Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ
Τι συμβαίνει όταν για χρόνια πιπιλάς τον φασισμό σαν καραμέλα; Οταν καταγγέλλεις ως φασίστες όσους διαφωνούν μαζί σου, όταν περιγράφεις ως φασιστικές τις πολιτικές που δεν σε αντιπροσωπεύουν, όταν χαρακτηρίζεις φασιστικό ένα δημοκρατικό καθεστώς επειδή δεν είναι άψογο ή έστω του πολιτικού σου γούστου;
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο φασισμός χάνει τη σημασιολογική του βαρύτητα· οι δημοκράτες απευαισθητοποιούνται απέναντί του νομίζοντας ότι τον βλέπουν παντού· οι φασίστες βγαίνουν από τις σπηλιές τους γιατί, από τη στιγμή που η καταγγελτική ρητορική καθιστά τους πάντες εν δυνάμει φασίστες, δεν έχουν λόγο να φοβούνται τον στιγματισμό.
Η επιτυχία της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες εκλογές είναι, μεταξύ άλλων, το προϊόν μιας πολιτισμικής ελαφρότητας που εμπεδώθηκε μέσα από τη μακροχρόνια αμετροέπεια των εκπροσώπων του αντισυστημισμού: οι φασίστες δεν είχαν κάποιο μεγαλειώδες σχέδιο· απλώς είδαν φως και μπήκαν.
Η ανησυχία για την άνοδο της Ακροδεξιάς έχει στοιχεία περφόρμανς. Οποιος αποστρέφεται τους ακροδεξιούς οφείλει να μη μιμείται τους τρόπους τους, να μην τους νομιμοποιεί με συγκυβερνήσεις, να μη χαϊδολογεί τους ψηφοφόρους τους, να μη δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τη συσπείρωσή τους, αντιμετωπίζοντας εθνικά θέματα με αντεθνικό τρόπο. Τα κλάματα κατόπιν εορτής ούτε τους δημοκρατικούς πολίτες βοηθούν ούτε πείθουν για τη γνησιότητά τους.
Η σκέψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλάβει από την παταγώδη ήττα του κάτι που δεν είχε καταλάβει μέχρι σήμερα είναι πια ένα μπαγιάτικο δημοσιογραφικό κλισέ.
Η κατανόηση δεν είναι αυτοματισμός: για να καταλάβει κανείς οτιδήποτε πρέπει να έχει ικανότητα και πρόθεση· η Ιστορία μάς έχει δείξει πως εν προκειμένω εκλείπουν και οι δύο προϋποθέσεις. Είτε με τον Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι είτε χωρίς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αλλάξει ουσιωδώς, για τον ίδιο λόγο που η ελληνική Αριστερά ανθίσταται γενικά στην αλλαγή: η δύναμή της βρίσκεται στον πολιτικό πρωτογονισμό· οποιαδήποτε απομάκρυνση από τις παρωχημένες ιδέες και τη γραφικότητα συνιστά υποχώρηση από την αριστερή ταυτότητα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σοβαρευτεί, δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανάγκη για έναν γόνιμο και προοδευτικό αντιπολιτευτικό πόλο δεν έχει αυστηρό ιδεολογικό πρόσημο, εξ ου και η καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδήγησε σε θεαματική άνοδο της σοσιαλδημοκρατικής πρότασης του ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει εκεί έξω ένα σωτήριο αριστερό δέντρο που περιμένει εναγωνίως να ποτιστεί με αριστερό νερό για να αποδώσει αριστερούς καρπούς στον αριστερό λαό.
Το αντίβαρο του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν συνίσταται σε μία δογματική καρικατούρα ή σε έναν αντι-Μητσοτάκη, αλλά σε έναν πολιτικό που...
θα κοντράρει τον Μητσοτάκη στη (φερόμενη ως) δική του πίστα: στον πολιτικό ρεαλισμό, στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα, στην επιδίωξη της ευημερίας με σύγχρονους όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου