(Από το "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")
Οταν ο Ελύτης έγραφε (πολύ πριν γίνει εύκολο
τσιτάτο ωραιοποίησης βουλευτικών αγορεύσεων τα τελευταία χρόνια) για ένα
καράβι, ένα αμπέλι και μια ελιά που στον «Μικρό Ναυτίλο» αρκούσαν για
να ανασυντεθεί ο τόπος και ν' αναδείξει τις φυσικές και λαϊκές του
τεράστιες δυνατότητες, δεν είχε κατά νου την ακροδεξιά εκδοχή
διακυβέρνησης με αριστερό πρόσημο και εκτελεστική πλειοψηφία τριών που
ελέγχουν τους εκατόν πενήντα.
Απ' τα τρία ποιητικά
προαπαιτούμενα, πολύ διαφορετικά από τα άθλια εκατόν τριάντα ένα ακόμη
που περιμένουμε να μας αποτελειώσουν έως την επόμενη «αξιολόγηση», ας
σταθούμε στο καράβι.
Οι λόγοι προφανείς.
Ενα καράβι τίγκα στην πρέζα
κυριαρχεί στο δημόσιο βίο. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο απολαμβάνει
καπιταλιστική ασυλία που μόνο μια αριστερή διαχείριση θα μπορούσε να
προσφέρει αθόρυβα παρά τις χρυσαυγίτικες κραυγές υπέρ του. Κι απ' την
άλλη, μένει να δούμε η εισαγγελία περιβάλλοντος και τα συναρμόδια
υπουργεία τι θα 'χουν ν' απαντήσουν στην κομμουνιστική κοινοβουλευτική
Ερώτηση που κατατέθηκε για την τοξική απειλή στον κόλπο της Ελευσίνας
για τα ναυάγια.
Δεκαεφτά χρόνια μετά την έκρηξη του SLOPS (που πήρε στον τάφο έναν ναυτεργάτη και παραμένει στον όρμο της Βλύχας δηλητηριάζοντας περιβάλλον και ζωές), στα πολιτικά ναυάγια των προαπαιτούμενων προστέθηκαν και σαπίζουν είκοσι εφτά ναυάγια, τριάντα παροπλισμένα πλοία κι απ' όλα αυτά είκοσι δύο χαρακτηρισμένα επιβλαβή. Μ' αυτήν τη θανατηφόρα ουσία των καραβιών και ναυαγίων δεν πρόκειται ν' ασχοληθεί κανείς εκτός απ' τους αποσυνάγωγους της αστικής δημοκρατίας, που παθαίνει ντελίριο μόλις δει κρουαζιερόπλοιο κι επιβάτες με βραχιολάκι αιχμάλωτου τουρίστα.
Το καράβι, λοιπόν, το ποιητικό καραβάκι, είναι προαπαιτούμενο ανασύστασης επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων στα μεγέθη που επιτρέπουν οι δανειστές, σε μια χώρα που ο λαός της μετατρέπεται καθημερινά σε πλήρωμα γαλέρας αποδεχόμενο την Λαγκάρντ σε ρόλο καραβοκύρισσας.
Και
καθώς τα ποντίκια πηδάνε πρώτα απ' το καράβι της συριζανελίτικης
διακυβέρνησης κρυμμένα σε αλγόριθμους και τρύπια ερυθρόμορφα γάντια
καθαρίστριας, και καθώς τα ίσαλα του πλοίου ευθυγραμμίζονται με τη λάσπη
του διαδικτύου, ένας άλλος ποιητής ανασυνθέτει στο ναυάγιο «Κίχλη» τη
διαδικασία επιβίωσης των πραγματικών ναυαγών γράφοντας «κλάψε μικρή
Αντιγόνη, κλάψε, να μεγαλώσεις».
Δεν μπορώ, μα τη θάλασσα, ορέ σύντροφοι, να συρρικνώσω την πολιτική διαλεκτική των ημερών γύρω από τη λέξη πλοίο - καράβι στο επίπεδο της...
αξίας της ηρωίνης, μετρώντας ανθρώπινα ναυάγια στο Μενίδι κι αλλαχού και ζητήματα εθνικής άμυνας να παίζονται στις περιπολίες των ΝΑΤΟικών πειρατικών που διαφεντεύουν το Αιγαίο. Μαζί με το «Μικρό Ναυτίλο» του Ελύτη και την «Κίχλη» του Σεφέρη μοναδικό προαπαιτούμενο για φυγή προς τα μπρος, μας μένει κείνο το ρήμα που 'φτιαξε ο Ρίτσος και μας λέει πώς τα καταφέρνουμε: Ανεμολάμνοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου