Σύμφωνα με την, μη-πολιτική, δυτικότροπη σκέψη μας, ο λαός δεν έχει την έννοια του συλλογικού Εμείς της Κοινωνίας αλλά της μάζας των ψηφοφόρων.
Και, βεβαίως, η ίδια η δημοκρατία δεν έχει το νόημα της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά της πολιτικής «διαδικασίας» με τυπική αντιπροσώπευση των ιδιωτών στο δημόσιο, στο «κράτος». Δηλαδή «δημοκρατία» σημαίνει την κυριαρχία των μηχανισμών του «κράτους», η οποία είναι εξ ορισμού αντίθετη προς την κυριαρχία του λαού.
Με άλλα λόγια, η «εκπορνευμένη» Δημοκρατία είναι μια ολιγαρχία που νομιμοποιείται μέσω της «αντιπροσωπευτικότητας της καθολικής ψήφου».
Επειδή στη μνήμη του ελληνικού λαού υπάρχει η Σημασία της Κοινωνίας, η ψυχή του παραμένει ζωντανή. Το ίδιο ζωντανή παραμένει επομένως και η κληρονομημένη (μέσω των Σημασιών της γλώσσας του) Σοφία του. Ενώ όμως συχνά ομολογούμε τα περί λαϊκής σοφίας, έχουμε χάσει την πίστη μας στην αληθινή ύπαρξη του ελληνικού Εμείς. Δεν μας αφήνει η δυτικότροπη-απολίτευτη σκέψη μας να συνειδητοποιήσουμε ότι τα αποτελέσματα των εκλογών οφείλονται στο ασώματο σώμα των πολιτών, στο απρόσωπο Είναι της Κοινωνίας.
Χάνουμε τον χρόνο μας και προπαντός τον προσανατολισμό μας προς το Αληθινό και το Δίκαιο όσο ερμηνεύουμε τα εκλογικά αποτελέσματα σαν να ήταν εκλογικευμένες αποφάσεις του σάρκινου εκλογικού σώματος. Τις κοινωνικές επιλογές (όχι τα politics) τις κάνει μια συλλογική ψυχή και η ψυχή δεν καταλαβαίνει από εγκεφαλικές ερμηνείες της πραγματικότητας. Η ψυχή καταλαβαίνει μόνο από Νοήματα-Παραστάσεις περί του όμορφου και του άσχημου, περί του Ναι και του Όχι. Η δε ικανότητα του «θεωρείν» της ελληνικής Σοφίας σημαίνει ότι η ελληνική Κοινωνία ως σύνολο (όχι τα συγκεκριμένα άτομα) διαθέτει την Ορθή Γνώση του επίσταμαι: του να βλέπεις τα πράγματα από ψηλά, από το ψυχικό-υπαρξιακό επίπεδο του Καθολικού Είναι.
Η ελληνική Κοινωνία παραμένει υπαρκτή, μολονότι η «κοινωνική αυτονομία» καταπολεμήθηκε για να αντικατασταθεί από ένα υποτελές στις Μεγάλες Δυνάμεις δυτικόστροφο Κράτος «Νέο-Ελλήνων». Απειλήθηκε από τη δολοφονία του Καποδίστρια, αυτή τη χαίνουσα, ακόμα ανοικτή, πληγή. Δεν απειλήθηκε από τον θεσμό της βασιλείας, η οποία ήταν μια σοφή επιλογή αφού δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα για την αναγνώριση της ελληνικής Κοινωνίας. Όπως και τώρα, ο σοφός ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα διεθνούς αναγνώρισης παρά μέσω ενός ηγέτη ισότιμου με τους άλλους στα μάτια του διεθνούς παιχνιδιού.
Τι κι αν το κόμμα της ΝΔ έχει σαλπάρει για τα πελάγη της παγκοσμιοποίησης; (από τη δεξιά-τύπου αμερικανικού ρεπουμπλικανισμού πήγε στον εκσυγχρονισμό-τύπου αμερικανικού φιλελευθερισμού).
Τι κι αν ο Κ. Μητσοτάκης συμμερίζεται την ίδια Woke κουλτούρα με τον Σύριζα; (από τις αξίες του καθολικού Είναι, το τρίπτυχο Οικογένεια-Πατρίδα-Εκκλησία, πήγε στην απαξίωση του όντως Είναι).
Από τη στιγμή που η ελληνική Κοινωνία εκτοπίστηκε από ένα υπόδουλο Κράτος, δεν υπάρχει πολιτικός που να μην υποκύπτει δουλοπρεπώς στις επιταγές των αφεντικών μας. Και, από τη στιγμή που όλες οι παρατάξεις κατάντησαν «προοδευτικές» (δηλαδή υπέρ του μηδενισμού λαών και αξιών, αφού αυτό επιτάσσει ο σημερινός ατομικισμός-θετικισμός των Ισχυρών), ο λαός σκέφτηκε ελληνικά-πολιτικά-αριστοτελικά: «τα ελάχιστα ληπτέον των κακών». Όχι με την έννοια που το διατυπώνει ο Ρωμαίος Πλαύτος στο «μη χείρον βέλτιστο», επειδή δεν πρόκειται για αποφάσεις στο επίπεδο του ρεαλισμού. Αλλά με το νόημα που έχει το «μηδέν αγάζειν» στον Αισχύλο: «Ας φυλαχτώ από τη συμφορά, από το κακό, το πιο λίγο να έχω (το βέλτερον κακού) και...
ας επέλθει δίκαιη κρίση (δίκα δίκας έπεσθαι) για να λυτρωθώ» (Ικέτιδες 105201073).
Σίγουρα, θα παραμείνει ο Μπλίνκεν στη θέση του εκλεγέντος αντιπροσώπου του ελληνικού λαού. Το τραπεζικό και το νατοϊκό σύστημα (μαζί με τη φαρμακοβιομηχανία) θα αποφασίζουν για τις τύχες μας. Τα προβλήματα αυτά είναι διεθνή και λύνονται μόνο σε διεθνές επίπεδο. Η ελληνική Κοινωνία μπορεί μόνο να αποφασίσει για την αξιοπρεπή επιβίωσή της. Και η απόφαση αυτή αγνοεί κάθε λέξη από τα politics του κομματικού συστήματος. Πολιτικά-αριστοτελικά, δεν είναι άδικοι όλοι όσοι πράττουν κάτι άδικο, δεν είναι η διάπραξη της μιας ή της άλλης πράξης που αυτό που θα μας επιτρέψει να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ του δίκαιου και του άδικου πολιτικού. Το να είναι κανείς άδικος σημαίνει κάτι καθολικό ενώ μια συγκριμένη αδικία. «Δεν είναι κανείς άδικος με μια άδικη πράξη, όπως δεν είναι κλέφτης παρόλο ότι έκλεψε, ούτε είναι μοιχός, παρόλο ότι διέπραξε μοιχεία, κάτι επιμέρους» (Ηθικά Νικομάχεια, 1134a-1134b).
Για τη λαϊκή ελληνική Σοφία, ο Λόγος είναι το Δίκαιο: ‘Γλώσσα δε σ’έχω για σπαθί, δε σ’ έχω για τουφέκι, Σ’ έχω να κλαις το δίκιο σου, να κλαις το μερτικό σου’.
Αριστοτελικά-πολιτικά, ο άνθρωπος έχει τον Λόγο για να δηλώνει τι είναι συμφέρον και το βλαβερό, τι είναι δίκαιο και τι άδικο (Πολιτικά, 1253a).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου