Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Δεν είχα ποτέ φανταστεί, ομολογουμένως, την οργή των καταπιεσμένων στο ΠαΣοΚ από την παρέα του Νίκου Ανδρουλάκη. Δεν περίμενα ότι θα ετίθετο αμέσως ζήτημα ηγεσίας και μάλιστα από τόσο πολλούς. Αιφνιδιάστηκα, δεν το κρύβω.
Ομοίως θα έχει αιφνιδιαστεί και ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, δεν αμφιβάλλω, αλλά εκείνος για τελείως διαφορετικούς λόγους. Θα απορεί, προφανώς, με τη μικρότητα των εσωκομματικών αντιπάλων του, που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τη βαθύτερη αξία του 0,9%, κατά το οποίο αύξησε τη δύναμη του κόμματος. Λογικό είναι να νιώθει δυσάρεστα, η αγνωμοσύνη πονάει, τον καταλαβαίνω.
Επίσης, η σκέψη μου, αυτές τις κρίσιμες ώρες που κλυδωνίζεται το κράτος του κραταιού Νικόλα, πηγαίνει στην προσφιλή μου κυρία Ευαγγελία Λιακούλη, που και αυτή θα νιώθει προδομένη από τους συναδέλφους της και αηδιασμένη από την αχαριστία τους. Κουράγιο και στους δύο…
Ωστόσο, ότι το ΠαΣοΚ έγινε το κόμμα της ελληνικής επαρχίας δεν είναι κάτι καινούργιο. Το είδαμε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και οι ευρωεκλογές την περασμένης Κυριακής το επιβεβαίωσαν. Δεν μπορώ να πω κατά πόσο φταίνε οι βουλευτές για την καθίζηση του ΠαΣοΚ ιδίως στην Αθήνα, αλλά αυτό πιστεύει η ηγεσία του κόμματος και το λέει. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής για το πενιχρό αποτέλεσμα δεν υπήρχε, είτε στις δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη είτε στις διαρροές από τους κύκλους του. Με τέτοια αλαζονεία λοιπόν από πλευράς της ηγεσίας, πώς να μην εκδηλωθεί αμέσως και τόσο επιθετικά η αμφισβήτηση;
Ο Ανδρουλάκης πληρώνει την αλαζονεία του 0,9%.
Οσον αφορά, τέλος, τα περί μεγάλης Κεντροαριστεράς και προγραμματικής συμπόρευσης των κομμάτων της ευρύτερης Αριστεράς, συγγνώμη παιδιά, αλλά όλα αυτά είναι βλακώδη.
Πρόκειται για μια άσκηση βολονταρισμού – στον οποίον πάντα διαπρέπει η Αριστερά – και τίποτα περισσότερο. Κλείνουμε τα μάτια, ανοίγουμε τα τσάκρα, συγκεντρώνουμε τη σκέψη στη μεγαλύτερη επιθυμία μας και, ιδού, όταν ανοίξουμε τα μάτια μας έχει πραγματοποιηθεί! Τι καλά! Αυτή η λογική των σχετικών προτάσεων.
Εν μέρει είναι η παράδοση του χώρου που επιβάλλει τέτοιου είδους ξεπερασμένες τελετουργίες, όπως ο μεγάλος διάλογος για τη μεγάλη Κεντροαριστερά, εν μέρει η αμηχανία μπροστά στο αδιέξοδο.
Μάταιος κόπος σε κάθε περίπτωση. Το πρόβλημα του εκσυγχρονισμού της η Αριστερά δεν μπόρεσε να το λύσει όσο κυβερνούσε επί ΣΥΡΙΖΑ. Θα το λύσει τώρα, συρρικνωμένη και πολυδιασπασμένη;
Ισως ένας αληθινός αριστερός...
να μπορεί να πιστέψει ότι γίνεται.
Εγώ αριστερός δεν είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου