Υποθέτω ότι πολλοί από τους τροφίμους της κρουαζιέρας θα άκουσαν με ανακούφιση ότι λόγω καύσωνα η Ακρόπολη θα παραμείνει κλειστή. Κατόπιν τούτου η επίσκεψη ακυρώνεται διότι στο πρόγραμμα του πλωτού οικοδομικού τετραγώνου προβλέπεται για απόψε ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη. Aντε τώρα να χάσεις τον κλιματισμό σου και το δροσερό σου κοκτέιλ για μια σέλφι μπροστά στις κολόνες. Κολόνες υπάρχουν κι αλλού στο κάτω κάτω.
Θα μου πείτε, μιας και ο λόγος περί αρχαιότητος, υπάρχει και η προτομή της Μελίνας στην είσοδο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου ως αξιοθέατο, όμως υπάρχουν κι οι ταινίες της. Ασχέτως αν οι περισσότερες δεν βλέπονται.
Oχι, φίλε αναγνώστη. Δεν ειρωνεύομαι τους προλετάριους της σύγχρονης βιομηχανίας του τουρισμού, οι οποίοι σε αντίθεση με το πρωτότυπό τους, αυτούς του Μαρξ, πληρώνουν αντί να πληρώνονται για να παράγουν υπεραξία. Και στο κάτω κάτω μάλλον αισιοδοξία προκαλούν οι ουρές των επισκεπτών στα εκδοτήρια εισιτηρίων, αντίστοιχη με αυτήν στα Μουσεία του Βατικανού ή στο Λούβρο. Και όλ’ αυτά για μερικά πεισματάρικα μάρμαρα που κατάφεραν να μην αλλάξουν θέση παλεύοντας με τους καιρούς. Σκέφτομαι απλώς πόσοι σημαντικότεροι από τον «ανώνυμο» επισκέπτη ανέβηκαν έως εκεί πάνω για να βγάλουν, τηρουμένων των αναλογιών, τη δική τους σέλφι. Κοινώς για να δουν τον εαυτό τους ενώ υποτίθεται κοιτούσαν το μνημείο.
Πρώτος και καλύτερος, ο Φρόιντ. Οταν είδε τον Παρθενώνα σκέφτηκε τον πατέρα του και αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να αντιληφθεί τη σημασία του μνημείου, επειδή δεν ήταν μορφωμένος.
Με δυο λόγια βρίσκεσαι μπροστά σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της τέχνης κι εσύ εκεί, το μυαλό σου κολλημένο στον Οιδίποδα. Κοιτάς χωρίς να βλέπεις.
Δεύτερος, ο μέγας και πολύς Χάιντεγκερ. Επειτα από μια κρουαζιέρα στο Αιγαίο, που το είδε μέσα από το φινιστρίνι της καμπίνας του ως καθαρόαιμος φιλόσοφος, ανέβηκε στην Ακρόπολη, στάθηκε απέναντι στον Παρθενώνα, σημείωσε κάτι για το μηδέν και επέστρεψε στην καμπίνα του. Υποθέτω ότι αν είχε δει τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό να ανεμίζει θα έβρισκε να πει μια κουβέντα παραπάνω.
Η ματιά του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ ήταν τουλάχιστον πιο καθαρή. Είπε πως ο Παρθενών είναι ό,τι πιο άσχημο έχει δει στη ζωή του. Αυτά έχει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πολιτισμός της Ιστορίας που θα ‘λεγε και ο Μαλρό.
Ολα αυτά τα αναφέρω για να πω ότι ο Παρθενών, όσα κι αν έχουν γραφτεί και ειπωθεί γι’ αυτόν, πάντα κρατάει μια αθέατη πλευρά, όπως το χαμόγελο της Μόνα Λίζα. Η διαφορά είναι ότι...
η μεν είναι προστατευμένη στο Λούβρο, ενώ ο δε είναι εκτεθειμένος στον καύσωνα. Και δείχνει να αδιαφορεί, σε αντίθεση με τους προσκυνητές του.
Αυτά τα ολίγα για να ξεφύγουμε λίγο από τη θερμοπληξία των ημερών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου