Η απόφαση των Γερμανών
Σοσιαλδημοκρατών να απευθύνουν το ιστορικό «άντε γεια» στη Σοσιαλιστική
Διεθνή (Σ.Δ.), εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου στη χώρα τους, κάθε
άλλο παρά «κεραυνός εν αιθρία» υπήρξε. Τα πράγματα στο εσωτερικό της
διεθνούς οργάνωσης των Σοσιαλδημοκρατών ήταν παγκοίνως γνωστό πως
έβαιναν από το κακό στο χειρότερο, αλλά ο νόμος της αδράνειας ήταν
εκείνο που ανέστελλε μια αναγκαία ρήξη με το κατεστημένο του Χιλιανού
Αγιάλα: «αιώνιου» γενικού γραμματέα (από το 1989!), οιωνεί «ιδιοκτήτη»
και πραγματικού αφεντικού της Σ.Δ.
Η κίνηση αυτή των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών δεν υπήρξε απλά
αναμενόμενη αλλά, ως διεθνοπολιτική επιλογή, ήταν πλέον γεγονός
αναπόφευκτο. Η κατάσταση για τη Σ.Δ. είχε καταστεί άλλωστε πολιτικά
οριακή, ιδίως μετά το «ξεβράκωμα» που έγινε στην ηγεσία της από την
Ισπανίδα νέα σοσιαλίστρια, Μπεατρίθ Ταλεγόν, όταν τον περασμένο
Ιανουάριο αποκάλεσε «χλιδάτους» τους ηγέτες της. Είχε στο μεταξύ
προηγηθεί μια άλλη «χλιδάτη» σύνοδος της Σ.Δ., στο εγχώριο κοσμικό
Λαγονήσι το 2009, όπου είχε φανεί ξεκάθαρα πώς και πού έδιναν τις
«μάχες» τους οι διεθνείς αυτοί σοσιαλκαλοπερασάκηδες.
Το τέλος της σοσιαλδημοκρατικής αυτής ένωσης, μια μετεξέλιξη της
ιστορικής Β' Διεθνούς, είχε αρχίσει να διαγράφεται μετά το πολιτικό
(και φυσικό) τέλος του Βίλι Μπραντ (1992), ο οποίος της είχε προσδώσει
νέα αίγλη αλλά και πολιτικό κύρος διεθνώς. Στην ηγεσία της Σ.Δ. τον
ακολούθησαν ο Πιερ Μορουά και ο Αντόνιο Γκουτιέρες, οι οποίοι δεν
επιχείρησαν ποτέ σοβαρά να συνεχίσουν την πολιτική του Μπραντ ή απλά δεν
το μπορούσαν. Εκείνο δε που επήλθε κατά την προεδρία και των δύο ήταν
μια σημαντική αύξηση των μελών της, μια αμφιλεγόμενη επιλογή που
ουσιαστικά καθοριζόταν διά χειρός του γ.γ. Λουίς Αγιάλα, ο οποίος
επικρίθηκε συχνά για τα κριτήρια «νομιμοποίησης» που εφάρμοζε.
Τούτο οδήγησε σε μια σταδιακή απομάκρυνση δυτικοευρωπαϊκών
κομμάτων, ενώ αύξανε η συμμετοχή στη Σ.Δ. από αντιδημοκρατικά κόμματα
χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Οι σημαντικότεροι τότε
σοσιαλδημοκράτες ηγέτες (Σρέντερ, Μπλερ, Ζοσπέν κ.ά.), μαζί και ο
Κλίντον, είχαν συγκροτήσει το 2000 την «Προοδευτική Διακυβέρνηση», στην
οποία συμμετείχε ως πρωθυπουργός και ο Κ. Σημίτης, ακριβώς για να
παρακάμπτουν έτσι τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Την κίνηση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών να υποβαθμίσουν τη
συμμετοχή τους στη Σ.Δ. ακολούθησαν αμέσως οι Βρετανοί Εργατικοί, η
εκτελεστική επιτροπή των οποίων περιόρισε τη συμμετοχή του κόμματός τους
στην ιδιότητα του παρατηρητή. Ο σημερινός πρόεδρος του SPD, Ζίγκμαρ
Γκάμπριελ, είχε στο μεταξύ προειδοποιήσει με άρθρο του για τα παρακμιακά
συμπτώματα εντός της Διεθνούς από τον Μάρτιο του 2011. Η Σ.Δ. υπήρξε
ήδη παντελώς απούσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στις διεθνείς εξελίξεις.
Η εξαγγελία των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών για απόσυρσή τους από
τη Σ.Δ. συμπίπτει με τη συμπλήρωση 150 χρόνων από την ίδρυση του
κόμματός τους. Δεδομένου ότι το SPD υπήρξε για πολλές δεκαετίες το κύριο
στήριγμα της Σ.Δ., η απόφαση αυτή εκφράζει συνάμα και μια σημειολογία,
καθώς ο εορτασμός του γεγονότος θα συμπέσει με την ιδρυτική πράξη της
νέας Διεθνούς των Σοσιαλδημοκρατών, η οποία θα ακούει στο όνομα
«Προοδευτική Συμμαχία».
Η επανεκλογή του Γ. Παπανδρέου στο αξίωμα του προέδρου της Σ.Δ.,
που προβλήθηκε από την παρέα του σαν «επιτυχία» της Ελλάδας, κάθε άλλο
παρά θετικό γεγονός υπήρξε. Απόδειξη τούτου, η πρόσφατη καταγγελία του
προέδρου του SPD, Ζ. Γκάμπριελ, ότι η Σ.Δ. ουδόλως ασχολήθηκε με τις
«ακολασίες» στις χρηματαγορές, αλλά ούτε ανταποκρίθηκε καν σε άλλες
παγκόσμιες προκλήσεις. Εκείνο όμως που επιβεβαιώθηκε ως προς το ρόλο του
Γ. Παπανδρέου στην πολιτική είναι ότι ο μαστροχαλαστής αυτός θιασώτης
των συσκέψεων σε υδροχώρους «therma»-αναψυχής («spa») πέτυχε, μετά την
καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και το «φαλιμέντο» του ΠΑΣΟΚ, να
βάλει τώρα λουκέτο και στην ιστορική Σοσιαλιστική Διεθνή.
Ισως για τη
σημερινή συγκυρία να ήταν το καλύτερο που τελικά έγινε, έστω κι αν
συναισθηματικά αυτό προκαλεί πόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου