Το ΝΑΤΟ επιβίωσε του Συμφώνου της Βαρσοβίας, άντεξε στα ηχηρά ραπίσματα του Ανδρέα Παπανδρέου και φαίνεται να αντέχει και στις απειλές του Τραμπ. Δείχνει να είναι ανθεκτικός οργανισμός, αειθαλής σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε πως κι αυτό έργο θνητών είναι. Και όπως όλα τα έργα των θνητών, κάποια στιγμή θα συναντήσει τα όρια της μοίρας τους. Φτάνει μια ανάσα, θαλερή και στιβαρή, για να του στερήσει ό,τι του έχει απομείνει από ζωή.
Υποθέτω ότι αυτό είχαν κατά νου τα παιδιά του φοιτητικού κινήματος που εισέβαλαν στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας φωνάζοντας συνθήματα κατά του ΝΑΤΟ. Διάβασα μάλιστα πως του ζήτησαν να πάρει θέση στο φλέγον αυτό ζήτημα, όμως αυτός απάντησε ότι δεν συζητά μαζί τους ζητήματα που δεν αφορούν στο πανεπιστήμιο.
Υποθέτω, απέφυγε ευσχήμως, ως φιλάνθρωπος, να δώσει κι αυτός τη χαριστική βολή στον παραπαίοντα οργανισμό. Τόσοι στρατηγοί να βρεθούν από τη μια μέρα στην άλλη στον δρόμο, κρίμα είναι.
Μόλις μερικά εικοσιτετράωρα είχαν περάσει από την ημέρα που ο υπουργός της Παιδείας είχε θέσει τον δάκτυλο εις τον τύπον των ήλων. «Τα προβλήματα του πανεπιστημίου δεν θα τα λύσει καμιά αστυνομία. Θα τα λύσει ένα ισχυρό φοιτητικό κίνημα».
Τον λοιδόρησαν, τον χλεύασαν οι αδαείς. Ο άνθρωπος όμως, με την υπομονή της σωφροσύνης και της βαθυτάτης σαν το Αιγαίο σοφίας του, περίμενε. «Σιγά μην πάω να μπλέξω τώρα με τα βαποράκια στο Αριστοτέλειο. Αριστερός είμαι. Δεν είμαι κορόιδο». Και η ζωή τον αντάμειψε για την υπομονή του. Εστειλε τα μέλη του φοιτητικού κινήματος, του θαλερού, να ρίξουν τη χαριστική βολή στο ΝΑΤΟ.
Ορισμένοι που αντιμετωπίζουν με καχυποψία τα νιάτα της πατρίδας, το μέλλον της δηλαδή, ισχυρίζονται ότι αν στην Ελλάδα του 2017 παιδιά θεωρούν ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί πρόβλημα, μάλλον βλαμμένα θα είναι τα κακόμοιρα. Βαρήκοοι οι συντηρητικοί αυτοί υπερήλικες, δεν είναι εις θέσιν να συλλάβουν τους λεπτούς κραδασμούς που παράγει η βοή του παρόντος και του μέλλοντος. Σαν εκείνους τους 471 που υπέγραψαν την επιστολή, όπου αντί να αναφέρουν τα φλέγοντα ζητήματα της νατοϊκής πολιτικής, ασχολούνται με τις μικρότητες, τους μαχαιροβγάλτες, τα βαποράκια και τα πρεζόνια που πεθαίνουν στους χώρους του Αριστοτελείου. Το δέντρο τούς κρύβει το δάσος που έλεγε κι ο Λένιν. Οχι, κύριοι. Το φοιτητικό κίνημα ζει. Θα μου πείτε και η Μελίνα και ο Αντρέας ζουν, όμως αυτό είναι άλλο θέμα.
Το φοιτητικό κίνημα είναι ένα από τα δεινά που κληροδότησε η δικτατορία στη Μεταπολίτευση.
Ο εκφυλισμός της εκπαίδευσης είναι...
η σημαντικότερη προσφορά του.
Παραβλέπω τη συμμετοχή του στους εμπρησμούς και στις καταλήψεις, τη συμπαράστασή του στους Κουφοντίνες και τον νικηφόρο πόλεμο κατά του ΝΑΤΟ.
Μεροληπτώ, το ξέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου