Κύριο στάδιο αντιμετώπισης κάθε προβλήματος δεν είναι η διαπίστωση του αποτελέσματος που έφερε, αλλά των αιτίων που το προκάλεσαν.
Αν κάποιος δεν αντιμετωπίσει τις αιτίες, αυτές θα συνεχίζουν να προκαλούν το ίδιο πρόβλημα, ξανά και ξανά.
Η πολιτική δεν διαφέρει σε τίποτα από την παραπάνω κοινότοπη διαπίστωση, γι’ αυτό και τα κόμματα ανά τον κόσμο, εάν θέλουν να παραμείνουν στην πολιτική επιφάνεια, οφείλουν να αναλύουν με θάρρος τα αίτια της πολιτικής τους ήττας, όταν αυτή είναι γεγονός.
Προσοχή όμως: Τα αντικειμενικά αίτια. Όχι αυτά που η εκάστοτε κομματική ηγετική ομάδα θεωρεί ως αίτια.
Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, πρόβλημα δεν είναι το γεγονός ότι έχασε τις εκλογές με αξιοσημείωτη διαφορά, ούτε ότι για τέταρτη φορά έχασε τις εκλογές από τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά ότι τα ηγετικά του στελέχη συνεχίζουν να κατηγορούν όλους τους άλλους για την ήττα τους, εκτός από τους εαυτούς τους.
Αρνούνται να παραδεχθούν ότι παρουσίαζαν την κοινωνικοοικονομική κατάσταση στην Ελλάδα ως τραγική, πράγμα που δεν ισχύει.
Αρνούνται να δεχθούν ότι διέχυαν ασύλληπτη τοξικότητα προς τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τοξικότητα την οποία πλέον οι πολίτες αρνούνται να συμμεριστούν.
Αρνούνται να δεχθούν ότι αν έκαναν ουσιωδέστερη και όχι αφοριστική αντιπολίτευση, το πιθανότερο είναι ότι οι πολίτες θα εκτιμούσαν διαφορετικά τις θέσεις τους και -ίσως- η ήττα τους να μην ήταν τόσο συντριπτική.
Αρνούνται να δεχθούν ότι ο Μητσοτάκης την πρώτη τετραετία διακυβέρνησης είχε θετικό πρόσημο στο σύνολο των αποτελεσμάτων που έφερε.
Πιστεύουν, και ειλικρινά δεν μπορώ να ακολουθήσω τη διαδρομή του συλλογισμού τους, πως αν παραδεχθούν ότι σε ορισμένα θέματα η κυβέρνηση είχε θετικό αποτύπωμα, θα χάσουν ψήφους ενώ στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο!
Τέλος, οι ενέργειες της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφορικά με τα πλέον καίρια ζητήματα της προηγούμενης τετραετίας, μεταναστευτικό και πανδημία, έστρεψαν τους πολίτες εναντίον της.
Οι πολίτες εξέφραζαν την επιθυμία του ελέγχου των συνόρων της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφόριζε τον φράχτη του Έβρου.
Οι πολίτες στήριζαν, ακόμα και αν δεν συμφωνούσαν με όλα τα μέτρα που πήρε, την Κυβέρνηση στην αναγκαιότητα αντιμετώπισης της πανδημίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποδαύλιζε κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις, Ελλήνων και αλλοδαπών, εν μέσω πανδημίας, εξοργίζοντας τη σιωπηρή πλειοψηφία των πολιτών, τους "κυρ Παντελήδες", όπως κάποιοι εκ της αριστεράς, υποτιμητικά, τους αποκαλούν.
Ταυτόχρονα "επέτρεπε" σε στελέχη του να εκφράζουν αμφίσημες απόψεις για τον εμβολιασμό, ψαρεύοντας στα θολά νερά του αντιεμβολιαστικού κινήματος.
Σε γενικές γραμμές δηλαδή, η αξιωματική αντιπολίτευση ήταν "εκτός τόπου και χρόνου". Στο εσωτερικό δε του ΣΥΡΙΖΑ επικρατούσε μία περίεργη ισορροπία ανάμεσα στους παλιούς ριζοσπάστες αριστερούς του 3%, οι οποίοι ονειρεύονται "επανάσταση" και "κατάρρευση του καπιταλισμού μέσω των κρίσεών του" και των μετριοπαθών οι οποίοι, όσοι δεν έφυγαν ακόμα, ήδη "ετοιμάζουν μπαγκάζια".
Και η ισορροπία αυτή διατηρούνταν χάρη στη συγκολλητική ουσία που άκουγε στο όνομα Αλέξης Τσίπρας.
Τώρα όμως που η ουσία αυτή δεν υπάρχει, εμφανώς τουλάχιστον, οι αντιθέσεις και οι διαφορές γίνονται εντόνως εμφανείς και η εικόνα των στελεχών του αγγίζει από την πικρή τραγικότητα του ασυντόνιστου και φτάνει στη θλιβερή γελοιότητα του ακραίου.
Και όταν στελέχη του πρώην κυβερνητικού κόμματος "παίζουν σφαλιάρες" μέσα στα κομματικά γραφεία, οι πολίτες απλά ευχαριστούν τον Ύψιστο που αυτό το κόμμα δεν ανέλαβε ξανά τη διακυβέρνηση της χώρας.
Δεν έχει σημασία ποιος θα αναλάβει την αρχηγία στον ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος κι αν είναι, θα φέρει μαζί του τόσο το άγος της κυβερνητικής του διαδρομής όσο και της αντιπολιτευτικής του περιόδου. Δεν θα έχει κυβερνητικό αφήγημα, διότι η εκλογή του δεν θα είναι αποτέλεσμα ειλικρινούς εσωκομματικού απολογισμού, αλλά "μαγειρεμάτων" ανάμεσα στις τάσεις και τις φράξιες.
Ακόμα και αν ο νέος, ή η νέα, αρχηγός έχει καλές προθέσεις ανασύνταξης του κόμματος, θα υπάρχουν τα λόγια και οι πράξεις τόσο του ιδίου όσο και του κόμματος εν συνόλω, που θα παραμονεύουν να ξεπεταχτούν ως άλλοι "σκελετοί στην ντουλάπα".
Αφού δεν θα μπορεί ούτε να αποκηρύξει το παρελθόν του κόμματος -αυτό δεν το κάνει ποτέ η αριστερά- ούτε να ωθήσει το κόμμα στο μέλλον λόγω αυτού του παρελθόντος.
Δυστυχώς, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι...
μία αντιπολίτευση υποδεέστερη του θεσμικού της ρόλου. Μία "υπαξιωματική αντιπολίτευση" δηλαδή.
Και θα αφήνει τη Ζωή να στηρίζει το νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων, παρουσιάζοντας ένα "σοβαρό πρόσωπο".
Κατάντια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου