Εκείνος ήταν πάντα εκεί. Παιδί φανατικό για προσοχή. Ηταν από το 2015, σε μια άκρη της σκηνής, χωρίς να καταφέρνει να δρέψει τα βλέμματα, όσο θόρυβο κι αν έκανε. Ποιος στρέφει τώρα, στην προεκλογική αφετηρία, ξαφνικά τον προβολέα πάνω στον Γιάνη Βαρουφάκη;
Γιατί οι ανίατοι ιδεασμοί του έχουν μπει στο επίκεντρο της συζήτησης;
Το ερώτημα δεν αφορά τόσο τον ίδιο τον Βαρουφάκη και την όποια επιρροή του. Η επικράτηση του ονόματός του είναι ενδεικτική του προεκλογικού περιβάλλοντος. Αντί να σπαράσσονται τα μεγάλα κόμματα, το κέντρο της αρένας είναι κενό. Τόσο κενό, που επιτρέπει να αντηχεί παντού η σπερμολογία για ένα μη ενδεχόμενο.
Οι πιθανότητες να φτάσει κάποτε o Βαρουφάκης ξανά σε θέση να εφαρμόσει τα αποκυήματα της νομισματικής του φαντασίας είναι μηδαμινές. Ακόμη κι αν καταφέρει να είναι στην επόμενη Βουλή· ακόμη κι αν είναι υποκριτικοί οι εξορκισμοί του κατά της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ («να μου κοπεί το χέρι από τον ώμο»), οι αριθμοί δεν βγαίνουν.
Τότε πώς έγινε ξανά επίκαιρη η «Δήμητρα» και η ιλαροτραγική αναμόχλευση του 2015;
Ποιος ξυπνάει προεκλογικά το φάντασμα του 2015;
Γιατί, αντί να συζητάμε το «κράτος των Τεμπών» και τους πλειστηριασμούς, το σκάνδαλο των υποκλοπών και τον πληθωρισμό που ροκανίζει τα εισοδήματα, μιλάμε πάλι για το επάρατο εξάμηνο και τις ροπές προς τη συριζαϊκή φάση της χρεοκοπίας;
Το παράδοξο μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια να μετατραπεί η επικείμενη εκλογή σε δημοψήφισμα αντιμητσοτακικής δυσαρέσκειας –η επίμονη προσπάθεια να καλλιεργηθεί τέτοια δυσαρέσκεια– φαίνεται πλέον καθαρά, είκοσι πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές, ότι μένει άκαρπη. Η αξιωματική αντιπολίτευση ζαλίστηκε από την ηχώ της πλατείας και της συναυλίας. Πίστεψε ότι τα συνθήματα και τα hashtags του Twitter αντανακλούσαν το πραγματικό κοινωνικό κλίμα. Τώρα, που ο απόηχος εκείνων των εξάρσεων έχει σβήσει, χωρίς να έχει αλλάξει τα δημοσκοπικά δεδομένα, για τον ΣΥΡΙΖΑ φταίνε πάλι οι δημοσκόποι και οι εικαζόμενες σταθμίσεις τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι απουσιάζουν σχεδόν εντελώς από τη δημόσια συζήτηση τα κυβερνητικά πεπραγμένα.
Η αντιπαράθεση εξαντλείται στη διαδικασία: Στις δημοσκοπήσεις και τους όρους μιας πιθανής τηλεμαχίας.
Πού πήγαν τόσες «μητέρες των μαχών»; Μήπως δεν ήταν αρκετά οξύς ο αντιπολιτευτικός λόγος;
Μάλλον, το αντίθετο. Η τάση του ΣΥΡΙΖΑ προς την αντιπολιτευτική υπερβολή, ακόμη και σε ζητήματα υγειονομικά, κατέληξε να υπονομεύει την ικανότητά του να θέτει εκείνος την ατζέντα. Ο πολακικός λόγος –που δεν αρθρώνεται μόνο από το φερώνυμο πολιτικό ζώο– περιόριζε την εμβέλεια του ΣΥΡΙΖΑ μόνο στο κοινό των ήδη προσηλυτισμένων.
Ετσι, ο Τσίπρας έφτασε...
να κάνει τώρα προεκλογική εκστρατεία αγκαλιά με το φάντασμα του Νομισματοκοπείου.
Ο ίδιος αφύπνισε το φάντασμα. Γιατί το προτείνει ακόμη ως κυβερνητικό του εταίρο. Γιατί εμφανίζεται να έχει ανάγκη ακόμη και την ανοχή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου