Αυτοί που πρέπει να απογοητεύθηκαν περισσότερο από την πρεμιέρα της νέας Βουλής θα πρέπει να ήταν οι κωδωνοκρούστες του αντιφασιστικού συναγερμού.
Οχι ότι δεν ακούστηκαν υπερσυντηρητικοί θούριοι από το βήμα της Βουλής. Η ορμή όμως του νέου αντισυστημισμού των τριών συν ενός μικρών κομμάτων περιορίστηκε στη στυλιστική εκκεντρικότητα.
Ούτε η διαδικαστική ρουτίνα διαταράχθηκε.
Ούτε η ρητορική θύμισε σε τίποτε τους αντιμνημονιακούς προγόνους αυτών των σχημάτων – τότε που ο αντικοινοβουλευτισμός είχε φωλιάσει μέσα στο βουλευτήριο. Μπορεί βέβαια να είναι ακόμη νωρίς.
Μπορεί αυτές οι δυνάμεις να δοκιμάζουν τα νερά. Δύσκολα πάντως θα δικαιωθούν οι πανικόβλητες φωνές που έβλεπαν φίδια να πετιούνται και να ετοιμάζονται να δαγκώσουν τη δημοκρατία.
Οι φοβίες αυτές μαρτυρούν μάλλον χαμηλή εκτίμηση στο βάθος και στην ποιότητα της δημοκρατίας – που έχει σχετικά πρόσφατα περάσει από πολύ δύσκολα στρες τεστ. Και καταλήγουν έτσι να εγκωμιάζουν τα άκρα, αποδίδοντάς τους περιωπή απειλής.
Θα ήταν όντως πολύ εύθραυστη μια δημοκρατία που θα κινδύνευε από καραβανάδικες κοινοτοπίες και παλαιοημερολογίτικες αρές.
Θα ήταν μια δημοκρατία...
ημιθανής, αν μπορούσε να την απειλήσει το σηκωμένο φρύδι ενός εισαγγελικού ιδεασμού· ή το αποπληκτικό γούστο του μπιμπιλισμού.
Το πολύ πολύ να πονέσουν τα μάτια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου