"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άλλο κόμμα, είναι άλλη εποχή

Έτσι, λοιπόν, άλλη μια κυβέρνηση παραδίδει την εξουσία. Ο πρωθυπουργός, μετά τις 9,5 μονάδες διαφορά, προκήρυξε άμεσες εκλογές για να προλάβει όσο μπορεί την κατάρρευση. Ένας αυτονομημένος σχηματισμός εξουσίας, με δάνεια από όλο το πολιτικό σκηνικό, χωρίς κοινωνικές αναφορές, δεν έχει άλλο συνεκτικό ιστό εκτός από τη δύναμη ακριβώς της εξουσίας.

 
Την προηγούμενη Κυριακή ο χάρτης της Ελλάδας βάφτηκε ολόκληρος μπλε. 


Δεν έχει ποτέ ξαναγίνει ο χάρτης της χώρας να βάφεται με το χρώμα του ενός κόμματος.  


Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άλλο κόμμα, είναι άλλη εποχή. Μια εποχή που τώρα η χώρα μας θα προσπαθήσει να ξεπεράσει. Μπήκαμε πρώτοι σ’ αυτή την αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική περιπέτεια του ανορθολογισμού και του λαϊκισμού, ίσως είμαστε τυχεροί και βγούμε και πρώτοι.  


Αυτό που επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια, εκπροσωπούσε τον χειρότερο εαυτό της χώρας. Τώρα που πιο ήρεμοι μπορούμε να δούμε τι μας συνέβη και τι συμβαίνει στις άλλες χώρες, καταλαβαίνουμε ότι δεν συνέβη κάτι πρωτοφανές, έτσι συνήθως συμβαίνει στην ιστορία, έτσι αντιδρούν οι κοινωνίες, σπασμωδικά και αυτοκαταστροφικά. Όταν οι ελίτ αποτυγχάνουν, ανατέλλει η εποχή των τεράτων. Όταν οι μετριοπαθείς δυνάμεις, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές, αποτυγχάνουν, γίνονται ελκυστικά τα άκρα. Η χώρα θα γυρίσει στην κανονικότητα όταν οι τυχοδιώκτες επιστρέψουν στα καφενεία και τις μεταμεσονύκτιες εκπομπές της φτηνής τηλεόρασης.

 
Η νίκη της ΝΔ ήρθε σε μια εποχή που τα δεξιά κόμματα της Ευρώπης υποχωρούν. Τα προηγούμενα χρόνια, επηρεασμένοι ιδίως από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, πολλοί μιλούσαν για το παγκόσμιο πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας που δεν έχει ρόλο στη νέα εποχή. Δυστυχώς, συμβαίνει κάτι πιο συνολικό και πιο επικίνδυνο από αυτό. Παγκοσμίως, οι μετριοπαθείς δυνάμεις, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές, οι δυνάμεις που οδήγησαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία στην ευημερία, υποχωρούν, δέχονται την επίθεση του λαϊκισμού. Ζούμε ακριβώς τις μεσαίες δεκαετίες της μετάβασης σε μια νέα οικονομία της οποίας τα χαρακτηριστικά ακόμα δεν ξέρουμε. 4η βιομηχανική επανάσταση, παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ο κόσμος ολόκληρος συνδεδεμένος στα σόσιαλ μίντια, σε μια αρένα χωρίς φίλτρα, χωρίς αντίβαρα, χωρίς ελέγχους. Στις ταραγμένες εποχές, ο πειρασμός των εύκολων λύσεων, της πυγμής, των καθεστωτικών λογικών, είναι μεγάλος.
 
Σ’ αυτό τον κόσμο της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός, το fake και η βία, υπονομεύουν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες σπρώχνοντας σε illiberal μορφές αυταρχικών καθεστώτων. Μετά την υποχώρηση των κεντροαριστερών δυνάμεων, φαίνεται ότι έχει έρθει η σειρά της υποχώρησης των κεντροδεξιών. Η Λεπέν είναι πρώτη δύναμη στη Γαλλία, ο Σαλβίνι στην Ιταλία, ο Φάραντζ στη Μεγάλη Βρετανία. Όπως καταλαβαίνουμε πια, το καθοριστικό δεν είναι η ονομασία προέλευσης του κάθε κόμματος, αλλά το κατά πόσον μπορεί να ανταπεξέλθει στην επίθεση του ανορθολογισμού, πόσο μπορεί να δώσει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της χώρας του.  


Μετά το Brexit, ο Φάραντζ και ο Μπόρις Τζόνσον σχεδόν εξαφανίστηκαν, διαλύθηκε το κόμμα του ενός, τα ψέματά τους αποκαλύφθηκαν. Τρία χρόνια έκτοτε, οι κύριες πολιτικές δυνάμεις της Βρετανίας αυτογελοιοποιούνται χωρίς τέλος. Θέλουν ένα Brexit σαν του γέροντα Παΐσιου, θα λέμε ότι φύγαμε από την Ευρώπη αλλά θα είναι σαν να μη φύγαμε. Μέι και Κόρμπιν συναγωνίζεται ο ένας τον άλλον στην υποκρισία, μέχρι που κατάφεραν να αναστήσουν ξανά τις δυνάμεις του πιο φαιδρού λαϊκισμού. Δεν ήταν αναμενόμενο; Στην Ιταλία κυριαρχεί ο Σαλβίνι γιατί η Δεξιά εκπροσωπείται από τον Μπερλουσκόνι αλλά το Δημοκρατικό κόμμα ξεπερνάει πάλι το κόμμα του «αντισυστημικού» λαϊκισμού των 5 Αστέρων, το οποίο υποχωρεί όπως και οι Podemos στην Ισπανία. Οι επιλογές της κάθε πολιτικής δύναμης είναι αυτές που καθορίζουν την πορεία των κομμάτων. Φιλελεύθεροι ή Πράσινοι σε άλλες χώρες, έρχονται να καλύψουν το κενό όταν και οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν το λαϊκισμό.

 
Μπορούμε τώρα να αναγνωρίσουμε τη μοναχική πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γιατί όταν πολλοί από όλο το πολιτικό σύστημα, ακόμα και στο ίδιο του το κόμμα, είχαν προσχωρήσει στη συμφιλίωση με τον αντιευρωπαϊσμό και την «ελληνική καθυστέρηση», αυτός ονομάτιζε τα πράγματα. Μιλούσε για τον «εθνολαϊκισμό» που αποτελεί καταστροφή για τη χώρα. Μιλούσε για «προϊόντα της κρίσης που θα γίνουν κόμματα μιας χρήσης». Δεν ψήφιζε, μόνος αυτός, τον από το δικό του κόμμα πρόεδρο της Δημοκρατίας που πρότεινε η κυβέρνηση, γιατί δεν το επέτρεπε η συμμετοχή του στη χρεοκοπία της χώρας.

 
Όταν δίνεις ονόματα στα πράγματα, αποκαλύπτεις την πραγματικότητα και κάνεις πολιτική. Δεν μίλησε για «συναινέσεις», δεν είπε για «προοδευτικά μέτωπα», δεν είπε για «μινώταυρους της νεοφιλελευθερισμού», δεν απηύθυνε προσκλητήριο στους πολυάριθμους νεοδημοκράτες που προσχωρούσαν στην κυβερνητική πλειοψηφία, δεν είπε ότι «θα συναντηθούν» με τους ΑΝΕΛ μετά τις εκλογές με νέους όρους, δεν είπε ότι ο κύριος αντίπαλος είναι η Κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ, δεν έκανε κανένα «διμέτωπο», δεν κράτησε «ίσες αποστάσεις». Την ώρα που οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να τον επιδεικνύουν ως εξημερωμένο «αντισυστημικό» στις συνεδριάσεις τους, αυτός ζητούσε την απομάκρυνση του Όρμπαν από τη δική του πολιτική οικογένεια του Λαϊκού κόμματος. Έδωσε μόνος του αυτή τη μοναχική μάχη απέναντι στη συγκατοίκηση δεξιού και αριστερού λαϊκισμού, ακόμα και στο όνομα της κεντροαριστεράς, παρόλο που δικό της καθήκον ήταν κυρίως η καταπολέμηση του αριστερού λαϊκισμού και όχι δικό του. Και αυτό του το πίστωσε μαζικά η χώρα, όταν ένιωσε ότι πρέπει να αλλάξει εποχή. Η ΝΔ ήταν το μόνο κόμμα της αντιπολίτευσης που σημείωσε άνοδο. Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό για τα υπόλοιπα.
 
Σε όλη την Ευρώπη αυτή η μάχη δίνεται τώρα. Η έκβασή της θα καθορίσει...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Οχι, δεν μαθαίνουν...

Μπάζει πανταχόθεν η απόφαση της κυβέρνησης να επιλέξει εν μέσω προεκλογικής περιόδου την ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας. 


Ολοι οι κορυφαίοι συνταγματολόγοι –αριστερής, μάλιστα, καταγωγής– στηλιτεύουν με σκληρά λόγια τη νέα και τελευταία αντιδημοκρατική εκτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ομότιμος καθηγητής της Νομικής Μιχάλης Σταθόπουλος, ο οποίος επαίνεσε την κυβέρνηση για τη συμφωνία των Πρεσπών, συμφωνεί με τις αντιρρήσεις των κ. Νίκου Αλιβιζάτου και Αντώνη Μανιτάκη. «Μια τέτοια κίνηση θα ήταν προφανώς αντιδεοντολογική», είπε στην «Καθημερινή» (29.5.2019). Σημείωσε ότι η κυβέρνησή του κ. Αλέξη Τσίπρα δεν διαθέτει πλέον την πολιτική νομιμοποίηση να λάβει μια τόσο σοβαρή απόφαση.

 
Την απουσία νομιμοποίησης εξήγησε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Η αρμοδιότητα επιλογής στις κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης ανατίθεται στο Υπουργικό Συμβούλιο σε πάρα πολλές χώρες. «Τα πολιτικά όργανα επιλέγουν κορυφαίους δικαστές για να υπάρχει σύνδεση της δικαστικής εξουσίας με τη λαϊκή κυριαρχία. Γιατί και οι αποφάσεις των δικαστηρίων εκδίδονται και εκτελούνται εν ονόματι του ελληνικού λαού. (...) Το Υπουργικό Συμβούλιο έχει την αρμοδιότητα επιλογής, γιατί εκφράζει τη λαϊκή κυριαρχία, [και] διά της Βουλής ανάγεται στο εκλογικό σώμα. (...) Οταν, λοιπόν, έχουμε μια κυβέρνηση η οποία έχει πει ότι εγώ δεν αντιπροσωπεύω το εκλογικό σώμα τώρα, άρα υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης και ανάγκη διάλυσης της Βουλής και προσφυγή στις εκλογές, μπορεί να πει μετά ότι ως Υπουργικό Συμβούλιο εκφράζω τη λαϊκή κυριαρχία και επιλέγω τους δικαστές που θα καλύψουν τις κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης; Δεν μπορεί να το πει. Εχει αφαιρεθεί η αιτιολογική βάση αυτής της αρμοδιότητας» (ΣΚΑΪ, 29.5.2019).

 
Εχουμε γράψει πολλάκις ότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τίποτε δεν πάει χαμένο. Οι θεσμικές εκτροπές, οι καταδολιεύσεις του Συντάγματος, που κάνει η σημερινή κυβέρνηση, μένουν σαν ιζήματα στο σώμα της Δημοκρατίας. Τη βλάπτουν σοβαρά. Οπως γράφουν οι Στίβεν Λεβίτσκι και Ντάνιελ Ζίμπλατ στο βιβλίο τους «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες» (εκδ. Μεταίχμιο), δεν είναι το καλό σύνταγμα που προστατεύει τη δημοκρατία: «Η μακροβιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος οφείλεται σε ορισμένους εθιμικούς και άγραφους κανόνες. Η τήρηση αυτών, αν και δεν αναφέρονται σε κάποιο συνταγματικό ή νομικό κείμενο, είναι ζωτικής σημασίας για την ευρωστία των θεσμών».

 
Σε πολιτικό επίπεδο, πάντως, το εντυπωσιακότερο στοιχείο είναι...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Θέλουν ανεξάρτητη Δικαιοσύνη;

Μισό λεπτό να ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων και των θεσμικών εκκρεμοτήτων και μετά θα πάμε στην ουσία της υπόθεσης. 


Ο Πρωθυπουργός δήλωσε την Κυριακή ότι την ερχόμενη Δευτέρα θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα ζητήσει εκλογές. Με όρους πολιτικού fair play, όφειλε να παραιτηθεί, αλλά, εντάξει, όλοι ξέρουμε πού ζούμε. 


Τελικά δεν θα πάει τη Δευτέρα, αλλά αργότερα, προκειμένου η προκήρυξη των εκλογών να οδηγήσει σε κάλπες στις 7 Ιουλίου.  


Η μεθόδευση αυτή έχει να κάνει με την επιλογή της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, η θητεία της οποίας εκπνέει στις 30 Ιουνίου. 


Η επιλογή γίνεται, βάσει Συντάγματος, από το υπουργικό συμβούλιο που, υποτίθεται, αντανακλά αντιπροσωπευτικά τη λαϊκή βούληση. 


Ωστόσο η κυβέρνηση πάει σε εκλογές επειδή πλέον βρίσκεται σε δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Άρα, όπως εκτιμούν οι περισσότεροι συνταγματολόγοι, δεν έχει την ουσιαστική νομιμοποίηση να επιλέξει την ηγεσία του Αρείου Πάγου. 


Αυτό φέρεται να διεμήνυσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα υπογράψει το σχετικό διάταγμα μόνο αν συναινέσει η αντιπολίτευση. 


Αυτό διαψεύδεται σχετικά, ωστόσο, ακριβώς στο ίδιο πνεύμα, η κυβέρνηση κάλεσε τη ΝΔ να συναινέσει στην επιλογή των δικαστικών. 


Η ΝΔ το αρνήθηκε. Λογικά το θέμα κλείνει εδώ, εκτός και αν Τσίπρας το πάει στα άκρα και, αδειάζοντας το γραφείο, πετάξει καμιά πέτρα στα τζάμια του διπλανού Μεγάρου


Όλα δείχνουν ότι η ηγεσία του Αρείου Πάγου θα επιλεγεί από την επόμενη κυβέρνηση. Τι μας δείχνει όλο αυτό το μπλέξιμο; 


Ότι όλα αυτά περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, εκφέρονται προσχηματικά και εξόχως υποκριτικά. Οι κυβερνήσεις θέλουν να έχουν υπό τον άμεσο έλεγχο τους τη Δικαιοσύνη ή, τέλος πάντων, να διατηρούν έναν υψηλό δείκτη επιρροής προς την ηγεσία της. Μην μπαίνουμε τώρα σε παραδείγματα γιατί θα ξεκινήσουμε από την κυρία Θάνου και μετά θα πιάσουμε να ξεσκονίζουμε παλιά κάδρα αρεοπαγιτών


Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, δεν μπορείς να δώσεις εύκολα άδικο σε έναν πολίτη που πιστεύει ότι οι μεν θέλουν να διορίσουν δικούς τους δικαστικούς για να έχουν πιο ήσυχο το κεφάλι τους μπροστά σε ενδεχόμενες διώξεις και οι δε επιθυμούν να κάνουν τη δική τους επιλογή για να αποκτήσουν ευχέρεια κινήσεων.  


Ο πυρήνας της αντίληψης για τη Δικαιοσύνη που συχνά εκφράζει ο Πολάκης, είναι κοινός για το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού. Και ενώ, λοιπόν, όλοι κόπτονται για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, όταν έρχεται η κουβέντα στη συνταγματική αναθεώρηση, σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στην πρόταση για εκλογή της ηγεσίας από την ίδια τη Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη εκλέγει την ηγεσία της και η κυβέρνηση εγκρίνει ή απορρίπτει με τεκμηριωμένη αιτιολόγηση. Απλό και καθαρό.  


Ενδεχομένως θα πείτε ότι έτσι δεν διακρίνεται το στοιχείο της λαϊκής κυριαρχίας. Ναι, αλλά από την άλλη θωρακίζεται η έννοια της ανεξαρτησίας. 


Εναλλακτικά υπάρχει και η άλλη πρόταση (του Ποταμιού) που προβλέπει τη σύνταξη καταλόγου υποψηφίων από τα ίδια τα Ανώτατα Δικαστήρια και τη τελική επιλογή να γίνεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 


Άσκοπη κουβέντα, το τρένο και αυτής της αναθεώρησης πέρασε. Όμως έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Κυβέρνηση και εξουσία

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

 
Το καλό της υπόθεσης είναι ότι τώρα πια ξέρουμε – και αυτό είναι χρήσιμο ενόψει των βουλευτικών της 7ης Ιουλίου.  


Ξέρουμε ότι το δίκιο είναι με το μέρος των συνδικαλιστών της Αστυνομίας, όταν καταγγέλλουν ότι η ανοχή στη βία και στην ανομία των αναρχικών είναι το αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής της ηγεσίας του υπουργείου.  


Εχουν δίκιο, πέραν πάσης αμφιβολίας. Αυτή η κραυγαλέα ανοχή στη βία της άκρας Αριστεράς, η ανοχή που επιτρέπει στα Κουφοντινάκια να αλωνίζουν ανενόχλητα στην πρωτεύουσα, υπερασπιζόμενα τις ένδεκα δολοφονίες του γνωστού καθάρματος, η ανοχή που έχει καταντήσει τους αστυνομικούς ζωντανούς στόχους για την εκπαίδευση αναρχικών στις ρίψεις μολότοφ, η ανοχή που έχει επαναφέρει στην Αθήνα ένα κλίμα ανασφάλειας, το οποίο παραπέμπει στις αρχές της δεκαετίας, όλα αυτά επιτέλους εξηγούνται.

 
Εξηγούνται με τον παραστατικότερο τρόπο, όταν βλέπουμε τον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας να φιγουράρει πρώτο τραπέζι πίστα στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Τσίπρα –με πολιτικά και, φυσικά, χωρίς γραβάτα που ενοχλεί του Συριζαίους– και να χαριεντίζεται με τα στελέχη του στενού πυρήνα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.  


Τι περισσότερο χρειαζόμαστε για να πεισθούμε, όταν τον θαυμάζουμε να προσπαθεί τόσο εμφανώς να γίνει ευχάριστος στους κυρίους υπουργούς; 


Και αυτό είναι μέρος μόνο της συνολικής εικόνας, στην οποία πρέπει να προσθέσουμε επίσης την παρουσία του αρχηγού του Λιμενικού στην προεκλογική συγκέντρωση, καθώς και τη μετάθεση των εκλογών κατά μία εβδομάδα, με προφανή τον σκοπό να επιλέξουν την ηγεσία της Δικαιοσύνης.
 
Το εξοργιστικότερο όλων, δε, είναι να τους βλέπεις να κατηγορούν την αντιπολίτευση για ό,τι ακριβώς διαπράττουν οι ίδιοι. Παρεμβαίνουν βάναυσα στη λειτουργία των θεσμών, ενώ ο νομικός κόσμος σύσσωμος έχει ξεσηκωθεί και φωνάζει, κατηγορούν όμως την αντιπολίτευση ότι εκείνη επιχειρεί να παρέμβει στη λειτουργία των θεσμών. Είναι η αχώνευτη θρασύτητα, ο κωλοπαιδισμός, αν δεν σας ενοχλεί ο όρος, με τον οποίο σπεύδουν να κάνουν άσπρο το μαύρο ή αντιστρόφως, ανάλογα πάντα με το συμφέρον της στιγμής.  


Μεταχειρίζονται τους δημοκρατικούς θεσμούς ως εργαλεία για να κάνουν τη δουλίτσα τους. Οι δημοκρατικές νόρμες (δηλαδή οι άρρητες προϋποθέσεις για τη λειτουργία των θεσμών σε μια δημοκρατία, όπως π.χ. η αποδοχή της νομιμοποίησης του αντιπάλου και η αδιαπραγμάτευτη εναντίωση στη βία) γι’ αυτούς δεν υφίστανται.
 
Η πολιτική κουλτούρα τους είναι μαρξιστική, δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Η διάκριση μεταξύ κυβέρνησης και εξουσίας, βασική προϋπόθεση για κάθε δημοκρατία, δεν τους είναι κατανοητή, δεν χωράει στο μυαλό τους, που έχει αναπαυθεί για πάντα στις διαψευσθείσες βεβαιότητες του μαρξιστικού ευαγγελίου. Θυμίζω το παράπονο της κ. Μπέτυς (που κλαίει κάθε 5η του Γιούλη και φοβάμαι ότι θα κλαίει και κάθε 7η…) ότι «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» εν αγνοία της, τα είπε όλα τότε και με τρόπο μεστό. 


Οι άνθρωποι αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Αυτοί που γκρέμισαν τον ΣΥΡΙΖΑ (Τους αξίζει από ένα άγαλμα, ίσως δίπλα στο μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ)


Οι πολιτικοί αναλυτές αναζητούν τους λόγους που ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Μιλούν για διαμαρτυρία, συμφέροντα, παραλήψεις, συγκυρίες, αδυναμία κατανόησης των μεγάλων κυβερνητικών επιτυχιών, σφάλματα τακτικής και λοιπά.  


Τα πράγματα ίσως να είναι πιο απλά. Η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμένα πρόσωπα οδήγησε τη μεγάλη κατηγορία των μη φανατισμένων στην απέναντι όχθη. Ξεχωρίζουμε αυτούς που πήραν την υπόθεση πάνω τους.
 

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΠΟΛΑΚΗΣ
 

Θα έφτανε μόνο η φωτογραφία των γενεθλίων του με τον Άρη Βελουχιώτη και τη σαμπάνια για να σοκαριστεί ο ψηφοφόρος που είναι κανονικός άνθρωπος, αλλά ο σ. Παυλής διαθέτει πολύ πιο γεμάτο ρεπερτόριο. Έβρισε αντιπάλους συνδικαλιστές (20.000 ευρώ η αποζημίωση για σχόλια σε βάρος του προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ, 8.000 για ανάρτηση σε βάρος εργαζομένων του ΚΕΕΛΠΝΟ, 5.000 για σχόλια σε βάρος της ΠΟΕΔΗΝ κ.ά.). Απείλησε δημοσιογράφους («έπρεπε να τον φυτέψω 3 μέτρα κάτω από τη γη»). Έδωσε στη δημοσιότητα διευθύνσεις «αντιπάλων» για τα περαιτέρω (περίπτωση καθηγητή Συνολάκη). Δεν σεβάστηκε τους νεκρούς (καταδικάστηκε για εξύβριση του δημοσιογράφου Βασίλη Μπεσκένη που έφυγε στα 43 του και μετά απείλησε ότι θα τον πάει στο εφετείο). Έκανε πολιτική πάνω στα αποκαΐδια και τα πτώματα («ο αριθμός των νεκρών στο Μάτι θολώνουν την εικόνα της κυβέρνησης».«Οι 39 νεκροί από τη γρίπη δεν είναι και καμιά καταστροφή, μην τρελαθούμε κιόλας»).
 

Ο αμοραλισμός του βρήκε πρόσφορο έδαφος στο ακροατήριο των φανατικών του ΣΥΡΙΖΑ που κάθε φορά έσπευδε να τον αποθεώσει. Οι υπόλοιποι, στην αρχή ανατρίχιασαν μόνο με τον συγκεκριμένο αλλά, όταν η απίστευτη προσβολή του απέναντι στον Κυμπουρόπουλο έτυχε της επίσημης επιδοκιμασίας του πρωθυπουργού, ο οποίος συμπλήρωσε την αθλιότητα αποκαλώντας ένα ΑμεΑ «γλάστρα», όλοι κατάλαβαν ότι στην πραγματικότητα οι πολάκηδες έχουν χτίσει φωλιά στο κόμμα, επομένως όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Ήταν θέμα αξιοπρέπειας και πολιτισμού.


 
ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
 

Για να είμαστε ειλικρινείς, χρειάζεται μεγάλη τόλμη για να ταυτίσεις την άποψή σου για τον Τύπο και τη Δημοσιογραφία με τον σ. Βαξεβάνη και ο ΣΥΡΙΖΑ το τόλμησε. Πήρε αφορμή από τις «αποκαλύψεις» του αριστερού αγωνιστή δημοσιογράφου για να εκδώσει δελτία τύπου, σιγοντάρισε την ατζέντα του, συντονίστηκε με τους στόχους του. Πολλοί απ' αυτούς αφορούσαν συζύγους. Δεκάδες δημοσιεύματα εναντίον της Μαρέβας Μητσοτάκη, της «συζύγου Στουρνάρα», της «συζύγου Ανδρέα Λοβέρδου», της «συζύγου Άρη Πορτοσάλτε», της «συζύγου Άδωνι Γεωργιάδη» κλπ (Προσοχή: οι «σύζυγοι», σύμφωνα με τις φεμινιστικές αξίες του ιδιότυπου βαξεβάνειου αριστερού λόγου, σπανίως έχουν όνομα και επώνυμο). Στις περισσότερες αναφορές, οι γυναίκες αντιμετωπίστηκαν σαν χαζές που «πέφτουν από τριήρεις», σαν ανόητες που «προσπαθούν να σώσουν τα ψάρια από πνιγμό», σαν ακόρεστες για πλουτισμό, για μεγαλεία, για δόξες. Περιέργως, αυτή η υποτιμητική επιχειρηματολογία πέρασε με ευκολία στα χείλη των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, την επαναλάμβαναν στις τηλεοπτικές τους παρεμβάσεις και ενίοτε εντός της Βουλής. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι έτσι ενθουσίαζαν τους λίγους βαξεβανιστές οι οποίοι ούτως ή άλλως ανήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ απομάκρυναν πολλούς συμπαθούντες που δεν ανέχονται την αντρίλα των τόσο χαμηλών χτυπημάτων.

 
ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

 
Ανέλαβε το ρόλο του εκφραστή της αριστερής συνείδησης του ΣΥΡΙΖΑ και σαν το παγώνι άρχισε να κορδώνεται αυτοθαυμάζοντας τα επιχειρήματα που ξεκίνησαν ως παράλογα και κατέληξαν κωμικά. Όταν έγινε γνωστό το ταξίδι του στη Βενεζουέλα και δημοσιοποιήθηκαν σχετικές φωτογραφίες που τον έδειχναν συντροφιά με τον ειδικό στις offshore εταιρίες κύπριο δικηγόρο σ. Άρτεμη Αρτέμιού, απέδωσε το ταξίδι στην προσπάθεια να προμηθευτεί η Ελλάδα προϊόντα από τα λιμπιστά σούπερ μάρκετ του σ. Μαδούρο. Όταν ο σ. πατέρας του έγραψε ποίημα για τα γενέθλια του σ. Τσίπρα («Η Ανατολή που ροδίζει, το φορτίο βαρύ... Κι εσείς δρακογενιάς βλαστοί. Τιμονιέρηδες. Κι εμείς την τιμή των πατεράδων μας, μοναδική και ανεξίτηλη κληρονομιά κουβαλάμε...»), ανταπέδωσε τον οίστρο και φρόντισε να του «θερμάνει τους καημούς και τις ελπίδες» διορίζοντάς τον πρόεδρο στις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης.


Στη συνέχεια ανέπτυξε πολλαπλές ανάλογες δραστηριότητες. Πίεσε για να αποκτήσει τηλεοπτική άδεια ο σ. Καλογρίτσας, είτε με δάνεια είτε με εγγύηση τα βοσκοτόπια ενός φίλου του, επέτρεψε να διευθύνεται η ΕΡΤ από «μία παραδιοίκηση», όπως την χαρακτήρισε ο σ. Νίκος Φίλης, είδε τον καρδιακό του φίλο σ. Μανόλο Πετσίτη να γίνεται πλούσιος, μισθοδοτούμενος από κανάλια και επιχειρήσεις που αιφνιδίως εκτίμησαν τις ικανότητές του, ίσως και τη παρέα-έκπληξη(!) με τον δικηγόρο των offshores και συνταξιδιώτη στη Βενεζουέλα σ. Αρτεμίου.


Η καθιέρωσή του ως κυβερνητικού ανιματέρ ολοκληρώθηκε όταν ανακοίνωσε ότι «η Ελλάδα μετά από χρόνια απουσίας και αδράνειας επιστρέφει δυναμικά στον τομέα του διαστήματος»! Αμέσως ετοιμάστηκε να κατακτήσει το φεγγάρι τοποθετώντας ως προϊστάμενο της Διαστημικής Υπηρεσίας έναν ναύαρχο, ενώ προηγουμένως είχε απομακρυνθεί από τη θέση ο Κριμιζής, διευθυντής του εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής Χόπκινς των ΗΠΑ, ο οποίος εξήγησε την παράδοξη κίνηση με τη φράση «follow the money».

 
Κάτι θα ήξερε και οι ψηφοφόροι απομακρύνθηκαν πιάνοντας τη μύτη τους.
 

ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ
 

Μετά από τις συναυλίες συμπαράστασης στο προαύλιο της ΕΡΤ όπου μία σειρά αλληλέγγυων καλλιτεχνών έθεσαν την τέχνη τους στην υπηρεσία της πολυφωνικής ενημέρωσης, τα συγκινητικά βίντεο με τον σκυμμένο ηχολήπτη της Έλλης Στάη κατά την εκφώνηση του τελευταίο δελτίου, τις σηκωμένες γροθιές της σ. Ραχήλ Μακρή πάνω στα κάγκελα και τις φωνές «με σπρώχνουν αστυνομικοί, να κληθεί εισαγγελέας, βοήθεια», της σ. Κωνσταντοπούλου, έφτασε «η ιστορική μέρα να ανοίξει ξανά η ΕΡΤ για να καλύψει την ανάγκη του λαού για έγκαιρη και αντικειμενική ενημέρωση», όπως είπε και ο σ. Τσίπρας.


«Έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση» σήμαινε συνεχείς ζώνες «δημοσιογραφικών εκπομπών», με τους περισσότερους εμπλεκόμενους να διαγωνίζονται για το ακριβώς αντίθετο. Παρά τον μεγάλο συναγωνισμό κορυφαία του είδους απεδείχθη η σ. Ακριβοπούλου, η οποία λειτούργησε σαν τσιρλίντερ της κυβέρνησης και, όταν δεν υπήρχε λόγος να πανηγυρίσει, τον εφεύρισκε η ίδια με την αμέριστη συμπαράσταση του σ. Σωτήρη Καψώχα που ήταν απολύτως σίγουρος ότι διαθέτει σπουδαίες ικανότητες αναλυτή μόνο και μόνο γιατί σούφρωνε τα χείλη του.

 
Και οι δυο μαζί...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Σκάσε, άρπα την και κολύμπα



Τίποτα μα  τίποτα. Ντιπ  για ντιπ. 


Συντρόφια ποιος  φταίει  για  τη  συντριβή; 


Μα φυσικά η  κοινωνία.  


Και   γιατί  φταίει η  κοινωνία;  


Επειδή, όπως  είπε και η  χαριτωμένη  Ράνια Σβίγκου,  «μεγάλη  μάζα της  κοινωνίας δεν  κατάλαβε τα θετικά  μέτρα που πήρε  η  κυβέρνηση»


Και γιατί, ρωτάω, εγώ, αυτή η μεγάλη μαζα δεν κατάλαβε τα «θετικά» μέτρα; 


Επειδή όλοι είναι χαζοί, ανόητοι, χαιβάνια, παραπλανημένοι, παραπλαρηφορημένοι, ηλίθιοι και ανίκανοι. Αν είναι έτσι, τότε χαζή με κουτόχορτο αυτή η ίδια κοινωνία που είχε υπερψηφίσει τον Αλέξη Τσίπρα!


Καταλάβατε κυρία Ράνια Σβίγκου; 


Μπα που να καταλάβει. Δεν θέλει να καταλάβει. Γιατί αν παραδεχτεί πως έχει καταλάβει τότε πρέπει την ίδια στιγμή να γονατίσει και να ζητήσει συγγνώμη


Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το άλλο το ψιθυριστό. «Φαγαμε χαστούκι» λένε «επειδή ξεχάσαμε τη μεσαία τάξη». Ελα! Δηλαδή έπρεπε να σας έρθει ο ουρανός σφοντύλι για να αντιληφθείτε το αυτονόητο;  


Πως δηλαδή ένας εξειδικευμένος εργαζόμενος, με καθαρή φορολογική δήλωση, θεωρείται ζάπλουτος, επειδή κερδίζει, ετησίως πάνω από πενήντα χιλιάδες ευρώ. Τα έκλεψε; Οχι! Σας κορόιδεψε; Οχι; Τότε;


Είναι απλό και εφιαλτικό Αυτή και μία από τις βασικές αιτίες που έπεσε η σφαλιάρα και κόντυνε ο Τσίπρας. Το γεγονός πως η επιδρομή και το φορολογικό νταβατζιλίκι έπεσαν σαν ακρίδες σε ανθρώπους με ικανότητα και εργασιομανία


Σα να σου λένε και να σε συμβουλεύουν να εργάζεσαι λιγότερο. Να κάψεις τα πτυχία σου. Να αράζεις στα καφενεία. Να κοπανάς μύγες. Να παίζεις μπιρίμπα. Να σουλατσάρεις στην αγορά. Να ξημεροβραδιάζεσαι στο Facebook, το Twitter, το Messenger και στο Viber. Να μην κάνεις τίποτα


Είσαι προκομένος; Χαζός είσαι. Δουλεύεις για το κράτος.  


Είσαι άξιος και περιζήτητος; Φύγε. Να παριστάνεις τον αδιάφορο. Τον παρατηρητή. Τον άσχετο


Αυτή ήταν ουσία της οικονομικής και φορολογικής λογικής του Τσίπρα. Η μιζέρια Το ελάχιστο. Το μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η νεκροφάνεια. Η μαζική ζομποποίηση. Η φτωχοποίηση


Ολοι προς τα κάτω. Προς τα υπόγεια. Να κλαίμε τη μοίρα μας. Να εξισώνουμε τις δεκάρες μας. Να εκλιπαρούμε επιδόματα και δωράκια. Να γίνουμε τρόφιμοι ενός απέραντου ιδρύματος της φιλοπτώχου ταχαριστερής «εκκλησίας». Να ζούμε από τις συντάξεις των παππούδων και των γονιών μας. Να χτυπάμε τις πόρτες της κομματικής πελατείας


Στην καλύτερη περίπτωση γκαρσόνια. Στη χειρότερη να αγοράζοτμε λαχεία, να στοιχηματίζουμε σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, να δανειζόμαστε από συγγενείς και φίλους. `Και τα κορίτσια να καταλήγουν Escorts «καρχαριών», κοιλαράδων και λαμογιών


Κορυφαία στιγμή αυτής της στρεβλής, νοσηρής, κακοφορμισμένης και αντικοινωνικής «λογικής» είναι...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Όσα σου κάνει η κεφαλή σου, δεν σου τα κάνει ο κόσμος όλος

Δεν φταίει σε τίποτα ο Αλέξης, φταίει ο Σκάι.  

Δεν φταίει ο Πολάκης, φταίει το Πρώτο θέμα. 


Δεν έχει καμιά ευθύνη ο Βερναδάκης που τους παραμύθιαζε, αλλά το Liberal κι ο Φιλελεύθερος. 


Δεν φταίει σε κάτι ο Σκουρλέτης, φταίνε τα ΝΕΑ κι ο Μαρινάκης. 


Δεν έκανε καμιά ζημιά ο Κατρούγκαλος, την έκανε ο Πορτοσάλτε.  


 Δεν φταίει η ανικανότητα και η αναισχυντία τους στο Μάτι, φταίνε τα κανάλια που ήταν συνέχεια συνδεδεμένα με τον τόπο της καταστροφής.


Δεν φταίει η συμμαχία τους με τον Καμένο, φταίει το διαδίκτυο που την συκοφάντησε.  


Δεν φταίει ο Τσακαλώτος που ρήμαξε τη μεσαία τάξη με τους φόρους του, φταίει η ΕΡΤ και το ΑΠΕ που δεν μπόρεσαν να διαφωτίσουν σωστά το κοινό τους.  


Δεν έχει ευθύνη η κυβερνητική πολιτική που έδιωξε τον κόσμο από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Σύριζα, φταίνε οι τοπικές οργανώσεις που βαριόντουσαν και δεν έπαιρναν τηλέφωνο τα μέλη τους να κατέβουν στις πλατείες.


Δεν φταίνε όσοι πήραν την απόφαση να εξαγοράσουν τους συνταξιούχους μ’ ένα τρακοσάρι, φταίει ο άτιμος ο χρόνος που ήταν λίγος και οι παππούδες δεν πρόλαβαν να το χωνέψουν πολιτικά.  


Δεν φταίει η αχρηστία και το εκτός τόπου και χρόνου των διλημμάτων που έθεσαν στο εκλογικό σώμα, φταίει η διαστρέβλωση και η λάσπη που τα σκέπασε και δεν απέδωσαν.  


Δεν φταίει η ίδια η συμφωνία για το Μακεδονικό, φταίνε οι Έλληνες που όντας ακροδεξιοί, αρνούνται να δουν τα ευεργετήματα της.


Δεν φταίει ο Αλέξης που πήγε στο κότερο, φταίνε οι μυστικές υπηρεσίες που τον φωτογράφισαν και μοίρασαν τις φωτογραφίες. 


Δεν φταίει η τρισάθλια υπουργοποίηση της Μαριλίζας, του Μωραΐτη, του Τόλκα και του Θεοχαρόπουλου, φταίνε αυτοί που τρόλαραν την γέφυρα του Σύριζα στην κεντροαριστερά. 


Δεν φταίει το ύφος χιλίων καρδιναλίων που είχαν τα στελέχη τους στις τηλεοπτικές τους παρουσίες, φταίνε οι δημοσιογράφοι που τους εκνεύριζαν με τις ερωτήσεις τους. 


Δεν φταίει η απαράδεκτη κατάσταση των νοσοκομείων, φταίει ο Γιαννακός που έκανε πορείες κάθε μέρα.


Δεν φταίει η κατάσταση στα Εξάρχεια και η σαρωτική παρουσία του Ρουβίκωνα, φταίμε εμείς που δεν καταλάβαμε ότι η Παπακώστα είχε μηδενική ανοχή σε τέτοια φαινόμενα. 


Δεν φταίει που κόψανε στους χαμηλοσυνταξιούχους το ΕΚΑΣ, φταίει που ήταν αντιδραστικοί οι γέροι και δεν πιστεύανε την Αχτσιόγλου και τον Πετρόπουλο που τους βεβαίωναν ότι αυξήθηκαν οι συντάξεις τους.  


Δεν έφταιξε το ξεφτιλίκι ανάμεσα στους υπουργούς άμυνας και εξωτερικών, έφταιξε που τα μέσα ενημέρωσης ασχολούνταν μ’ αυτές τις σαχλές μικρολεπτομέρειες.


Δεν φταίνε οι πρωθυπουργικές σαχλαμάρες για τις υψηλές του τηλεθεάσεις λες κι ήταν η Μπεκατώρου ή η Καινούριου, φταίει ο Μητσοτάκης που δεν παλουκώθηκε απέναντι του για ντιμπέιτ.  


Δεν φταίξανε τα «σας έχω», έφταιξε η μικροαστική μας ευαισθησία που δεν αντέχει τους μπρουτάλ ορεινούς υπερυπουργούς και όσους τους σκέπαζαν με τα πρωθυπουργικά φτερά τους.  


Δεν έφταιξαν εκείνοι που πενταπλασίασαν τα χρέη του κοσμάκη, φταίνε οι καταχρεωμένοι που δεν εκτίμησαν τις 120 δόσεις που τους πρόσφεραν αυτοί που τους χρέωσαν.  


Δεν έφταιξε τελικά ούτε ο Παπάς, ούτε ο Σπίρτζης, ούτε ο Δραγασάκης. Την πλήρη ευθύνη φέρουν ο Μαυρίδης, ο Τετράδης και ο Καμπουράκης.


Απέναντι σε τέτοιους «απολογισμούς», μια μόνο καρτερική απάντηση (απ’ το νησί μου) υπάρχει: «Όσα σου κάνει η κεφαλή σου, δεν σου τα κάνει ο κόσμος όλος.» 


Υπάρχει και μια δεύτερη λαϊκή ρήση...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Για όλα φταίει το σανό

Είναι συνηθισμένη ανθρώπινη αντίδραση να μη θέλει κάποιος να αναλάβει την ευθύνη μιας αρνητικής εξέλιξης. Στους δε πολιτικούς οργανισμούς το ζήτημα είναι συνηθέστερο. Η ανάγνωση ενός εκλογικού αποτελέσματος καταλήγει συχνά στις πιο σύνθετες ερμηνείες, όπου η ευθύνη χάνεται στους δαιδαλώδεις συλλογισμούς και όχι στις πιο απλές-προφανείς εξηγήσεις που καταλήγουν να έχουν συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο.  


Χαρακτηριστική περίπτωση η προχθεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ όπου, σύμφωνα με τα όσα διέρρευσαν στον Τύπο αποφασίστηκε, μεταξύ άλλων, να υπάρξει νέα σύνθεση του επικοινωνιακού επιτελείου, ενόψει των εθνικών εκλογών. Πέρα από τα εσωκομματικά μαχαιρώματα, το μπαλάκι της ευθύνης άλλαζε χέρια αλλά κανένας δεν βρέθηκε να το κρατήσει. Λες και ηγεσία δεν σημαίνει πρωτίστως η ύπαρξη της ευθύνης και αυτονόητα η ανάληψή της. 

Δεν συζητώ για μια καντιανή προσέγγιση στην έννοια της ευθύνης. Αλλά για το απλό: «φταίω εγώ», «φταίνε οι επιλογές μου», «φταίει η πολιτική μου».  


Κανένας δεν φέρεται να είπε κάποια τέτοια μαγική φράση. 


Και ποιος ήταν ο αποδιαπομπαίος τράγος;  


Το εύκολο θύμα: η επικοινωνία. Ολοι τα έριξαν στον τρόπο με τον οποίον προβλήθηκε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία.  


Προς Θεού, δεν υπήρχε περίπτωση να φταίει η ίδια η πολιτική, αλλά ο τρόπος που (δεν) την κατανόησαν οι πολίτες. Υποθέτω ότι κάποιοι εκ των συμμετεχόντων σίγουρα σκέφτηκαν, μπορεί και να το είπαν, ότι είμαστε ντουβάρια ως ψηφοφόροι που δεν συνειδητοποιήσαμε το μεγαλείο της ΠΦΑ πολιτικής. Δηλαδή αιτία του αποτελέσματος δεν ήταν η πολιτική εξαπάτηση, αλλά το γεγονός ότι δεν επετεύχθη και επικοινωνιακή εξαπάτηση επί της πολιτικής.  


Δεν φταίνε οι προκλητικοί μποναμάδες πάνω από την κάλπη. 


Δεν φταίει η αλαζονεία της εξουσίας. 


Δεν φταίει η αναποτελεσματικότητα. 


Φταίει που δεν μασήσαμε. Οτι το σανό δεν ήταν επαρκώς επεξεργασμένο για να το καταπιούν οι ψηφοφόροι.  


Αυτή η ανάγνωση του αποτελέσματος είναι ...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Αλέκσης ο Ψεύτης

Γράφει ο Αλκης ο Ψεύτης


Είπα ψέματα ότι θα σκίσω τα μνημόνια.
 

Είπα ψέματα ότι θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ.
 

Είπα ψέματα ότι δεν θα μειώσω τις συντάξεις.
 

Είπα ψέματα ότι θα επαναφέρω το βασικό μισθό.
 

Είπα ψέματα ότι δεν θα κλείσω τις τράπεζες.
 

Είπα ψέματα ότι θα αυξήσω το αφορολόγητο.
 

Είπα ψέματα ότι δεν θα κάνω ιδιωτικοποιήσεις.
 

Είπα ψέματα για το Ελληνικό.
 

Είπα ψέματα ότι θα πουλήσω σε δημοπρασία τα κυβερνητικά αεροπλάνα και οχήματα.
 

Είπα ψέματα ότι θα μειώσω το φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης.
 

Είπα ψέματα για τη «σεισάχθεια» των ιδιωτικών χρεών.
 

Είπα ψέματα ότι θα διαγράψω μονομερώς μέρος του δημόσιου χρέους.
 

Είπα ψέματα ότι θα διεκδικήσω άμεσα τις γερμανικές αποζημιώσεις.
 

Είπα ψέματα ότι θα επιδιώξω μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων.
 

Είπα ψέματα για όλα αυτά και...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ο άνθρωπος που έπιανε πουλιά στον αέρα

Πολύ πριν «ο άνθρωπος που πιάνει πουλιά στον αέρα» αναρριχηθεί στην εξουσία, ένας αφανής προπαγανδιστικός μηχανισμός, είχε καταφέρει να πείσει το πανελλήνιον ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μεγάλος «μαίτρ» της ελληνικής πολιτικής σκηνής και ότι άνοδος του στην εξουσία θα σήμαινε και παραμονή σ’ αυτήν. 


Η φήμη αυτή, κέρδιζε συνεχώς έδαφος τόσο σε λαϊκό επίπεδο όσο βέβαια και στους κόλπους της ελίτ. Παράλληλα όμως διαχεόταν και εκτός Ελλάδος με οχήματα γνωστά ονόματα της ελληνικής επιχειρηματικής και προσοδοθηρικής κοινότητας.

 
Κορυφαίοι Ευρωπαίοι ηγέτες, είχαν πεισθεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να γίνει ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και να αποτελέσει έτσι και ένα νέο πρόσωπο στους κόλπους της φθίνουσας τότε ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς.
de-advert

 
Αυτή την εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, την εποχή εκείνη, ενίσχυαν τόσον η αντιπάθεια που αρκετοί Ευρωπαίου ηγέτες είχαν προς τον Αντώνη Σαμαρά, όσο και οι αρνητικές εντυπώσεις που σημαντικοί Ευρωπαίοι είχαν αποκομίσει από την διαχείριση της ελληνικής οικονομίας από τους Κ.Καραμανλή και Γ.Α. Παπανδρέου, την περίοδο 2008-2010. Θυμάμαι καλά στελέχη του περιβάλλοντος του τότε Επιτρόπου Χ. Αλμούνια να μου λένε ότι ένας Τσίπρας στην εξουσία δεν θα μπορούσε να προκαλέσει περισσότερες ζημιές από αυτές που είχαν προκαλέσει οι προκάτοχοί του. Όταν λοιπόν ανέλαβε η νέα υπό τον Ζαν-Κλώντ Γιούνκερ Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αρκετοί Επίτροποι με πρώτον τον Πιερ Μοσκοβισί, θεωρούσαν την άνοδο Τσίπρα στην εξουσία απαραίτητη και ανανεωτική για την ελληνική πολιτική ζωή.

 
Το ίδιο βέβαια πίστευε το 2014 και ο τότε σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, που με δηλώσεις του είχε ταχθεί υπέρ του ανερχόμενου την εποχή εκείνη επικεφαλής του Σύριζα.  


Αυτό το ευνοϊκό κλίμα είχε διαχυθεί και στο εσωτερικό μιας μικρής ομάδας περί του Αλέξη Τσίπρα, η οποία με επικεφαλής της τον Νίκο Παππά ξεκίνησε την προσέγγιση με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ότι χωρίς τη στήριξή του ήταν ουτοπική η οποιαδήποτε προοπτική ανόδου στην εξουσία.

 
Συνεπικουρούμενη επίσης και από εκπροσώπους της ελληνικής αστικής και προσοδοθηρικής τάξης, η ομάδα αυτή εξασφάλιζε και σημαντικά διεθνή ερεισματα από την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη, η οποία στο πρόσωπο του Τσίπρα έβλεπε τον άνθρωπο που θα δημιουργούσε προβλήματα στη Γερμανία. Ως γνωστόν στους επαΐοντες, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η Γερμανία αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για τις ΗΠΑ, το οποίο σήμερα βρίσκεται και σε οξεία φάση. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία. 

 
Τελικά λοιπόν, τον Ιανουάριο του 2015, «ο άνθρωπος που πιάνει πουλιά στον αέρα» ανέβαινε στην εξουσία και από την πρώτη στιγμή έδειξε τι επρόκειτο να ακολουθήσει.  


Μη μπορώντας να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, εν ριπή οφθαλμού συνεταιριζόταν με τον Πάνο Καμμένο, έναν καιροσκόπο λαϊκιστή, γνήσιο εκπρόσωπο του πιο αντιδραστικού κομματιού της ελληνικής αντιφιλελεύθερης λαϊκής δεξιάς.  


Ο συνεταιρισμός αυτός, σε συνδυασμό με την πρόταση ο Προκόπιος Παυλόπουλος να αναλάβει την προεδρία της Δημοκρατίας, είχε μεγάλη συμβολική σημασία.

 
Στο αριστερό του ακροατήριο, ο Αλ. Τσίπρας το έπαιζε γνησιος λενινιστής και ισχυριζόταν ότι οι συμμαχίες του εντάσσονται στη γνωστή λενινιστική τακτική του ενός βήματος πίσω δύο μπροστά, όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παράλληλα όμως, στους εκτός Ελλάδας παρατηρητές δήλωνε ότι δεν έχει καμμιά πρόθεση να ανατρέψει το καθεστώς και υπό αυτή την έννοια οι Καραμανλικοί συνέταιροί του αποτελούσαν εγγύηση σταθερότητας.           

 
Όσο για τη διασκέδαση της εσωτερικής γαλαρίας, τοποθετούσε σε θεαματικές θέσεις τους Βαρουφάκη Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Δημ. Στρατούλη, οι οποίοι επί 6 μήνες και με περί τα 100 δισ. ευρώ κόστος, έδωσαν πραγματικά ρεσιτάλ αριστεροφροσύνης και ιδεοληψίας.

 
Για να θολώσει όμως τα νερά ακόμα περισσότερο, ο Τσίπρας προκαλούσε ένα δημοψήφισμα – απάτη και τελικά υπέγραφε ένα τρίτο, και χειρότερο από τα δύο προηγούμενα, μνημόνιο, που τύχαινε και θριαμβευτικής κοινοβουλευτικής αποδοχής.   

 
Λίγο αργότερα, προκηρύσσοντας εκλογές με τους Έλληνες κυριολεκτικά ζαλισμένους, ο συνεταιρισμός εδραιώνε τη θέση του στην εξουσία και κύριο μέλημά του ήταν η διάλυση της Νέας Δημοκρατίας και η λεηλασία της κεντροαριστεράς.

 
Αυτό ίσως να ήταν για την καριέρα του και το λάθος του Αλέξη Τσίπρα. Αντί να θεμελιώσει την πολιτική του παρουσία σε συγκεκριμένο έργο, επέλεξε το δρόμο της λάσπης και του διχασμού, σε μια κοινωνία η οποία ήδη βρίσκεται σε προχωρημένη φάση παρακμής. Ακόμα χειρότερα, στην προσπάθειά του να υπονομεύσει τη ΝΔ, ο Αλέξης Τσίπρας, προχώρησε σε μια αμφιλεγόμενη διευθέτηση του «Μακεδονικού», πιστεύοντας ότι με την επιλογή του αυτή θα έδινε και θετικές διεθνείς διαστάσεις στην πολιτική του παρουσία. Εκ των αποτελεσμάτων που ακολούθησαν, η επιλογή αυτή απεδείχθη λαθεμένη.

 
Ακόμα χειρότερα, τα τελευταία αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, καταστροφικά για τον Σύριζα, φανερώνουν ότι παρά την τετραετη και πλέον παραμονή του κόμματος στην εξουσία, οι ρίζες του στην ελληνική κοινωνία παραμένουν αβαθείς και άρα πρόσκαιρες. Είναι κατάδηλο επίσης ότι η δυνατότητα του Αλέξη Τσίπρα να «λεηλατήσει» τον χώρο της κεντροαριστεράς, περισσότερο από αυτό που έχει πετύχει έως σήμερα, είναι πολύ χλωμή.

 
Κατά συνέπεια, έχουμε την αίσθηση ότι τελικά, ο «άνθρωπος πιάνει πουλιά στον αέρα», ειναι πολύ πιθανόν...

ΣΥΡΙΖΑίου εθνικού σουργελοξεφτιλαρά κωμωδία





ΣΥΡΙΖΑίων σουργελοκατσαπλιάδων κωμωδία





Υπαρκτού ελληνισμού εθνοπατέρων κωμωδία






Σαν σήμερα (31/5/ΧΧΧΧ)

1907: Το πρώτο ταξί κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

1915: Ο Βενιζέλος στις εκλογές λαμβάνει τις 185 από τις 316 έδρες της Βουλής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Οι ψηφοφόροι τάσσονται με τη θέση του Βενιζέλου για έξοδο στον πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ».

1952: Ο Νικόλαος Πλαστήρας αναλαμβάνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.

1987: Βγαίνει στον αέρα ο πρώτος μη κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός. Πρόκειται για τον«Αθήνα 9|84».

1930: Γεννιέται ο Κλιντ Ίστγουντ

1809: Πεθαίνει ο αυστριακός συνθέτης Γιόζεφ Χάιδν

1905: Δολοφονείται κατά την προσέλευσή του στη Βουλή από τον χαρτοπαίκτη και λεσχειάρχη Αντώνη Κωσταγερακάρη ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Αιτία, η απόφαση του Δηλιγιάννη να κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες.