Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δεν είναι - όπως εμείς - οραματικοί. Δεν προσπαθούν να γοητεύσουν. Ηγούνται χωρίς να θέλουν να συγκινήσουν. Πραγματιστές και σχολαστικοί. Αυτοί είναι οι Γερμανοί. Καθ' ομοίωσίν τους είναι και το μοντέλο που επιβάλλουν στην Ευρώπη.
Η δημοσιονομική ένωση που καταστρώνει το Βερολίνο οδηγεί σε συνταγματοποίηση της οικονομικής πολιτικής. Τέρμα πια οι αντιπαραθέσεις για το αν και πότε επιτρέπονται τα ελλείμματα. Στο εξής δεν υπάρχουν καλά ελλείμματα. Κανείς δεν δικαιούται να ξοδεύει περισσότερα απ' όσα παράγει. Χονδροειδές και αυτονόητο. Αμείλικτα γερμανικό.
Η αιματηρή λιτότητα δεν είναι νέα συνθήκη για την Ελλάδα. Απλώς η Σύνοδος σηματοδότησε το τέλος των ψευδαισθήσεων. Ο δρόμος δεν τελειώνει ούτε το 2015, ούτε το 2016, ούτε το 2017... Αν η Ελλάδα θέλει να διατηρηθεί εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου, θα πρέπει, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της, να καταφέρει να παράγει περισσότερα απ' όσα καταναλώνει.
Το πλαίσιο αυτό ακούγεται πολύ άχαρο για να εμπνεύσει τις δύο γενιές των Ελλήνων που παραπαίουν τώρα μεταξύ φθοράς και ανεργίας. Ποιος και πώς θα πείσει αυτούς τους Ελληνες; Αυτούς που - κατά μείζονα ιστορική γκαντεμιά - καταβαραθρώνονται στον λάκκο που έσκαψε η αφροσύνη των γονέων τους; Ποιος και πώς θα τους συνεγείρει, όταν το μόνο που μπορεί να τάξει είναι λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα;
Στην εποχή που η γερμανική πειθαρχία καθιερώνεται ως «ποινικός» κανόνας, δεν υπάρχει χώρος για ταξίματα. Οποιος από τους πολιτικούς αντέχει ακόμη στο σανίδι της μεταπολίτευσης, πρέπει να μιλήσει «γερμανικά»: με προγράμματα, όχι με οράματα. Η φαντασία σάπισε στην εξουσία. Καιρός να πάρει τα ηνία η πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου