Η πορεία ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που ο σύντροφος Ανδρουλάκης είχε ως προεκλογική τακτική την παρωχημένη ρητορική της «κακιάς δεξιάς» (που και επίκαιρη να ήταν, θα ήταν εντελώς άστοχη απέναντι σε ένα πρωθυπουργό που είναι πιο κεντρώος κι από τη γραμμή της σέντρας). Ένα από τα αποτελέσματα της τακτικής αυτής (πέρα από το ότι μας ταξίδεψε στα γραφικά ‘80 και ‘90) ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να απευθυνθεί κυρίως στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως όλοι καταλαβαίνουμε, προκειμένου να απευθυνθείς σε οποιονδήποτε θα πρέπει να μιλήσεις τη γλώσσα του. Έτσι οι σύντροφοι άρχισαν να μιλούν τα συριζαϊκά (και μάλιστα με ξεχωριστή ευκολία) και έτσι παγιδεύτηκαν (ή βολεύτηκαν) στον έναν και μοναδικό ρόλο που περιμένει στο τέλος αυτού του δρόμου: τον ρόλο του νέου ΣΥΡΙΖΑ.
Τελευταίο παράδειγμα του εκσυριζαϊσμού του ΠΑΣΟΚ είναι η αντίδρασή του στην κυβερνοεπίθεση που δέχτηκε η τράπεζα θεμάτων του Υπουργείου της Παιδείας και των Θρησκευμάτων. Αδιαφορώντας πλήρως για το ποιος μπορεί να βρίσκεται πίσω από μια τέτοια επίθεση και από το τι γίνεται για να βρεθεί (το τι επιδιώκει είναι προφανές: αποσταθεροποίηση και ψαλίδισμα των ποσοστών του Μητσοτάκη) το πρώτο πράγμα που έκαναν οι σύντροφοι της Χαριλάου Τρικούπη ήταν να επιτεθούν στην προηγούμενη κυβέρνηση γενικώς και ειδικώς στον επικεφαλής της Διεύθυνσης Κυβερνοασφάλειας του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Δηλαδή στον άνθρωπο που η δουλειά του είναι να αμύνεται στις επιθέσεις αυτές και να μετριάζει τις συνέπειές τους (να τις αποκλείει ή να εξασφαλίζει μηδενικές συνέπειες είναι αδύνατον).
Και τι λέτε ότι του καταλόγισαν;
Τίποτα απολύτως πέρα από το ότι είναι ένας μετακλητός που έχει επιλέξει ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Καμία κριτική για το πώς έκανε τη δουλειά του, καμία νύξη για τις ικανότητές του, τίποτα που θα μπορούσε να έχει σημασία. Προφανώς ακόμα και αυτά θα ήταν ανεπίτρεπτο να συζητηθούν την ώρα της μάχης, αλλά τουλάχιστον θα ήταν θέματα προς συζήτηση. Εδώ δεν έχουμε τίποτα που να αμφισβητεί την καταλληλότητα του προσώπου. Λες και οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ ήθελαν απλώς να επιτεθούν σε έναν από τους πιο πετυχημένους και δημοφιλείς υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης και ο καλύτερος τρόπος που βρήκαν να το κάνουν ήταν μέσω κάποιου που είχε επιλέξει και που κανείς (από όσο έχω ακούσει από τους συντρόφους) δεν αμφισβητεί τις ικανότητες του. Κι όλα αυτά αδιαφορώντας για το αν έτσι εξυπηρετούν τις επιδιώξεις αυτών που έκαναν την κυβερνοεπίθεση.
Δηλαδή πόσο πιο ΣΥΡΙΖΑ να γίνουν;
Κάποιοι καλόπιστοι πιστεύουν ότι η μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ είναι προσωρινή και έχει ορίζοντα τις εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Φοβάμαι ότι θα απογοητευτούν.
Ακόμα κι αν η πρόθεση των συντρόφων του ΠΑΣΟΚ είναι να γίνουν μετά τις εκλογές μια υπεύθυνη και σοβαρή αντιπολίτευση δεν θα μπορούν. Γιατί οι ψηφοφόροι τους, αυτοί τους οποίους γοητεύσαν φορώντας τη συριζαϊκή στολή, δεν θα θέλουν υπεύθυνη και σοβαρή αντιπολίτευση. Θα απαιτούν αυτό που τους γοήτευσε.
Δηλαδή μια γραβατωμένη εκδοχή του συριζαϊσμού.
Και η στολή της μεταμφίεσης...
(αν υποθέσουμε ότι είναι τέτοια) θα είναι αδύνατον να βγει και θα γίνει το καθημερινό ρούχο των συντρόφων του ΠΑΣΟΚ. Ναι, λέγεται αυτοπαγίδευση αλλά μόνο αν δεν σου αρέσει. Αν σου αρέσει λέγεται εκπλήρωση κι αν δεν μπορείς τίποτα περισσότερο λέγεται μοίρα. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου