Απο το τέλος της μεταπολίτευσης και το ξεκίνημα του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού σκηνικού έχει υπάρξει μια τάση που αναγνωρίζεται σχεδόν απο όλους. Τα μεγαλα κόμματα είχαν μια οπαδική βάση που χαρακτήριζε την εκλογική τους αφετηρία. Ιδιαίτερα στη ΝΔ ενα ποσοστό γύρω στο 30% σπάνια χανόταν.
Τα πράγματα αρχισαν να κλονίζονται κατα τα χρόνια των Μνημονίων. Το ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα συρρικνώθηκε αλλά και η ΝΔ κλονίσθηκε.
Ο κομματικός πατριωτισμός άρχισε να αμφισβητείται. Ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους.
Οι παληές αντιλήψεις περι Αριστεράς και Δεξιάς ξεκίνησαν να θολώνουν χωρίς όμως να χαθούν τελείως.
Αυτο που εμφανίσθηκε είναι η αναζήτηση του καινούργιου. Ακόμα κι αν αυτό είναι ακραία αντιδεοντολογικό. Ξεκίνησε με τον Καρατζαφέρη, επειτα με τον Λεβέντη και γιγαντώθηκε με τον ίδιο τον Τσίπρα και τους ΑΝΕΛ.
Παράδοξες συμμαχίες χτύπησαν το καμπανάκι των ανατροπών. Που έγινε σειρήνα μετά τις εκλογές του Μαίου. Σε αυτό βέβαια επαιξε ρόλο και η ΝΔ με τις επιλογές Μητσοτάκη. Ενώ επιφανειακά κρατά την παράδοση της λεγόμενης Κεντροδεξιάς έχει επενδύσει τόσο πολύ σε άγνωστα, ιδεολογικά αιρετικά και κομματικα εντελώς ξένα πρόσωπα που πολλοί πολίτες δεν αισθάνονται πως προδίδουν κάτι κινώντας για νέες πολιτείες.
Ομως η μεταρρυθμιστική ορμή και η νεανική ειλικρίνεια του Μητσοτάκη κάνει πολλούς, που διαφωνούν σε πολλά μαζί του, να τον στηρίζουν γιατι δεν βρίσκουν αλλού την σοβαρότητα μιάς σταθερής διακυβέρνησης.
Απο εκεί όμως κι’ έπειτα τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Η έλλειψη κομματικού πατριωτισμού οπως επιτρέπει εύκολα την είσοδο, εξ ίσου διευκολύνει και την έξοδο.
Η οικοδόμηση μιάς ιδεολογικής ηγεμονίας είναι απαραίτητη. Ο πραγματισμός δεν χτίζει συγκροτήματα.
Χρειάζονται...
κάποιες αρχές και άξονας που θα επιτρέψουν ταυτίσεις και επένδυση συμφερόντων μαζί με «φέροντες τοίχους» και ισχυρές αρχές (ελεύθερη οικονομία, λιγότερες δαπάνες και γραφειοκρατία, τεχνολογία, κοινωνική συνοχή).
Σίγουρα, αύριο δεν θα βαρεθούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου