Τον τάφο τον άνοιξαν με αργόσυρτο ρυθμό και χαλαρό φτυάρισμα, κάποια από τα πιο «τρανταχτά» ονόματα της μεταπολίτευσης.
Πρωθυπουργοί και Υπουργοί πρώτης γραμμής που τους ακολουθούσαν τα πλήθη, έπιναν νερό στο όνομα τους και έτριζαν οι κάλπες στο πέρασμα τους...
Κάνει και ρίμα η παρατήρηση, αλλά αυτό δεν αναιρεί την άβολη αλήθεια της: Ότι δηλαδή, ψηφοφόροι media και επιχειρηματίες αυτής της χώρας συνεργαστήκαμε αρμονικά για να αναδείξουμε κάτι απίθανους τύπους στο «πολιτικό κεφάλαιο του τόπου»
Γιατί;
Γιατί μας έμοιαζαν, γιατί μας βόλευαν, γιατί μας εξυπηρετούσαν. Στα δείπνα και τις κρουαζιέρες, στα γεύματα και τις ταβερνούλες, στα τηλέφωνα και στα γραφεία, στα πρωτοσέλιδα και τα talk shows, στις πλατείες και στα χωριά, στα δελτία ειδήσεων και στις σελίδες των περιοδικών life style, πολλοί άντρες και μερικές σιδηρές κυρίες της πολιτικής, μεταμορφώθηκαν από μετριότητες σε αυθεντίες και από βάτραχοι σε πρίγκηπες ή πριγκίπισσες… Στους μεταξύ τους κομματικούς επικούς σκυλοκαβγάδες, αλληλοκατηγορούνταν σε μόνιμη βάση για «καταστροφικές πολιτικές» κάτι που επιβεβαιώθηκε όπως ξέρουμε, πανηγυρικά μεν αλλά σε άλλο timing και για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Και τελικά μπήκαν μέσα στο χώμα όλοι τους, είτε το ξέρουν είτε νομίζουν ακόμη ότι τρέχουν ακόμη στους λουλουδιασμένους πολιτικούς αγρούς.
Το μόνο που παρακολουθεί αποσπασματικά είναι κανένα νέο μέτρο που τον θίγει ή - πράγμα πολύ σπάνιο-, τον ανακουφίζει. Και οι νεότερες γενιές, είναι ακόμη πιο «αλλού» καθώς δεν έχουν βιωματική, συναισθηματική σχέση με το πολιτικό σύστημα όπως οι γονείς και οι παππούδες τους.
Ωστόσο στον ομαδικό τάφο της πολιτικής τάξης και των θεσμικών πυλώνων της δημοκρατίας δεν είχε μπει ταφόπλακα μέχρι πρότινος. Ήταν σκέτο χώμα κάτι που άφηνε την απειροελάχιστη ελπίδα για ένα «θαύμα» για μια «ανάσταση πολιτικών νεκρών » μέσα από τη δοκιμασία της κρίσης. Την μαρμάρινη ταφόπλακα την έβαλε με κάθε επισημότητα...
ο αριστερός «Μεσσίας»…
Ο δυναμικός νεαρός που θα ανέτρεπε το σάπιο σύστημα, ο καθαρός πολιτικός που θα έσωζε από την ταπείνωση τον λαό του περιούσιο ή μη, ο μαχητής του «καλού» ενάντια στο «κακό» .
Διότι μετά και από τη δική του αλλοπρόσαλλη, κυνική και αδίστακτη πολιτική διακυβέρνηση, η ήδη μισοπεθαμένη σχέση πολιτικών - κοινωνίας ετάφη δημοσία δαπάνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου