Προφανώς το ψέμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και άρα και της πολιτικής, αλλά νομίζω ότι δύσκολα κάποιος θα διαφωνήσει με τη διαπίστωση ότι κανείς δεν χρησιμοποιεί το ψέμα με την συχνότητα και την αποτελεσματικότητα με την οποία το κάνει η Αριστερά. Μόνο τις τελευταίες ημέρες έχουμε δει εκστρατείες εναντίον της «ιδιωτικοποίησης» του ΟΣΕ, με αφορμή ένα δυστύχημα στο οποίο όλοι όσοι έχουν ευθύνη (από τον σταθμάρχη μέχρι τον υπουργό) είναι γρανάζια του δημοσίου και σκηνοθετημένα σόου που σκοπό έχουν να πείσουν ότι το δυστύχημα δεν μπορούσε να αποφευχθεί με τα υπάρχοντα μέσα ενώ πια είναι βέβαιο ότι μπορούσε. Την ίδια στιγμή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρτώνται άσχετες φωτογραφίες τάχα από τη «λαϊκή εξέγερση στη Γαλλία», όπως ονομάζεται η προσπάθεια της γαλλικής ακροδεξιάς και της γαλλικής αριστεράς να τινάξουν τα ασφαλιστικά ταμεία στον αέρα. Και σειρά παίρνει η «ιδιωτικοποίηση του νερού».
Φυσικά καμία «ιδιωτικοποίηση του νερού» δεν είναι προ των πυλών, αλλά οι σύντροφοι δεν έχουν κανέναν λόγο να μην πουν ακόμα ένα ψέμα χάρη στο οποίο θα κολληθούν αγωνιστικά ένσημα, θα πωληθεί «αντίσταση και πάλη», θα χτιστούν φιλολαϊκά προφίλ και στο τέλος θα μείνει και η εντύπωση σε ένα αφελές αλλά σημαντικό μέρος των πολιτών ότι σύντομα θα έχει πρόβλημα με την ύδρευσή του. Άλλωστε σε μια χώρα στην οποία οι δημοσιογράφοι διαγωνίζονται για το ποιος θα εμφανίσει το πιο «φιλολαϊκό» (μτφ. λαϊκίστικο) προφίλ και ποιος θα είναι περισσότερο ευχάριστος και λιγότερο χρήσιμος, ακόμα και η πιο ακραία προπαγάνδα διαδίδεται σχεδόν ανενόχλητη.
Όμως η απροθυμία των δημοσιογράφων να ενημερώσουν και όχι να χαϊδέψουν και η ευπιστία του εξυπνότερου λαού στον κόσμο δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν την ιδιαίτερη σχέση της Αριστεράς με το ψέμα και το παραμύθι που τόσο ωραία είχε περιγράψει σε μια συνέντευξή του ο ηγέτης της στην Ελλάδα στο περιοδικό «BLOW»
Η πραγματική αιτία της έφεσης στο παραμύθιασμα βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογίας των συντρόφων. Ο ίδιος ο κόσμος τον οποίο προτείνουν έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση έχει και η Γένεσις της Παλαιάς Διαθήκης με τη δημιουργία του κόσμου μας. Όπως, με ιδιαιτέρως οδυνηρό τρόπο, έχει αποδειχθεί οπουδήποτε οι θεωρίες των συντρόφων μετατράπηκαν σε πράξη, ο άλλος κόσμος που ευαγγελίζονται είναι εφικτός μόνο σε μορφή επίγειας κόλασης.
Όταν λοιπόν η ίδια σου ιδεολογία βασίζεται (και αποδεδειγμένα πλέον) σε ένα ψέμα, η σχέση σου με το παραμύθι είναι εντελώς διαφορετική από τη σχέση που μπορεί να έχει με αυτό κάποιος του οποίου η αναφορά είναι η πραγματικότητα. Όταν η ιδεολογία μετατρέπεται σε θρησκεία, το ψέμα δεν εμφανίζεται εδώ κι εκεί αλλά, ελλείψει των περιορισμών της πραγματικότητας, καταλαμβάνει τα πάντα.
Με λίγα λόγια, το παραμύθι για την αριστερά δεν είναι απλώς ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί για να αποκομίσει εκλογικά ή άλλα οφέλη. Είναι...
ο ίδιος ο πυρήνας της ύπαρξής της.
Στην πραγματικότητα η Αριστερά δεν χρησιμοποιεί παραμύθια αλλά είναι η ίδια ένα μεγάλο παραμύθι από το οποίο, όπως συμβαίνει με όλα τα παραμύθια, οι μόνοι που ωφελούνται είναι οι παραμυθάδες του κι αυτοί που την πατάνε είναι όσοι το πιστεύουν. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου