Θυμάμαι τα επικολυρικά ρεπορτάζ στα οποία εκθειάζονταν ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση των καθηγητών της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου οι οποίοι, στο πλαίσιο των αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων των καλλιτεχνών που γυρεύουν μοίρα στον ήλιο του δημοσίου, ανακοίνωσαν την 24η Ιανουρίου ότι θα παραιτηθούν και τελικά παραιτήθηκαν την 8η Φεβρουαρίου.
Ακόμα θυμάμαι την ανακοίνωση τους στην οποία ανυποχώρητα και αγωνιστικά δήλωναν: «Στην εκπνοή της προθεσμίας που δώσαμε, δηλαδή στις 7/2, ο υφυπουργός Πολιτισμού κ. Γιατρομανωλάκης κάλεσε εκτάκτως μια αντιπροσωπεία μας και παρουσίασε τις πρωτοβουλίες που είχε ήδη λάβει το τελευταίο διάστημα σχετικά με το ζήτημα (συμπεριλαμβανομένης της πρόσφατης τροπολογίας) καθώς και μια σειρά από προθέσεις για μελλοντικές βελτιώσεις. Θεωρούμε ότι αυτές οι προτάσεις δεν ικανοποιούν τα βασικά αιτήματά μας καθώς δεν υπάρχει μέχρι στιγμής καμία δημόσια δέσμευση για ουσιαστική τροποποίηση του ΠΔ 85/2022 σχετικά με την ένταξη των αποφοίτων καλλιτεχνικών σχολών στην κατηγορία Τ.Ε. (Τεχνολογικής Εκπαίδευσης) και την αναγνώριση / διαβάθμιση των σπουδών τους.»
Ακόμα περισσότερο θυμάμαι τις επιθέσεις εναντίον όσων παρατήρησαν ότι η παραιτήσεις των καθηγητών πολύ βολικά (ή εντελώς συμπτωματικά) συνέπεσαν με τη λήξη των συμβάσεών τους για το α’ εξάμηνο. Θυμάμαι τα άρθρα που προσπαθούσαν να εξηγήσουν το μέγεθος της θυσίας τους (θεωρούσαν βέβαιο ότι οι καθηγητές δεν θα επέστρεφαν στη σχολή στο δεύτερο εξάμηνο) και να καταδείξουν την ελεεινή εξυπηρέτηση της κυβερνητικής προπαγάνδας την οποία υπηρετούσαν όσοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον ηρωισμό τους.
Τι κι αν είχαν λήξει οι συμβάσεις τους;
Τι κι αν οι σχολές ήταν υπό κατάληψη κι έτσι κι αλλιώς μάθημα ήταν αδύνατο να γίνει;
Τι κι αν το ΔΣ του Εθνικού εξέδωσε ανακοίνωση συμπαράστασης στους ηρωικούς παραιτηθέντες στην οποία διαβεβαίωνε ότι «Με την αποκατάσταση της κανονικής λειτουργίας της Σχολής, η διδακτική σχέση μαζί τους θα αποκατασταθεί επίσης.»;
Κανείς από τους πονηρούς ή παραμυθιασμένους δημοσιολόγους δεν θεώρησε ανάξια χειροκροτήματος μια παραίτηση που συμπίπτει με τη λήξη της σύμβασης, την έναρξη κατάληψης και συνοδεύεται από διαβεβαίωση επαναπρόσληψης. Στο κάτω-κάτω κάθε αγώνας χρειάζεται ήρωες. Ακόμα και ο λιγότερο ηρωικός. Ακόμα κι αυτός που στην καλύτερη περίπτωση δίνονταν για την αύξηση των πιθανοτήτων εισόδου στο δημόσιο (ενώ στην πραγματικότητα όλα έδειχναν και δείχνουν ότι ήταν απλώς άλλος ένας αγώνας αντικυβερνητικός).
Θυμάμαι και κάποιους να λένε «θα ζητήσετε συγγνώμη όταν θα δείτε ότι δεν θα επιστρέφουν στις δουλειές τους;».
Θυμάμαι επίσης ότι όταν στις 15/02 ο Μητσοτάκης συναντήθηκε με τους συμπολίτες που πιστεύουν ότι αξίζουν ειδικής μεταχείρισης επειδή είναι καλλιτέχνες και εξήγγειλε κάποιες παραχωρήσεις, οι «παραιτηθέντες» καθηγητές δεν εκδήλωσαν καμία επιθυμία να επιστρέψουν στην εργασία τους. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έκριναν ικανοποιητικά τα όσα εξήγγειλε τότε ο πρωθυπουργός. Παράλληλα οι «κινητοποιήσεις» και οι καταλήψεις των σχολών που πληρώνουν οι φορολογούμενοι κυρ Παντελήδες συνεχίζονταν κανονικά από τους «αγωνιστές» σπουδαστές χωρίς να αλλάξει κάτι έκτοτε.
Κι επειδή τα θυμάμαι όλα αυτά καθόλου δεν με εκπλήσσει που, αφού πρώτα οι σπουδαστές έβαλαν τέλος στις καταλήψεις, στις 27 του μηνός οι «παραιτηθέντες» καθηγητές του Εθνικού ανακοίνωσαν ότι επιστρέφουν στη δουλειά τους (η οποία τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, οι κυρ Παντελήδες άλλωστε πληρώνουν) παρότι όπως λένε στην ανακοίνωσή τους «το βασικό μας αίτημα δεν έχει εισακουστεί. Οι καλλιτεχνικές σπουδές παραμένουν αδιαβάθμιστες». Και δεν με εκπλήσσει καθώς από την πρώτη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι...
όπως συνήθως συμβαίνει με τους σύγχρονους αγωνιστές και διαμαρτυρόμενους, οι καθηγητές της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου δεν είναι τίποτα κορόιδα. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου