Tου Παντελή Σαββίδη
Η έννοια του Συνταγματικού Τόξου καθιερώθηκε στην προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά να βγάλει την Χρυσή Αυγή εκτός νόμου. Η προσπάθεια υπήρξε επιτυχής νομικά και διαδικαστικά εν μέσω οικονομικής κρίσης και αύξησης της δύναμης της οργάνωσης. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας είδε, επίσης, θετικά την εξέλιξη.
Το επιχείρημα της τότε κυβέρνησης ήταν ο εγκληματικός χαρακτήρας της οργάνωσης που έφθασε, ακόμη, και σε δολοφονίες. Και η δική μου προσέγγιση είναι ότι όταν ένας φορέας ή μια οργάνωση φθάνει στα ακραία όρια να δολοφονεί δεν έχει θέση στην δημόσια ζωή. Λόγω της φύσης και του χαρακτήρα της. Πέρα απο τη λογική του Συνταγματικού Τόξου.
Η Χρυσή Αυγή εγκλημάτισε, καλώς εξοβελίστηκε.
Το ιδεολογικό επιχείρημα εναντίον της παρέπεμπε στο ισχυρό ανάλογο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν στη Γερμανία παραβλέφθηκε ο κίνδυνος απο τον ανερχόμενο ναζισμό με αποτέλεσμα την τραγωδία που βίωσε η ανθρωπότητα.
Το Συνταγματικό Τόξο απασχόλησε τον δημόσιο λόγο και στην αρχή της προεκλογικής περιόδου των εκλογών που διεξήχθησαν στις 21 Μαίου. Τότε, ενόχλησε το πρόσωπο του Κασιδιάρη. Δεν είναι σαφές αν η κυβερνητική πρωτοβουλία αποκλεισμού του προήλθε απο δημοκρατική ευαισθησία ή απο ανησυχία για το αποτέλεσμα των εκλογών. Η νομοθετική ρύθμιση αποκλεισμού του ήταν φωτογραφική. Με τα νομικώς ισχύοντα, ως τότε, ο Κασιδιάρης θα μπορούσε να διεκδικήσει την ψήφο των εκλογέων διότι η υπόθεσή του δεν έχει τελεσιδικήσει.
Αλλά το Συνταγματικό Τόξο πάλι ενεργοποιήθηκε. Με φωτογραφική διάταξη. Και έτσι δεν ήρθαν και σε δύσκολη θέση και οι Συνταγματολόγοι. Οι θεραπαινίδες του Συστήματος.
Μια τρίτη περίπτωση επίκλησης του Συνταγματικού Τόξου αντιμετωπίζουμε και στις μέρες μας με την κυβέρνηση να ανησυχεί για την παρουσία και την δυναμική του κόμματος “Νίκη”. Το κόμμα αυτό δεν είναι ναζιστικό ή φασιστικό και τα πρόσωπα που το συγκροτούν δεν θεωρούνται εγκληματικά και δεν υπάρχουν και τέτοιες υπόνοιες εναντίον τους. Είναι πρόσωπα βαθιά θρησκευόμενα και πιστεύουν στην παράδοση όπως ερμηνεύται απο το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια. Ούτε έχουν κατηγορηθεί για χουντικό παρελθόν ή προσομοίωση των αντιλήψεων της χουντικής επταετίας. Είναι καθημερινοί άνθρωποι που το θρησκευτικό φαινόμενο καθορίζει την ζωή τους. Αλλά αυτό ουδέποτε, ως σήμερα, θεωρήθηκε ποινικό αδίκημα. Το τμήμα του ελληνικού πληθυσμού που πιστεύει βαθιά και η πίστη καθορίζει την καθημερινότητά του δεν είναι ευκαταφρόνητο.
Λογικά, είναι μια τάση που αν θέλει να εκφραστεί πολιτικά δεν εγκυμονεί κινδύνους. Εκτός απο την ενόχληση των αντιπάλων τους που είναι τάσεις, ομάδες ανθρώπων ή μεμονωμένα άτομα που θεωρούν παρωχημένη την εμμονή σε θρησκευτικές αντιλήψεις.
Αποδεκτές οι επιφυλάξεις. Μπορούν όμως, όσοι έχουν επιφυλάξεις για το ιδεολογικό περιεχόμενο του κινήματος αυτού να επικαλούνται το περίφημο Συνταγματικό Τόξο για να ενθαρρύνουν πολιτικές πρωτοβουλίες να απαγορευτεί η κάθοδος του κόμματος στις εκλογές;
Αφήνω στον αναγνώστη να κρίνει το ερώτημα.
Σε ό,τι με αφορά, δεν έχω καμιά σχέση με το κίνημα αυτό και η καθημερινότητά μου ΔΕΝ καθορίζεται απο την θρησκεία. Έχω κάποια σχέση με την Εκκλησία, πηγαίνω μερικές φορές τον χρόνο και εκκλησιάζομαι (το θρησκευτικό φαινόμενο και το εκκλησιαστικό γεγονός είναι δύο διαφορετικά πράγματα) αλλά η σχέση μου αυτή είναι όπως της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν γράφω το σχόλιο αυτό απο ιδιαίτερο ιδεολογικό ή θεολογικό ενδιαφέρον για το κίνημα “Νίκη”.
Το γράφω διότι ανησηχώ σοβαρά για μια προϊούσα ιδεολογική και πολιτική τάση που με την χρησιμοποίηση συνταγματολόγων, προωθητών των κυρίαρχων ιδεολογικών αντιλήψεων και άλλων τινών πολιτικών και διανοουμένων περιορίζουν το εύρος της δημοκρατίας στις εκλογικές και όποιες άλλες επιθυμίες τους.
Και αυτό είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Πολύ επικίνδυνο.
Όσοι φίλοι αναρωτιούνται γιατί το ενδιαφέρον μου για τη “Νίκη” η απάντηση είναι...
το γνωστό ανέκδοτο.
Στην αρχή ήρθαν και τον πήραν.
Είπαμε, είναι εβραίος, δεν πειράζει.
Ξαναήρθαν. Πήραν τον κομμουνιστή.
Πάλι σιωπήσαμε.
Όταν ήρθαν να πάρουν και εμάς δεν έμεινε κανείς να μας υποστηρίξει.
Η δημοκρατία κυρίες και κύριοι στηρίζεται σε στέρεους θεσμούς που δεν καθορίζονται απο ευκαιριακά φαινόμενα. Ούτε απο την ελληνικής εμπνεύσεως ιδέα του Συνταγματικού Τόξου το εύρος του οποίου καθορίζουν αυτοί που κάθε φορά μπορούν.
Είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα το οποίο πρέπει να μας απασχολήσει. Εκτός αν όλα τα έχουμε αφήσει να τα διευθετήσει η κομματική γραφειοκρατία. Τότε, ο ολοκληρωτισμός βρίσκεται μπροστά στην πόρτα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου