Μετά την εννιάωρη συναυλία των οργάνων στο ΠΑΣΟΚ, δεν μένει αμφιβολία ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν τη γλιτώνει χωρίς εκλογές. Πώς, πότε, με ποιους αντιπάλους, αυτά θα τα βρουν μεταξύ τους. Χωρίς αναβάπτιση όμως στην κολυμβήθρα της λαϊκής εντολής (να εκτιμηθεί, παρακαλώ, πόσο καλά ομιλώ την πασοκική…) δεν καθαρίζει.
Πρέπει να ήταν αληθινή δοκιμασία αυτό το εννιάωρο για τον ίδιο. Το βάθρο πάνω στο οποίο καθόταν, με όλους τους επικριτές του από κάτω, πρέπει να ήταν σαν κύφωνας – ένα εργαλείο τιμωρίας που είναι γνωστότερο σε εμάς τους Ελληνες με την αγγλική ονομασία του, ως pillory.
Η μόνη παρηγοριά για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι απέναντί του ακριβώς, κάτω από τον κύφωνα του μαρτυρίου, καθόταν η κ. Ευαγγελία Λιακούλη.
Βοήθησε πολύ αυτό, γιατί του έστελνε θετική ενέργεια με τον θαυμασμό που τρέφει για εκείνον. Το χρειαζόταν για να τα βγάλει πέρα.
ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
Δεν υπάρχει αμφιβολία, στη δική μου κρίση, ότι οι απολύσεις στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκδικητικές.
Οπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι θέσεις τις οποίες κατείχαν οι απολυθέντες ήταν εικονικές: τις κατείχαν για να παίρνουν έναν μισθό.
Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι ότι μας επιτρέπει να δούμε και πώς λειτουργούν μεταξύ τους οι επαγγελματίες στα κόμματα, αλλά και πόσο ανελέητος μπορεί να είναι ο Κασσελάκης. Γιατί είναι πολύ σκληρό να στέλνεις αγωνιστές της Αριστεράς στον πραγματικό κόσμο της εργασίας, με τόσο απότομο τρόπο και καλοκαιριάτικα.
Είναι φυσικό να γκρινιάζουν οι απολυθέντες, αλλά…
τον Κασσελάκη τον διάλεξαν μόνοι τους, ελεύθερα, με τους κανόνες που οι ίδιοι θέσπισαν.
Ας τον λουστούν τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου