Ψευδοκράτος, ψευδοπρόεδρος,
ψευδοκυβέρνηση, ψευδοβουλευτές... ψευδαισθήσεις. Το θέατρο του
παραλόγου, που παίζεται επί τέσσερις τετραετίες στην Κύπρο, τείνει να
μετατρέψει το δράμα σε κωμωδία. Οι κατεχόμενες περιοχές το 1983
ανακηρύχθηκαν σε «κράτος», το οποίο αναγνωρίστηκε μόνο από το δράστη του
εγκλήματος του 1974, την Τουρκία.
Τριάντα χρόνια μετά, υφίσταται ως ψευδοκράτος το οποίο σφραγίζει
«βίζες» στα οδοφράγματα, εκδίδει κλήσεις και επιβάλλει πρόστιμα σε
όσους παραβιάζουν τους «νόμους» του και δίνει αποζημιώσεις για τις
κλεμμένες κατεχόμενες περιουσίες των Ελληνοκυπρίων με τη βούλα και την
εξουσιοδότηση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Θα
αντιτείνουν κάποιοι ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει αποφανθεί για την
παράνομη οντότητα του «κράτους». Ε και;
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
αποφάνθηκε και για κάτι άλλο: δικαιώματα στις ελληνοκυπριακές περιουσίες
στα κατεχόμενα έχουν βεβαίως οι ιδιοκτήτες, αλλά και σημερινοί χρήστες.
Αδιανόητο αν κάτι τέτοιο συνέβαινε πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια.
Σήμερα το καταπίνουμε.
Πάνε πολλά χρόνια που σταμάτησαν οι πορείες, οι διαδηλώσεις και
οι διαμαρτυρίες μπροστά στο συρματόπλεγμα της ντροπής. Τώρα δεν είναι
ανάγκη να συγκρουστεί κάποιος με τους ΟΗΕδες, να μπει στη νεκρή ζώνη και
να βρεθεί μπροστά στους Τούρκους στρατιώτες με τον κίνδυνο να
πυροβοληθεί.
Δείχνει απλώς το διαβατήριό του στην ψευδοαστυνομία, ελέγχεται
από ψευδοτελωνειακούς και εισέρχεται στο ψευδοκράτος, για να ψωνίσει
ψευδορούχα, να ψευδοφάει, να ψευδοπαίξει στα ψευδοκαζίνο και να
διασκεδάσει με τις εισαγόμενες ψευδοπόρνες.
Αν κάτι πάει στραβά, πληρώνει μερικά ψευδοευρώ στα
ψευδοδικαστήρια και τον αφήνουν ελεύθερο να επιστρέψει στις ελεύθερες
περιοχές.
Το μόνο ψεύτικο σε όλη αυτή την ιστορία είναι η αίσθηση της
ασφάλειας και η βεβαιότητα ότι ένα ψευδοκράτος δεν μπορεί να απειλήσει
μια υπαρκτή και αναγνωρισμένη κρατική οντότητα. Ως πότε όμως;
Μέχρι πότε θα αντιμετωπίζεται ένα ψευδοκράτος με την άρνηση
αντίληψης της επικίνδυνης ύπαρξής του;
Ο ψευδοπατριωτισμός βολεύεται με
τη διαιώνιση της ανωμαλίας. Ο πατριωτισμός, την ίδια στιγμή, θεωρείται
γραφικός και το όραμα του Ντενκτάς, που ήθελε τους δύο «λαούς» να ζουν
πλάι πλάι αλλά όχι μαζί, τείνει να γίνει πραγματικότητα, όσο το
ψευδοκράτος αντιμετωπίζεται ως ανύπαρκτο φάντασμα με το οποίο
κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε να συμβιώνουμε και να συγκατοικούμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου