Του Πάσχου Μανδραβέλη
Το «αξιολόγηση παντού στο Δημόσιο» είναι διαρκές αίτημα της ελληνικής κοινωνίας και προεκλογική υπόσχεση του πρωθυπουργού.
Πρέπει να γίνει, παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι –όπως είναι φυσικό– αντιδρούν. Δεν είναι μόνο οι συνδικαλιστές που έχουν τη δική τους, συνήθως αντιπολιτευτική, ατζέντα. Είναι και οι απλοί υπάλληλοι που φοβούνται. Μπορεί η Μεταπολίτευση να πενηνταρίζει το 2024, αλλά υπάρχουν οι μνήμες ενός μονοπαραταξιακού κράτους, τότε που οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν κρίνονταν με βάση την επάρκεια ή τα προσόντα τους, αλλά τα κοινωνικά τους φρονήματα. Χρειάζεται πολλή δουλειά και επιμονή για να ξεριζωθεί η καχυποψία, δουλειά που δεν έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ολες προωθούσαν σε θέσεις ευθύνης τα «δικά τους παιδιά».
Ο ασφαλέστερος τρόπος για να περάσει το μέτρο είναι να ξεκινήσει η αξιολόγηση από τα ψηλά στα χαμηλά. Να αξιολογηθούν πρώτα τα ανώτερα στελέχη του κράτους για να πάψουν να φοβούνται τα χαμηλότερα. Να αξιολογηθεί ας πούμε η νομική επάρκεια όσων απαρτίζουν το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ΝΣΚ), το οποίο μετά την καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) για μη δίκαιη δίκη του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ κ. Ανδρέα Γεωργίου, κατέθεσε αίτηση για επανεξέταση της υπόθεσης από την ολομέλεια του ΕΔΔΑ.
Ακόμη κι ένας πρωτοετής της Νομικής καταλαβαίνει ότι η αίτηση θα απορριφθεί· τζάμπα τα έξοδα. Το ερώτημα είναι «γιατί την έκαναν;».
Μία απάντηση είναι ότι αυτό αποτελεί καθιερωμένη πρακτική της γραφειοκρατίας. Ακόμη και σε πασίδηλες κρατικές παραβάσεις δικαίου, το ΝΣΚ θα εξαντλήσει τα ένδικα μέσα· το έκανε και με τις αποζημιώσεις πληγέντων από την πυρκαγιά στο Μάτι. Είναι κάτι που πρέπει να αξιολογηθεί ώστε να διορθωθεί.
Η δεύτερη απάντηση είναι ότι υπέκυψαν σε πολιτικές πιέσεις, που στη συγκεκριμένη υπόθεση ήταν πολλές και η συμμόρφωση των δικαστών δεν περιποιεί τιμή στη Δικαιοσύνη. Κι αυτό πρέπει να αξιολογηθεί, αν δηλαδή οι σπουδαγμένοι νομικοί του ΝΣΚ κλείνουν τα μάτια στο λογικό για να υπηρετήσουν το παράλογο, όπως τους επιτάσσει η πολιτική σκοπιμότητα.
Υπάρχει και μια τρίτη, πιο σατανική, απάντηση:
Οι δικηγόροι του κράτους θέλουν να δείξουν στους κουτόφραγκους του Στρασβούργου τι τραβάνε οι Ελληνες αν μπλέξουν με τη Δικαιοσύνη. Το ΝΣΚ κάνει, κατά κάποιον τρόπο, εξαγωγή στο χασομέρι της απονομής δικαιοσύνης, αυτό που χαρακτηρίζει το ελληνικό δικαστικό σύστημα.
Αφού τελειώσει η αξιολόγηση των δικηγόρων του Δημοσίου, πρέπει να περάσουμε στους δικαστές. Υπάρχουν ασφαλείς δείκτες για να κριθεί το έργο τους.
Η αξιολόγηση των δικαστών
Εννιακόσιες εξήντα εννέα (αριθμητικώς 969) καταδίκες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) βαραίνουν την Ελλάδα. Είναι δυτικοευρωπαϊκό ρεκόρ, αν θεωρήσουμε ότι η χώρα μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Δύσης. Κι αυτό δεν είναι το μόνο κακό. Εκκρεμούν άλλες 2.803 υποθέσεις. Από την προϊστορία ξέρουμε ότι από τις υποθέσεις που έφτασαν στην έδρα του Δικαστηρίου, μόνο σε 45 δεν διαπιστώθηκε παραβίαση δικαιωμάτων κάποιων πολιτών από το ελληνικό κράτος (4,16%). Το 90% επιδικάστηκε εις βάρος της χώρας μας· το υπόλοιπο κατέληξε σε συμβιβασμό.
Αυτές οι καταδίκες δεν εμπεριέχουν μόνο ηθική απαξία, αφού συγκρινόμαστε με την Τουρκία ή τη Ρωσία· π.χ. την περίοδο 1959-2018 η Ελλάδα ήταν πρώτη με 15 καταδικαστικές αποφάσεις για τη θρησκευτική ελευθερία, με δεύτερη την Τουρκία (12) και τρίτη τη Ρωσία (10). Εχουν και σημαντικό οικονομικό κόστος. Οχι μόνο για αμοιβές δικηγόρων, νομικών συμβούλων του κράτους και λοιπής γραφειοκρατίας. Το Δημόσιο πληρώνει εκατομμύρια σε αποζημιώσεις όσων τα δικαιώματα έχουν παραβιαστεί.
Αλλά είπαμε: λεφτά υπάρχουν. Στις τσέπες των φορολογουμένων…
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Δικαστηρίου, οι μισές καταδικαστικές αποφάσεις του ΕΔΔΑ (το 50,32%) αφορούν την παραβίαση του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), ήτοι το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη (European Court of Human Rights and Greece Facts and Figures, Μάρτιος 2023). Εν ολίγοις, 488 συμπολίτες μας δεν αδικήθηκαν απλώς, αλλά δεν είχαν καν δίκαιη δίκη. Να σημειώσουμε ότι 488 είναι αυτοί που έφτασαν και δικαιώθηκαν στο ΕΔΔΑ. Μπορεί να υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι που δεν είχαν το κουράγιο ή τα χρήματα να φτάσουν μέχρι εκεί.
Το εντυπωσιακό είναι πως για να φτάσει μια υπόθεση στο Στρασβούργο, πρέπει να τελεσιδικήσει στην Ελλάδα. Απαιτείται δηλαδή να πάει σε τρία δικαστήρια· Πρωτοβάθμιο, Εφετείο, Αρειος Πάγος. Δηλαδή, η υπόθεση περνάει από μια αλυσίδα δικαστών – ανώτερους και κατώτερους. Επομένως, για τα χάλια της Δικαιοσύνης μπορεί να φταίνε τα κομπιούτερ (που δεν υπάρχουν) και οι αριθμοί (των υποθέσεων, λόγω δικομανίας των Ελλήνων), αλλά όταν έχουμε ρεκόρ καταδικών λόγω κακοδικίας, κάπου πρέπει να φταίνε και οι δικαστές που διαχειρίστηκαν τις υποθέσεις.
Ολοι αυτοί οι λειτουργοί της Θέμιδος, που δεν είδαν ή ανέχθηκαν τις μη δίκαιες δίκες ή πρωταγωνίστησαν σε αυτές, έχουν καμιά επίπτωση στην καριέρα τους;
Αξιολογούνται –έστω αυτοί– με βάση τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ;
Το ρωτάμε, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά μπορεί με τέτοιες αποφάσεις να φτάσουν μέχρι τα ύπατα αξιώματα της Δικαιοσύνης.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου