Να συμφωνήσω ή να μην συμφωνήσω, ιδού η απορία!
Τελικά συμφώνησε για να πάρει τη δόση του.
Μετά από μήνες ανοησίας και παλινωδιών,
αφού κατάφερε με την αέναη καθυστέρηση να τα βρουν ΔΝΤ και Σόιμπλε και
να χάσουμε κάθε διαπραγματευτικό ατού, αφού προκάλεσε νέα καίρια βλάβη
στην οικονομία και τις επενδύσεις καθυστερώντας τις μεταρρυθμίσεις και
εμφανίζοντας πάλι στον πλανήτη μια εικόνα Ελλάδας μπαταξή και ζήτουλα, ο
Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε σε όσα του έδωσαν με κάποια λεκτικά ζαχαρωτά
για να κρατήσει κι ένα φύλλο συκής έναντι του κόμματος του. Μ’ αυτό
άλλωστε διαπραγματευόταν στην πραγματικότητα όλο αυτόν τον καιρό.
Το χρέος βεβαίως δεν το πήρε.
«Ίσως» κι
«αν είναι απαραίτητο», «θα δούμε» και «βλέπουμε», ήταν οι δηλώσεις που
ακούσαμε από τους Ευρωπαίους.
Τι έκανε τελικά ο κ. Τσίπρας;
Κάθε φορά
που καθόταν στο τραπέζι έδινε κάτι ακόμα χωρίς να λαμβάνει τίποτε. Όχι
γιατί οι άλλοι ήταν σαδιστές, χώρες είναι και η κάθε μια ακολουθεί τα
συμφέροντά της, αλλά γιατί η κατάσταση της χώρας όσο ο Αμλέτος Αλέξης
καθυστερούσε, τόσο χειροτέρευε.
Ταυτόχρονα διαφημίζοντας επί μήνες ανά
την υφήλιο την μη βιωσιμότητα του χρέους, την ίδια ώρα που οι δανειστές
συνεχίζουν να μην δεσμεύονται για το αν τελικά θα λάβουν μέτρα για το
χρέος (τα διευκρινίζουν αλλά δεν δεσμεύονται), υπονόμευσε ακόμα
περισσότερο την ήδη δεινή θέση της χώρας. Και τελικά, για να πάρει τη
δόση του, δεσμεύει τη χώρα όχι απλώς πέραν του ορίζοντα της κυβέρνησής
του (το 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2022), αλλά και για τις
επόμενες είκοσι κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν μέχρι το 2060.
Όλα αυτά
για να πάρει κάτι που ο ίδιος είχε αποποιηθεί με την υπογραφή του από
τον Μάιο του 2016, όταν συμφώνησε ότι παρέμβαση στο χρέος θα συζητηθεί
στο τέλος του προγράμματος αν και εφόσον είναι απαραίτητο.
Δέσμευση για
το χρέος που βεβαίως δεν πήρε, εξ ου και το ΔΝΤ δεν μας δίνει δεκάρα,
ούτε πιστοποιεί την βιωσιμότητα του χρέους, παρά την παραμονή του στο
πρόγραμμα υπό την ιδιότητα του υποθετικού πιστωτή.
Νέα προσφορά αυτή του κ. Τσίπρα στην ανθρωπότητα!
Το ΔΝΤ χάρη σ’ αυτόν έγινε πιστωτής εν αναμονή του τύπου «αν αποκτήσετε καρούλια θα γίνω τρόλεϊ».
Τι τελικά αποκομίζουμε;
Το καλό είναι
ότι δεν χρεοκοπούμε φέτος τον Ιούλιο. Και πήραμε και κάποια λίγα χρήματα
(επιπλέον αυτών που θα δώσουμε πίσω), αλλά κι αυτά με δόσεις, λόγω
έλλειψης εμπιστοσύνης.
Τι πάθαμε;
Για άλλη μια φορά ο Αλέξης, ο
Αμλέτος της συμφοράς (της δικής μας, όχι της δικής του γιατί εκείνος
μια χαρά είναι στου Μαξίμου, που θα βρει καλύτερα...), μας έκαψε.
Δεν το λέμε εμείς το λέει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος:
Όσο για τους Ευρωπαίους, το ΔΝΤ και τους
άλλους καταχαρούμενους, αυτοί για μυστηριώδεις (για τον μέσο άνθρωπο)
λόγους είναι ευτυχείς που στην Ελλάδα εφαρμόζεται το πιο ανόητο
πρόγραμμα από καταβολής οικονομικής πολιτικής. Ένα πρόγραμμα που στη
χώρα με τις χαμηλότερες επενδύσεις και την μεγαλύτερη ανεργία στην
Ευρώπη, δολοφονεί με την υπερφορολόγηση τα κίνητρα για επενδύσεις και
εργασία. Θα παρακολουθήσουν λοιπόν καταχαρούμενοι για άλλον ένα χρόνο
(τουλάχιστον) την χώρα να αποεπενδύει και να διώχνει κατά δεκάδες
χιλιάδες το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό της. Φαίνεται τελικά να
νοιάζονται πολύ λιγότερο για το αν η χώρα θα μπορέσει να εξοφλήσει το
χρέος της στις επόμενες δεκαετίες και πολύ περισσότερο για το αν οι
ίδιοι θα μαζέψουν τα ψηφαλάκια τους στους επόμενους μήνες.
Όπως μας έλεγαν όταν είμαστε μικροί και μας κούρευαν με την ψιλή το μαλλί (και πριν φάμε τις επετειακές σφαλιάρες στον καθαρό σβέρκο),«με τις υγείες μας…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου