Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη
Γεννήθηκε με νεύρα. Αλλά τα διαρκώς τεταμένα νεύρα του δεν είναι πάντα αδικαιολόγητα. Η βραχνάδα του αδικημένου, την οποία αναπέμπει διαρκώς στην κάμερα ο Νίκος Ανδρουλάκης, δικαιολογείται αν σκεφτεί κανείς πού ήταν το κόμμα του και πού βρίσκεται. Οταν ανέλαβε εκείνος τα ηνία –υπό τα αδιάκριτα ώτα της ΕΥΠ–, το «διψήφιο» ποσοστό παρέμενε για το ΠΑΣΟΚ άπιαστος στόχος.
Τώρα, που ακόμη και οι επισφαλείς δημοσκοπήσεις δείχνουν το κόμμα να πλησιάζει το ορόσημο του comeback –τη δεύτερη θέση–, ένα ποσοστό πάνω από 12% των εθνικών εκλογών μπορεί να ερμηνευθεί, μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ως στασιμότητα, αν όχι ως αποτυχία.
Την ατμόσφαιρα αυτή δεν την καλλιεργούν τα επάρατα –και για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ– media. Την καλλιεργούν και εσωτερικά στο κόμμα του κάποιοι ψιθυριστές, που μινυρίζουν επιμόνως ένα «δεν τραβάμε» (ή, πιο ωμά, «δεν τραβάει»).
Το επιχείρημά τους είναι ότι το ΠΑΣΟΚ του 8% είχε απέναντί του έναν ΣΥΡΙΖΑ του 30-plus. Τώρα που ο ανταγωνισμός εξέλιπε στην Κεντροαριστερά, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εξαρθρώνεται εκλογικά, οργανωτικά και ιδεολογικά, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εκπληρώσει το πεπρωμένο του. Δεν μπορεί να δικαιώσει την προσδοκία ότι το τσιπρικό κόμμα ήταν εφήμερο προϊόν της χρεοκοπίας, και το εκκρεμές του πολιτικού συστήματος επέπρωτο να ισορροπήσει σε ένα διπολισμό, όπου το σοσιαλδημοκρατικό κέντρο θα ήταν ξανά ο ένας πόλος εξουσίας.
Στην πολιτική, όμως, το πεπρωμένο σου δεν το ακολουθείς. Το φτιάχνεις. Το ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι διατηρεί τα ερείσματά του σε κάποιες κοινότητες της περιφέρειας. Αλλά στα μεγάλα αστικά κέντρα εξακολουθεί να μην έχει απήχηση (σε καμία από τις οκτώ εκλογικές περιφέρειες του λεκανοπεδίου δεν κατάφερε να ξεπεράσει κατά πολύ το 8%). Δοκίμασε άραγε στο ένα χρόνο που πέρασε από τις εθνικές εκλογές να βρει τις κοινωνικές αιτίες αυτής της «δημογραφικής» μονομέρειας;
Τι σημαίνει για το κόμμα ότι βασίζεται ακόμη στο γεγονός πως υπάρχουν καφενεία, όπου λιβανίζεται από τον καπνό των τσιγάρων το εικόνισμα του «Αντρέα»;
Τι σημαίνει το γεγονός ότι μόλις προχθές η Χαριλάου Τρικούπη εξέδωσε ανακοίνωση για να χαιρετίσει ότι ο ιδρυτής του κόμματος αναγνωρίζεται στις δημοσκοπήσεις ως σημαντικότερη μορφή της Μεταπολίτευσης;
Ο Ανδρουλάκης έχει δίκιο να έχει νεύρα, γιατί αισθάνεται ότι τον επισκιάζει το σόου στο TikTok. Γιατί, όπως λέει, ο ίδιος είναι της «παλαιάς σχολής» και μιλάει προγραμματικά χωρίς να ενδίδει σε αυτό που όρισε ως «εκφυλισμό» της πολιτικής.
Αυτή η δεδηλωμένη δυσφορία για τις σκηνικές προδιαγραφές του παρόντος εναρμονίζεται με ένα πολιτικό προϊόν που βασίζεται κυρίως στο απόθεμα μνήμης.
Πού πάει ο κόσμος;
Ο κόσμος εκφυλίζεται. Το κόμμα μένει αγνό, πιστό στη «σχολή» του. Ο νέος κόσμος είναι άδικος.
Και το κόμμα…
είναι το «λαρύγγι» της αδικίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου