Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δώσει ένα σωρό συνεντεύξεις. Σε μια ακόμα, στη Φαίη Μαυραγάνη, έδωσε μια χρήσιμη πληροφορία για τον διατυμπανιζόμενο από τον ίδιο πλούτο του.
Αυτοστέφθηκε ζάπλουτος το 2022. Αν θυμάμαι καλά, άμα τη εμφανίσει του στο ελληνικό ακροατήριο, είχε δηλώσει: «Εχω τόσα χρήματα ώστε μπορώ να μην ξαναδουλέψω για όλη μου τη ζωή». Συμπληρώνοντας, μας γνώρισε το τεραστίου μεγέθους σπίτι του στο Xάμπτονς. Ακολούθως προσκάλεσε τους ομοϊδεάτες του στην έπαυλη των Σπετσών, έχοντας προηγουμένως ευεργετήσει οικονομικά το κόμμα που έπλεε οικονομικά τα λοίσθια. Kαι πρόσφατα, αφού είδαμε live, βοηθούντος του τρυποφράκτη Ευαγγελάτου, το εν Αθήναις φρεσκο-αγορασθέν σπίτι τους, στρεφόμενος με οίκτο ψυχής προς τους νέους αυτής της χώρας, δήλωσε: «Δεν γίνεται εγώ να αγοράζω διαμέρισμα 1.800.000 σε αυτή την ηλικία και αντίστοιχα να υπάρχουν νέοι που ζουν ακόμα στο παιδικό τους δωμάτιο».
Τι άλλο έχουμε ακούσει;
«Ο πλούτος ήρθε από τα καραβιδοκάραβα… Αυτά είναι γνωστά». Η φράση «Αυτά είναι γνωστά» επαναλαμβάνεται τόσο συχνά από τα χείλη του, που πιθανολογώ ότι πρέπει να είμαι η μόνη πολίτις αυτής της χώρας που τίποτα από αυτά δεν μου ήταν, ούτε μου είναι, γνωστά. Γιατί πώς διάολο γίνεται και κανένας δημοσιογράφος δεν ζητάει περισσότερες πληροφορίες από τον ίδιο για τα καραβιδοκάραβα και την προέλευση του πλούτου (αρκετού για όλη τη ζωή).
Πολλώ δεν μάλλον όταν ο ίδιος επίσης τονίζει να ψηφίσουμε «χαρακτήρα».
Πόσο τον γνωρίζω τον Στέφανο Κασσελάκη ώστε να ψηφίσω «χαρακτήρα»;
Αγαπημένοι μου αναγνώστες, ενώνοντας όσα στοιχεία μέχρι στιγμής έχω από μια φλου ατμόσφαιρα και ένα επαναλαμβανόμενο «αυτά είναι γνωστά» (για όλα τα άγνωστα που παραμένουν άγνωστα), αυτό που με τρομάζει στον χαρακτήρα είναι ο κομπασμός του πλούτου.
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο να κάνει τόσο σαματά πλούτου για τόσο μικρό χρονικό διάστημα πλούτου. Πλούτο που δικαιούσαι και να τον χαρακτηρίσεις ακοπίαστο πλούτο. Μπορεί κάποιο παγώνι να καμαρώσει ότι «έπιασα την καλή», μπορεί να κλείσει το μάτι ότι «μου έκατσε καλά» αλλά… Αλλά… Αλλά… Να περιφέρεσαι ως γκουρού απόκτησης χρήματος από καραβιδοκάραβα (αυτά είναι γνωστά)…
Τι να μας πει και ο Μπιλ Γκέιτς!
Χρόνια είχα να δω, από τα χρόνια του Χρηματιστηρίου, για να κυριολεκτώ, τόσο αυθάδη, πομπώδη πυγολαμπίδα. Και δεν ξέρω τι με μελαγχολεί περισσότερο. Ο Στέφανος «λέγε με Στέφανε» με την ακραία αμετροέπειά του;
Η πεποίθησή του ότι είμαστε «ευκολάκια» σε τζούφιες γοητείες;
Ή όσοι…
μιμούνται την κόμπρα που στο δευτερόλεπτο μιας φλογέρας γητευτής λικνίζονται μαγεμένοι;
ΥΓ. Μετά τις τραγικές μέρες του Χρηματιστηρίου, που θα τις ονομάζαμε και «Το ξεμασκάρεμα του καρνάβαλου», στη συνέχεια μιας δεκαετούς (και βάλε) οικονομικής κρίσης, πες την και «Σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά», στη συνέχεια της παρουσίας της Αριστεράς με τους ΑΝΕΛ στη διακυβέρνηση της χώρας, πες την και «Τα πιο ακριβά δίδακτρα της Ιστορίας» ή «Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω», στη συνέχεια του κορονοϊού που άλλαξε το Σύμπαν και ακόμα επεξεργαζόμαστε ενεπεξέργαστα (Τι το θες το χρήμα αφού υπάρχει μνήμα)… Ε! Το να εμπιστευόμαστε αμαχητί τον χαρακτήρα ενός Σωτήρα που είναι ακόμα στο στάδιο «Χρηματιστήριο», δεν το λες και πρόοδο….
ΥΓ. 2 Μια υγιής αντιπολίτευση, ρε παιδιά! Δεν υπάρχει κανείς; Τόση γύμνια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου