Toυ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
Ο ένας μετά τον άλλο, επώνυμοι Ελληνες
καλλιτέχνες δηλώνουν δημοσίως πόσο μετάνιωσαν που εμπιστεύθηκαν τον
Αλέξη Τσίπρα ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτομαστιγώνονται, αισθάνονται ότι τους ξεγέλασε ο σημερινός πρωθυπουργός, εκφράζουν την οργή τους, συχνά με επιθετικούς προσδιορισμούς.
Παλιά ιστορία αυτή. Αλλο να ψηφίζεις και άλλο να σου βγαίνει. Εδώ βέβαια έχει ξεπεραστεί κάθε προηγούμενο: οι προεκλογικώς ροβεσπιερίσκοι του αντιμνημονιακού τόξου μεταμορφώθηκαν μετεκλογικά σε μνημονιακότερους των μνημονιακών. Ακόμα και όσοι έχυναν κουβάδες δάκρυα, στην ωμή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου απλώς «έπαιξαν μπάλα». Ως γνωστόν, η εξουσία γλυκίζει και καλό είναι τότε να βάζεις τη συνείδησή σου για ύπνο. Το μόνο εύκολο για ορισμένους ανθρώπους...
Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή: να μην σε τακτοποιεί η κυβέρνηση που στήριξες, οπότε να στρέφεσαι εναντίον της.
Δεν θέλω να πω ότι όσοι εσχάτως εμφανίστηκαν εξοργισμένοι με την κυβέρνηση, το έκαναν διότι δεν τους «βόλεψε». Δεν έχω καμία απολύτως ένδειξη ή απόδειξη για κάτι τέτοιο, αφήστε που οι καλλιτέχνες αυτοί πίστεψαν πραγματικά στην πύρινη αντιμνημονιακή ρητορική του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ.
Πίστεψαν στα «νταούλια που θα χορεύουν οι αγορές»· πίστεψαν στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ· πίστεψαν στον ένα νόμο με τον οποίο θα «έσκιζαν όλα τα μνημόνια»· πίστεψαν στις δεσμεύσεις περί υψηλότερου κατώτατου μισθού· πίστεψαν στην εξασφάλιση των συντάξεων· πίστεψαν στο πρόταγμα μιας εθνικής ανεξαρτησίας και, προπάντων, αξιοπρέπειας. Επόμενο σήμερα να νιώθουν αναξιοπρεπείς.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο πλήγμα, νομίζω, στους αριστερούς ιδεολόγους δεν είναι τόσο η «κωλοτούμπα» στο μνημονιακό γήπεδο όσο η παντελής έλλειψη εκείνης της λεπτής ματιάς πάνω στα πράγματα που υποτίθεται ότι χαρακτήριζε την Αριστερά.
Φαντασίωση;
Ισως. Πάντως, με εξαίρεση την υπόθεση του συμφώνου συμβίωσης, η «Αριστερά ως διαρκής ευαισθησία» που ξέραμε κάποτε αποδείχθηκε κενή περιεχομένου στην πράξη.
Πώς όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν τη νύχτα της 25ης Ιανουαρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ήταν αυτός που ανακοίνωσε τη νέα κυβέρνηση;
Εύλογη η απορία λοιπόν:
Πού ήταν οι ευαίσθητοι αριστεροί καλλιτέχνες όταν ο Αλέξης Τσίπρας εναγκαλιζόταν με τον ηγέτη των ΑΝΕΛ;
Ακόμα και οι υποτιθέμενοι αγνοί ψηφοφόροι της Αριστεράς έγιναν, κυριολεκτικά εν μια νυκτί, από καθαροί ιδεολόγοι, κυνικοί «ρεαλπολιτίκ»;
Πού ήταν όταν ο Αλέξης Τσίπρας τοποθέτησε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πρόεδρο της Βουλής;
Πού ήταν όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος πανηγύριζαν αγκαλιά μία ακόμη φορά;
Απάντηση: ακόμα χειροκροτούσαν και χόρευαν παραδοσιακούς χορούς στο Σύνταγμα.
Πέραν του ΣΥΡΙΖΑ πάντως, όλη αυτή η ιστορία θυμίζει το εξής αυτονόητο πλην όμως μονίμως ξεχασμένο:
Σε αντίθεση με το τι τείνουμε να πιστεύουμε, η ελληνική φαντασίωση, αριστερή, κεντρώα ή δεξιά, είναι πάντοτε πιο σαγηνευτική από τα νεύματα της πραγματικότητας.
Αυτομαστιγώνονται, αισθάνονται ότι τους ξεγέλασε ο σημερινός πρωθυπουργός, εκφράζουν την οργή τους, συχνά με επιθετικούς προσδιορισμούς.
Παλιά ιστορία αυτή. Αλλο να ψηφίζεις και άλλο να σου βγαίνει. Εδώ βέβαια έχει ξεπεραστεί κάθε προηγούμενο: οι προεκλογικώς ροβεσπιερίσκοι του αντιμνημονιακού τόξου μεταμορφώθηκαν μετεκλογικά σε μνημονιακότερους των μνημονιακών. Ακόμα και όσοι έχυναν κουβάδες δάκρυα, στην ωμή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου απλώς «έπαιξαν μπάλα». Ως γνωστόν, η εξουσία γλυκίζει και καλό είναι τότε να βάζεις τη συνείδησή σου για ύπνο. Το μόνο εύκολο για ορισμένους ανθρώπους...
Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή: να μην σε τακτοποιεί η κυβέρνηση που στήριξες, οπότε να στρέφεσαι εναντίον της.
Δεν θέλω να πω ότι όσοι εσχάτως εμφανίστηκαν εξοργισμένοι με την κυβέρνηση, το έκαναν διότι δεν τους «βόλεψε». Δεν έχω καμία απολύτως ένδειξη ή απόδειξη για κάτι τέτοιο, αφήστε που οι καλλιτέχνες αυτοί πίστεψαν πραγματικά στην πύρινη αντιμνημονιακή ρητορική του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ.
Πίστεψαν στα «νταούλια που θα χορεύουν οι αγορές»· πίστεψαν στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ· πίστεψαν στον ένα νόμο με τον οποίο θα «έσκιζαν όλα τα μνημόνια»· πίστεψαν στις δεσμεύσεις περί υψηλότερου κατώτατου μισθού· πίστεψαν στην εξασφάλιση των συντάξεων· πίστεψαν στο πρόταγμα μιας εθνικής ανεξαρτησίας και, προπάντων, αξιοπρέπειας. Επόμενο σήμερα να νιώθουν αναξιοπρεπείς.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο πλήγμα, νομίζω, στους αριστερούς ιδεολόγους δεν είναι τόσο η «κωλοτούμπα» στο μνημονιακό γήπεδο όσο η παντελής έλλειψη εκείνης της λεπτής ματιάς πάνω στα πράγματα που υποτίθεται ότι χαρακτήριζε την Αριστερά.
Φαντασίωση;
Ισως. Πάντως, με εξαίρεση την υπόθεση του συμφώνου συμβίωσης, η «Αριστερά ως διαρκής ευαισθησία» που ξέραμε κάποτε αποδείχθηκε κενή περιεχομένου στην πράξη.
Πώς όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν τη νύχτα της 25ης Ιανουαρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ήταν αυτός που ανακοίνωσε τη νέα κυβέρνηση;
Εύλογη η απορία λοιπόν:
Πού ήταν οι ευαίσθητοι αριστεροί καλλιτέχνες όταν ο Αλέξης Τσίπρας εναγκαλιζόταν με τον ηγέτη των ΑΝΕΛ;
Ακόμα και οι υποτιθέμενοι αγνοί ψηφοφόροι της Αριστεράς έγιναν, κυριολεκτικά εν μια νυκτί, από καθαροί ιδεολόγοι, κυνικοί «ρεαλπολιτίκ»;
Πού ήταν όταν ο Αλέξης Τσίπρας τοποθέτησε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πρόεδρο της Βουλής;
Πού ήταν όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος πανηγύριζαν αγκαλιά μία ακόμη φορά;
Απάντηση: ακόμα χειροκροτούσαν και χόρευαν παραδοσιακούς χορούς στο Σύνταγμα.
Πέραν του ΣΥΡΙΖΑ πάντως, όλη αυτή η ιστορία θυμίζει το εξής αυτονόητο πλην όμως μονίμως ξεχασμένο:
Σε αντίθεση με το τι τείνουμε να πιστεύουμε, η ελληνική φαντασίωση, αριστερή, κεντρώα ή δεξιά, είναι πάντοτε πιο σαγηνευτική από τα νεύματα της πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου