Οι εκλογές, στον βαθμό που επιβεβαίωσαν το αποτέλεσμα εκείνων της 21ης Μαΐου, συνιστούν μια τεκτονική μετατόπιση της ελληνικής κοινωνίας. Επί της ουσίας συνιστούν το τέλος της μεταπολίτευσης, της οποίας το βασικό χαρακτηριστικό ήταν ο ισχυρός δικομματισμός, όπου τα δυο μεγαλύτερα κόμματα άθροιζαν πάνω από το 80% των ψήφων.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό της μεταπολίτευσης ήταν η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, ως αντίδραση στη δεξιόστροφη δικτατορία των συνταγματαρχών.
Η ανατροπή που φέρει το αποτέλεσμα λοιπόν αποτελεί το τέλος του μεταπολιτευτικού σκηνικού, των δυο μεγάλων παρατάξεων που εναλλάσσονται στην εξουσία.
Η Νέα Δημοκρατία βέβαια με ποσοστό πάνω από 40% παραμένει ακόμη ο ένας εκ των δυο πυλώνων.
Από την άλλη πλευρά η Κεντροαριστερά φαίνεται πως διαλύεται σε αυτά εκ των οποίων τη συνέθεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη μεταπολίτευση: Στην αριστερά, τον αριστερισμό, την πολυπληθή πτέρυγα των λαϊκιστών και την κεντροαριστερά (η αριστερό εκσυγχρονισμό).
Το κατόρθωμα του Ανδρέα Παπανδρέου είναι πως κατάφερε να στεγάσει κάτω από την ίδια πολιτική ομπρέλα ανθρώπους όπως ο Κουτσόγιωργας, ο Τσοβόλας, ο Γιαννόπουλος κλπ από τη μία και ο Σημίτης, ο Αυγερινός και ο Μαγκάκης κλπ από την άλλη.
Η χρεοκοπία του 2010 αποτέλεσε τον καταλύτη της διάλυσης αυτής της ώσμωσης που κατάφερε να δώσει στο ΠΑΣΟΚ μια ισχυρή πλειοψηφία με την οποία κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν κατάφερε να κληρονομήσει το σύνολο της κεντροαριστερής παράταξης, αφού ένα κομμάτι παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ένα άλλο στηρίζει την κεντρώα στροφή της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Μια κομβική αλλαγή των τελευταίων χρόνων είναι η μετακίνηση του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς προς τη Νέα Δημοκρατία, μια μετακίνηση που φαίνεται να λαμβάνει χαρακτηριστικά μονιμότητας.
Κάτι αντίστροφο είχε συμβεί την περίοδο του Κώστα Σημίτη με ψηφοφόρους της Κεντροδεξιάς προς το ΠΑΣΟΚ.
Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει προδιαγεγραμμένο είτε παραμείνει ο Αλέξης Τσίπρας είτε αντικατασταθεί. Η παραμονή μακριά από την εξουσία για άλλη μια τετραετία θα απογυμνώσει το κόμμα του κ. Τσίπρα από τους κρατικοδίαιτους του παλαιού ΠΑΣΟΚ που κινούνται πολιτικά με κίνητρο την πολιτική εξασφάλιση πρόσβασης στην εξουσία και προστασίας εντός του κομματικού κράτους.
Επιπλέον, η Κεντροαριστερά φαίνεται πως διεθνώς χρειάζεται επαναπροσδιορισμό των αξιών της. Το χάσμα που χωρίζει τις διάφορες συνιστώσες της έχει καταστεί πλέον χαώδες ενώ το θεμελιώδες ιδεολογικό της υπόβαθρο που είναι η αλληλεγγύη μέσου του κοινωνικού κράτους έχει καταληφθεί από την κεντροδεξιά και τις αχαλίνωτες νομισματικές πολιτικές των κεντρικών τραπεζών.
Η άκριτη στροφή της αριστεράς στους μετανάστες, τις κοινωνικές μειονότητες και τον "τυφλό δικαιωματισμό" κρύβουν περισσότερες "τριβές" παρά οφέλη.
Την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης όπου η κατάργηση της εργασίας αναδύεται στον ορίζοντα και οι "υπερ-καπιταλιστές" όπως ο Γκέιτς και ο Μασκ προτείνουν να υπάρχει ένας κοινωνικός μισθός για όλους, ο ορισμός της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας χρήζουν επανακαθορισμού.
Βέβαια, στην Ελλάδα ο διασκορπισμός της Κεντροαριστεράς σε δυο-τρία κόμματα ενδεχομένως εντείνει τις τάσεις αποσυσπείρωσης και στη Νέα Δημοκρατία, η δεξιά πτέρυγα της οποίας δυσανασχετεί με τις "Κεντρομόλες" τάσεις αλλά παραμένει λόγω της απειλής των ανερμάτιστων πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ...
Η εκμηδένιση της απειλής του ΣΥΡΙΖΑ ίσως δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για...
την ύπαρξη ενός συντηρητικού δεξιού κόμματος, αν βέβαια βρεθούν κάποια φερέγγυα πρόσωπα να το εκπροσωπήσουν και περιθωριοποιηθούν οι γραφικοί και οι "ψεκασμένοι"...
Το μήνυμα των εκλογών του ’23 λοιπόν είναι το τέλος της μεταπολίτευσης και της "αριστεροθολούρας" που την χαρακτήρισε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου