Τα έκανε όλα σωστά. Για κάποιον που επιδιώκει να επανασυστηθεί στο μεγάλο κοινό, το οποίο του είχε γυρίσει την πλάτη το 2019, τα «σωστά» ήταν μια σειρά από πρωτοβουλίες που συμβόλιζαν ότι ο Τσίπρας είναι όντως υποψήφιος πρωθυπουργός – ότι εννοεί να συμμετέχει στον κομματικό ανταγωνισμό ως εναλλακτικός διαχειριστής και όχι μόνο ως μεταπράτης της μιζέριας. Πήγε λοιπόν στον Στουρνάρα κι έμεινε ώρες· συναντήθηκε με τον Αντονι Μπλίνκεν· και κυρίως απέφευγε (μέχρι προχθές) να ανέβει στα κάγκελα μετά τα Τέμπη.
Αν και όψιμη, αυτή η καμπάνια του «ξεφοβίσματος» της μεσαίας τάξης είχε μια σημαία: την απόσυρση Πολάκη.
Η απόσυρση της απόσυρσης, με τον Τσίπρα να δέχεται τάχα ως σωφρονισμένο και ξεπουπουλιασμένο τον μεταμεληθέντα βουλευτή του, μοιάζει να αποδομεί όλη τη στρατηγική που προηγήθηκε.
Δεν είναι μόνο το ύφος που επιστρέφει. Είναι κυρίως ο λόγος εκείνος που εμφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως μηχανισμό εξουσίας που θέλει να πάρει τη ρεβάνς για να εξοντώσει «αλλιώς, τη δεύτερη φορά» πολιτικούς αντιπάλους, δημοσιογράφους και δικαστές. Επιστρέφει ο λόγος που αντιλαμβάνεται κάθε θεσμό ως αρμό για πιάσιμο.
Υπάρχει εξήγηση για την επιστροφή Πολάκη;
Αν ήταν ο Τσίπρας τόσο ταυτισμένος μαζί του, τότε γιατί να μπει στον κόπο να τον διώξει;
Τι μετράει τελικώς περισσότερο ως ανακολουθία: η γονυπετής μεταμέλεια του βουλευτή ή η ανακολουθία του αρχηγού, που εντέλει συνθηκολογεί με εκείνον που είχε παραδειγματικά αποπέμψει;
Τίνος το γόητρο εξανεμίζεται;
Ο Τσίπρας, λένε, είδε ότι μετά τα Τέμπη ξεχείλισε πάλι η κοίτη του αντισυστημισμού, χωρίς όμως να κατευθύνεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκρινε έτσι ότι το κόμμα του δεν είχε την πολυτέλεια να στερηθεί τον πιο διαβόητο σύνδεσμό του με αυτό το κοινό. Κάποιος έπρεπε να καλύψει τόση ξαφνική ζήτηση. Η μεταμέλεια, στον μελοδραματικό τόνο που ενορχηστρώθηκε, υποτίθεται ότι έλυνε και το θέμα της ηγετικής εικόνας του προέδρου.
Επικράτησε δηλαδή η λογική του σούπερ μάρκετ. Ο πρόεδρος θα ντύνεται κεντρώος, συγκατοικώντας με τον πολακισμό· υπολογίζοντας ότι οι πολλοί θα ψωνίζουν το προφίλ του προέδρου και οι λίγοι, αλλά φανατικοί, θα κρατιούνται από το μουστάκι του Πολάκη.
«Ενας βουλευτής περιφέρειας», λένε, δεν μπορεί να ακυρώσει τον στρατηγικό προσανατολισμό του Τσίπρα, που δεν αλλάζει.
Για πόσους όμως βουλευτές περιφέρειας έχουν αναγκαστεί να συνεδριάσουν και να ξανασυνεδριάσουν τα όργανα;
Με πόσους έχει υποχρεωθεί ο ίδιος ο πρόεδρος να ανοίξει δημόσιο διάλογο με εκατέρωθεν δηλώσεις, διαρροές και επιστολές;
Εχει ξανασυμβεί να πέφτει ο Τσίπρας στη μαύρη τρύπα του λαίμαργου ναρκισσισμού ενός στελέχους του.
Τώρα...
«άσετ» του είναι ο Πολάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου