Οι επαναστάτες του Μνημονίου

Της Μαριλης Μαργωμενου

Την πατέντα πρέπει να την είχε σκεφτεί καιρό, αλλά στις αρχές του μήνα βρήκε πού θα την εφαρμόσει. Η συνδιάσκεψη στη Νότιο Αφρική ήταν χρυσή ευκαιρία. Είχε θέμα την αλλαγή του κλίματος: ό,τι ακριβώς ήθελε κι εκείνος να πετύχει το ΠΑΣΟΚ. Κι έτσι, ξεκίνησε το πείραμα με μια σουρεάλ συνέντευξη: «Το όνομά μου είναι Γ. Παπανδρέου» ήταν η πρώτη ατάκα.

Στιγμιαία μπορεί να ξένισε τους θεατές, αλλά τελικά αποδείχθηκε χρήσιμη η υπενθύμιση. Βλέπετε, μερικά καρέ μετά, όλοι αναρωτιούνταν πόσο πολύ έχει προχωρήσει η τέχνη του ντουμπλαρίσματος στη Νότιο Αφρική. «Τα μέτρα πνίγουν τον λαό!», έλεγε ο Γ. Παπανδρέου στη μέση της οθόνης. «Με τους φόρους καταληστεύουν τους Ελληνες»! Ξαφνικά, ο υμνητής του Μνημονίου βγήκε να παλέψει στο πλευρό των «Αγανακτισμένων»! Αν η Αλέκα Παπαρήγα έβλεπε αφρικανικά κανάλια, θα ένιωθε σαν τον εντομολόγο τη στιγμή που η κάμπια γίνεται επιτέλους πεταλούδα.

Αλλά όπως οι εντομολόγοι ξέρουν, καμία πεταλούδα δεν ζει πολύ – ούτε η πεταλούδα Μονάρχης. Μετά την επανάσταση σε μορφή συνέντευξης, ο πρωθυπουργός-πεταλούδας, που απέδρασε απ’ την ημεδαπή, έπρεπε να επιστρέψει στη συλλογή με τα έντομα της ελληνικής Βουλής. Πετώντας πίσω αναβαπτισμένος κι επαναστατικός, το μόνο που δεν υπολόγισε ήταν αυτή η παράξενη ομοιότητα του σοσιαλισμού με τη μυγοσκοτώστρα: τα πονηρά ζουλάπια τα χτυπά τη στιγμή που το περιμένουν λιγότερο.

Βλέπετε, αυτό που δεν είχε σκεφτεί ο ευρετής της νέας μεθόδου σοσιαλιστικής αναβάπτισης είναι πως στο τέλος κάποιος θα λουστεί το νερό της κολυμπήθρας. Για κακή του τύχη, σύντομα αποδείχθηκε πως η πεταλούδα στην Αφρική είχε σηκώσει τυφώνα στην Ιπποκράτους.  

Η Αννα Διαμαντοπούλου βγήκε και απαίτησε αλλαγές τύπου «ΠΑΣΟΚ plus». 

Ο Σ. Ξυνίδης πετάχτηκε να προσθέσει στη σοσιαλιστική φόρμουλα το «διπλάσιο αμονιαζόλ», αλλά αυτό δεν αρκούσε για να καθαρίσει ο σοσιαλιστικός λεκές.

Στο στυλ του «γκαρσόν, λεκιάστηκα!» της παλιάς διαφήμισης, ο πάντα μειλίχιος Μ. Χρυσοχοΐδης άρχισε κι εκείνος να σκαλίζει τα άπλυτα του σοσιαλισμού. «Ο Γ. Παπανδρέου θα ήταν πρωθυπουργός μόνο σε αποικία», είπε, αλλά μικρό το κακό: στο κάτω κάτω, οι αποικίες σπάνια χρεοκοπούν. Τα χειρότερα ήρθαν με το παρασύνθημα: «Δεν έπρεπε να μπούμε στο Μνημόνιο», είπε ο κ. Χρυσοχοΐδης. «Δεν διαπραγματευτήκαμε σωστά».

Περίπου σαν να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, βγήκε κι ο Φ. Σαχινίδης να πει πως «πέσαμε σε όλα έξω» με το ίδιο ακριβώς ύφος που οι Μανιάτισσες μοιρολογίστρες λανσάρουν μπαίνοντας στο σπίτι του νεκρού. Νωρίτερα, βέβαια, είχε δώσει δείγματα της δικής του δεινότητας στο μοιρολόι έτερος υπουργός, που σαν τον αναβαπτισμένο χριστιανό είδε τα λάθη του ξαφνικά.  

«Δεν το είπα εγώ το “λεφτά υπάρχουν”», διαμαρτυρήθηκε ο Γ. Ραγκούσης επιδεικνύοντας τη νέα μέθοδο σοσιαλιστικής σφαγής με παριανό βαμβάκι. Αμέσως μετά, ο δελφίνος των Κυκλάδων κατέφυγε στο πάντα απάνεμο λιμάνι των παθητικών ρημάτων: «Κακώς υιοθετήθηκε η πρόταση Σαμαρά για την εφεδρεία», είπε. Βλέπετε, το ρήμα στον ενεργητικό του τύπο θα είχε ως υποκείμενο αυτόν που υιοθέτησε την εφεδρεία. Δηλαδή, τον υπουργό Εσωτερικών. Πλην, αυτή η δομή δεν συναντάται στο ραγκουσικό συντακτικό, κυρίως γιατί εκείνη την εποχή υπουργός Εσωτερικών ήταν ο ίδιος ο κ. Ραγκούσης...

Και καθώς το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαδούν το Μνημόνιο, βγήκε και ο Ευ. Βενιζέλος να μετανιώσει για τα δικά του λάθη. «Είμαι εξουθενωμένος», εκμυστηρεύτηκε στα κανάλια. «Το DNA του Μνημονίου οδηγεί σε αδιέξοδο». Αλλά ο κ. Βενιζέλος δεν είναι απ’ αυτούς που το βάζουν κάτω. Αν η κυβέρνηση, η τρόικα, οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ κι ο θεός της Ελλάδας δε βρήκαν τη λύση, «μακάρι να μου δοθεί κάποτε στο μέλλον η ευκαιρία να εφαρμόσω τη δική μου οικονομική πολιτική», είπε ταπεινά. Πράγμα που ενόψει Χριστουγέννων θα εύχονταν να τους συμβεί όλοι οι μεταμελημένοι υπουργοί και υποψήφιοι αρχηγοί. 

Βλέπετε, ακόμα κι αν η χώρα χρεοκοπήσει, η δραχμή επιστρέψει κι η κυβέρνηση καταρρεύσει, θα υπάρχει πάντα το περιστέρι που βγαίνει στο τέλος απ’ το κουτί του σοσιαλισμού. Μαζί με τον λαγό απ’ το καπέλο του νέου αρχηγού..