Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Στέκομαι σε έναν σπουδαίο αρχαιολογικό χώρο και μακαρίζω τους αρχαίους Έλληνες για τον τουρισμό που αξιώνεται η εθνική μας οικονομία. Άνθρωποι από όλα τα σημεία του κόσμου. Ένα εθνολογικό ανθοκήπιο. Ινδές με σάρι, Κινέζοι και Κινέζες με ομπρέλες για τον ήλιο, Γερμανοί με κάλτσα και πέδιλο, Ισπανικό γκρουπ φωνακλάδικο…Μια πολυπολιτισμική έλευση, μια συνάντηση διαφορετικών. Έτσι κι αλλιώς, διαφορετικοί όλοι οι άνθρωποι.
Τι όμως αδιαπραγμάτευτα μας συνδέει;
Η ανάγκη όλων μας να επισκεφτούμε την τουαλέτα. Και εκεί, αγαπημένοι μου αναγνώστες, φαίνεται ο πολιτισμός ενός κράτους. Εκεί συστήνεσαι ως πολιτισμένη χώρα ή ως παράγκα. Εκεί, γαμώτο, συνήθως, σε περιλούζει ντροπή και θυμός.
Οι αρχαίοι μας κληροδότησαν τόση περιουσία ώστε να εισπράττουμε εις τους αιώνας των αιώνων και εμείς δεν ήμαστε ικανοί ούτε ένα αποχωρητήριο της προκοπής!
«Tap out of work». Και συναντάς μια φασκιωμένη βρύση….
Πόσο κάνει μια ριμάδα βρύση και ένας υδραυλικός;
Τι «έργο», τι προϋπολογισμός απαιτείται, τι ανάθεση;
Δεν συζητώ για χαρτί και σαπούνι….
Επισκέφτηκα πριν λίγο καιρό το Α Νεκροταφείο Αθηνών, έτος ιδρύσεως 1838. Η εθνική μας, υπαίθρια γλυπτοθήκη. Εκεί που αναπαύονται οι επιφανείς της ιστορίας μας. Εκεί που για να βρεις τάφο καταθέτεις περιουσία. Εκεί που γίνονται οι πιο «κοσμικές» κηδείες. Εκεί που ωστόσο, αν χρειαστείς τουαλέτα θα τραβάς τα μαλλιά σου! Παντελής έλλειψη όλων των χρειαζούμενων. Χαρτί, σαπούνι, πόμολα….
Επισκέφτηκα ένα νοσοκομείο. Από τα μεγαλύτερα της χώρας μας. Εκεί που ασθενείς, άνθρωποι ανήμποροι συρρέουν και για ώρες περιμένουν μαζί με συγγενείς που τους συνοδεύουν. Ένα νοσοκομείο που σειρά δωρητών έχουν καταθέσει και συνεχίζουν να καταθέτουν υπέρογκα ποσά, έχουν κτίσει αλλά και ανακαινίσει τετραγωνικά και τετραγωνικά. Και απορείς….Πόσο αδιαφορία πρέπει να περιλούζει την κάθε διοίκηση για να μην επιδιώκει μια δωρεά για τις τουαλέτες.
Επισκέφτηκα τα δικαστήρια. Ναός της Δικαιοσύνης. Εκεί που πρέπει να νοιώθει ο πολίτης δέος, σεβασμό, φόβο. Αυτόματα ήρθε στην μνήμη μου η μάνα του μακαρίτη Παύλου Φύσσα που όταν η σύζυγος Τσίπρα έσπευσε κοντά της για συμπαράσταση της προσγείωσε το υψηλό συναίσθημα ως εξής: «Αν θέλετε να κάνετε κάτι χρήσιμο πείτε να φτιάξουν τις τουαλέτες».
Δεν έχω ηχηρότερο χαστούκι για όλες τις «σειρές» Κυβερνήσεων. Χρόνια και χρόνια απεργίες δικαστικών παρασύροντας δίκες έρμων πολιτών που αναβάλλονται για αιτήματα και αιτήματα. Ακούσατε ποτέ κανένα αίτημα για τις τουαλέτες;
Επισκέφτηκα ένα Πανεπιστήμιο της χώρας. Δεν έχω λόγια. Στέγνωσε το σάλιο μου.
Η κατάσταση της τουαλέτας ξεμπροστιάζει τον πολιτισμό μιας χώρας. Αλλά και την δραματική ανικανότητα κάθε Αρχής για τα τού (κάθε) οίκου της.
Αν δεν «γράψουμε» μπόλικα μηδενικά σε αστρονομικούς προϋπολογισμούς δεν καταδεχόμαστε να ασχοληθούμε με τις τουαλέτες.
Σιχαίνομαι εκείνο το κλειδί που έχουν σε συρτάρια και τσέπες οι κάθε είδους άρχοντες και το υπαλληλικό προσωπικό για την προσωπική τους αμόλυντη τουαλέτα. Όχι γιατί δεν το δικαιούνται (σαφέστατα δικαιούνται) αλλά γιατί έτσι δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας του «κοινού» στο πετσί τους.
Ταξίδεψα και ταξιδεύω σε χώρες και χώρες. Μπορούμε να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι ότι το δικό μας χάλι των δημόσιων τουαλετών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν έχει ανταγωνισμό.
Δόξα και τιμή στους ιδιώτες.
Κάποτε πρέπει…
να τους το αναγνωρίσουμε και αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου