Η αλήθεια είναι ότι μέχρι την περασμένη Δευτέρα που «έσκασε η βόμβα», είχα ψιλοξεχάσει ότι ο Αλέξης Γεωργούλης ήταν ευρωβουλευτής. Δεν μας θάμπωσε δα με το πλούσιο έργο του ή τον στιβαρό εκλογικό λόγο του κατά τη διάρκεια της θητείας του. Για να είμαι ειλικρινής, ψάχνοντας στο σάιτ του ευρωβουλευτή βρήκα καμιά τριανταπενταριά (συνολικά μέσα στα τέσσερα, σχεδόν, χρόνια) τοποθετήσεις του, ομιλίες του και «ανταλλαγές απόψεων» σε επιτροπές της Ευρωβουλής. (Για μία ειδικά μάλιστα, θαύμασα τους μεταφραστές που κατόρθωσαν να βάλουν σε τάξη τον εντελώς «άταχτο» λόγο του).
Αντίθετα τον θυμάμαι – κατά τη διάρκεια της ευρωκοινοβουλευτικής του θητείας – να λάμπει ως κριτής στο τηλεοπτικό σόου Your face sounds familiar. Και βέβαια εκείνη την πρώτη του, ιστορική φωτογραφία μπροστά στο Ευρωκοινοβούλιο, να πηδάει στον αέρα σαν να φωνάζει «Μυκονοοοοός», συγγνώμη «Βρυξέλλεεεεες».
Φταίει ο Αλέξης Γεωργούλης για το ανύπαρκτο πολιτικό του προφίλ; Φταίει ο ίδιος που είναι ευρωβουλευτής;
Οχι βέβαια. Η ευθύνη βαραίνει αυτούς που, αρχικά, τον επέλεξαν και αυτούς που τον εξέλεξαν. Παρασυρμένοι προφανώς και οι μεν και οι δε από την απατηλή λάμψη της διάσημης υποψηφιότητας. Διότι δεν φαντάζομαι να διέκρινε κάποιος πάρα πολύ διορατικός το ισχυρό πολιτικό DNA του ανδρός (το οποίο, αν είχε, θα λειτουργούσε ως «κόφτης» σε κάποιες συμπεριφορές.
Εξάλλου το είχε πει ο ίδιος πριν μάλιστα από τις ευρωεκλογές. Είχε συναντηθεί και με τη Νέα Δημοκρατία και με τον ΣΥΡΙΖΑ και, τελικά, τα βρήκε με το κόμμα της Κουμουνδούρου. Δουλίτσα ήθελε ο χριστιανός, να τρουπώσει κάπου όπως έλεγε ο Κώστας Βουτσάς στο «Ενα έξυπνο μούτρο». Και τρούπωσε.
Τέλος πάντων, όσο τον είχαμε ξεχάσει τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια που ήταν ευρωβουλευτής, τόσο ασχοληθήκαμε μαζί του τις τελευταίες μέρες. Οι πράξεις του θα κριθούν από τη δικαιοσύνη.
Η ιστορία όμως αυτή εξέθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ επαληθεύοντας αυτό που δεν θυμάμαι τώρα ποιος το έχει πει. «Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο καιρό αλλά όχι όλους για πάντα». Και κάπως έτσι, bye bye χιλιοτραγουδισμένο ηθικό πλεονέκτημα της δρακογενιάς. Διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
Δεν είναι το «φτούκα πρω», αν δηλαδή παραιτήθηκε πρώτος ο Γεωργούλης ή τον απέπεμψε πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν το «κυκλοφορούσαν κάποιες φήμες εδώ και δύο χρόνια αλλά ο ίδιος μας είπε ότι δεν τρέχει τίποτα» – που σημαίνει πως είτε το παραδέχτηκε και το κουκούλωσαν είτε είναι τόσο αφελείς που πίστεψαν την άρνησή του. Είναι, κυρίως, τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης.
«Δεν παίζουμε με θέματα κακοποίησης γυναικών» έλεγε προχθές στο Live News του Νίκου Ευαγγελάτου η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Πόπη Τσαπανίδου. Φαίνεται ότι εκεί στην Κουμουνδούρου παίζουν κυρίως με θέματα δημοκρατίας. Γι’ αυτό και δεν ίδρωσε κανενός το αφτί από την ομόφωνη καταδίκη του τιμονιέρη της δρακογενιάς Νίκου Παππά για παράβαση καθήκοντος, του πιο απαξιωτικού αδικήματος για έναν δημόσιο λειτουργό.
Επειδή όμως στην πολιτική όπως ακριβώς και στη ζωή μεγαλύτερη σημασία από αυτό καθαυτό το συμβάν έχει, πολύ συχνά, ο τρόπος που το διαχειρίζεσαι, ως προς αυτό, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ και οι ημιεπίσημοι τυμπανιστές του έχουν πολλά μέτρα και πολλά σταθμά. Ο δικός τους «κακοποιητής» είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Ο «κακοποιητής των άλλων» είναι ένοχος άμα τη καταγγελία. Και αν η δικαιοσύνη αποφασίσει κάτι διαφορετικό και πάλι «βιαστής είναι».
Από συριζαϊκά «ρυάκια» δημοσιοποιήθηκε το όνομα της Ελένης Χρονοπούλου.
Και υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναρτά (άρα υιοθετεί) χυδαίο πρωτοσέλιδο όπου η αξιοπρεπέστατη κυρία Χρονοπούλου αναφέρεται ως «γκόμενα» πολιτικού.
Και ο πρόεδρος του ΣΕΗ που έτρεφε ελπίδες ότι με την υπόθεση Λιγνάδη θα έπεφτε η κυβέρνηση είναι veryχολοσκασμένος επειδή δημοσιοποιήθηκε το όνομα του Αλέξη Γεωργούλη.
Θυμίστε μου τι έλεγε εκείνο το τρικάκι της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στις πορείες υπέρ της «εγώ αδελφή μου σε πιστεύω» Γεωργίας. «Πλούσιοι, νέοι, ωραίοι, σεξιστές, δεν μας κάνει εντύπωση που είναι βιαστές» νομίζω.
Ε, ο Αλέξης Γεωργούλης φαίνεται ότι...
τελικά είναι φτωχός, γέρος και άσχημος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου