Άλλα δύο νέα παιδιά, ο Σμηναγός Χρήστος Μουλάς 34 ετών και ο Ανθυποσμηναγός Περικλής Στεφανίδης, 27 ετών, στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας έπεσαν στο καθήκον. Τους τιμούμε, όπως τους αξίζει αλλά τα παιδιά έφυγαν απο την ζωή. Στο άνθος της ηλικίας τους.
Η πλειονότητα της κοινής γνώμης, μετά απο μερικές ημέρες, θα έχει καταγράψει την τραγωδία στο συλλογικό υποσυνείδητό της ως μια δυσάρεστη στιγμή. Για τους οικείους τους θα είναι μια διαρκής χαίνουσα πληγή. Ποτέ δεν θα ξεχασθεί.
Και στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας τίθεται και πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: γιατί κάθε φορά που επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο πρόβλημα έχουμε ανθρώπινες απώλειες;
Δεν μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί χωρίς ανθρώπινες τραγωδίες;
Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στην συνολική μας ύπαρξη ως κοινωνίας και, κυρίως, στην κρατική μας συγκρότηση.
Εκεί, στην κρατική συγκρότηση, δηλαδή, υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί. Αλλά κανείς δεν θέλει να το αντιμετωπίσει.
Οι πολιτικοί διότι δεν θέλουν ένα καλά οργανωμένο κράτος που θα αυτονομηθεί απο τα όρια του δικού τους ελέγχου και της δικής τους επιρροής αφού μια καλά οργανωμένη υπόσταση θα μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά και μόνη της.
Η κοινωνία, επειδή ξεχνά εύκολα. Κανείς απο το ευρύ κοινό δεν ασχολείται με το Μάτι ή με τα Τέμπη. Ξεχάσαμε και τα ονόματα, μερικοί, ίσως, και το συμβάν, με τους δύο αεροπόρους του Φάντομ που έπεσαν σε άσκηση.
Αλλά έτσι σοβαρή κοινωνία που να μπορεί να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες απειλές, δεν συγκροτείται.
Γιατί ο πρωθυπουργός κάνει εκ των υστέρων δηλώσεις ότι “θα πάμε σφαίρα για Καναντέρ” και δεν φρόντισε νωρίτερα αυτά που ως σφαίρα θα πάρει μετά τα οσα συνέβησαν;
Δεν ρίχνω τα λάθη και τις ελλείψεις στον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του, γιατί πολλοί αγωνιούν, πρωτίστως, γι αυτό. Αλλά έχουν και αυτοί το μερίδιο της ευθύνης τους. Όπως και οι προηγούμενοι. Όπως και οι επόμενοι. Διότι διακυβέρνηση χωρίς ευθύνη δεν νοείται. Αν δεν ευθύνονται, τότε δεν έχει νόημα η έννοια της διακυβέρνησης. Κυβερνώ σημαίνει ορισμένα πράγματα, κυρίαρχο των οποίων είναι η ασφάλεια της ζωής και του βιός των πολιτών.
Οι ευθυνες βαραίνουν όλους μας. Η ποιότητα της δημοκρατίας και της διακυβέρνησης έχει να κάνει με τις απαιτήσεις του λαού. Και εμείς είμαστε ελαφρείς στις απαιτήσεις μας.
Όπως έγραψα και τις προηγούμενες ημέρες, ας εξετάσουμε μήπως οι ίδιες αδυναμίες υπάρχουν και σε θέματα γενικότερα και πολυπλοκότερα μιας φωτιάς.
Σε θέματα που άπτονται πολεμικών επιχειρήσεων οι οποίες δεν αποκλείεται να συμβούν με βάση τα δεδομένα της περιοχής μας. Και τις επιχειρήσεις αυτές δεν τις διεξάγει ο στρατός, για να μείνουμε αδιάφοριοι σε κάποιο καφέ οι υπόλοιποι. Τις επιχειρήσεις τις διαξάγει το κράτος, συνιστώσα του οποίου είμαστε και εμείς ως κοινωνία. Ο στρατός διεξάγει το πολεμικό μέρος των επιχειρήσεων.
Ξέρουμε τι θέλουμε και πως να το διεκδικήσουμε;
Έχουμε θέσει στον εαυτό μας αυτό το ερώτημα;
Το έχει θέσει...
η πολιτεία στην κοινωνία;
Ή, σμπρώχνουμε τα σκουπίδια κάτω απο το χαλί;
Μέχρι πότε θα μπορούμε να το κάνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου