Αυτή είναι μια κωλοτούμπα που σίγουρα κάποιοι δεν είχαν φανταστεί ποτέ ότι θα βλέπανε. Θα έλεγε κάποιος.
Ας πάρουμε όλα τα δεδομένα εξ αρχής.
Η αριστερά είναι ένα φαινόμενο που θα πρέπει να δεχθούμε για πολλές δεκαετίες ακόμα. Η πάλη των τάξεων τροφοδοτείται από γεγονότα που μόνο σε ουτοπίες εξαφανίζονται. Στην παρούσα φάση, η πάλη αυτή είναι οριακή. Μπορεί να πει κανείς ότι προσομοιάζει με την εποχή προ της γαλλικής επανάστασης.
Το παγκόσμιο κορπορατικό –φυσικά σε καμιά περίπτωση φιλελεύθερο– μοντέλο που έχει δομηθεί έχει δημιουργήσει τεράστιες αδικίες. Οι αριστεροί το λένε άκρατο κορπορατισμό. Και η αυθεντικά φιλελεύθερη άποψη φυσικά δεν απέχει και πολύ από αυτή την άποψη καθώς έχουμε ουσιαστικά πολλά κρατικιστικά συστήματα με ισοτιμίες που δημιουργούν προβλήματα κάθε είδους. Από προβληματικά ισοζύγια έως Μανωλάδες φτωχοδιάβολων.
Ουσιαστικά εσύ τι θες τώρα;
Την ησυχία σου θες. Κάποιον να μαζέψει το
αλαλάζων πλήθος της αριστεράς. Αυτό θες. Μπορεί να ακούγεται ωμό και
ενταγμένο στη λογική του social engineering αλλά αν το καλοσκεφτεί
κανείς θα καταλάβει ότι τα ποσοστά των ανθρώπων που θα παράξουν,
επιτυχημένα ή αποτυχημένα, αυτών που θα δουλεύουν απλά και κάποιων που
δεν θα κάνουν τίποτα υπόκεινται σε σταθερές σχετικά κατανομές. Αλλάζει
κυρίως το εισόδημά τους και στην παρούσα φάση, η καλομαθημένη Ευρώπη
περνάει μια τεράστια κρίση στον τομέα αυτό που σίγουρα δεν λύνεται με
φορολογίες Ολάντ και ούτε με επαναστάσεις.
Ο Αλέξης, μέσα σε όλα αυτά, μεγαλώνει και ανδρώνεται σε ένα κόμμα - συνονθύλευμα απίστευτα διαφορετικών απόψεων. Προσπαθεί ο καημένος να πάει προς κέντρο αλλά βρίσκεται συνεχώς στο στάδιο «δεν μπορώ να προχωρήσω, με τραβάν τα άκρα πίσω». Σε κάθε περίπτωση όμως μαθαίνει να ισορροπεί άκρα ως αντίβαρο σε μια άλλη περίεργη συμμαχία κρατιστών και σοσιαλφιλελευθεριστών (ΝΔ), ευχάριστα υπεύθυνων κεντροαριστερών (ΔΗΜΑΡ) και εκδικητικά αντικρατιστών (ΠΑΣΟΚ).
Εμείς οι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δη του twitter, τα βλέπουμε καιρό τώρα λίγο καθαρότερα τα πράγματα. Εκεί όλοι οι πολιτικοί ξεχνάνε τη διάσταση που τους δίνουν τα άλλα μέσα και γίνονται πιο ανθρώπινοι και προσιτοί. Ξέραμε πολλούς μήνες πριν ότι ψήνεται κάτι με τους ΑΝΕΛ. Αυτό θα μπορούσες να το πεις σε αριστερό πριν από κάποια χρόνια; Βλέπαμε τις προσεγγίσεις του Καμμένου στους συνδικαλιστές και τις «χριστιανικές» ατάκες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που άγγιζαν την ψυχή του νοικοκυραίου.
Για τις περιπτώσεις που δεν τα λένε από μόνοι τους υπάρχουν και οι πιο «επίμονοι» από εμάς που αρεσκόμαστε να τους πάμε στα άκρα. Το trolling φέρνει τα αποτελέσματά του. Αν δεν πει σε σένα την καθαρή αλήθεια, θα την πει σε κάποιον –λιγότερο πειραχτήρι από εσένα– αλλά πάντα θα βγάλει είδηση αν απαντήσει γιατί κάποιοι ακριβώς τον πήγαν στα άκρα.
Δηλώσεις υπέρ μνημονίου από συριζαίους πχ να τουητάρονται και να αποσύρονται εντός της ίδιας ημέρας, αναρχοαυτόνομοι να ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη για μια θεσούλα στο κόμμα και άλλα τέτοια που εντάσσονται στο τρίπτυχο ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ είναι συχνά φαινόμενα εκεί μέσα.
Τελευταίως έχουμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φαινόμενο με τις φιλε-Left δηλώσεις αριστερών πολιτικών ή παρατρεχάμενών τους ενάντια στη φορολογία και στο κούρεμα των καταθέσεων. Πραγματικά προκαλεί γέλιο το να βλέπεις αριστερούς να εκστομίζουν φράσεις που θα άκουγες μόνο από εκπροσώπους της Austrian School of Economics. Υπάρχουν πάντα βέβαια και κάποιοι εξ ολοκλήρου άσχετοι που θεωρούν «νεοφιλελευθερισμό» το κούρεμα καταθέσεων ή την υψηλή φορολογία. Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο μια σωτηρία: το wiki για ξεκαθάρισμα πρωταρχικών εννοιών.
Κατανοείς επίσης την πορεία ιδεολογικής μετάβασης του αριστερού ευκολότερα τα τελευταία χρόνια γιατί και οι ίδιοι αντιλήφθηκαν απότομα πολλά φαινόμενα που προήλθαν από τον κρατισμό και τον σοσιαλισμό. Δεν θα το παραδεχθούν εύκολα φυσικά αλλά αυτό τους αμβλύνει και τους πάει προς το κέντρο.
Δεν φτάνει όμως ο νοικοκύρης αριστερός για να «έχουνε σοσιαλισμό στις 18». Απαιτούνται ψήφοι από τα άκρα και εκεί πέφτει ξύλο. Πραγματικό ξύλο. Οι ακροαριστεροί δεν συγχωρούν αποκλίσεις από την ιδεολογία τους και μέσες άκρες υπάρχει ένας κάποιος μαρξισμός στα άκρα. Μου-Λου, κουλού άλλο θέμα αυτό.
Τα κουκιά βέβαια και πάλι δεν βγαίνουν για πρωθυπουργία και απαιτείται και κομμάτι από την πίτα της Καραμανλικής πτέρυγας. The nextbig deal. Δεν τον λες και φιλελεύθερο τον χώρο εκεί άλλωστε. Διόρισε και τις πέτρες ο «λαλίστατος» από όταν έφυγε η επιτήρηση και μετά.
Με τα δεδομένα αυτά ο Αλέξης οδηγεί μάλλον καλά, αν και ενίοτε πιο μεθυσμένος από την εξουσία και από τον captain Jack Sparrow τον ίδιο, το τιμόνι ενός πειρατικού με κουρσάρους (πολιτικούς και ψηφοφόρους) που θέλουν να αλώσουν για άλλη μια φορά το κρατικό χρήμα τάζοντας σε κάθε έναν από αυτούς είτε θησαυρούς (βόλεμα) είτε λιμάνια (θέσεις εξουσίας).
Αν θέλετε μια κάποια ηρεμία δώστε του σύντομα και τον Καραμανλή με τον Αντώναρο μαζί για να απαλλαγεί από τα αναρχοαριστερά του βάσανα και αφήστε τον να αλωνίζει με το πειρατικό του για τον επόμενο κύκλο δανεισμού της χώρα.
Δεν θα προλάβει να χαρεί πολύ κρατισμό άλλωστε. Η χώρα σε 10 χρόνια θάναι είτε Σαγκάη είτε πραγματικά ομόσπονδο κρατίδιο μιας πιο φεντεραλιστής ΕΕ.
Ο Αλέξης, μέσα σε όλα αυτά, μεγαλώνει και ανδρώνεται σε ένα κόμμα - συνονθύλευμα απίστευτα διαφορετικών απόψεων. Προσπαθεί ο καημένος να πάει προς κέντρο αλλά βρίσκεται συνεχώς στο στάδιο «δεν μπορώ να προχωρήσω, με τραβάν τα άκρα πίσω». Σε κάθε περίπτωση όμως μαθαίνει να ισορροπεί άκρα ως αντίβαρο σε μια άλλη περίεργη συμμαχία κρατιστών και σοσιαλφιλελευθεριστών (ΝΔ), ευχάριστα υπεύθυνων κεντροαριστερών (ΔΗΜΑΡ) και εκδικητικά αντικρατιστών (ΠΑΣΟΚ).
Εμείς οι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δη του twitter, τα βλέπουμε καιρό τώρα λίγο καθαρότερα τα πράγματα. Εκεί όλοι οι πολιτικοί ξεχνάνε τη διάσταση που τους δίνουν τα άλλα μέσα και γίνονται πιο ανθρώπινοι και προσιτοί. Ξέραμε πολλούς μήνες πριν ότι ψήνεται κάτι με τους ΑΝΕΛ. Αυτό θα μπορούσες να το πεις σε αριστερό πριν από κάποια χρόνια; Βλέπαμε τις προσεγγίσεις του Καμμένου στους συνδικαλιστές και τις «χριστιανικές» ατάκες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που άγγιζαν την ψυχή του νοικοκυραίου.
Για τις περιπτώσεις που δεν τα λένε από μόνοι τους υπάρχουν και οι πιο «επίμονοι» από εμάς που αρεσκόμαστε να τους πάμε στα άκρα. Το trolling φέρνει τα αποτελέσματά του. Αν δεν πει σε σένα την καθαρή αλήθεια, θα την πει σε κάποιον –λιγότερο πειραχτήρι από εσένα– αλλά πάντα θα βγάλει είδηση αν απαντήσει γιατί κάποιοι ακριβώς τον πήγαν στα άκρα.
Δηλώσεις υπέρ μνημονίου από συριζαίους πχ να τουητάρονται και να αποσύρονται εντός της ίδιας ημέρας, αναρχοαυτόνομοι να ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη για μια θεσούλα στο κόμμα και άλλα τέτοια που εντάσσονται στο τρίπτυχο ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ είναι συχνά φαινόμενα εκεί μέσα.
Τελευταίως έχουμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φαινόμενο με τις φιλε-Left δηλώσεις αριστερών πολιτικών ή παρατρεχάμενών τους ενάντια στη φορολογία και στο κούρεμα των καταθέσεων. Πραγματικά προκαλεί γέλιο το να βλέπεις αριστερούς να εκστομίζουν φράσεις που θα άκουγες μόνο από εκπροσώπους της Austrian School of Economics. Υπάρχουν πάντα βέβαια και κάποιοι εξ ολοκλήρου άσχετοι που θεωρούν «νεοφιλελευθερισμό» το κούρεμα καταθέσεων ή την υψηλή φορολογία. Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο μια σωτηρία: το wiki για ξεκαθάρισμα πρωταρχικών εννοιών.
Κατανοείς επίσης την πορεία ιδεολογικής μετάβασης του αριστερού ευκολότερα τα τελευταία χρόνια γιατί και οι ίδιοι αντιλήφθηκαν απότομα πολλά φαινόμενα που προήλθαν από τον κρατισμό και τον σοσιαλισμό. Δεν θα το παραδεχθούν εύκολα φυσικά αλλά αυτό τους αμβλύνει και τους πάει προς το κέντρο.
Δεν φτάνει όμως ο νοικοκύρης αριστερός για να «έχουνε σοσιαλισμό στις 18». Απαιτούνται ψήφοι από τα άκρα και εκεί πέφτει ξύλο. Πραγματικό ξύλο. Οι ακροαριστεροί δεν συγχωρούν αποκλίσεις από την ιδεολογία τους και μέσες άκρες υπάρχει ένας κάποιος μαρξισμός στα άκρα. Μου-Λου, κουλού άλλο θέμα αυτό.
Τα κουκιά βέβαια και πάλι δεν βγαίνουν για πρωθυπουργία και απαιτείται και κομμάτι από την πίτα της Καραμανλικής πτέρυγας. The nextbig deal. Δεν τον λες και φιλελεύθερο τον χώρο εκεί άλλωστε. Διόρισε και τις πέτρες ο «λαλίστατος» από όταν έφυγε η επιτήρηση και μετά.
Με τα δεδομένα αυτά ο Αλέξης οδηγεί μάλλον καλά, αν και ενίοτε πιο μεθυσμένος από την εξουσία και από τον captain Jack Sparrow τον ίδιο, το τιμόνι ενός πειρατικού με κουρσάρους (πολιτικούς και ψηφοφόρους) που θέλουν να αλώσουν για άλλη μια φορά το κρατικό χρήμα τάζοντας σε κάθε έναν από αυτούς είτε θησαυρούς (βόλεμα) είτε λιμάνια (θέσεις εξουσίας).
Αν θέλετε μια κάποια ηρεμία δώστε του σύντομα και τον Καραμανλή με τον Αντώναρο μαζί για να απαλλαγεί από τα αναρχοαριστερά του βάσανα και αφήστε τον να αλωνίζει με το πειρατικό του για τον επόμενο κύκλο δανεισμού της χώρα.
Δεν θα προλάβει να χαρεί πολύ κρατισμό άλλωστε. Η χώρα σε 10 χρόνια θάναι είτε Σαγκάη είτε πραγματικά ομόσπονδο κρατίδιο μιας πιο φεντεραλιστής ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου