Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ
Πόσο εύκολο θα ήταν να γεμίσει το Ιντερνετ με φωτογραφίες του Αλέξη Τσίπρα αγκαλιά με τον Αλέξη Γεωργούλη;
Πόσο βολική και ανέξοδη θα ήταν μια εκστρατεία δυσφήμησης του ΣΥΡΙΖΑ επί τη βάσει της θεσμικής του σχέσης με έναν ευρωβουλευτή του, που κατηγορείται για τα εγκλήματα του βιασμού και της σωματικής βλάβης;
Αρθρα στον Τύπο, αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, διαπρύσιες δηλώσεις, viral βίντεο: μέσα σε λίγη ώρα, ένα έγκλημα θα μπορούσε να μετατοπιστεί από την ιδιωτική σφαίρα του φερόμενου ως δράστη στο πολιτικό του περιβάλλον.
Η όλη ενέργεια θα μπορούσε, δε, να πάει ακόμη πιο πέρα, στο πεδίο των προκατειλημμένων ερωτημάτων: Γνώριζε η παράταξη του φερόμενου ως δράστη τα της καταγγελίας; Μήπως τον συγκάλυπτε;
Η σπειροειδής βύθιση στον υπόνομο της δηλητηριώδους συνωμοσιολογίας και της μικροπολιτικής σπέκουλας μοιάζει εντελώς επίκαιρη και πιθανή. Κάποιος, όμως, της άνοιξε την πόρτα· κάποιος έκανε ό,τι μπορούσε ώστε το φερόμενο ως έγκλημα του ενός να λογίζεται πλέον ως προκαταβολική καταδίκη του συνόλου. Οι αντιπολιτευτικές μέθοδοι του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν τώρα να στραφούν εναντίον του· με ένα γύρισμα της τύχης, το ηθικό τσουβάλιασμα και η QΑnon στρατηγική δαγκώνουν όχι μόνο τους αρχικούς τους στόχους, αλλά και το χέρι που τα ταΐζει.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Λίνα Μενδώνη γνώριζαν το νοσηρό ηθικό υπόστρωμα του Δημήτρη Λιγνάδη, τότε δεν γίνεται διαφορετικά· και ο Αλέξης Τσίπρας θα γνώριζε τις ροπές του Αλέξη Γεωργούλη. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Λίνα Μενδώνη όφειλαν να μελετήσουν το ύποπτο ιστορικό τού τέως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, αν όφειλαν να εντρυφήσουν στις σκοτεινές κακοποιητικές διαδρομές του ατόμου που διόρισαν σε μια θέση εξουσίας, τότε και ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχουν λάβει γνώση μιας επώνυμης καταγγελίας εις βάρος του ευρωβουλευτή τους, η οποία μάλιστα βασίζεται σε στιβαρά τεκμήρια που η καταγγέλλουσα φρόντισε να συλλέξει και να προσκομίσει εγκαίρως στις αρμόδιες Αρχές. Στο κάτω κάτω, αν η υπόθεση Γεωργούλη δεν είχε κοινοποιηθεί στην ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για ποιες φήμες που διαψεύστηκαν μίλησε ο συνάδελφός του Στέλιος Κούλογλου; Εφόσον υπήρχαν φήμες, αυτές έπρεπε να διερευνηθούν· το ότι δεν διερευνήθηκαν σημαίνει πως κάποιος αξιολόγησε το καταγγελθέν έγκλημα ως αμελητέο.
Η πολιτικοποίηση των εγκλημάτων και η ενοχοποίηση προσώπων διά της συσχέτισης είναι τρομακτικά εύκολες πρακτικές· κουβαλούν την ευλογοφάνεια ενός πετυχημένου σοφίσματος. Η άποψη πως για τη συμπεριφορά ενός πολιτικού προσώπου ευθύνεται η παράταξή του κι ότι τα κόμματα είναι μονοκύτταροι οργανισμοί με διαρκή εποπτεία του εαυτού τους δεν θέλει και πολύ κόπο για να παγιωθεί ως θέσφατο· αρκεί να πεις με στόμφο ότι «τα πάντα είναι πολιτική» ή ότι «δεν γίνεται να μην ξέρεις τι γίνεται στο κόμμα σου».
Αν δεχτούμε, πάντως, πως οι παραπάνω ιδέες δεν είναι προϊόντα δόλιας προπαγάνδας, αλλά φυσικού λαϊκού αισθήματος –ότι δηλαδή ένας Γεωργούλης είναι σε όλα του εκφραστής της κομματικής του στέγης–, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε: Πού είναι τώρα οι δυναμικές παρεμβάσεις των ευαίσθητων πολιτών σε παραστάσεις, δημόσιους χώρους και σπίτια πολιτικών;
Πού είναι οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας;
Πού είναι οι πρόδρομες καταδικαστικές αποφάσεις, οι ανακοινώσεις σωματείων, οι δημόσιες καταγγελίες κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του;
Ο λόγος που οι επαγγελματίες φωνακλάδες έχουν σιγήσει –τόσο στα κοινωνικά δίκτυα και στους δρόμους όσο και στoν Τύπο ή στις τηλεοράσεις (ακόμη και οι τηλεπερσόνες που κεφαλαιοποίησαν εν μέσω θεαματικών δακρύων το #MeToo, τώρα κατάπιαν τη γλώσσα τους)– είναι απογοητευτικός μες στην απλοϊκότητά του: ο εκρηκτικός επαναστατικός οίστρος που εκδηλώνεται ανά διαστήματα στην ελληνική κοινωνία και καταλαμβάνει τόσο χώρο στον δημόσιο λόγο, δεν είναι γνήσιος· δεν έχει την ένταση και τον αυθορμητισμό που υποψιαζόμαστε, δεν έχει το λαϊκό έρεισμα που αφελώς θεωρούμε πως έχει. Αντιθέτως, είναι αποτέλεσμα κομματικών μοχλεύσεων και οπαδικής συσπείρωσης· είναι το μάρκετινγκ μιας επιδερμικής αγωνιστικότητας, το οποίο ενεργοποιείται χρησιμοθηρικά, εφόσον η περίσταση εξυπηρετεί την ιδεοληψία:
Ανήκει ο φερόμενος ως δράστης στα πρόσωπα που μας συμφέρει να αντιπαθούμε; Συγκαταλέγεται το θύμα του σ’ εκείνα που μας συμφέρει να υπερασπιστούμε;
Αν ναι, το κίνημα ετοιμάζει τις ντουντούκες· αν όχι, η δικαιοσύνη μπορεί να περιμένει.
Δεν φτάνει που η καταγγέλλουσα υπέστη ό,τι υπέστη· πολλοί από εκείνους που υπό άλλες συνθήκες ομνύουν περιπαθώς στον φεμινισμό, στράφηκαν εναντίον της. Καταγγελία που δεν εναρμονίζεται με το κομματικό συμφέρον, άλλωστε, δεν αποτιμάται ως καταγγελία, αλλά ως υπαρξιακή απειλή. Ετσι, πρώτα μεθόδευσαν τη διαρροή των στοιχείων της και στη συνέχεια επιδόθηκαν σε μια προσπάθεια αποδόμησής της: η καταγγελία είναι προεκλογικό τρικ! Η καταγγέλλουσα ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, επομένως δεν μπορεί παρά να είναι αναξιόπιστη! Ο Γεωργούλης δεν έχει δώσει δικαιώματα!
Οι α λα καρτ φεμινιστές...
κάνουν αναντίρρητο κακό στον φεμινισμό· του κάνουν, όμως, και ένα καλό: υπενθυμίζουν γιατί είναι πάντα απαραίτητος, κυρίως, δε, όταν λείπουν οι κομματικές πλάτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου