Οταν τη δεκαετία του ενενήντα οι πρώην
μαοϊκοί, «καταστασιακοί» και το κακό συναπάντημα του Μάη του ’68
μεγάλωσαν κι έκαναν οικογένειες, άρχισαν να σκέφτονται το μέλλον τους.
Χύμηξαν στα χρηματιστήρια, με την ίδια ζέση που χυμάει στον μπουφέ και
στα καναπεδάκια του το κοινό των λογοτεχνικών εκδηλώσεων. Λες και δεν
έχουν φάει για μέρες. Αυτοί είχαν με το μέρος τους το ηθικό πλεονέκτημα
της ιδεολογίας τους. Εφεραν τη φαντασία στην εξουσία του καπιταλισμού
και εφάρμοσαν με συνέπεια την αρχή «απαγορεύεται το απαγορεύεται».
Κοινώς, δεν νοιάστηκαν ούτε για νόμους ούτε για κανόνες. Αρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, αφού είχαν μάθει από τα νιάτα τους πως οφείλεις να τα θέλεις όλα «εδώ και τώρα». Ούτως ή άλλως, ο καπιταλισμός είναι κλοπή, κατά τους κλασικούς, οπότε αν θέλεις να γίνεις κι εσύ καπιταλιστής πρέπει να κλέψεις. Κορόιδο είσαι;
Για το μυαλό του μέσου Ελληνα αριστερού η εξουσία στην αστική δημοκρατία είναι κάτι ανάμεσα σε οίκο ανοχής που λειτουργεί χωρίς υγειονομικό έλεγχο και ορνιθώνα με κλιματισμό και σωματοφύλακες. Ο,τι περίπου για τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής και τα αστέρια των ΑΝΕΛ. Ο,τι περίπου και ο καπιταλισμός για τους πρώην μαοϊκούς γιάπηδες που αντικατέστησαν τις αφίσες στους τοίχους με έργα του Γουόρχολ – πρωτότυπα ει δυνατόν. Η διαφορά της εξουσίας από το πολιτικό περιθώριο όπου σπούδασαν, γι’ αυτούς συνίσταται στη δυνατότητα να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου όπου θέλεις.
Κάποιοι απ’ αυτούς διάβασαν Μπουρντιέ και Ντεριντά και προχώρησαν ακόμη περισσότερο τη σκέψη τους:
Η αλήθεια δεν υπάρχει, ή κι αν υπάρχει είναι τόσο σχετική που είναι σαν να μην υπάρχει, οπότε όλα είναι προπαγάνδα.
Η εκπαίδευση είναι ένας μηχανισμός εξουσίας, σαν την αστυνομία, αφού αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία.
Ετσι πολιτεύθηκαν μέχρι σήμερα και έτσι θα πολιτευθούν ώς το τέλος. Εχοντας πάντα κατά νουν ότι μια αριστερή κυβέρνηση δεν παραδίδει ποτέ την εξουσία που κατέκτησε έστω και με κοινοβουλευτικά μέσα. Τη χάνει, όπως την έχασε ο Αλιέντε και δεν την έχασε ο Τσάβες ή ο Κάστρο. Γι’ αυτό και μια αριστερή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την ισχνή δύναμή της στο Κοινοβούλιο και δεν προσαρμόζει τη συμπεριφορά της σε αυτήν. Οπως και δεν ενδιαφέρεται για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής της. Γι’ αυτήν η πραγματικότητα είναι σαν την αλήθεια. Είναι αρμοδιότητα της προπαγάνδας. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ξέρουν και αυτά κάνουν.
Παιδιά της αστικής Ελλάδας, όπως ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Γαβρόγλου, ή η Κωνσταντοπούλου, ενσαρκώνουν την ήττα της.
Αυτή η ρηχή δημοκρατία ούτε τα απολύτως χρειώδη της δεν μπόρεσε να προστατεύσει. Εκπαίδευσε τους υπονομευτές της.
Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι...
τους εκπαίδευσε με τον τρόπο της.
Τόσο άτσαλα και πρόχειρα, που αντί να την υπονομεύσουν υπονομεύουν εαυτούς.
Κοινώς, δεν νοιάστηκαν ούτε για νόμους ούτε για κανόνες. Αρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, αφού είχαν μάθει από τα νιάτα τους πως οφείλεις να τα θέλεις όλα «εδώ και τώρα». Ούτως ή άλλως, ο καπιταλισμός είναι κλοπή, κατά τους κλασικούς, οπότε αν θέλεις να γίνεις κι εσύ καπιταλιστής πρέπει να κλέψεις. Κορόιδο είσαι;
Για το μυαλό του μέσου Ελληνα αριστερού η εξουσία στην αστική δημοκρατία είναι κάτι ανάμεσα σε οίκο ανοχής που λειτουργεί χωρίς υγειονομικό έλεγχο και ορνιθώνα με κλιματισμό και σωματοφύλακες. Ο,τι περίπου για τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής και τα αστέρια των ΑΝΕΛ. Ο,τι περίπου και ο καπιταλισμός για τους πρώην μαοϊκούς γιάπηδες που αντικατέστησαν τις αφίσες στους τοίχους με έργα του Γουόρχολ – πρωτότυπα ει δυνατόν. Η διαφορά της εξουσίας από το πολιτικό περιθώριο όπου σπούδασαν, γι’ αυτούς συνίσταται στη δυνατότητα να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου όπου θέλεις.
Κάποιοι απ’ αυτούς διάβασαν Μπουρντιέ και Ντεριντά και προχώρησαν ακόμη περισσότερο τη σκέψη τους:
Η αλήθεια δεν υπάρχει, ή κι αν υπάρχει είναι τόσο σχετική που είναι σαν να μην υπάρχει, οπότε όλα είναι προπαγάνδα.
Η εκπαίδευση είναι ένας μηχανισμός εξουσίας, σαν την αστυνομία, αφού αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία.
Ετσι πολιτεύθηκαν μέχρι σήμερα και έτσι θα πολιτευθούν ώς το τέλος. Εχοντας πάντα κατά νουν ότι μια αριστερή κυβέρνηση δεν παραδίδει ποτέ την εξουσία που κατέκτησε έστω και με κοινοβουλευτικά μέσα. Τη χάνει, όπως την έχασε ο Αλιέντε και δεν την έχασε ο Τσάβες ή ο Κάστρο. Γι’ αυτό και μια αριστερή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την ισχνή δύναμή της στο Κοινοβούλιο και δεν προσαρμόζει τη συμπεριφορά της σε αυτήν. Οπως και δεν ενδιαφέρεται για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής της. Γι’ αυτήν η πραγματικότητα είναι σαν την αλήθεια. Είναι αρμοδιότητα της προπαγάνδας. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ξέρουν και αυτά κάνουν.
Παιδιά της αστικής Ελλάδας, όπως ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Γαβρόγλου, ή η Κωνσταντοπούλου, ενσαρκώνουν την ήττα της.
Αυτή η ρηχή δημοκρατία ούτε τα απολύτως χρειώδη της δεν μπόρεσε να προστατεύσει. Εκπαίδευσε τους υπονομευτές της.
Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι...
τους εκπαίδευσε με τον τρόπο της.
Τόσο άτσαλα και πρόχειρα, που αντί να την υπονομεύσουν υπονομεύουν εαυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου