Αγωνιούμε πού θα εκβάλει αυτός ο ποταμός· l αυτός ο οργασμός λόγων, αποκαλύψεων, καταγγελιών, εξαγγελιών, «κινητοποιήσεων» και απεργιών· l ο βουερά επελαύνων χείμαρρος μίσους, βίας, αναμόχλευσης κοινωνικού ιζήματος με καθυβρίσεις και βιαιοπραγίες, με ανθρωποφαγίες και αλληλοσπαραγμούς· l αυτή η πολιτική εξαχρείωση, η θολοσφιξούρα και θολοπιλάλα επίδοξων σέρφερ που διαγκωνίζονται ποιος θα πρωτοκαβαλήσει l –προς μη ίδιον, προς θεού, όφελος ενόψει εκλογών– l το κύμα θλίψης και οργής, γνήσιας ή φόρα παρτίδα υποδαυλιζόμενης αγανάκτησης, το οποίο προκάλεσε η τραγωδία στα Τέμπη. l
Συντάσσομαι, συντρέχω στην αγωνία. l Πλην, με συλλαμβάνω ενίοτε στην κατάπτυστη κατάσταση του ψυχρού παρατηρητή l – την βιώνουν άραγε και άλλοι; l
Στην κατάσταση εκείνη όπου κυριαρχεί μια κατάκοπη περιέργεια: l έχουμε πάρει άραγε ως πολίτες κανένα μάθημα απ’ όσα περάσαμε και πάθαμε για 13 ολόκληρα χρόνια l – ας αφήσουμε στην πάντα προς ώρας τα παλαιότερα, «νεοπλουτίστικα», καζάντια μας. l Δούλεψε καθόλου εκείνο το αιώνιο «παθός μαθός» ή όι όι μάνα μ’ τι μας περιμένει πάλι;
l Μια ψυχρή, κατάκοπη περιέργεια· l διότι πόση πια αγωνία να αντέξει η ψυχή μας μετά τόσα χρόνια ισορροπίας τρόμου επί ξυρού ακμής. l Απλώς μια παγωμένη περιέργεια. l
Διαλέγω στην τύχη: l «Διατρανώνουμε την αγανάκτησή μας και κηρύσσουμε απεργία». l Δεν έχει, φαίνεται, διατρήσει ακόμα τ’ αυτιά μας το κεραμεούν τε και φαύλον της επικολυρικής ξυλογλωσσίας της αριστεράς l (την οποία ο υφαρπάξας Ανδρέας ανήγαγε σε κυρίαρχη, φευ, πολιτική διάλεκτο). l Αν είχε, ποιο αυτί θα άντεχε πια μετά 50 χρόνια το «διατρανώνουμε». l Α πάγαινε ρε κούφιε. l «Διατρανώνουμε»! l Αντ’ αποδώ πια. l
«Υπάρχουν δικασταί στας Αθήνας». l Ουου, και μάλιστα πολυπρισματικοί. l Για όλα τα γούστα. l «Δια-λιέ-ξτεεε!», που φώναζαν κάποτε στη λαϊκή. l
Δρα πάλι η «δίκαιη αγανάκτηση του λαού», l την οποία στήριζε κάποτε ανοιχτά ο Τσίπρας ακόμα κι όταν αυτή επιδιδόταν σε ξυλοδαρμούς αντιπάλων. l Ποιο είναι άραγε πιο οδυνηρό: l Να σε γρονθοκοπούν τραμπούκοι μέχρι κατάγματος στο πρόσωπο, όπως τον Βαρουφάκη, l ή να σε μοστράρουν γιγαντοπανό σε γήπεδα, κιτρινοφυλλάδες και διαδικτυακοί οχετοί, l όπως τον Αρη Πορτοσάλτε – Νο 1 πια στόχο για βαλτά ή αυτοφυή αλητοειδή του πολιτικού, τρομάρα μας, βίου.
l Εντέλει βέβαια η αχρειότητά τους δικαιώνει τον δικό του αγώνα l –να λέει ελεύθερα τη γνώμη του– l αλλά εν τω μεταξύ στοχοποιείται επικίνδυνα. l Και δεν βλέπουμε τις αρμόδιες αρχές να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους πριν, κούφια η ώρα, συμβεί τι μη αναστρέψιμο. l Εχουν λοιπόν το ελεύθερο οι τραμπούκοι να «επικηρύσσουν» όποιον γουστάρουν; l
Επισυνάπτεται η καταγγελία Αντώναρου l – αυτός μιλάει για «τραμπούκους του παρακράτους Μητσοτάκη». l Ευχαριστήρια κάρτα του προς τους συριζαίους, επειδή τον δέχτηκαν στους ζέοντες κόλπους τους. l Αν και τον είχαν ανάγκη κι αυτοί. l Πάει καιρός που στερήθηκαν τη Ραχήλ Μακρή, εκ δεξιών κι εκείνη εκβρασθείσα στους κόλπους τους. l Θα δούμε αυτός πόσο θ’ αντέξει τον βρασμό τους. l Καθότι βραστερός κι ο ίδιος. l Τσουκάλι έψαχνε. l
Οσο για τον ζάβαλο Βαρουφάκη, τα είπε όλα με μια φράση σε σημείωμά του στα «Νέα» (13/3): l «Πρόκειται όχι μόνο για ασύλληπτη τραγωδία», είπε αναφερόμενος στα Τέμπη, «αλλά και μοναδική ευκαιρία».
l Sic και καραsic. l Δηλαδή, για να το πω με τον τρόπο του, πρόκειται όχι μόνο «για μοναδική ευκαιρία», αλλά και...
για αυθόρμητη δημόσια παραδοχή πώς οι υποψήφιοι καβαλάρηδες του κύματος της αγανάκτησης βλέπουν στην πραγματικότητα την κατά τα άλλα «ασύλληπτη τραγωδία» των Τεμπών.
l Τώρα για τη μύτη μου θα μιλάμε;
l Μωρέ μπρος στο σέρφινγκ τ’ είν’ ο πόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου