.

«Θα θέσουμε τέλος στην επιχείρηση Barkhane το πρώτο τρίμηνο του 2022 με τακτικό τρόπο», δήλωσε ο Μακρόν (μετά τα διδάγματα που πήρε από την χαοτική αποχώρηση των Αμερικανικών και των συμμαχικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν). «Δεν εγκαταλείπουμε τους Αφρικανούς εταίρους και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε τις ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος» ξεκαθάρισε.

Η Γαλλική δύναμη της επιχείρησης Barkhane θα κλείσει τις βάσεις της στο Τιμπουκτού, Τεσσαλίτ και Κιντάλ στο βόρειο Μάλι τους επόμενους έξι μήνες.

Αυτή η μείωση των δυνάμεων όμως δεν σημαίνει και την πλήρη απόσυρση από την περιοχή. Η παρουσία της Γαλλίας στην περιοχή Σαχέλ θα συνεχισθεί με 3.000 στρατιώτες, ως μέρος της λεγόμενης διεθνούς ομάδας εργασίας Takuba στην οποία οι Γάλλοι στρατιώτες θα αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά». Έχει μάλιστα αρχίσει να αναθεωρεί τα επιχειρησιακά της σχέδια, για να επικεντρωθεί ιδιαίτερα στην ασταθή συνοριακή περιοχή όπου συναντώνται το Μάλι, η Μπουρκίνα Φάσο και ο Νίγηρας.

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

Αν και υπάρχουν πολλές έντονες διαφορές μεταξύ του πολέμου της Αμερικής στο Αφγανιστάν και της Γαλλίας στο Σαχέλ – από το μέγεθος και τη φύση τους έως τους στόχους τους εναντίον των τζιχαντιστων – υπάρχουν επίσης και πολλές ομοιότητες.

α) Και οι δύο επιχειρήσεις περιλαμβάνουν/περιελάμβαναν πολυετή ξένη στρατιωτική συμμετοχή, σε χώρες με αδύναμες και ασταθείς κυβερνήσεις.
 

β) Και οι δύο επιχειρήσεις έχουν/είχαν να διαχειριστούν την κούραση των στρατευμάτων, τα θύματα ανάμεσά τους και ανάμεσα στους πολίτες που συνεργάζονται μαζί τους και προστατεύουν, και την μειωμένη υποστήριξη από την χώρα τους.
 

γ) Και οι δύο πολέμησαν/πολεμούν κατά των φανατικών ισλαμιστικών ομάδων, οι οποίοι διατείνονται (και το υποστηρίζουν) ότι έχουν την υπομονή να περιμένουν, μέχρι να φθαρεί ο αντίπαλος ηθικά και πνευματικά, να κουραστεί και να καταναλώσει τεράστιους πόρους (υλικούς και ανθρώπινους), γεγονός που θα τον αναγκάσει να αποσυρθεί από τις περισσότερες περιοχές και τελικά αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσουν σε αυτές, καλύπτοντας το κενό εξουσίας που θα δημιουργηθεί.

ΔΙΔΑΓΜΑ: Όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στην σύγχρονη εποχή, οι αόριστες στρατιωτικές αποστολές που υπακούουν σε ακόμη πιο ασαφή πολιτικό σκοπό, που δεν έχουν συγκεκριμένο και περιορισμένο στόχο αλλά συνεχώς διευρυνόμενο και ασαφή ως προς το αντικείμενο προσπάθειας, δεν είναι βιώσιμες, όταν μάλιστα επεκτείνονται επί μακρόν.

Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Γαλλία προς το παρόν δεν έχει καμία πρόθεση να αποσυρθεί πλήρως από το Σαχέλ. Οι εικόνες χάους και αγωνίας στο αεροδρόμιο της Καμπούλ είναι όμως κάτι που προβλημάτισε τους Γάλλους αξιωματούχους και τους έκανε να σκεφτούν τις συνθήκες υπό τις οποίες πρόκειται να φύγουν.

Εκτιμώ ότι με βάση τα μαθήματα αυτά, μετά την αύξηση των θυμάτων, την εξασθένιση της υποστήριξης της επιχείρησης στο εσωτερικό, την εξάπλωση της εξέγερσης και την αύξηση του αντιγαλλικού αισθήματος σε ορισμένα έθνη της περιοχής Σαχέλ, η ανανεωμένη αποστολή της Γαλλίας θέτει πλέον πιο σαφείς και περιορισμένους στόχους:

α) την αντιτρομοκρατική δράση

β) την ενίσχυση της κυβέρνησης και των τοπικών δυνάμεων για να οργανωθούν, και να εκπαιδευτούν για να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατική απειλή

γ) οπωσδήποτε όχι τον έλεγχο και την κατοχή μεγάλων εκτάσεων,

δ) και οπωσδήποτε όχι το ουτοπικό μακροχρόνιο και κοστοβόρο Nation Building.

Η Γαλλία επισης βασίζεται στην συμμετοχή της ΕΕ αλλά και του NATO στην πολυεθνική δύναμη Takuba, που δρα υπό την ηγεσία της Γαλλίας και συνδράμει την Γαλλία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας στο Μάλι. Η Task Force Takuba είναι μια ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη, με συμμετοχή από 8 ευρωπαϊκές χώρες και από τις χώρες της Σαχέλ (G5), η οποία βοηθά τις ένοπλες δυνάμεις του Μαλί στον αγώνα τους κατά της τρομοκρατίας.

Αναπτύχθηκε το καλοκαίρι του 2020, και αποτελείται κυρίως από δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων με υψηλό επίπεδο αυτονομίας και σε συντονισμό με άλλες διεθνείς αποστολες στην περιοχη, της αποστολής του ΟΗΕ για την Σταθεροποίηση στο Μάλι (MINUSMA), καθώς και τις αποστολές της ΕΕ EUTM Mali , EUCAP Sahel Mali και EUCAP Sahel Niger.

Η Ελλάδα ήδη έχει υποσχεθεί ότι θα συμμετέχει στην επιχείρηση Takuba, πολύ πριν υπογραφεί η πρόσφατη Ελληνογαλλική στρατηγική συμφωνία

Η Takuba συνεργάζεται επίσης στενά με τον Barkhane και τις τοπικές δυνάμεις του G5-Sahel. Η Takuba Force (TF) ήδη έλαβε μέρος στο ” Operation Solstice “, από κοινού με γαλλικές και νιγηριανές δυνάμεις, εναντίον του ISIS στην Ευρύτερη Σαχαρα, όπου 6 τζιχαντιστές σκοτώθηκαν και άλλοι 2 αιχμαλωτίστηκαν.

α) UN/MINUSMA: Ξεκίνησε τον Απριλιο 2013 με το ψήφισμα 2100 του ΣΑ/ΟΗΕ για τη σταθεροποίηση της χώρας, μετά την εξέγερση των Τουαρέγκ το 2012 . Αναπτύχθηκε επίσημα την 1η Ιουλίου και έγινε η πιο επικίνδυνη ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ, με 209 κυανόκρανους να έχουν σκοτωθεί από μια δύναμη 15.200 κυανόκρανων.

β) EUTM Mali (ξεκίνησε το 2013) : Ήδη 22 μέλη της ΕΕ (Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία, Εσθονία, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ισπανία, Σουηδία) και 3 χώρες εκτός ΕΕ (Γεωργία, Μολδαβία, Μαυροβούνιο) συμμετέχουν στην αποστολή και έχουν στείλει στρατιώτες στην Δημοκρατία του Μάλι.

γ) Το EUCAP Sahel Mali ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2015, μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης του Μάλι ως βασικό συστατικό της περιφερειακή στρατηγικής της ΕΕ για την ασφάλεια και την ανάπτυξη στο Sahel. Η δύναμη αποτελείται από136 Ευρωπαίους και 53 από το Μάλι.

δ) Το EUCAP Sahel Niger: Από την ίδρυσή της το 2012 (με 120 Ευρωπαίους), η αποστολή έχει εντολή να εκπαιδεύσει και να συμβουλεύσει τις δυνάμεις εσωτερικής ασφάλειας της Νιγηρίας, ιδίως την Police Nationale, και το Garde Nationale, με έμφαση στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος.,

ε) ΝΑΤΟ/NSPO: O Οργανισμός Υποστήριξης και Προμηθειών του ΝΑΤΟ (NSPO) υπέγραψε τεχνική συμφωνία -πλαίσιο με το Υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεων της Γαλλιας για την παροχή υπηρεσιών στο Μάλι, και υποστήριξη της Task Force Takuba. Η παροχή υποστήριξης στο στρατόπεδο στη Μενάκα, στο ανατολικό Μάλι, περιλαμβάνει υπηρεσίες προμήθειας τροφίμων και υπηρεσίες βάσεως, υπηρεσίες μηχανικού, συντήρηση υποδομών, προμήθεια καυσίμων και ενδο-θεατρικές αεροπορικές και χερσαίες μεταφορές.

Επίσης για να ξεπεραστούν τυχόν αντιρρήσεις της ΕΕ είτε καθυστερήσεις στην λήψη αποφάσεων και στην συμμετοχή, θα υπάρξει αξιοποίηση της European Intervention Initiative (EI2), που βρίσκεται εκτός του συστήματος λήψης αποφάσεων της ΕΕ και μπορεί να ξεπεράσει καθυστερήσεις και αδυναμίες αποφάσεων (μετέχουν 9 χώρες της ΕΕ και 2 του ΝΑΤΟ) και στην οποία έχει δεσμευτεί να συμμετέχει και η Ελλάδα με την συμφωνία :

Άρθρο 18 (ιδ) της συμφωνίας: “Αμοιβαία υποστήριξη αναφορικά με τη συμμετοχή σε πολυεθνικές αμυντικές δομές, όπως για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης (ΕΙΕ).».

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ο Ερντογάν ήταν δώρο για την Ελλάδα...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Το πρόσφατο δημοσίευμα του έγκυρου Foreign Policy περί μιας πιθανής ασθένειας του Προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ενδεχομένως να κρύβει για την Ελλάδα μεγαλύτερη σημασία από αυτή που του έχουμε αφιερώσει.

"Ο  Ερντογάν μπορεί να είναι πολύ άρρωστος για να συνεχίσει να ηγείται της Τουρκίας" ανέφερε το δημοσίευμα το οποίο συνέχιζε πως υπάρχουν  ενδείξεις ότι μπορεί να είναι πολύ άρρωστος για να θέσει υποψηφιότητα για επανεκλογή...

Τι θα μπορούσε να σημαίνει για την Ελλάδα η απουσία του Ερντογάν από την κεντρική πολιτική σκηνή της γείτονος;

Το πρώτο ερώτημα έχει να κάνει αν η απουσία Ερντογάν θα αποδυναμώσει το μέτωπο των ισλαμοεθνικιστών που ηγείται τα τελευταία 20 χρόνια της χώρας.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη δυνατότητα των κομμάτων της Κεμαλικής αντιπολίτευσης να επανέλθουν στην εξουσία και να επανακαθορίσουν τον δυτικό προσανατολισμό της Τουρκίας.

Τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίπτωση τα πράγματα δεν θα είναι απλά. Η άνοδος του Ερντογάν στην εξουσία είναι αποτέλεσμα της μετατόπισης της τουρκικής κοινωνίας μακρύτερα από τις δυτικές αξίες και εγγύτερα προς το Ισλάμ και την Ασία. Η μετατόπιση είχε δημογραφικά αίτια κυρίως καθώς προέκυψε από την ταχύτερη αύξηση των πληθυσμών που ευφορούνται από αυτές τις αξίες σε σχέση με τους δυτικόστροφους πληθυσμούς που ζουν κυρίως στα παράλια.

Ακόμη και αν επανέλθουν οι Κεμαλιστές δεν θα έχουν εύκολο έργο της επιστροφής στη Δύση.

Από την  άλλη πλευρά η επάνοδος των Κεμαλιστών θα αλλάξει την στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία και θα διευκολύνει περαιτέρω το έργο των χωρών της Ε.Ε. με ηγέτη τη Γερμανία που επιθυμούν μια στενότερη συμπόρευση με τη γείτονα, ενίοτε παραβλέποντας τις ελληνικές ανησυχίες.

Μια πιθανή επάνοδος της Τουρκίας στους κόλπους της Δύσης όπως ήταν το τελευταίο ήμισυ του περασμένου αιώνα θα διευκόλυνε τη συνέχιση του εξοπλισμού της Τουρκίας με δυτικά όπλα υψηλής αποτελεσματικότητας όπως τα F-35, οι Patriot, τα γερμανικά υποβρύχια, γεγονός που θα εξουδετέρωνε μέρος της εξισορρόπησης και υπεροχής που σχεδιάζει η Ελλάδα με τα γαλλικά Rafale και τις γαλλικές φρεγάτες.

Η άρση του εμπάργκο πολλών χωρών προς την Τουρκία θα ακύρωνε τη σταδιακή αχρήστευση του υπάρχοντος εξοπλισμού η υποκατάσταση του οποίου με ρωσικά οπλικά συστήματα θα αποδειχτεί δαπανηρή με αμφίβολα αποτελέσματα.

Μια πιθανή πλήρης επάνοδος της Τουρκίας στους κόλπους της Δύσης θα επιτάχυνε την τουρκική εκβιομηχάνιση και πρόοδο σε αρκετούς τεχνολογικούς τομείς αιχμής.  Η Τουρκία σαν οικονομία έχει συμπληρωματικό ρόλο στις ευρωπαϊκές οικονομίες υποκαθιστώντας τον ρόλο της Κίνας και άλλων ασιατικών αγορών σαν εργοστάσια της Δύσης.

Η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση μακροπρόθεσμα θα αποδειχτεί καταστροφική για την Τουρκική Οικονομία αφού ούτε η Ρωσία ούτε οι μουσουλμανικές χώρες των οποίων προσπαθεί να ηγηθεί μπορούν να απορροφήσουν τις εξαγωγές που κατευθύνονται προς τη Δύση.

Στα θετικά μιας επανόδου της γείτονος  στους κόλπους της Δύσης είναι η εξομάλυνση των μεταναστευτικών ροών μέσω Τουρκίας η οποία τις χρησιμοποιεί με "εργαλειακό" και εκβιαστικό τρόπο.

Επίσης τα νεοθωμανικά σχέδια να ηγηθεί του σουνιτών μιας ευρύτερης περιοχής θα πάνε στο συρτάρι και ενδεχομένως να δούμε απεμπλοκή από χώρες όπως η Συρία, η Λιβύη κλπ.

Επιπλέον στα πλαίσια αυτής της επανόδου η Τουρκία ενδεχομένως να απαιτήσει παραχωρήσεις σε βάρος της Ελλάδας.

Το τέλος της υποστήριξης από την Τουρκία  προς οργανώσεις και φορείς όπως οι "Αδελφοί Μουσουλμάνοι", η "Χαμάς" θα εξομαλύνει τις σχέσεις με χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ κλπ. ενώ θα ανακόψει την αύξηση της επιρροής της Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή.
 

Τα δώρα του Ερντογάν:

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Τρεις φαύλοι κύκλοι

 

Του ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ

Παντοιοτρόπως κατηγγέλθη εδώ και περίπου διακόσια χρόνια το καθεστώς των «προστάτιδων δυνάμεων» –Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας– που βάσει της Συνθήκης του Λονδίνου, το 1827, αποφάσισαν την ειρήνευση της περιοχής προτείνοντας στον σουλτάνο Μαχμούτ Β΄ την παραχώρηση ανεξαρτησίας στους Ελληνες.

Παράδοξο, ωστόσο, είναι και ομολογία αδυναμίας το γεγονός ότι η προμήθεια αμυντικών συστημάτων από τη Γαλλία, καθώς και η νέα αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ –δύο ενέργειες απολύτως αναγκαίες για την ασφάλεια της χώρας παρά τις επιπόλαιες αντιρρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ–, εκλαμβάνονται λόγω συνοδευτικών εγγράφων ότι εξασφαλίζουν την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας.

Θα ήταν, όμως, φρόνιμο να έχει κανείς υπ’ όψιν ότι εμείς οι Ελληνες θα πολεμήσουμε εάν εκεί οδηγηθούν τα πράγματα και ότι οι «ρήτρες» των συνοδευτικών εγγράφων έχουν περιεχόμενο συμβολικό.

Ειδικότερα, μια στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία θα είναι αεροναυτική –και όχι πόλεμος χαρακωμάτων– με αλόγιστη χρήση πυρός και συντομότατης διάρκειας. Δεν θα υπάρχει καν ο χρόνος για γαλλική στρατιωτική συνδρομή.

    Οι ΗΠΑ και η Γαλλία είναι πολύτιμοι σύμμαχοί μας, αλλά όχι «προστάτιδες δυνάμεις», όπως περίπου εμφανίζονται από πολιτικούς και αναλυτές.

Από την άλλη πλευρά, οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα έχουν ως στόχο την ανάσχεση της ρωσικής στρατιωτικής καθόδου προς τον Νότο. Η πρόταση της ελληνικής κυβερνήσεως να χρησιμοποιηθεί η Σκύρος ως βάση αεροπορική των ΗΠΑ στο κέντρο του Αιγαίου θα καθιστούσε την Ουάσιγκτον «επιδιαιτητή» της ελληνοτουρκικής διαμάχης γύρω από τον έλεγχο του εναερίου χώρου στο Αιγαίο. Γι’ αυτό και απερρίφθη.

Εν ολίγοις, οι ΗΠΑ και η Γαλλία είναι πολύτιμοι σύμμαχοί μας, αλλά όχι «προστάτιδες δυνάμεις», όπως περίπου εμφανίζονται από πολιτικούς και αναλυτές. Εχουν η κάθε μία ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις, που κάποιες από αυτές συμπίπτουν –ή απλώς αυτό υποθέτουμε εμείς– με τα ειδικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Καθ’ όσον αφορά την Τουρκία και ανεξαρτήτως από τις νεοοθωμανικές προθέσεις που της αποδίδονται, πάσχει εμφανώς –-δικαίως ή αδίκως, αδιάφορο– από σύνδρομο περικυκλώσεως. Η επιδίωξη της Αγκυρας να επιτύχει απόλυτη ασφάλεια δημιουργεί ανασφάλεια στις χώρες της περιοχής. Η ρήση ανήκει στο πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ και αφορούσε την ΕΣΣΔ. Ισχύει απολύτως και για την Τουρκία. Αλλά με αυτόν τον τρόπο προκύπτει φαύλος κύκλος.

Το μείζον διακύβευμα στην παρούσα συγκυρία και με άμεση αναφορά στα ευρύτερα ελληνικά συμφέροντα είναι...

 

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών

 Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, είναι όλες εκτός προνοιών του διεθνούς δικαίου. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που η Τουρκία δεν έχει φανερούς συμμάχους στις διεκδικήσεις της.

    Κανείς δεν την στηρίζει –φανερά– στις διεκδικήσεις τους στις θαλάσσιες ζώνες και στην άποψή της ότι τα νησιά δεν δικαιούνται ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα πέραν των χωρικών υδάτων που προς το παρόν εκτείνονται στα 21 ν.μ.

    Κανείς δεν τη στηρίζει στη εκπεφρασμένη εντελώς παράνομη θέση της για το εύρος των χωρικών υδάτων και την απόφαση της τουρκικής εθνοσυνέλευσης για την απειλή πολέμου που επικρέμαται πάνω από το Αιγαίο, στην περίπτωση που η Ελλάδα θα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12νμ.

    Κανείς δεν τη στηρίζει στο εντελώς παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο.

    Κανείς δεν τη στηρίζει –φανερά– στο θέμα της παράλογης και παράνομης διεκδίκησης της κυριαρχίας ελληνικών νησιών.

    Κανείς δεν τη στηρίζει –φανερά– στο θέμα της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας σε 152 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου.

    Κανείς δεν τη στηρίζει στο εντελώς παράλογο και παράνομο δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» , το οποίο δέχεται βολές ακόμα και από Τούρκους διπλωμάτες και αναλυτές.

Όλες αυτές τις διεκδικήσεις δεν έχουν κανένα έρεισμα στο διεθνές δίκαιο και γι’ αυτό η Τουρκία νιώθει απομονωμένη στα ζητήματα αυτά.

    Στο μόνο θέμα που η Τουρκία θεωρεί ότι έχει ερείσματα με βάση το διεθνές δίκαιο, είναι αυτό της παρουσίας στρατευμάτων στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

Το σκεπτικό της Τουρκίας θα το αναλύσουμε παρακάτω, αφού δούμε τι προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες με τις οποίες η Ελλάδα απέκτησε την κυριαρχία των νησιών αυτών.

Με βάση την επίσημη θέση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών:

• Το καθεστώς των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης διέπεται από τη Σύμβαση της Λοζάνης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Montreux του 1936,

• Το καθεστώς των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάνης του 1923 και

• Το καθεστώς των Δωδεκανήσων διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Λήμνος και Σαμοθράκη

Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης –η οποία μαζί με την αποστρατικοποίηση των Δαρδανελλίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των τουρκικών νησιών Ίμβρου (Gokceada), Τενέδου (Bozcaada) και Λαγουσών (Tavcan), αρχικώς προεβλέπετο από τη Σύμβαση της Λοζάνης για τα Στενά του 1923, ωστόσο καταργήθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936- η οποία, όπως ρητώς μνημονεύεται στο προοίμιό της, αντικατέστησε στο σύνολό της την προαναφερόμενη Σύμβαση της Λοζάνης.

Το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε από την Τουρκία, σύμφωνα και με την επιστολή που απηύθυνε στον Έλληνα Πρωθυπουργό στις 6 Μαΐου 1936 ο τότε Τούρκος Πρέσβης στην Αθήνα Roussen Esref, κατόπιν οδηγιών της Κυβέρνησής του…
 

Το καθεστώς των νησιών Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας

Όσον αφορά στα προαναφερόμενα νησιά, πουθενά στη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάνης δεν προβλέπεται ότι αυτά θα τελούν υπό καθεστώς αποστρατικοποιήσεως.

Η Ελληνική Κυβέρνηση ανέλαβε μόνον την υποχρέωση, σύμφωνα με το Aρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης, να μην εγκαταστήσει εκεί ναυτικές βάσεις ή οχυρωματικά έργα. Ειδικότερα, το ανωτέρω άρθρο προβλέπει τα εξής:

“Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα:

• Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέργερσιν οχυρωματικού τινος έργου.

• Θα απαγορευθεί εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοίαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις, θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοϊαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων.

• Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ΄ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην”.

 
Το καθεστώς των Νήσων του Ν.Α. Αιγαίου (Δωδεκάνησα)

Τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα “κατά πλήρη κυριαρχία” από τη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων, μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων, τον Απρίλιο του 1947. Περαιτέρω, οι διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης προβλέπουν την αποστρατικοποίηση των νήσων αυτών: “Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι”. Στα Δωδεκάνησα υφίστανται ορισμένες δυνάμεις εθνοφυλακής, οι οποίες έχουν δηλωθεί σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις της συμφωνίας CFE.

Όσον αφορά τους τουρκικούς ισχυρισμούς για αποστρατικοποίηση των Δωδεκανήσων, σημειώνεται ότι:

• Η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος σε αυτήν τη Συνθήκη του 1947, η οποία, επομένως, αποτελεί “res inter alios acta” γι’ αυτήν, δηλαδή ζήτημα που αφορά άλλα κράτη. Σύμφωνα δε με το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, “μια συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες” εκτός των συμβαλλομένων.

Οι παραπάνω επίσημες θέσεις του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών αποδεικνύουν ότι και στο ζήτημα αυτό, οι τουρκικές επίσημες καταγγελίες για παραβίαση των συνθηκών με τα οποία η Ελλάδα απέκτησε την κυριαρχία των νησιών του Αιγαίου που βρίσκονται κοντά στα παράλια της Μικράς Ασίας, είναι μαχητές.

Η ίδια η απειλή πολέμου, οι συνεχείς υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών πάνω από ελληνικά νησιά του Αιγαίου, η ύπαρξη της Στρατιάς Αιγαίου, μεγάλης δύναμης πυροβολικού με εμβέλεια που υπεκαλύπτει τα νησιά του Αιγαίου, της αποβατικής δύναμης της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών και άλλων σχηματισμών που εκπαιδεύονται στην απόβαση σε νησί, μεγάλου αριθμού ελικοπτέρων, που εκπαιδεύονται σε αεροκίνητη επιθετική επιχείρηση σε νησιά, και της Διοίκησης Στόλου Αποβατικών Σκαφών, όλα τα παραπάνω, και άλλα που δεν αναφέρθηκαν, με ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ μοναδική αποστολή την κατάληψη ελληνικών νησιών, δίνουν ξεκάθαρα το δικαίωμα στην Ελλάδα να λάβει ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΕΤΡΑ για να προστατέψει την κυριαρχία της από την ΟΛΟΦΑΝΕΡΗ τουρκική απειλή.

    Η παραπάνω κατάσταση όχι μόνο νομιμοποιεί αλλά και υποχρεώνει την Ελλάδα να προβεί στην αναγκαία αμυντική προπαρασκευή που θα της επιτρέψει να ασκήσει, εάν παραστεί ανάγκη, το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας, το οποίο προβλέπεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και να προστατεύσει τα ελληνικά νησιά.

Μέχρι εδώ όλα καλά, όμως, παρότι είναι διεθνώς εκτεθειμένη στο θέμα της φανερής απειλής εναντίον των νησιών του Αιγαίου, η Τουρκία χρησιμοποιεί κατά κόρον και με διάφορους τρόπους το θέμα της στρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου και πρέπει να αντιληφθούμε ότι προσπαθεί να δημιουργήσει ένα καινοφανές αλά Τούρκα «πλάσμα δικαίου», για να αποκτήσει ερείσματα σε διμερές επίπεδο στις χώρες της ΕΕ αλλά και σε διεθνές, σε επίπεδο ΟΗΕ και όχι μόνον.

Μάλιστα, στην τελευταία επιστολή προς τον ΟΗΕ που υπογράφει ο κύριος Φεριντούν Σινιρλίογλου, η Τουρκία, όχι απλά βιάζοντας αλλά τσαλαπατώντας κάθε έννοια δικαίου, διατείνεται ότι η Ελλάδα σε περίπτωση που δεν απομακρύνει τα στρατεύματα από τα νησιά, τότε χάνει και το δικαίωμα στην κυριαρχία τους, γιατί «η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι εξαρτώμενη από την αποστρατιωτικοποίησή τους».

Η τελευταία επιστολή Σινιρλίογλου αποτελεί απάντηση στην από 27ης Ιουλίου επιστολή της μόνιμης αντιπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΗΕ, Μαρίας Θεοφίλη, με την οποία απαντούσε με πλήρη επιχειρηματολογία το σύνολο των τουρκικών ισχυρισμών που καταγράφονταν στην προηγούμενη επιστολή του Τούρκου διπλωμάτη και πάλι στον ΟΗΕ, με ημερομηνία 13 Ιουλίου 2021.

    Όμως οι απαντήσεις και ανταπαντήσεις δεν επαρκούν. Η Ελλάδα πρέπει...

 

Υπαρκτού ελληνισμού κωμωδία

 

 

 

 

Σαν σήμερα (26/10/ΧΧΧΧ)

 

740: Ισχυρός σεισμός πλήττει την Κωνσταντινούπολη. Πολλοί νεκροί και μεγάλες καταστροφές.

1863: Ιδρύεται η Ένωση Ποδοσφαίρου της Αγγλίας και τίθενται οι πρώτοι κανονισμοί του αθλήματος.

1912: Ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει τη Θεσσαλονίκη απ' τους Οθωμανούς.

1929: Εγκαινιάζεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το φράγμα του Μαραθώνα. Με τον περιορισμό των υδάτων δημιουργείται μια λίμνη, από την οποία υδρεύονται η Αθήνα και ο Πειραιάς.

1795: Γεννιέται ο Νικόλαος (Χαλκιόπουλος) Μάντζαρος, κερκυραίος μουσουργός, ο συνθέτης του «Εθνικού Ύμνου». [θαν. 12/4/1872]

1879: Γεννιέται ο Λέων Μπρονστάιν, γνωστότερος ως Τρότσκι, από τις ηγετικές μορφές της Οκτωβριανής Επανάστασης. [θαν. 21/8/1940]

1947: Γεννιέται η Χίλαρι Ρόνταμ Κλίντον, αμερικανίδα γερουσιαστής και μελλοντική Πρόεδρος των ΗΠΑ.

1957: Πεθαίνει ο έλληνας λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης

2017: Στα 91 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης, στενός συνεργάτης και σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το όνομα του στρατηγού βρέθηκε στο στόχαστρο με το σκάνδαλο των υποκλοπών (1988-1991.Ο ίδιος είχε κατηγορηθεί για παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και μυστικές αποστολές στα Σκόπια την περίοδο 1990-‘93 που σχετίζονταν με το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ.

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΤΙΚΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Κάποιοι ψάχνουν εναγωνίως τον Ελληνα …Τζώρτζ Φλόιντ! Εγινε στο Πέραμα κατάχρηση αστυνομικής βίας;

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Αν στις ΗΠΑ κάποιος επιχειρούσε στη διάρκεια καταδίωξης να «εμβολίσει» αστυνομικό με μοτοσικλέτα, θα τον είχαν κάνει κόσκινο

Από ‘δω κι από ‘κει, κάποιοι επιμόνως προσπαθούν να κατασκευάσουν την εκδοχή ενός Ελληνα… Τζορτζ Φλόιντ, του Αφροαμερικανού «μάρτυρα» που έχασε τη ζωή του από τη σαδιστική κακομεταχείριση ενός ασυνείδητου Αμερικανού αστυνομικού, ο οποίος έκανε κατάχρηση βίας, χωρίς το θύμα να προβάλει αντίσταση. Αυτό πυροδότησε ένα κίνημα εξέγερσης των μαύρων σε πολλές αμερικανικές πολιτείες, που με τη σειρά του κατέληξε σε ασκήσεις ομαδικής βίας, τρομοκρατία των δρόμων και καταστροφές ξένης περιουσίας. Ορισμένοι, λοιπόν, θα ήθελαν να συμβεί το ίδιο και στη χώρα μας.

Όμως, όσα συνέβησαν προχθές στο Πέραμα δεν έχουν καμία σχέση με την Αμερική και τον Φλόιντ. Αστυνομική βία υπήρξε, αλλά σε συνθήκες αυτοάμυνας, απέναντι σε μία απειλή, το μέγεθος της οποίας εκείνη την ώρα δεν ήταν δυνατόν να εκτιμηθεί. Δεν μπορούσαν να ξέρουν οι Ελληνες αστυνομικοί αν στο αυτοκίνητο που καταδίωκαν ήταν ένα κλεφτρόνι ή ένας τρομοκράτης με καλάσνικοφ και χειροβομβίδες. Γι’ αυτό έκριναν σκόπιμο να τον σταματήσουν με χρήση πραγματικών πυρών.

Αντίστοιχα, αν στις Ηνωμένες Πολιτείες κάποιος επιχειρούσε στη διάρκεια καταδίωξης να «εμβολίσει» αστυνομικό με μοτοσικλέτα, απλά θα είχε… εξαερωθεί. Θα τον είχαν κάνει κόσκινο. Χωρίς να ρωτήσουν αν είναι άσπρος, μαύρος, Ινδιάνος, γκέι, διεμφυλικός ανήλικος ή ηλικιωμένος.

Σε οποιοδήποτε άλλο ευνομούμενο κράτος, επίσης, η αστυνομία θα είχε κάνει αυτό που έκαναν οι δικοί μας, χωρίς να φτάσουν οι αμυνόμενοι αστυνομικοί στον εισαγγελέα. Οι φωτογραφίες και μόνο από το σκαρφαλωμένο αυτοκίνητο πάνω στις μηχανές της ΔΙΑΣ θα ήταν πειστήριο για τη δολοφονική πρόθεση του καταδιωκόμενου. Το πολύ πολύ να είχε διεξαχθεί εσωτερική έρευνα για να διαπιστωθεί αν η βία που ασκήθηκε ήταν δυσανάλογη ως προς το μέγεθος της απειλής. Και δεν θα κατέληγε πουθενά, γιατί -ξαναλέω- το μέγεθος της απειλής σε τέτοιες περιπτώσεις, που δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντι, είναι κάτι υποκειμενικό. Η δουλειά του αστυνομικού είναι να σταματήσει αυτόν που εξελίσσεται σε δημόσιο κίνδυνο. Τα μέσα και ο τρόπος βεβαίως κρίνονται.

Ωστόσο, κάποιος που επιχειρεί να γκρεμίσει με ένα αυτοκίνητο τις μηχανές της ΔΙΑΣ, μαζί με τους αναβάτες τους, φανταστείτε τι θα μπορούσε να κάνει σε ένα σπίτι πολιτών, οι οποίοι για κακή τους τύχη δεν θα…υποδύονταν ότι κοιμούνται, όπως είχε συστήσει ένας αλήστου μνήμης υπουργός Δημόσιας Τάξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας γίνει, λοιπόν, έρευνα για να διαπιστωθεί αν οι αστυνομικοί, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου που είδαν τη ζωή τους να κινδυνεύει, μπορούσαν να είχαν αντιδράσει αλλιώς. Καλοδεχούμενη. 

Ας γίνει και μία έρευνα, όμως, και για το τι εντολές ακριβώς τους έδινε το κέντρο. Γιατί, αν τους έλεγε «Σταματήστε την καταδίωξη, επειδή κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα (και) των υπόπτων», φοβούμαι ότι ο εισαγγελέας θα έχει διπλή δουλειά. Εκτός και αν με κάποιον παράξενο τρόπο είχε μαντέψει το κέντρο ότι μέσα στο αυτοκίνητο ήταν κάτι παραβατικοί πιτσιρικάδες και όχι σκληροί ποινικοί ή τρομοκράτες. Οπότε πάω πάσο, αλλά θα ήθελα να μάθω πώς προέκυψε η…μαντεψιά.

Συγκοινωνούντα δοχεία το κέντρο με καταυλισμό Ρομά; 

Ολα παίζουν στην Ελλάδα της «διαφορετικότητας» και του παραλόγου. 

Όμως...