Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Δείξε μου την/τον γραμματέα σου να σου πω ποιος είσαι. Δείξε μου τους συνεργάτες σου να σου πω ποιος είσαι.
Στα πιο ενδεικτικά χαρακτηριστικά κάποιου, προκειμένου να χαρακτηριστεί ή όχι ηγέτης, δεν είναι, και μάλιστα πρωτίστως, η επιλογή των συνεργατών του, η επιλογή των στελεχών;
Αν αυτό είναι σημαντικό για κάθε μεγέθους εταιρεία, φαντάσου για τη διακυβέρνηση μιας χώρας.
Τόση γύμνια και συγχρόνως διεκδίκηση πρωθυπουργίας δεν έχει υπάρξει στον ελλαδικό χώρο. Κοιτάζοντας το έργο προς τα πίσω…
Με ποιους θα κυβερνούσαν και έβγαζαν τόση ειρωνεία, έπαρση και χολή για τον αντίπαλο;
Αυτό το κόμμα δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ αλλά ΤΣΙΠΡΙΖΑ. Τόσο ασφυκτικά προσωποκεντρικό, με τόσο ασυνάρτητη επιλογή «στελεχών» αποκλειστικής ευθύνης μεγάλου αρχηγού.
Τόσο τεμπέλικη προσέγγιση;
Εργάστηκε καθόλου;
Οργανώθηκαν έστω στοιχειωδώς;
Σε εκλογές κατέβαιναν… Τέσσερα ολόκληρα χρόνια στην αντιπολίτευση για να χτίσεις ομάδα Αντώναρου, Ακρίτα, Λιγνού, Τζάκρη και ανάμεσα κι έναν όντως αξιόλογο Οθωνα Ηλιόπουλο για ξεψάρωμα Χάρβαρντ; Και παραλλήλως μακρόβια στελέχη, μιας κάποτε παλιοπαρέας π.χ. Σκουρλέτης, που έφτασε σε ύψη «σας κάναμε ανθρώπους» που σίγουρα θα εκφράζει και τον Σπίρτζη. Και έναν Πολάκη μέσα-έξω-μέσα-καταμέσα.
Με επικοινωνιακή γραμμή στο παρά ένα μέσω Πόπης Τσαπανίδου, ενεργούσης με δημιουργική ασάφεια ενός ενθουσιώδους «Με φόρα» και επιχειρήματα αντίλογου στα τηλεοπτικά πάνελ «Εμείς; Είναι δυνατόν εμείς να κλείσαμε το μάτι στη Χρυσή Αυγή; Σε εμάς μιλάτε που ήμαστε αριστεροί άνθρωποι; Πάρτε το πίσω!».
Και εν συνεχεία, εκεί και τα καλύτερα, εις χείρας του Νίκου Μαραντζίδη, πολιτικού επιστήμονα, ο οποίος σε πρόσφατο μετεκλογικό άρθρο του με τίτλο «Στο επανιδείν Γενναίε Μεγάλε!» έγραψε τα εξής: «…να ξέρει και το τελευταίο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο τελευταίος ψηφοφόρος πως ο Αλέξης τα έδωσε όλα, σε αυτή τη μάχη. Είδαμε μια συγκλονιστική για τα ανθρώπινα προσπάθεια. Ηταν τόσο συγκλονιστικός, που με γέμιζε ταυτόχρονα με συναισθήματα θαυμασμού αλλά και ανησυχίας. Μήπως το πρόγραμμα ήταν υπερβολικά βαρύ; Μήπως του ζητούσαμε να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια αντοχής πηγαίνοντας κάθε μέρα σε δυο-τρεις πόλεις, διασχίζοντας ατελείωτα χιλιόμετρα για να συναντήσει πολίτες και να συνομιλήσει μαζί τους; Και όλα αυτά με καταπονημένο το στελεχιακό δυναμικό… Κι όμως ο Τσίπρας γκρίνιαζε όταν το πρόγραμμά του δεν ήταν γεμάτο. “Μην αφήνετε κενά”, φώναζε στους ανθρώπους που οργάνωναν τις περιοδείες του. Είχα αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά. Αξιζε πραγματικά όλο αυτό, για μια-δυο μονάδες πάνω ή κάτω;». Διαβάζοντας το κείμενο του κ. Μαραντζίδη, συνεργάτη Αλέξη Τσίπρα, αναγνώστες μου, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται...
αν σε αυτό το κόμμα «δουλεύει» χοντρά ο ένας τον άλλον ή αν δεν έχουν καμία αίσθηση της αληθινής ζωής- κούρασης των ανθρώπων εκτός πολιτικής σκηνής.
Τι να πει κανείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου