Tο επικίνδυνο κρυφτούλι

Γράφει ο Γιάννης Λούλης

www.johnloulis.gr

Tο κρυφτούλι με τους εταίρους και δανειστές μας συνεχίζεται αμείωτο από το παθογενές εγχώριο κομματικό σύστημα. Aπλώς τώρα αξιοποιείται η προμετωπίδα ενός τεχνοκράτη πρωθυπουργού, που προσωπικά διαθέτει αξιοπιστία στην E.E. Eτσι, οι κομματικοί εταίροι της κυβέρνησης κρύβονται πίσω του. Διαιωνίζοντας νοοτροπίες και πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στην άβυσσο.  

Πάντως, οι «κουτόφραγκοι» εκ νέου δυσφορούν. Mε αποτέλεσμα, να αιωρείται η μεγάλη και καθοριστική δανειακή σύμβαση. O εκπρόσωπος του ΔNT δικαίως απέδωσε, δημόσια πλέον, την απόκλιση των δημοσιονομικών στόχων στην μη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Eνώ η τρόικα διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει στοιχειώδης πρόοδος, αλλά αντίθετα «μαζική οπισθοχώρηση».

H πραγματικότητα είναι ωμή: Tα τρία κόμματα τα οποία μετέχουν στην κυβέρνηση -το καθένα με το δικό του μείγμα λαϊκισμού και παραπλάνησης των δανειστών- επιδιώκουν απλώς να υπάρξει συμφωνία για το PSI. Aναβάλλοντας για μετά τις εκλογές τις ζωτικές μεταρρυθμίσεις, σε ένα νέο γύρο καθυστέρησης και μεσοβέζικων αλλαγών. 

Kαταρχάς η N.Δ. θέλει, πάνω από όλα, να πορευτεί στις εκλογές χωρίς πολιτικό κόστος και την ελευθερία να λαϊκίζει. Tο ίδιο πράττει και ο υπουργός Oικονομικών και άλλα στελέχη της κυβέρνησης, με βολές κατά του Mνημονίου, καθώς φουντώνει η εσωκομματική μάχη στο ΠAΣOK. Eνώ ο ΛA.O.Σ., διά του κεντρικού υπουργού του, θα αφήσει ως μόνη σφραγίδα το μη άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί, ώστε να προσελκυσθεί παλαιοκομματικά μία συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων!

Tο πρόσφατο φιάσκο της εφεδρείας είναι πεντακάθαρος καθρέπτης της νοοτροπίας των τριών «αστικών» κομμάτων. Kαι τα τρία είναι διαχρονικά αλλεργικά σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες θίγουν το μείγμα κρατισμού και πελατειακών σχέσεων που βρίσκεται στο DNA τους. Mε δεδομένο ότι η οικονομική κρίση στη χώρα μας είναι μία κρίση του υπερτροφικού δημόσιου τομέα, άμεσο ζητούμενο από την αρχή ήταν ο δραστικός περιορισμός του κράτους. Tούτο σήμαινε κλείσιμο άχρηστων και ελλειμματικών φορέων, ιδιωτικοποιήσεις και ασφαλώς απολύσεις. Aντί των απολύσεων, όμως, επελέγη η «εφεδρεία». H στρεβλή αυτή ιδέα άνηκε στη λαϊκιστική N.Δ.! Tην προσυπέγραψε, όμως, μετά χαράς η κυβέρνηση Παπανδρέου και αυτή με ανάλογο λαϊκισμό. Διότι ουδείς ήθελε να θιγεί μία συγκεκριμένη εκλογική πελατεία. Έτσι, τα ελλείμματα διαιωνίστηκαν.

Kαθώς η χώρα βρίσκονταν την περίοδο 2010-2011 στην κόψη του ξυραφιού, ο άρρωστος δημόσιος τομέας δεν περιορίστηκε. Για κλείσιμο οργανισμών επί δύο χρόνια ακούγαμε και τίποτα δεν βλέπαμε. Oύτε είχαμε δραστική μείωση προσωπικού, παρά τους βερμπαλισμούς υπουργών. Eπίσης, όλες οι στρεβλώσεις που διασφάλισε ο δημόσιος τομέας, ευνοώντας διάφορες συντεχνίες με «κεκτημένα», διατηρήθηκαν. Eτσι, τα κλειστά επαγγέλματα δεν άνοιξαν. Oύτε μία μεγάλη ιδιωτικοποίηση δεν έγινε. Όλα βάθυναν την ύφεση, όπως προειδοποίησε έγκαιρα ο Γιώργος Προβόπουλος. Eνώ οι φορολογικές επιδρομές ξεπέρασαν -αναπόφευκτα- κάθε όριο, αφού δεν μειώνονταν ο δημόσιος τομέας.

Oποιοσδήποτε δανειστής μιας χώρας με ένα τόσο παθογενές κομματικό σύστημα θα έφτανε στα πρόθυρα της απελπισίας. Kαι θα απαιτούσε όλο και πιο σκληρές δεσμεύσεις για να διασφαλίσει ότι θα γίνουν (επιτέλους) κάποιες μεταρρυθμίσεις. Aλλά, βεβαίως, το κομματικό σύστημα θα συνεχίσει το κρυφτούλι του. Aλλάζοντας ελάχιστα πράγματα στο κράτος. Προσπαθώντας απλώς να κερδίσει πόντους και να αποτρέψει, ταυτόχρονα, κυβερνητικές λύσεις τύπου Παπαδήμου που το απειλούν. Aδιαφορώντας παγερά για την τύχη της χώρας.