Λαός

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Απορώ με την απορία τους. Θυμώνω με τον θυμό τους. Αντιστέκομαι στην ομοφωνία τους. Μα πώς είναι δυνατόν! Λένε. Και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Πώς γίνεται να πέφτει τόσο μα τόσο ομαδικό δάκρυ για τον θάνατο ενός δικτάτορα Βορειοκορεάτη; Δεν μπορεί. Θα είναι θέατρο στημένο για τα ξένα ειδησεογραφικά κανάλια. Δηλαδή σκηνοθεσία. Δηλαδή μπλόφα του συστήματος και καραμπινάτη προπαγάνδα. Εκτός κι αν πρόκειται για ομαδική ψυχασθένεια. Για μαζικό μουρλοκομείο. Τόση θλίψη. Τόσοι ποταμοί δακρύων. Τόση υστερία. Για τον θάνατο ενός στυγνού άρχοντα που έχει εγκαταλείψει τους υπηκόους του στην πείνα και την δυστυχία. 

Ετσι λένε. Ετσι δεν είναι. Γιατί αγαπητέ μου οι μάζες, ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων το συμπέρασμα αυτό, πρώτα ενδιαφέρονται για την φασουλάδα και κατόπιν για την ελευθερία. Τρως; Μια χαρά. 

Πάρτε για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει εν Ελλάδι με τα δύο κόμματα τα κυβερνητικά. Οσο οι μάζες βολεύονταν με δανεικά και με διάφορα ρουσφέτια πελατειακά έσπευδαν την κρίσιμη στιγμή και τό 'ριχναν δαγκωτό πότε εδώ, πότε εκεί. Μόλις έπεσε η φάπα και μόλις πλάκωσε η καρακρισάρα, ένας ένας λακάνε από την γαλαζοπράσινη βάρκα. Δεν έχει φράγκα; Δεν έχει ψήφους. Τόσο απλό. 

Επομένως ο Κιμ Γιονγκ Ιλ κάτι έχει συνεισφέρει για να τον θρηνούν σαν να έχει πεθάνει το δικό τους παιδί. Αρα όλα αυτά που μεταδίδουν τα πρακτορεία τα γνωστά είναι μονόπλευρα, σχηματικά και βολικά. Ενα το κρατούμενο αυτό.  

Πάμε τώρα στο άλλο το εντελώς ιδεολογικό. Θα σας το πω αλλιώς; Γιατί οι Βρετανοί, ας πούμε, παραληρούν με τον γάμο ενός χαζοχαρούμενου πρίγκιπα και μιας ασήμαντης γλάστρας με το όνομα Κέιτ;  

Μα φυσικά έτσι γαλουχήθηκαν. Να είναι ταυτόχρονα φιλελεύθεροι και βασιλικοί. Σχιζοφρένεια για εμάς. Λογικότατο γι' αυτούς. Που σημαίνει ότι έτσι έμαθαν. Αυτή η παράδοσή τους. Ετσι εκπαιδεύτηκαν από την προπαγάνδα του συστήματος. 

Κάθε λαός έχει τους θεούς του. Τα εικονίσματά του. Τα σύμβολά του. Τους αγίους του. Και συμβαίνει το εξής, οξύμωρο και τρελό. Ο ίδιος προλετάριος που αγωνίζεται για καλύτερο μεροκάματο, την άλλη στιγμή να προσκυνάει έναν θεσμό που στην πραγματικότητα αποτελεί το απόλυτο σύμβολο της δικής του ταλαίπωρης ζωής. Αυτή η ταύτιση του υπηκόου προς τον απόλυτο άρχοντα αποδεικνύει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι ο Ανθρωπος ελάχιστα έχει μετακινηθεί από την σκλαβιά την φεουδαρχική. Γιατί χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς διαφοροποίηση και χωρίς ρήξη με όλες αυτές τις παραδόσεις, κάθε λαός έχει βάλει με τα χέρια του τις αλυσίδες του που τον δένουν με την μοίρα του.  

Ο ίδιος είναι ο καταπιεστής του εαυτού του. Ο ίδιος ο δυνάστης του. Ο ίδιος ο δεσμοφύλακάς του. Ο ίδιος η φυλακή του. Ο ίδιος ο θάνατός του. 

Πρέπει κάποτε να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν φταίνε μόνο ο καραμανλισμός, ο παπανδρεϊσμός, ο διχασμός, ο δικομματισμός, ο αχόρταγος καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Πρώτα απ' όλα φταίει ο ελληνικός Λαός!