Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Κι εκεί που ο μπρόεδρος Αλέκσης κοιμόταν τον ύπνο του κατά κράτος ηττημένου μεν, αναμφισβήτητου δε ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκτασιν της ελληνικής αριστεράς, να σου ο Γαβριήλ ο Σακελλαρίδης.
Όχι από το πουθενά, αλλά από το ασφαλές καταφύγιο της «αποχώρησης απο την ενεργό πολιτική» και της ενασχολήσης με ΜΚΟ και αλλες ευγενείς δραστηριότητες οι οποίες όσο να ‘ναι αναβαπτίζουν και θολώνουν κάπως τις αναμνήσεις από την καριέρα του ως εκπροσώπου τύπου της Πρώτης Φοράς Αριστεράς και τις διαβεβαιώσεις του ότι «δεν υπάρχει καμία περίπτωση να επιβληθούν capital controls» λίγες μέρες πριν οι ιδεοληπτικές παλαβομάρες και η ανικανότητα της κυβέρνησης του οδηγήσουν στα capital controls.
Αν τον συγκρίνουμε με το υπόλοιπο στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο σύντροφος Γαβριήλ φαντάζει statesman (μάλλον περισσότερο εξ αιτίας της απουσίας του και της αποφυγής της καθημερινής τριβής με την επικαιρότητα που αποκαλύπτει πολύ γρήγορα το τι είναι ο καθένας, παρα εξαιτίας των ικανοτήτων του) αλλά και μόνο το ότι υπήρξε πρωτοπαλίκαρο σε κυβέρνηση του μπροέδρου Αλέκση δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδων. Ο βολικός φερετζές της δήθεν ακομμάτιστης πορείας έπεσε απότομα με ένα σεντόνι που ανέβασε στο face το book στο οποίο αφού δηλώσει τη στήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται εμμέσως αλλά με όση σαφήνεια χρειάζεται στον μπρόεδρο.
«Νιώθω την ανάγκη να πω ότι θα ψηφίσω και θα στηρίξω τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Κυριακής. Όπως δεν το ένιωσα τα τελευταία 8 χρόνια που έχω απομακρυνθεί και δεν είμαι καν μέλος του κόμματος, που έχω νιώσει δυσφορία για πολιτικές επιλογές που αφορούσαν την περίοδο της διακυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, που έχω βαθιές αντιρρήσεις για το πώς εξελίχθηκε το κόμμα αυτό σε κάτι που εμένα προσωπικά δεν με κινητοποιούσε» γράφει ο σύντροφος Γαβριήλ (μεταξύ πολλών άλλων που όλα φωνάζουν «έρχεται το καινούργιο») για να καταλήξει ότι δεν επιζητά ρόλο αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που νιαουρίζει στα κεραμίδια.
Με λίγα λόγια, ξαφνικά και μετά από κομματική σιωπή ετών, ο σύντροφος Γαβριήλ εμφανίζεται, ασκεί κριτική, ζητά αλλαγές και μοιάζει με μεταγραφή που όλοι καταλαβαίνουν ότι έγινε για να στείλει τον παρηκμασμένο σταρ της ομάδας στον πάγκο αλλά κανείς δεν το ομολογεί. Ίσως γιατί δεν έχει καμία σημασία.
Όχι γιατί οι ικανότητες του συντρόφου Γαβριήλ είναι άγνωστες με τη μικρή τους επίδειξη στο παρελθόν να μην προετοιμάζει για πολλά και σημαντικά, αλλά γιατί το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρόβλημα ηγεσίας.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι το προϊόν που προσφέρει συγκινεί όλο και λιγότερους.
Όλο και λιγότεροι συμπολίτες συγκινούνται από το κοκτέιλ αντικαπιταλισμού, αντισυστημισμού, κρατισμού και τεχνοφοβίας.
Όλο και λιγότεροι πείθονται ότι μπορεί να ευδοκιμήσει μια κοινωνία που εχθρεύεται την επιχειρηματικότητα, έχει το κράτος όχι απλό ελεγκτή αλλά ρυθμιστή των πάντων και είναι αλλεργική στην επιβολή του νόμου.
Ολο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν μπορείς να πας μακριά αγνοώντας την πραγματικότητα στο όνομα τάχα ευγενών ιδεωδών τα οποία το μόνο στο οποίο οδηγούν είναι η καταστροφή.
Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι η μαρξιστική αριστερά δεν είναι παρά μια εφηβική-κακομαθημένη αντίληψη για την πολιτική, μια διαρκής και ανεπηρέαστη από την πραγματικότητα απαίτηση χωρίς καμία αναφορά σε περιορισμούς και υποχρεώσεις και όλο και περισσότεροι μοιάζουν να αναζητούν την ωριμότητα.
Δεν λέω ότι αυτή η κατάσταση θα διατηρηθεί για πάντα (το μέλλον παραμένει πάντοτε αβέβαιο) αλλά αυτή τη στιγμή αυτή είναι. Και σ’ αυτήν την κατάσταση...
κανένας Σωτήρας δεν πρόκειται να ξανακάνει επίκαιρα τα παραμύθια της γιαγιάς Αριστεράς γιατί όσο καλά κι αν τα διηγηθεί δεν υπάρχουν αρκετοί να τα πιστέψουν.
Η πραγματικότητα βλέπετε... Και μπράβο της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου