Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη
Κάποιοι το βρίσκουν διασκεδαστικό. Η μιντιακή αδεξιότητα με την οποία έχει αφιερωθεί στη δεύτερη καριέρα του –και η αυτοθυσία με την οποία έχει προσκολληθεί στον αρχηγό «του», χωρίς να υπολογίζει το κόστος της έκθεσης– κάνουν τον Ευάγγελο Αποστολάκη να μοιάζει εύκολη λεία για σάτιρα.
Ομως, το θέαμα είναι μελαγχολικό. Τον ναύαρχο ακολουθεί και στη νέα του ζωή στα τηλεπαράθυρα ο βαρύς ίσκιος της αποστολής που του είχε κάποτε αναθέσει η Πολιτεία.
Βλέποντάς τον στον ρόλο του πολιτευτή, ποιος μπορεί να αποφύγει αυτή τη μελαγχολική σκέψη για τους ώμους που κάποτε σήκωναν χρυσά γαλόνια;
Υπερθεματίζοντας στη δήλωση του Κασσελάκη ότι «ο δικός του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει ποτέ μαύρα», ο Αποστολάκης προέβη σε μια ομολογία που δεν εκθέτει μόνο το κόμμα, με το οποίο έχει εκλεγεί στην ελληνική Βουλή. Μπορεί ο ίδιος να είχε σκοπό να ελαφρύνει την πρωτοφανή κατηγορία που ο πρόεδρος εξαπέλυσε εις βάρος του προκατόχου του. Η συγκατάβαση όμως ότι «έλα μωρέ, σιγά, όλοι παίρνουν μαύρα» δεν μέτρησε σαν προϊόν καφενειακής ελαφρότητας. Μέτρησε μάλλον σαν τον κυνισμό που χαρακτηρίζει το τελευταίο στάδιο συστημικής πώρωσης. Δεν είναι ότι το κάνουν όλοι, χωρίς να το λένε. Και το κάνουν και το λένε, χωρίς χρεία προσχημάτων.
Ο ναύαρχος γίνεται έτσι χορηγός της χύδην αντισυστημικής καχυποψίας.
Δεν γίνεται βέβαια τέτοιος τυχαία. Την καμπάνια εις βάρος τού (προκασσελακικού) ΣΥΡΙΖΑ που καταλήγει καμπάνια κατά του πολιτικού συστήματος, την έχει ξεκινήσει και την εκτελεί βήμα-βήμα ο ίδιος ο Κασσελάκης. Μέσα στο κλίμα που ο ίδιος δημιούργησε, ακόμη και η αναστολή της έκδοσης της ημερήσιας «Αυγής» εκλαμβάνεται ως ανάγκη οικονομικής «αυτοκάθαρσης». Ο πρόεδρος υποδηλώνει ότι τα κομματικά media επιζούσαν μέχρι σήμερα επειδή είχαν αφανή χρηματοδότηση.
Ο Κασσελάκης εμφανίζεται έτσι να αυτοδηλητηριάζεται από τον πολακικό αντισυστημισμό που επιχειρεί να στρέψει κατά των αντιπάλων του.
Γιατί το κάνει;
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να αφορά τον χαρακτήρα του – πράγμα όχι παράδοξο, αφού και ο ίδιος πολιτεύεται κυρίως προτάσσοντας ακαταπαύστως και μονομερώς τον χαρακτήρα και το βιογραφικό του. Ο «αρχηγός» Κασσελάκης αντιδρά βίαια στην αμφισβήτηση. Αντιδρά ακόμη πιο βίαια όταν αισθάνεται ότι απειλείται η δική του θέση στο κέντρο της σκηνής – όπως αισθάνθηκε ότι απειλήθηκε από την εμφάνιση του Τσίπρα διά του ομώνυμου ινστιτούτου.
Δεν υπάρχει στρατηγική σε αυτές τις εκπυρσοκροτήσεις. «Στρατηγός» είναι ο εύθικτος ναρκισσισμός.
Γι’ αυτό και είναι άδικο να χρεώνεται το εξάρτημα (ο ναύαρχος) το αποτέλεσμα που προκαλεί ο μηχανισμός (ο Κασσελάκης). Οταν η πολιτική υποκαθίσταται από την περσόνα, το αποτέλεσμα είναι…
απονομιμοποιητικό συνολικά για την πολιτική.
Η διαδικασία της αυτοδιάλυσης του κόμματος είχε αρχίσει πριν από την αυτοκαταγγελία του.
Είχε αρχίσει από την παράδοσή του στην περσόνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου