Οταν μια γενιά πολιτικών επί τρεις
και πλέον δεκαετίες έχει αποδείξει ότι αδυνατεί να αξιοποιήσει
στοιχειωδώς τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας οδηγώντας την στην
πλήρη παραγωγική απαξίωση, πώς πιστεύει ότι περιφερόμενη ανά τον κόσμο
και προσπαθώντας να προσελκύσει επενδυτές διαφημίζοντας το ελληνικό
«success story» καθίσταται αξιόπιστη;
Αυτή η χώρα αναδίδει τη δυσοσμία της αποτυχίας και μάλιστα όχι
της αποτυχίας μιας προσπάθειας, που πάντα ενέχει σοβαρή πιθανότητα να
επισυμβεί, αλλά μιας αποτυχίας που ήταν ορατή και οι πάντες έκαναν τα
πάντα για να επιταχύνουν την εξέλιξή της οδηγώντας τη χώρα στη
χρεοκοπία. Success story λοιπόν για ποιους και από ποιους;
Η αλήθεια είναι το ελληνικό κεφάλαιο, αφού αφαίμαξε το λαό, είτε
με τα θαλασσοδάνεια είτε με το χρηματιστήριο το '99 είτε με τους
Ολυμπιακούς ή με χίλιους άλλους τρόπους, αντί να εκσυγχρονίσει τον
παραγωγικό ιστό της χώρας μετά την ένταξή της στην Ε.Ε. και ιδιαίτερα
μετά την ένταξή μας στην Ευρωζώνη ώστε να καταστεί ανταγωνιστικό,
προτίμησε τη φυγή στα Βαλκάνια, ώστε με το μειωμένο εργατικό κόστος να
αναπληρώσει την απροθυμία του να επενδύσει για να εκσυγχρονιστεί.
Ετσι
έδρασε το περιβόητο ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο, για το οποίο τόσο
περηφανευόμαστε.
Αλλά και η συμπεριφορά της ναυτικής βιομηχανίας είναι ακόμη
χειρότερη. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, αν και κυριαρχεί στην
παγκόσμια ναυτιλία, είναι από δημιουργίας του εντελώς αποσυνδεμένο από
την ελληνική οικονομία. Διότι είναι πραγματικά απαράδεκτο μια χώρα που
επαίρεται για τη ναυτοσύνη της να περιφέρεται ανά τον κόσμο, στην Κίνα
και αλλού, αναζητώντας επενδύσεις στα λιμάνια. Είναι απαράδεκτο τα τρία
ναυπηγεία της χώρας να έχουν απαξιωθεί, όταν οι εφοπλιστές κτίζουν και
επισκευάζουν κάθε χρόνο εκατοντάδες πλοία σε ξένα ναυπηγεία.
Τι άλλο θα
πρέπει να προσθέσει κανείς για να αποδείξει ότι το ελληνικό εφοπλιστικό
κεφάλαιο έχει απολέσει τον εθνικό του χαρακτήρα;
Βέβαια οι λόγοι είναι
βαθύτεροι, ιστορικοί, γι' αυτό και η διαπίστωση αυτή είναι μη
αναστρέψιμη: η βιομηχανική επανάσταση από τα μέσα του 18ου αιώνα και η
ραγδαία αύξηση του εμπορίου που επέφερε, επέβαλαν τη ραγδαία ανάπτυξη
των μεταφορών και ιδιαίτερα των θαλασσίων.
Οι Ελληνες, ναυτικός λαός, αξιοποιήθηκαν διότι το επέβαλε το
συμφέρον των βιομηχανικών χωρών, οι οποίες χρειάζονταν ολοένα και
περισσότερα μέσα μεταφοράς για την πραγματοποίηση του εμπορίου.
Αντίθετα, οι ίδιες Μεγάλες Δυνάμεις, που αξιοποίησαν την ελληνική
ναυτοσύνη γιγαντώνοντας την ελληνική ναυτιλία, μετήλθαν κάθε μέσο για να
επιβάλουν την παραγωγική καθυστέρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε
να αποτελεί μια τεράστια αγορά των προϊόντων τους. Ετσι λαμπρά
εγχειρήματα όπως αυτό των Αμπελακίων απαξιώθηκαν. Οι Ελληνες που ήκμασαν
στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και αλλού το όφειλαν στο εμπόριο μέσω
των διομολογήσεων και στην προστασία της ετεροδικίας που τους
προσέφεραν οι Μεγάλες Δυνάμεις με τις διομολογήσεις.
Ο χαρακτήρας αυτός του ελληνικού κεφαλαίου συνεχίζεται μέχρι
σήμερα. Ισχυρή ναυτιλία, «διομολογήσεις» υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου
μέσω της Ε.Ε. και των ευρωπαϊκών εισροών και ένας λαός υποταγμένος και
εξαθλιωμένος.
Η αλήθεια είναι ότι η Cosco έδειξε στον Πειραιά τον τρόπο για
την αξιοποίηση ενός λιμένα. Μάλιστα η πρόσφατη έκθεση της Εθνικής
Τράπεζας για τα «Λιμάνια διαχείρισης εμπορευματοκιβωτίων» εκτιμά ότι η
μακροπρόθεσμη επίδραση της ανάπτυξης του λιμένα του Πειραιά θα μπορούσε
να δημιουργήσει μια τεράστια προστιθέμενη αξία μέχρι 2,5% του ΑΕΠ και
χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα
αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα της προστιθέμενης αξίας που δημιουργεί
αφ' εαυτής η αξιοποίηση του λιμένα του Πειραιά. Πάλι οι ξένοι; Και εμείς
θα κρατήσουμε μόνο ένα μέρος των θέσεων εργασίας, όπως συμβαίνει δηλαδή
στις αποικίες;
Από πού αντλεί λοιπόν την αισιοδοξία του ο κ. Σαμαράς;
Διότι το
«success story» υπονοεί την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών μας
πηγών, και απευθύνεται στους ξένους. Ο Αντόνιο Γκράμσι έγραφε
χαρακτηριστικά περί αισιοδοξίας: «Η αισιοδοξία είναι ένας τρόπος να
υπερασπίζεται κανείς την ανευθυνότητά του, τη θέλησή του να μην κάνει
τίποτα. Είναι επίσης μια μορφή μοιρολατρίας και μηχανιστικής
αντίληψης... Υπολογίζει κανείς πάνω σε παράγοντες έξω από τη θέλησή του
και τη δραστηριότητά του, τους εξυψώνει, φαίνεται πως φλέγεται από ιερό
ενθουσιασμό. Ο μόνος δικαιολογημένος ενθουσιασμός είναι εκείνος που
συνοδεύει την ικανή θέληση, την ικανή δράση, την πλούσια εφευρετικότητα
σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που μεταβάλλουν την υπάρχουσα
πραγματικότητα». Ο,τι λείπει δηλαδή από την τρικομματική κυβέρνηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου