«Το τελευταίο διάστημα, σύσσωμα τα σπουδαστά-τριες-τες και τα φοιτητά-τριες-τες του πολιτισμού και της τέχνης κινητοποιούνται κόντρα στις αντιδραστικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης. Τα καλλιτεχνά/ιδες/ες δείχνουν ότι δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω…».
«…Θηλυκότητα πήρε τον λόγο και προέβη θαρραλέα μπροστά σε όλο το κατάμεστο αμφιθέατρο σε επώνυμη δημόσια καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση στην ίδια όταν ήταν ανήλικη…».
Πρόκειται για αποσπάσματα από ανακοίνωση της «κατάληψης» της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Παραβλέπω τα αιτήματα ως ευκόλως εννοούμενα. Και μένω σ’ αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο. Για να είμαι ειλικρινής, ο πειρασμός της καθιέρωσης ενός ουδετέρου γένους, το οποίο υπερβαίνει τα όρια της ανθρώπινης κατάστασης, δεν με αφήνει ασυγκίνητο. Αρκεί να αναλογισθώ τον χρόνο της ζωής μου που έχω καταναλώσει εξαιτίας της διάκρισης ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό. Αν ήξερα πόσο απλή είναι η υπέρβασή της, θα μπορούσα να αφιερώσω τον χρόνο μου σε άλλες, επωφελείς εργασίες, όπως η μαγειρική που είναι και του συρμού, η κηπουρική ή η τακτοποίηση του χάους της βιβλιοθήκης μου.
Σκέφτομαι ακόμη από πόσες τραγωδίες θα είχε γλιτώσει η ανθρώπινη ψυχή μας αν το ουδέτερο γένος είχε καθιερωθεί. Πάρτε το σαιξπηρικό ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Αν τους λέγαμε Το Ρωμαίο και το Ιουλιέτα θα είχαμε γλιτώσει και εμείς και αυτοί από το τραγικό τους τέλος. Η Μήδεια είναι θηλυκότητα και ο Ιάσων αρσενικότητα και είδαμε τα αποτελέσματα. Κι αν η Ελένη ήταν το Ελένη, πόσες «ίφθιμοι ψυχαί» δεν θα είχαν πέσει προώρως στα σκοτάδια του Αδη;
Η ουδετερότητα είναι χρήσιμη γενικώς. Σκεφθείτε τη Σουηδία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί να μην την εφαρμόσουμε ως φυσικό κανόνα της ζωής μας;
Και τα παιδιά αυτά της ΑΣΚΤ μάς έδειξαν πόσο απλός είναι ο δρόμος. Αρκεί να βρεις τις λέξεις και μετά όλα έρχονται από μόνα τους. Ας είμεθα επιεικείς με την ορμή του νέου πνεύματος που σαρώνει τον πολιτισμό μας. Ας δείξουμε κατανόηση στο ουδέτερο. Ας προτιμήσουμε το δελφίνι από τους δελφίνους. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Ενα άρθρο φτάνει και μια κατάληξη.
Θα µου πείτε γιατί ασχολούμαι με αυτά ενώ εκκρεμεί η συζήτηση για την τιμή του μπακαλιάρου, η οποία, μην ανησυχείτε, θα ξεσπάσει όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος για τον ομαδικό φόνο των Τεμπών.
Γιατί θεωρώ ως χειρότερο εχθρό της δημιουργίας την πλήξη. Και επειδή τα παιδιά αυτά στόχο έχουν την καλλιτεχνική δημιουργία, κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πλήξη που καταθέτει στην τράπεζα των ανθρώπινων αισθημάτων αυτό το απαίσιο ουδέτερο: τα σπουδαστά, τα καλλιτεχνά.
Απαίσιο γιατί...
παραμορφώνει τη γλώσσα, τη φύση της ανθρώπινης συνθήκης την οποία η τέχνη, υποτίθεται, υπηρετεί.
Αχ, βρε Γιάννη Μόραλη, τι σου ‘μελλε να πάθεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου