Αρχίσαμε πάλι. «Κάποιες πολιτικές μας μπορεί να οδηγήσουν στο κλείσιμο των τραπεζών». «Εμείς δεν έχουμε φετίχ με το νόμισμα». «Για εμάς, το νόμισμα πρέπει να είναι υπηρέτης του ανθρώπου και όχι ο άνθρωπος υπηρέτης του νομίσματος». Ο χρόνος προχώρησε, αλλά η ψυχή καθηλώθηκε στο 2015. Η τελετουργία του βαρουφακικού αντισυστημισμού χρησιμοποιεί πάντα το ίδιο λεξιλόγιο, αναδίδει μονίμως την ίδια ταγκή οσμή αχώνευτης κομμουνιστογενούς τροφής. Το εποικοδόμημα έχει πρόβλημα, γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να το διορθώσουμε από τη βάση του. Οι θεσμοί δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες του λαού, γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να τους ανατινάξουμε. Τα πάντα είναι μια ρωμαλέα ρήξη – μη ρωτάτε λεπτομέρειες. Υπάρχει σχέδιο. Υπάρχει στυλ. Επιθυμείτε την απελευθέρωση από την τυραννία των αγορών ή όχι; Είστε με τον λαό ή με τους ολιγάρχες, τους μνημονιακούς και τα μονοπώλια;
Η εμμονή του Γιάνη Βαρουφάκη με την ανατροπή του οικονομικού και του τραπεζικού συστήματος, οι διχαστικοί του λεονταρισμοί και η τάση του να πρωτοστατεί σε ανύπαρκτες μάχες δικής του σκηνοθεσίας, θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μπανάλ γραφικότητες, μόνο που η Ιστορία έχει δείξει πως είναι κάτι παραπάνω: Ο πυρήνας μιας πολιτικής που, όταν είχε την ευκαιρία, ο αρχηγός του ΜέΡΑ25 προσπάθησε να εφαρμόσει· ένας ιδεασμός με αξιώσεις ολέθριας υλοποίησης. Τα αστεία που έχουν αποδείξει ότι θέλουν να υποκαταστήσουν την πραγματικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται πλέον ως αστεία.
Γιατί, όµως, να εγκαταλείψει τις ανεδαφικές φλυαρίες του περί εναλλακτικών εξωτραπεζικών συστημάτων συναλλαγής;
Γιατί να μη διαφημίσει ξανά οράματα ρήξης με τις Βρυξέλλες; Γιατί να μη θέσει ξανά υπό δημιουργικά ασαφή αμφισβήτηση την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη;
Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν έχει να χάσει κάτι· δεν επλήγη από το φιάσκο του 2015 ούτε θα πληγεί από ένα νέο, ενδεχόμενο φιάσκο, καθότι πρακτικώς εξασφαλισμένος (με συμβατικές μεθόδους φυσικά, όχι με τις επαναστατικές που ευαγγελίζεται). Για την καταστροφική θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, η φρικαλεότητα της οποίας ήταν τέτοιας τάξης που κατάφερε μέχρι και τα βαριά ιδεοληπτικά μάτια του Αλέξη Τσίπρα να ανοίξουν μπροστά στη ζοφερή πραγματικότητα, όχι μόνο δεν απολογήθηκε, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε πολιτικά, αλλά επιβραβεύτηκε! Το κόμμα του και η είσοδός του στη Βουλή είναι η απόδειξη ότι από τις ακροβασίες του βγήκε κερδισμένος. Το φλερτ του με την εθνική κατακρήμνιση και η άτακτη, πλην έγκαιρη, φυγή του παγίωσαν τη θέση του στα πολιτικά πράγματα, αντί να τον στιγματίσουν.
Επειτα είναι και η περίφημη και διαρκώς ανανεούμενη «νέα γενιά». Αυτή που το 2015 ήταν πολύ μικρή για να παρακολουθεί την «περήφανη» διαπραγμάτευση, την αντιμνημονιακή μαγκιά που κατέληξε σε ταπεινωμένη συνθηκολόγηση, τον αντισυμβατικό μηχανόβιο υπουργό που έβλεπε τον θεσμικό του ρόλο σαν σαπουνόπερα, εμπαίζοντας τους δανειστές της χώρας και αφήνοντας την τελευταία να πληρώσει τον λογαριασμό των θεατρινισμών του. Αυτή η γενιά δεν γνώρισε τον Γιάνη Βαρουφάκη ως πολιτικό με επικίνδυνη δύναμη και επιρροή, αλλά ως γκουρού της σουρεάλ μα ελκυστικής αριστερής κοινοτοπίας· ως αντισυστημική εναλλακτική στη συστημική Αριστερά.
Γι’ αυτή τη γενιά, η επιβολή των capital controls δεν ήταν ένα βίαιο ενήλικο βίωμα, αλλά παράταση μιας ήδη υπάρχουσας, σχεδόν καθιερωμένης κρίσης. Ακόμη κι αν ο Βαρουφάκης δεν διαδραματίσει τελικά τον ρυθμιστικό ρόλο που η απλή αναλογική μπορεί να του επιφυλάσσει, ακόμη κι αν βγει πολιτικά ζημιωμένος από τις διπλές κάλπες, έχει κληροδοτήσει στον πολιτικό διάλογο τα τραύματα του ’15 ως προίκα. Στο άκουσμα των σχεδίων «Δήμητρα» και «Οδυσσέας», οι νεαροί ψηφοφόροι δεν κάνουν συνειρμούς τρόμου. Ονειρεύονται. Αναρωτιούνται γιατί «δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά».
Ο βαρουφακισμός δεν ηττάται στη μάχη. Δεν καίγεται κάτω από το φως της ευθύνης και της πραγματικότητας. Ας μην ελπίζουμε, λοιπόν, ότι οι ακαδημαϊκές μυθοπλασίες περί παράλληλων συστημάτων πληρωμών και «ψηφιακών δημοσιονομικών μονάδων» θα αποδομηθούν αυτοδικαίως, στην απίθανη (;) περίπτωση που θα χρειαστεί να εφαρμοστούν. Εχουμε ξαναδεί το έργο: Για την αποτυχία της ακροαριστερής κουταμάρας δεν φταίει ποτέ η ακροαριστερή κουταμάρα· φταίνε οι εχθροί, η τρόικα, η «τρόικα εσωτερικού», το «σύστημα». Ο παραλογισμός δεν νικιέται. Μόνο προλαμβάνεται και αποφεύγεται.
Οι ριζοσπαστικοί ρεμβασμοί του Βαρουφάκη επανήλθαν ερεθίζοντας ανεπούλωτα τραύματα· η ρητορική περί ελεγχόμενων Μέσων –λίγο καιρό μετά την καταδίκη Παππά!– επανήλθε και αυτή διά στόματος Κατρούγκαλου· τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ γεμίζουν με ρυπαρά διαδικτυακά τρολ που τα βάζουν μέχρι και με θύματα βιασμού, ενώ παράλληλα οι ζυμώσεις στην Ακροδεξιά προλειαίνουν το έδαφος για μια έξαρση εθνικιστικού πρωτογονισμού και πολιτικής ανοησίας.
Το πολιτικό σκηνικό μοιάζει να ξαναφοράει ρούχα μνημονιακών εποχών, απαντώντας χωρίς λόγια σε μερικά καίρια και όμως μάταια ερωτήματα που διατυπώθηκαν πρόσφατα:
Γιατί οι υποκλοπές απασχολούν τόσο λίγο κόσμο;
Γιατί τα Τέμπη αποσβέστηκαν τόσο γρήγορα από την επικαιρότητα;
Επειδή...
τα μεγάλα προβλήματα χάνονται μέσα στα πολλά μικρότερα· επειδή ό,τι δεν λύνεται, περιφέρεται, συσκοτίζει, πολλαπλασιάζει και πολλαπλασιάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου