Την ώρα που γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε και αυτομαστιγωνόμαστε, η Ελλάδα, η χώρα του εξυπνότερου, εργατικότερου, εντιμότερου και πιο βασανισμένου λαού στον κόσμο, επιδεικνύει επιτυχίες δυσανάλογες του μεγέθους της, όχι μόνο και στον αθλητισμό αλλά και την πολιτική.
Η τελευταία μεγάλη ελληνική διεθνής επιτυχία ήρθε μέσα από μια έρευνα της Novaya Gazeta (ολόκληρη μπορείτε να διαβάσετε εδώ) η οποία τιτλοφορείται «Τα πρωτοπαλίκαρα του Πούτιν» και μεταξύ άλλων έχει μια κατάταξη των 10 πιο «υπέρ-του-Πούτιν» (pro-Putin) κομμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
H κατάταξη γίνεται με βάση τις ψήφους ή τις αποχές σε σχετικές ψηφοφορίες και είναι αυτή:
Ποιος δεν νιώθει να τον κατακλύζει εθνική υπερηφάνεια καθώς βλέπει το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ να φιγουράρουν στη 2η και 8η θέση αντίστοιχα;
Αν μάλιστα σκεφτείτε ότι στο ευρωκοινοβούλιο εκπροσωπούνται 223 (αν μέτρησα σωστά) κόμματα, καταλαβαίνετε το μέγεθος της επιτυχίας η οποία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν κανείς σκεφτεί ότι η μόνη άλλη χώρα που έχει δύο κόμματα στο τοπ-10 είναι η Γερμανία. Και όλο αυτό το χρωστάμε στην Αριστερά μας.
Κάποιοι κακόπιστοι και μίζεροι, κάποιοι που ενδεχομένως να θέλουν να μειώσουν τόσο την επιτυχία της χώρας όσο και τη συμβολή σε αυτήν των κομμάτων της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης θα αρχίσουν και πάλι να μιλούν για τα δύο άκρα που συνεργάζονται, επισημαίνοντας ότι στα 10 πιο φιλοπουτινικά κόμματα συναντάμε 4 αριστερά και 6 ακροδεξιά κόμματα. Ίσως μάλιστα να ισχυριστούν ότι κάπως δεν ταιριάζουν οι καταγγελίες για την «ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη» με τη συμπόρευση με Λεπέν, Λέγκα του Βορρά, Εναλλακτικούς για τη Γερμανία και λοιπούς που κάνουν τον Βελόπουλο να μοιάζει μετριοπαθής κεντροδεξιός. Προτείνω να μην τους δώσουμε σημασία.
Κυρίως γιατί τίποτα δεν πρέπει να μειώσει την εθνική επιτυχία. Ένα αργυρό μετάλλιο και μια όγδοη θέση σε ένα πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι πάντοτε καλοδεχούμενα ανεξαρτήτως του αθλήματος στο οποίο αυτά κατακτώνται. Δεν έχει σημασία αν η χώρα τα καταφέρνει στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το τένις ή την πουτινοφιλία, σημασία έχει που σ’ αυτόν τον πίνακα η ελληνική σημαία κυματίζει περήφανη και μάλιστα δύο φορές.
Αλλά ακόμα κι αν κάποιος νοιάζεται περισσότερο για την πολιτική παρά για το Έθνος, καλό είναι να ξέρει ότι, όταν αγωνίζεσαι για τον Άνθρωπο και Έναν Άλλο Κόσμο που Είναι Εφικτός, έχεις ανάγκη από κάθε συμμαχία. Αυτό άλλωστε το απέδειξαν και οι πλατείες της αγανάκτησης της περιόδου 2011-2015 που μας χάρισαν την Πρώτη Φορά Αριστερά και το αποδεικνύουν και οι νέες πλατείες της αγανάκτησης στις οποίες, με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών, αριστερά και ακροδεξιά συμμαχούν εναντίον των πραγματικών εχθρών της χώρας που δεν είναι άλλοι από...
τον Καπιταλισμό, την Παγκοσμιοποίηση, τον Νεοφιλελευθρισμό και τον Ιδιωτικό Τομέα. Και ποιος ξέρει τι θα μας χαρίσουν αυτή τη φορά. Και μπράβο μας και στον 7ο ουρανό, αδέρφια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου