Έχει ένα δίκιο ο Στέφανος Κασσελάκης. Η συζήτηση για την ενωμένη κεντροαριστερά δεν είναι αθώα και σίγουρα είναι υπονομευτική για τις σημερινές ηγεσίες τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Δικαιολογημένα λοιπόν αντιδρά με θυμό και απορρίπτει το σενάριο, υποθέτω άλλωστε ότι και ο καιρός στο Σικάγο είναι άθλιος και αυτό δεν βοηθά τα νεύρα του προέδρου. Σπέτσες και πάλι Σπέτσες.
Αλλά από αυτό βέβαια, έως του σημείου να υποψιάζεσαι - όπως συμβαίνει με τον Stefanos - ότι πίσω από την όλη φιλολογία κρύβεται ο Τσίπρας που θέλει να επιστρέψει δριμύτερος για να ενώσει υπό την ηγεσία του τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς και να διώξει και τον Στέφανο και τον Τάιλερ και τη Φάρλυ, έχει μια απόσταση. Μεγάλη απόσταση. Και απαιτεί και αρκετή φαντασία.
Η "συνωμοσία" είναι λιγότερο θεματική και λιγότερο συνωμοσία, άσχετα αν βολεύει τον Αλέξη Τσίπρα και διάφορους άλλους συνταξιούχους. Την ιστορία για την κεντροαριστερά διακινούν όλα εκείνα τα στελέχη τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο ΠΑΣΟΚ, που διαπιστώνουν - δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια είναι η αλήθεια, αρκεί να ξέρεις πρόσθεση και αφαίρεση - ότι με τις νυν ηγεσίες δεν θα δουν προκοπή και δεν θα καταφέρουν ποτέ να ανατρέψουν την μονοκρατορία Μητσοτάκη, γι' αυτό και προωθούν υποψηφίους αρχηγούς, το προφίλ των οποίων ταιριάζει περισσότερο με το ενωτικό σενάριο.
Το οποίο όλοι γνωρίζουν - το έχουμε ξαναγράψει - ότι δεν έχει ποτέ, καμία πιθανότητα να υλοποιηθεί, αλλά όλοι ορκίζονται σε αυτό, αφού συν τοις άλλοις η ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων είναι κάτι σαν φετίχ για τους αριστερούς. Ενώ ένας επιτυχημένος "ενωτικός"αρχηγός, μπορεί να ελπίζει ότι θα κλέψει τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων.
Άλλωστε ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ που έχει απομείνει στο κόμμα Κασσελάκη θέλει τη συνεργασία, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Που σε ποσοστό 44% απορρίπτει τη συνεργασία και ούτε θέλει να ακούσει για επαφές και συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλα τα υπόλοιπα όμως έχει άδικο ο Στέφανος Κασσελάκης.
Όπως για παράδειγμα όταν, για να μας πείσει πόσο υποβολιμαία είναι η συζήτηση για την κεντροαριστερά, διερωτάται γιατί αυτή η συζήτηση δεν άνοιξε πέρυσι με τον Μητσοτάκη στο 41% και ανοίγει τώρα, "που η Νέα Δημοκρατία κατέρρευσε στο 28%".
Η απάντηση είναι ότι η συζήτηση άνοιξε τώρα, γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία κατέρρευσε, ερμηνεία που σηκώνει αν μη τι άλλο συζήτηση, ακόμα και τότε, το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και πάλι υπολείπονται της "καταρρέουσας", κάτι δείχνει. Στην καλύτερη περίπτωση ότι τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης δεν έχουν πείσει ότι συνιστούν αξιόπιστο εναλλακτικό πόλο διακυβέρνησης. Στη χειρότερη, ότι κανείς δεν τους δίνει σημασία…
Όπως έχει άδικο και όταν λέει ότι για την "κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας" έπαιξε ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευσή του. Αναδεικνύοντας τα λάθη και τις αποτυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, "την ακρίβεια, την άδικη φορολογία και την αλαζονεία τους". Αν είχε παίξει ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε έστω και ολίγον…καρπωθεί την επιτυχία του. Αντίθετα το κόμμα έχασε και πάλι ψηφοφόρους.
Η περίφημη ανάρτησή του της περασμένης εβδομάδας που άναψε φωτιές, αφού έδειξε και την απόσταση που τον χωρίζει από τον Αλέξη Τσίπρα (στον οποίο χρέωσε ακόμα και χρηματοδότηση του κόμματος με μαύρο χρήμα), περιέχει φυσικά και τους γνωστούς βερμπαλισμούς της αριστεράς (που υιοθετεί και ο κ. Κασσελάκης, αν και αμφιβάλω αν αντιλαμβάνεται τη σημασία τους), για τις συνεργασίες για παράδειγμα "που χτίζονται από τα κάτω προς τα πάνω".
Δηλαδή σύντροφε Στέφανε;
Θα εννοεί στους μαζικούς χώρους και στον συνδικαλισμό.
Αλλιώς πώς γίνονται οι συνεργασίες; Στο καφενείο;
Μια φράση που επιζεί στις μπροσούρες της αριστεράς από τη δεκαετία του 70, όταν υπήρχαν δραστήρια και μαχητικά συνδικάτα και εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά που στις σημερινές συνθήκες δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.
Αλλά η φράση που νομίζω είναι απολύτως ενδεικτική του τρόπου σκέψης του Στέφανου Κασσελάκη, είναι η κατάληξή του για τα σενάρια συνεργασίας: "Οι συνεργασίες δεν επιβάλλονται επειδή ξαφνικά το σύστημα βλέπει τον Μητσοτάκη να αποσταθεροποιείται και ψάχνει την επόμενη ρεζέρβα του", γράφει ο πρόεδρος.
Σε άπταιστα κουκουέδικα, ο σύντροφος Κασσελάκης νομίζει ότι…
υπάρχει ένα σύστημα που δια της αόρατης χείρας του φροντίζει και ελέγχει τις εξελίξεις στα κόμματα όπως έκανε παλιά το Παλάτι και η αμερικανική πρεσβεία - υποθέτω εννοεί και δια μέσου του ελέγχου των media - και φυσικά οποιαδήποτε άλλη ηγεσία εκτός της δικής του φωτισμένης, είναι δεκανίκι στην εξουσία της Δεξιάς.
Όλα δηλαδή είναι μια συνωμοσία των ελίτ, με στόχο να εμποδίσουν το παιδί του λαού Στέφανο να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της ζωής του.
Να γίνει πρωθυπουργός.
Δοξάστε με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου