Τη δεκαετία του ’80, σε μια βορειοαμερικανική πόλη που έτυχε να βρίσκομαι, υπήρχε μια σούπερ δημοφιλής εκπομπή σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό που λέγονταν Desperate and Dateless.
Παίρνανε χιλιάδες άνδρες τηλέφωνο, κι ένας κληρώνονταν να αυτοπαρουσιαστεί ζωντανά μια φορά την εβδομάδα, να πει την ιστορία και τον πόνο του μπας και βρει γκόμενα.
Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό, όσοι τυχεροί έβγαιναν στην εκπομπή, δέχονταν δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες προτάσεις από ενδιαφερόμενες. Κάτι σαν «το χρυσό κουφέτο», αλλά στο πιο πρώιμο και στο πιο ζωντανό....
Παράλληλα, σε ολόκληρη τη Β. Αμερική κυκλοφορούσε μηνιαίως το γυναικείο περιοδικό Cosmopolitan, με τεράστιο τιράζ, μπορεί και μέχρι και 3-4 εκατομμύρια αναγνώστριες.
Εκεί υπήρχε μια στήλη «Bachelor of the Μonth», για την οποία έστελναν «βιογραφικά» εκατοντάδες χιλιάδες αμάμητοι, με την ελπίδα να κληρωθούν-επιλεγούν για να αυτοπαρουσιαστούν.
Το βραβείο;
Χιλιάδες γυναίκες από όλο τον κόσμο τους έστελναν αιτήματα για σύναψη σχέσης, γάμο, και ότι άλλο κατεβάσει ο νους σας.
Τέλος, το 1981, είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Ρίτσαρντ Γκιρ στο περιοδικό Rolling Stone.
Τότε ο εν λόγω είχε γίνει ξαφνικά σούπερ διάσημος με την ταινία “American Gigolo”.
Τον ρωτάει λοιπόν ο δημοσιογράφος για το πώς αισθάνεται που έγινε παγκόσμιο σύμβολο του σεξ.
Η απάντηση; «Με παίρνουν τηλέφωνο και μου στέλνουν γράμματα γυναίκες ακόμη και από την Ασία και με παρακαλάνε για σεξ, γάμο, κλπ. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα όμως το θέμα, ούτε το παίρνω στα σοβαρά, διότι που ήταν όλες αυτές πριν από ένα δύο χρόνια, όταν δεν μπορούσα να βρω ούτε μια για saturday night date? (sic)».
Ναι, ο πανέμορφος Γκιρ, όντας σκεπτόμενος αν κρίνω από την απάντησή του, δεν έβρισκε εύκολα γκόμενα όταν ήταν άσημος…
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά, και τι σχέση έχουν με τον υπαρκτό σουρεαλισμό μας;
Τα θυμήθηκα λοιπόν, ακούγοντας τον Δρα Μπαρουφάκη να ετοιμάζει σχέδια για έξοδο από τη δραχμή και δημιουργία νέου νομίσματος, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Λαχείων(!!!!), ονόματι Δήμητρα!
Κάτι, που αν έλεγα εγώ ο ποταπός σε κανένα φέσιμπουκ, θα έτρωγα δεκάδες διαγραφές και πλοκ, και ισάριθμες κατάρες.
Ναι, αλλά ο Μπαρουφάκης, που όχι μόνο το λέει με ζέση και στόμφο, αλλά το είχε δοκιμάσει και ως υπουργός Οικονομικών, είναι αξιοσέβαστος πολιτικός, και οικονομολόγος (λέμε τώρα).
Και αντί ο κοζμάκης να τον εξοστρακίσει, τον ξαναέστειλε στη βουλή ως αρχηγό κόμματος;
Γιατί; Είναι τα νούμερα… οι αριθμοί.
Όπως εκείνοι οι αμάμητοι που λέγαμε, που δεν μπορούσαν να βρουν γκόμενα στον στενό καθημερινό κύκλο τους, βρήκαν όμως μπόλικες μόλις την περίπτωσή τους την είδαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, έτσι και ο Μπαρουφάκης, λέγοντας τις αηδίες που λέει απευθύνεται κοντά σε 7 εκατομμύρια ψηφοφόρους.
Μερικές (λίγες) εκατοντάδες χιλιάδες να τον ψηφίσουν, τσουπ… αρχηγός κόμματος εντός βουλής παρακαλώ.
Είπαμε, να μη τα ξαναλέμε, ηλίθιοι υπάρχουν πάντα, σε ένα σταθερό ποσοστό, σε όλες τις κοινωνικές και άλλες ομάδες. Ακόμη και ανάμεσα στους νομπελίστες, το ποσοστό ηλιθιότητας παραμένει ίδιο με εκείνο του γενικού κοινού.
Οπότε, ο Μπαρουφάκης ως πανέξυπνος και επιτήδειος πολιτικός απατεώνας, ξέρει πολύ καλά ότι ακόμη και τη μεγαλύτερη σαχλαμάρα να υποσχεθεί, από τη στιγμή που το κοινό του είναι τεράστιο θα βρεθούν κάποιοι αρκετοί να τον στείλουν στη βουλή.
Άλλο ο στενός οικογενειακός, κοινωνικός, συναδελφικός κύκλος μας, όπου όλοι περίπου είμαστε ίδιοι, και κάπου ταιριάζουμε, και άλλο να εκτίθεσαι σε 5-10 εκατομμύρια συνανθρώπους.
Κάτι ανάλογο και με τον έτερο σωτήρα μας, τον Βελό.
Που αν είσαι στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος, με βασικές γνώσεις, ακούγοντάς τον να πουλάει χειρόγραφες επιστολές του Ιησού (στα γαλλικά αν θυμάμαι καλά) θα του έριχνες σφαλιάρες.
Ή, ιστορικός δηλώνει ο συγκεκριμένος πολιτικός σωτήρ, αν τον άκουγες να λέει με ύφος παντογνώστη, ότι η Γερμανία ποτέ δεν είχε πολεμικό ναυτικό (το έχει πει και αυτό).
Και όμως, και αυτός είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος;
Γιατί; Οι αριθμοί που λέγαμε. Όσο περισσότεροι σε ξέρουν, τόσο πιο πιθανό είναι να πετύχεις την κρίσιμη μάζα, το απαραίτητο ποσοστό ηλιθίων που θα σε στηρίξουν.
Όπως ο Ρίτσαρντ Γκιρ, σε άλλο επίπεδο, και σε άλλο τομέα.
Όσο δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, ήταν απλά ένας όμορφος που πάλευε να βρει γκόμενα. Μόλις έγινε παγκοσμίως διάσημος, τον κυνηγούσαν αι γυναίκαι όλο το 24ωρο.
Μην πάμε μακριά. Θυμόσαστε τον Λεπά; Επί δεκαετίες ήταν sex symbol, σε βαλκανικό επίπεδο…
Αν δεν ήταν διάσημος, ούτε η θεία μου η Σούλα, συνταξιούχος και κουτσή εκ γενετής, που μοιάζει με τον σκύλο που έχασα το ’87, δεν θα γυρνούσε να τον κοιτάξει… και όμως!
‘Ετσι λοιπόν στατιστικά και μόνο εξηγείται το φαιδρό αυτό καθεστώς που ζούμε, να είναι αρχηγοί κοινοβουλευτικών κομμάτων, και ρυθμιστές του πολιτικού μας γίγνεσθαι διάφοροι τενεκέδες ξεγάνωτοι.
Σε ...
όσο πιο πολλούς απευθύνεσαι, τόσο αυξάνονται τα ποσοστά εκείνων (ηλιθίων και μη) που θα σε σιγοντάρουν…
Απλά πράγματα.
ΥΓ- Έτσι πρέπει να πολιτεύεσαι στο Αιλάντα, αν θέλεις να πετύχεις, και αν δεν είσαι γόνος. Δυστυχώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου