ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Τι θα βρωμάει στο ψάρι, το κεφάλι ή η κοιλιά;

 

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΘΥΜΑΚΗ

Ποια λαϊκή παροιμία, βιβλική γραφή, παλαιική ρήση ή σοφό γνωμικό θα επικρατήσει στον ΣΥΡΙΖΑ τη Δευτέρα το πρωί;  

Ενδιαφέρον ερώτημα, πάνω σε ένα κομματικό χωράφι που αναμένεται να συνταραχθεί από μετεκλογικές σεισμικές δονήσεις και όπου πιθανότατα θα εμφανιστούν τεκτονικές αλλαγές.  

Μήπως το «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξηλεύεται»; Μήπως, δηλαδή, μετά από πέντε συνεχείς ήττες, και με τις δύο τελευταίες να έχουν στρατηγικό χαρακτήρα, η συριζαϊκή βελανιδιά γκρεμιστεί άπνοη στο χώμα και ορμήσουν πάνω της όλοι οι μουστερήδες με τα τσεκούρια τους σηκωμένα; Από τα υπόλοιπα κόμματα που θα πάνε να την αντικαταστήσουν στον πολιτικό χάρτη μέχρι τις διάφορες εσωκομματικές ομαδούλες που θα προτιμήσουν να καρπωθούν από ένα μικρό κλαδί της, παρά να προσπαθήσουν να την ξαναστήσουν ολόκληρη;  

Μήπως δούμε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το «ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος»; Μήπως δούμε ανθρώπους που, αν δεν υπήρχε ο Αλέξης, δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, να σηκώνουν το έως χθες σεβαστικό κεφάλι τους για να αποτελειώσουν κυνικά τον αρχηγό, που του οφείλουν τα πάντα; Εκεί να διαπιστώσετε μικρομεγαλισμούς και μωροφιλοδοξίες, εκεί να δείτε αποκαλύψεις και ξεβρακώματα χαρακτήρων.  

Μήπως, αντιθέτως, επικρατήσει το «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του»; Και δούμε ένα αρχηγό που οι πλάτες του γέρνουν πια από τις ήττες, όχι μόνο να μην αποδέχεται καμια ευθύνη για τα στραπάτσα, αλλά να τα ρίχνει όλα στις πλάτες όλων των άλλων; 

Τα έχουμε ξαναζήσει αυτά σε κόμματα, ειδικά της Αριστεράς, και ο Αλέξης δεν έδειξε ποτέ καμία ιδιαίτερη ταπεινότητα, μάλλον προς αυτοκρατορική συμπεριφορά το πήγαινε. Και αντί να ελεγχθεί ο αρχηγός αρχηγικού κόμματος που ηττήθηκε, να βρεθούν εκπαραθυρωμένοι οι υποτακτικοί του, που εκτελούσαν τις διαταγές του. 

Μήπως βιώσουμε το «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο»; Και δούμε τους παλιούς και παραγκωνισμένους (από το αρχηγικό τσιπρικό μοντέλο) συντρόφους να σηκώνουν κεφάλι και να παίρνουν αναδρομικά εκδίκηση για τον χρόνιο παραμερισμό τους και για την απομάκρυνσή τους από τα κέντρα της κομματικής και κυβερνητικής εξουσίας; Και δούμε τις καταργημένες ομάδες να επανασυστήνονται και τις απαγορευμένες συνιστώσες να νεκρανασταίνονται; Και όλοι αυτοί μαζί, με την αριστερή γροθιά πολακικά υψωμένη, να την πέφτουν στους εισοδιστές πασοκοσυριζαίους, στους κεντρώους, στους μετριοπαθείς και στους καριερίστες που βεντούζιασαν πάνω τους λόγω εξουσίας; Και μαζί με αυτούς να στείλουν στον αγύριστο και τον αρχηγό που τους κουβάλησε στο μαγαζί; 

Κοντολογίς, μέσα σ’ έναν ΣΥΡΙΖΑ που πάει για εμφύλιο σπαραγμό, θα δούμε το «ειρήνη υμίν» ή το «εμού θανόντος γαία πυρί μειχθήτω»;  

Θα ακούσουμε το «κόμμα ενωμένο ποτέ νικημένο» ή το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»;  

Τι τέλος πάντων θα επισυμβεί στο τέλος της μακράς μέρας που ξεκινά τη Δευτέρα μετά την ήττα;  

Θα υιοθετήσουν αυτό που λένε οι άσχετοι περί τα ψαρικά, «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι», ή αυτό που διατείνονται οι πιο σχετικοί όταν επιμένουν ότι...

 

 «το κεφάλι μια χαρά είναι, το ψάρι από την κοιλιά βρωμίζει»;